Akademia Delii

Akademia Delii Obraz w Infoboksie. Rysunek Académie Delia w rękopisie t. 629 z Archiwum Historycznego Uniwersytetu w Padwie .

Académie Delia, we włoskim Accademia Delia , to akademia rycerstwo z Padwy utworzony w 1608 roku i która funkcjonowała aż do lipca 1801 roku.

Fabuła

Akademia Delia w Padwie to model włoskiej szkoły jeździeckiej. Nauka matematyki wiązała się z praktyką rycerską. Mimo wzlotów i upadków instytucja ta przetrwała dwa stulecia. Decydujący impuls do jej powstania w 1603 r. nadał Pietro Duodo , który był ambasadorem Republiki Weneckiej we Francji, a później kapitanem Padwy. Zachęcił do inicjatywy dwudziestu szlachciców miasta, którzy chcieli stworzyć akademię na wzór z Ascritt i, innej akademii w mieście. Z pewnością zrobił to, aby udaremnić przerażające konsekwencje otwarcia akademii Pluvinela w Paryżu. Statut akademii przewidywał mistrza jeździectwa i mistrza szermierki, a po dyskusji postanowiono zatrudnić także matematyka. Wiodącą rolę w życiu akademii od początku odgrywał Galileo Galilei , który na prośbę Duodo został wezwany do opracowania programu nauczania Delii w dokumencie zatytułowanym Raccolta di Quelle cognizioni che à perfetto Cavaliero i Soldato si richieggono, quali hanno dependenza dalle scienze matematiche . Celem było nie tylko praktykowanie sztuki rycerskiej, ale także poznanie teorii wojskowych. Oprócz podstawowych elementów geometrii euklidesowej program pierwszego matematyka akademii, Ingoldo Conti, obejmował również geografię , mechanikę , instrumenty strategiczne i wojskowe, naukę fortyfikacji , posługiwanie się kompasem , a nawet " traktat o cnotach rycerza i kapitana”. Akademia miała również cel polityczny, polegający na zjednoczeniu burzliwej arystokracji weneckiej w partnerstwo, które sprzyjało wewnętrznej harmonii. Zapewniał także uznanie cnót rycerskich szlachty padewskiej przez rycerzy zagranicznych, zarówno poprzez organizację igrzysk i innych imprez, jak i umożliwienie jeźdźcom korzystania z prywatnych lekcji. Beneficjentami tych kursów była głównie szlachta z zaplecza weneckiego, ale także Niemcy i Włosi z innych regionów.

Funkcjonowanie

Początkowo Akademia miała trwać pięć lat, ale dzięki Duodo, która zapewniła na nią fundusze, mogła dalej funkcjonować. Wybudowano budynek, w którym mieściła się jego działalność. W 1609 Senat Wenecji przyznał mu pensa za każdy funt wynikający z grzywien nałożonych przez władze miasta Padwy. Do tej sumy dodano roczne składki około sześćdziesięciu członków, co zapewniło mu wygodne dochody finansowe. We wczesnych latach pensja jego mistrza jeździectwa, wyższa niż pensja matematyka, była równie ważna jak pensja najważniejszego profesora na miejskim uniwersytecie. Prowadził ją „bank” składający się z księcia, czterech doradców, majora i współdyrektora, którzy byli odnawiani co cztery miesiące i który był odpowiedzialny m.in. za zarządzanie wnioskami o członkostwo.

Z biegiem lat entuzjazm członków osłabł. Liczba sześćdziesięciu członków była rzadko osiągana. Bardzo szybko pojawiły się trudności gospodarcze związane ze stopniowym obniżaniem kar i opóźnieniami w regulowaniu ich należności przez naukowców. W 1682 r. zwolniono mistrza jeździectwa, mistrza szermierki i matematyka. Dziesięć lat później doża Francesco Morosini , w związku z udziałem wielu szlachty Padwy w wojnach z Turkami , nakazał Senatowi Wenecji przyznanie Akademii subwencji w wysokości 800 dukatów . W 1710 r. liczba członków ponownie spadła; w 1725 r. zawieszono subwencję rządu weneckiego, a dwa lata później przywrócono, ale o połowę.

W rzeczywistości tylko nieliczni naukowcy ćwiczyli jazdę konną. W 1612 r. tylko jedna trzecia posiadała co najmniej jednego konia, podczas gdy reszta używała trzech koni szkolnych, które jeździec musiał utrzymywać. W następnych latach sytuacja ta utrzymywała się iw swoich raportach różni książęta, którzy następowali po sobie na jej czele, skarżyli się na brak udziału członków. Akademicy byli jeszcze mniej wytrwali w uprawianiu szermierki, mimo że sztuka ta była ćwiczeniem rycerskim, z którego Padwa zasłynęła. Francesco Ferdinando Alfieri, autor traktatów, które objechały Europę, jest jednym z mistrzów szermierki w akademii.

Większość mistrzów jeździeckich Akademii pochodziła z zagranicznych miast, zwłaszcza z Neapolu i Toskanii . W XVII -tego  wieku, było osiem tym dwa Neapolitans Santapaulina, dziadka i grand-syn i dwóch z trzech Tuscans Palmieri, ojca i syna. Najważniejszymi wyjątkami od tej reguły są dwaj szlachcice z Padwy, Antonio Capodivacca, który sprawował urząd w latach 1622-1631, kiedy zmarł na dżumę , oraz Duze Buzzacarini, który nauczał w latach 1718-1722. W obu przypadkach wybór powołania naukowców był prawdopodobnie podyktowane tym, że zadowalali się niższymi zarobkami niż zagraniczni jeźdźcy .

Zajęcia

Wśród imprez organizowanych przez Akademię w 1610 r. odbyła się wielka karuzela z potyczkami, podczas której 34 akademików wykonało przedstawienie na alegoryczny temat z udziałem maszyn, rydwanów i muzyki. W następnym roku wykonali caracollo na największym placu w mieście, Prato della Valle , z okazji święta jego patrona . Wielu członków Akademii wzięło udział w wielkiej kawalkadzie, która odbyła się w całym mieście na spotkanie z nadinspektorem generalnym kontynentu, Pasqualigo . W latach 1613-1620 odbyło się wiele igrzysk i wyścigów. W 1636 r. uczeni odgrywali interludia między aktami sztuki Ermiona markiza Pio Ena Obizzi (1592-1674). W 1638 zorganizowano nowy pojedynek, otwarty dla szlachty Padwy, natomiast w 1643 wykonano kolejny teatralny i rycerski wynalazek markiza Obizzi, Amor pudico . Stopniowo wydarzenia te sprowadzają się do kawalkad na święto Saint-Antoine .

Popularyzacja

Dwóch zawodników Akademii opublikował traktaty jazdy wśród najważniejszych włoskich traktatu w swoim rodzaju w XVII -tego  wieku. Pierwszy Dyscyplina del Cavallo con l'Uso del piliere opublikowany w 1630 roku, został napisany przez neapolitański kawalerzysta Giovanni Paolo d'Aquino, który był dziedzic mistrz Akademii od 1636 do 1638. On sporządza charakterystyczny prosty filar technikę. Z ujeżdżenie konia tamtych czasów. Drugi to dzieło Luigiego Santapauliny, mistrza jazdy konnej w Académie Delia od 1692 do 1700 roku, który opublikował L'Arte del cavallo w 1696 roku . Potomkiem rodziny neapolitańskich jeźdźców, autorem jest wnuk Gerolamo Santapauliniego, który sam był mistrzem jeździeckim w Akademii w latach 1652-1654, oraz syna Nicola, który podążał za ojcem do Padwy jako asystent, a następnie zostawił go, by otworzyć szkoła jazdy konnej w Wenecji . Luigi wstąpił na służbę królowej Szwecji Krystyny . Cieszył się opinią jeźdźca tak doświadczonego, że akademicy z Delii zaproponowali mu stanowisko mistrza jeździectwa, obiecując mu atrakcyjną pensję. Okres jego pobytu w Akademii, od 1692 do 1700 r., odpowiadał okresowi jej odnowy, która urzeczywistniała się zwłaszcza w spektakularnych kawalkadach ku czci patrona miasta. Ta praca składa się z trzech książek. Pierwsze dwa są napisane wspólnie z jego ojcem Nicolą i poświęcone są „sztuce opanowania konia do perfekcji”, natomiast trzeci, napisany przez samego Luigiego, poświęcony jest „jak używać konia na wojnie i w święta”. Ta książka, pewien odsetek historyczny, zapewnia kompleksowy przegląd gier jeździeckich w XVII -tego  wieku.

Zanik

Pod koniec 193 roku wojny napoleońskie i cesja Republiki Weneckiej na rzecz Austrii spowodowały zniknięcie akademii, która została zamknięta30 lipca 1801 r.

Uwagi i referencje

  1. Gheller .
  2. (it) Piero del Negro, L'Accademia Delia , Treviso-Rome, Edizioni Fonadzione Benetton Studi e ricerche,2008, s.  Viella, tom. IX (strony 35-67)
  3. (en) Giovanni Battista Tomassini, The Italian Tradition of Equestrian Art , Franktown, Virginia, USA, Xenophon Press,2014, 288  s. ( ISBN  9780933316386 ) , Akademia Delia w Padwie (strona 218).
  4. (It) Francesco Fernando Alfieri, La scherma di Francesco Ferdinando Alfieri maestro d'arme dell'ill.ma Accademia Delia w Padwie , Padwie, Sebastiano Sardi,1640.

Linki zewnętrzne