Albert Schultens

Albert Schultens (22 sierpnia 1686 - 26 stycznia 1750) jest holenderskim filologiem i orientalistą .

Biografia

Urodzony w Groningen , tam studiował, po czym w 1706 r. Wyjechał na Uniwersytet w Leyden, gdzie specjalizował się w hebrajskim i językach pokrewnych. W 1707 r. Przebywał w Utrechcie , następnie w 1708 r. Wrócił do Groningen , gdzie w 1709 r . Uzyskał dyplom z teologii . Następnie został pastorem w Wassenaar .

Zrezygnował ze stanowiska parafialnego w 1713 r., Aby objąć katedrę języka hebrajskiego na Uniwersytecie Franekera . Pozostał tam do 1729 roku , kiedy został mianowany rektorem collegium theologicum , seminarium dla ubogich studentów w Leiden . Od 1732 roku aż do śmierci był profesorem języków orientalnych w Lejdzie.

Czasami nazywano go ojcem porównawczej filologii semickiej.

Pracuje

• Dissertatio theologico-philologica de utilitate linguae Arabicae in interpretenda sacra lingua (1706), napisana, gdy był jeszcze studentem w Groningen. Rozprawa ta ugruntowała reputację autora jako wybitnego polemisty i hebrajskiego uczonego. kontrowersje, które wywołała, wynikały nie z używania przez Schultensa arabskich pokrewnych do wyjaśniania niejasnych słów w Biblii , praktyki od dawna akceptowanej wśród protestanckich uczonych, takich jak Thomas van Erpe i Jean Henri Hottinger , ale ze względu na relacje, jakie nawiązuje między hebrajskim a innymi semickimi języki , takie jak klasyczny arabski , aramejski , syryjski czy geez , które określa jako córki języka hebrajskiego, a nawet jako „dialekty”. W ten sposób odpowiedział Jacquesowi Goussetowi , który opublikował swój Commentarii linguae Ebraicae w 1702 roku i zamierzał usunąć hebrajski z kręgu studiów filologicznych ze względu na świętość tego języka.
• Pochodzenie Oratio de linguae Arabicae antiquissima (1729). W tej pracy Schultens modyfikuje swoją teorię i kwalifikuje hebrajski i arabski jako języki siostrzane, oba wywodzące się ze starszego, utraconego obecnie języka, a nawet uznając, że arabski ma bardziej „czysty” charakter. plemion arabskich.
• Institutiones ad Fundumenta Linguae Hebraea (1737)
• Pochodzenie Hebraeae (2 tomy, odpowiednio 1724 i 1738)
• De defectibus linguae Hebraeae (1731)
• Hioba (1737). W tej i następnych książkach Schultens szeroko używa arabskiego, aby wyjaśnić niejasne hebrajskie wyrażenia w Księdze Hioba i Przysłów .
• Proverbia Salomonis (1748)
• Vetus and Regia via hebraïzandi (1738)
• Monumenta vetustiora Arabiae (1740)
• Institutiones Aramææ , niedokończone (1745-1749).

Uwagi i odniesienia

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „  Albert Schultens  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. Stephen G. Burnett , Later Christian Hebraists in Magne Sæbø (redaktor), Biblia hebrajska / Stary Testament: historia jej interpretacji Tom II , Vendenhoeck & Ruprecht, 2008.