Opactwo Alet-les-Bains

Opactwo Notre-Dame d'Alet
Obraz poglądowy artykułu Abbaye d'Alet-les-Bains
Ruiny opactwa-katedry i cmentarza
Prezentacja
Cześć Kościół Katolicki
Rodzaj Opactwo, dawna katedra
Rozpoczęcie budowy Średniowiecze
Ochrona Logo pomnika historycznego Niejawne MH ( 1862 , katedra)
Logo pomnika historycznego Niejawne MH ( 1922 , reszta)
Geografia
Kraj Francja
Region Oksytania
dział Aude
Miasto Alet-les-Bains
Szczegóły kontaktu 42 ° 59 ′ 45 ″ północ, 2 ° 15 ′ 19 ″ wschód
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Opactwo Notre-Dame d'Alet
Geolokalizacja na mapie: Aude
(Zobacz sytuację na mapie: Aude) Opactwo Notre-Dame d'Alet

Benedyktynów Abbey of Notre-Dame d'Alet znajduje się w miejscowości Alet-les-Bains , zbudowany w 10 wieku. Został podniesiony do rangi katedry między 1318 i 1801 , siedzenie z biskupstwa Alet , najpierw pod nazwą Notre-Dame , a następnie - ze zniszczeniem opactwa w czasie wojen religijnych - pod który od Saint-Benoît katedra .

Katedra i kilka elementów opactwa podlegają ochronie jako zabytki, na podstawie wykazu zabytków z 1862 r. i dekretu z 1922 r .

Fabuła

Początki

Alet-les-Bains znajduje się w dawnym hrabstwie Razès , historycznym regionie średniowiecza , którego stolicą była Rheda , zależna od arcybiskupstwa Narbonne , zbudowanego na dawnym terytorium prawdopodobnie w posiadaniu najeźdźcy saraceńskiego , to Karol Wielki określa hrabstwo, które rozciąga się na dużą część Corbières , stawiając na czele Guillaume de Gellone jednego ze swoich wiernych towarzyszy.

Według kilku legend początkowo na terenie Aleth wzniesiono klasztor . W 813 roku statut wskazuje, że Berà , hrabia Razès , i jego żona Romella postanowili wznieść ten poświęcony Matce Bożej klasztor na opactwo, aby dzięki Bogu, opactwo przyjęło rządy benedyktynów . Odtąd opactwo było bogato uposażone, co budziło zawiść i zazdrość ze strony innych miejscowych panów, zwłaszcza Couizy i Limoux .

Od 1970 roku badacze uważają statut 813 jako fałszywego kute XI -tego  wieku. Opactwo Alet pojawia się prawdopodobnie pod koniec X wieku z pierwszym znanym opatem, w 970, Benoît.

Opactwo zostało zdewastowane przed 1058 r. przez hrabiego Carcassonne w kontekście konfliktu między arcybiskupem Guifredem z Narbonne a wicehrabią Narbonne Bérenger. Ojciec Pons Amiel (1167-1197) obronił opactwo i przyległe miasto, wyposażając je w mur otaczający.

okres katarów

Chronione w ten sposób opactwo nadal prosperowało i stało się jednym z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych w regionie, aż do czasów krucjaty przeciwko heretykom katarów. Podczas tej krucjaty miejscowa ludność zdecydowała się pozostać wierna swoim władcom, wicehrabiom Trencavelowi z Béziers i Carcassonne przeciwko najeźdźcom armii królewskiej, mnisi z Aletu dołączyli do Trencavelów, ci ostatni zostali zatem ekskomunikowani.

Kiedy armie Szymona de Monfort zwyciężyły, mnisi poprosili o ochronę hrabiego Foix . Kilkadziesiąt lat później, podczas pacyfikacji, ocaleni z kolegium mnichów z Aletu poparli swoją sprawę i zostali upoważnieni do powrotu do opactwa. Ale ci mnisi, którzy okazali się buntowniczością, pozostaną podejrzani w oczach swojej hierarchii.

W 1268 roku nie wiemy, z jakiego powodu opat Aleta Raimona II na czele uzbrojonego oddziału zdobywa i pali zamek Fa , zabija garnizon i w szczególności niszczy kwadratową wieżę. Ekskomunikowany przez Maurina, arcybiskupa Narbonne , otrzymał rozkaz przywrócenia wieży do pierwotnego stanu.

Biskupstwo Alety

Jest to z pewnością jeden z powodów, dla których papież Jan XXII , który uważał, że archidiecezja Narbonne, z którą związany był Alet, jest zbyt rozległa, aby można ją skutecznie administrować i kontrolować, postanowił ją podzielić i utworzyć trzy nowe diecezje, w tym Limoux. , najważniejsze miasto w górnej dolinie Aude, i poświęcić Bazylikę Saint-Martin de Limoux jako nową katedrę.

Jednak wybór Limoux został zakwestionowany przez zakonnice z Lasserre-de-Prouille, których bazylika była ich oficjalnym lennem, przypisywanym osobiście przez św. Dominika . Zakonnice pozwały więc papieża i pozyskały go. Tak więc Jan XXII musiał wycofać się i przenieść stolicę biskupią z Limoux do Alet: opactwo Notre Dame d'Aleth, które w 1318 roku stało się wspólnie katedrą Notre-Dame d'Aleth.

Diecezja Alet składała się mniej więcej ze starego pagus Redensis i była ograniczona od północnego zachodu z diecezją Mirepoix , od północy i północnego wschodu z diecezją Narbonne , od południa z diecezją Elne i do na zachodzie, przez diecezję Pamiers .

Wojny religijne

A potem przyszedł katastrofalny okres wojen religijnych, wszędzie w Europie Zachodniej katolicy i protestanci rozdzierali się nawzajem „w imię Boga”, podpalając cały kraj w ogniu i krwi.

Opactwo romańskie, które uniknęło dewastacji krucjaty albigensów, nie mogło jednak uniknąć grabieży przez protestantów kalwińskich . W hugenoci wziął ALET w 1573 roku, a6 stycznia 1577ograbili katedrę ze wszystkich jej bogactw, zburzyli jej ołtarze i rozbili witraże. Antoine II de Dax (lub Dax), władca Trevas , biskup Alet , prezesa przez ordynacji królewskiej z Zjednoczone Langwedocji zjednoczonych w Carcassonne w 1569 , opat z St-Polycarpe (jak kilku członków Dax Domu ), dawny kanon z Carcassonne (katedra Saint-Nazaire ) i były wielki wikariusz dwóch biskupów Carcassonne, w tym kardynała Burbon , został przekazany na krótko przed biskupią stolicą Alet w 1564 roku, którą objął w 1565 roku . Zmarł w 1579 roku , kilka lat później, w środku wojen religijnych, że kalwini , którzy posiadali ALET oblegał go, trzymając mu więźnia przed zwolnieniu swoje miasto, wyburzenia Pałac Biskupów i niszcząc wspaniałą Katedra św. Alet , miasto kalwińskie, pozna kilka napadów (według kronikarzy siedem lub osiem). Podczas jednego z tych ataków w 1577 roku niekontrolowana kula armatnia spowodowała zawalenie się części dachu katedry. Pomnik służył następnie jako kamieniołom do wspinania się po murach miejskich.

Dekadencja i koniec diecezji

Katedra Notre-Dame została opuszczona około 1600 roku na rzecz prowizorycznej katedry wyposażonej w pozostałości budynków konwentualnych (katedra Saint-Benoît). Ponieważ kraj jest zrujnowany w wyniku tych powtarzających się konfliktów, dach nigdy nie zostanie naprawiony i ostatecznie zawali się całkowicie sam. Ostatni z 35 biskupów, którzy następowali po sobie w Alecie, odziedziczywszy bardzo ubogie biskupstwo i nieczynną katedrę, pusty pomnik bez dachu, na krótko przed rewolucją francuską, postanowił sprzedać swoje mury.

W ostatnich latach Ancien Regime organami katedry Saint-Benoît kierowała kobieta, Jeanne-Marie Lanes. Podczas rewolucji zniesiono diecezję Alet, a jej terytorium przyłączono do terytorium biskupa konkordatowego Carcassonne . Konkordat z 1801 roku zniósł biskupią stolicę Alet i podzielił jej terytorium pomiędzy nowe diecezje Carcassonne, Perpignan i Tuluzy .

Ochrona

Podczas budowy CD 118, która przypieczętowała los budowli, droga odcięła budynek czterech z pięciu apsyd promieniujących i gotyckich; tracąc swoje oryginalne podpory, z czasem zawaliły się całe odcinki muru.

Zrujnowana katedra Notre-Dame zaliczana jest do zabytków historycznych na liście z 1862 roku .

Dopiero w 1903 r. podjęto pierwsze prace renowacyjne i modernizacyjne, a w 1947 r. szczątki oczyszczono w obecnej prezentacji. Niedawna operacja konsolidacji uratowała romański chór , najstarszą część pomnika.

Drzwi wejściowe zostały sklasyfikowane jako zabytek historyczny od18 lutego 1922. Kapitularz , wielokątny kaplica i mury klasztoru (z trzech zatok) zostały sklasyfikowane jako zabytki Ponieważ25 marca 1922.

Biskupi

Od powstania biskupstwa 18 lutego 1318 do jego stłumienia przez rewolucję 22 lipca 1790 rna czele instytucji stało 35 biskupów. Najbardziej znanym był Nicolas Pavillon , który praktykował przez 40 lat od 1637 do 1677; wiadomo również, że był wsparciem dla ruchu jansenistów .

Uwagi i referencje

  1. Julien Foltran, Klasztory i średniowieczna przestrzeń miejska i podmiejska w Pays d'Aude: Lagrasse, Alet i Caunes. Praca doktorska z historii. ,21 listopada 2016( przeczytaj online )
  2. komunikatu n O  PA00102515 , podstawy Mérimée , francuskie Ministerstwo Kultury
  3. komunikatu n o,  PA00102514 , podstawy Mérimée , francuskie Ministerstwo Kultury
  4. Claude Devic , Joseph Vaissète , Ernest Roschach, Historia ogólna Langwedocji , Księgarz-redaktor Édouard Privat, Tuluza, 1875, tom 2, s.  313 ( czytaj online )
  5. Gratien Leblanc, „Stara katedra Alet”, s.  257-258 .
  6. Elżbieta Magnou-Nortier, świeckim społeczeństwie i Kościele w prowincji kościelnej Narbonne, obszar cispyrénéenne: Od końca ósmego do końca XI -tego  wieku , Tuluza, APUM,1974
  7. Philippe Wolff skrytykował ważność tego statutu, twierdząc po pierwsze, że opactwo nie występuje w Notitia de servitio monasteriorum z 817 r., po drugie, że formuły użyte w tekście nie są typowe dla czasów Karola Wielkiego, po trzecie, że nie ma daty . Ta krytyka może również wykazać, że tekst karty jest niezdarną kopią, a nie fałszywą.
  8. Guilhaume Catel, Pamiętniki historii Langwedocji ciekawie i wiernie zebrane od różnych autorów , Toulouse, Pierre Bosc,1633( przeczytaj online )
  9. Fédié, Ludwik, 1815-1899. , hrabstwo Razés i diecezja Alet , Lacour,2002( ISBN  2841492354 i 9782841492350 , OCLC  470067373 , czytaj online )
  10. Antoine Rocque, Inwentarz aktów archidiecezji Narbonne , Narbonne, XVII w.
  11. Biskupstwo Limoux , utworzone w 1317 r., z Durandem na jego siedzibie, zostało szybko zlikwidowane z powodu lokalnego sprzeciwu. Limoux nie zostało wówczas podporządkowane biskupowi Alet, ale pozostało w diecezji Narbonne.
  12. zobacz herbarz Pays d'Oc .
  13. Stany Langwedocji zjednoczone w Carcassonne .
  14. „  LANES, Jeanne Marie (ca.1717-ap.1792)  ” , z bazy danych Musefrem (dostęp 27 października 2014 )
  15. Jean-Marie Pérouse de Montclos (reż.), Przewodnik po dziedzictwie. Langwedocja-Roussillon. , Hachette, 1996, 606 s., ( ISBN  978-2-01-242333-6 ) , s. 128.

Zobacz również

Źródła i bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne