Rozmiar 35 mm była folia najczęściej używane z kina srebra . Uważany za „format standardowy”, ma 35 milimetrów szerokości i ma prostokątne perforacje na krawędziach, aby zapewnić, że jest napędzany przez różne mechanizmy filmowania i projekcji .
Pierwotnie opracowany dla kina, ten format filmu został następnie przyjęty w fotografii filmowej pod nazwą „mały format”, w praktycznym opakowaniu kasety 135 . W fotografii rozmiar obrazu to 24 × 36 mm ; z różnych powodów (w szczególności optyka opracowana dla 24 × 36 mm ) fotografia cyfrowa zachowała ten format (którego nazwa „35 mm ” nie ma już wtedy żadnego znaczenia, w przypadku braku kliszy) dla czujników o pewnych wysokich urządzenia końcowe (łącznie wszystkie techniki celowania). Są większe czujniki 44 - 33 x 40 x 53,5 - dla średniego formatu aparatów ).
W 1888 roku Amerykanin John Carbutt wynalazł elastyczny i przezroczysty nośnik z azotanu celulozy, który amerykański przemysłowiec George Eastman - przyszły twórca Kodaka - wprowadził na rynek w 1889 roku w postaci gładkiej taśmy o szerokości 70 mm do aparatu Kodak. , najnowszy w asortymencie. Jest to wynalazek, który położy kres początków Precinema ponieważ amerykański przemysłowiec i wynalazca Thomas Edison przyjmuje go zamiast wstążek papierowych (nieprzezroczyste), aby rozwijać swoją inżynier elektryk, francusko-brytyjski William Kennedy Laurie Dickson , urządzenie zdolny do nagrywania na liniowej taśmie kolejnych obrazów z bardzo dużą szybkością przewijania: „ Kinetograph (po grecku , opis ruchu): kamera Amerykanina Thomasa Edisona, opatentowana24 sierpnia 1891Zastosowanie perforowanej folii 35 mm i przerywanego systemu przesuwania filmu z "zapadką". Między 1891 a 1895 rokiem Edison nakręcił około siedemdziesięciu filmów. „ Pierwotna wersja pierwszej kamery filmowej działa na taśmie Eastmana pociętej na 19 mm poziomą spiralę, posiadającą na jednej krawędzi rząd sześciu prostokątnych perforacji . W fotogramów są okrągłe, jak miniatury zabawek optycznych , o średnicy około 13 mm . Wyniki są zachęcające, ale brakuje im definicji, zwłaszcza w ramkach, które pokazują znaki o pełnej długości; Dickson postanawia również przeciąć taśmę Eastmana 70 mm pośrodku na dwa identyczne paski o szerokości 35 mm . Początkowo zaopatrzony w pojedynczy rząd perforacji, nowy wspornik, tym razem z przewijaniem w pionie, otrzymuje drugi rząd perforacji w celu udoskonalenia jego zamocowania, odtąd składający się z 8 otworów na każdy fotogram o wymiarach większych niż wysokość. „Edison przeniósł kino na decydujący etap, tworząc nowoczesny film 35 mm z czterema parami perforacji na klatkę. "
Edison chroni kamerę Kinetograph i projekt rzędu perforacji międzynarodowymi patentami. Dlatego mądrzy przemysłowcy, tacy jak bracia Lumière w 1895 roku, woleli przyjąć inny format, „dom”, 35 mm z pojedynczą okrągłą perforacją po każdej stronie fotogramu. Léon Gaumont, który przybył później w wyścigu, wybiera 58 mm bez perforacji (napędzane przerywanymi zaciskami) opracowane przez Georgesa Demenÿa . Te dwa formaty, mniej udane niż film Edisona, zostały porzucone w 1906 roku, kiedy perforowana folia Edison została przyjęta jako międzynarodowy format standardowy.
W 1927 roku rozwój zapisu dźwięku na folii srebrnej bezpośrednio na taśmie 35 mm i jego reprodukcja na optycznej ścieżce dźwiękowej obok fotogramów, pomiędzy obrazem a jednym z rzędów perforacji, zmienił standard.
Dokładne standardowe środki 1.377 cala (3,498 cm ) szerokości , określonych w 1910 przez Stowarzyszenie Inżynierów Filmowych i Telewizyjnych (SMPTE) jako 34.975 mm . Szerokość fotogramów zmieniała się w trakcie kolejnych wynalazków. Ten z kina niemego został ustalony na 24 mm , wysokość 18 mm dając współczynnik harmonii 1,33, bliski złotemu podziałowi na poziomie 1,62 . Wysokość obrazów, dodana do wysokości czarnego paska migawki, dała całkowitą wysokość 19 mm , to znaczy bardzo dokładnie 16 obrazów na stopę , czyli około 52 obrazów na metr, dokładnie 27 metrów na minutę. Średniej prędkości. ( 1,62 km / h , ale z chwilową prędkością na poziomie wiązki światła w korytarzu strzeleckim lub projekcyjnym , 8,6 km / h, biorąc pod uwagę, że przewijanie jest gwałtowne, a cofanie jest bardzo szybkie, aby sprzyjać zatrzymaniu się przed okno fotografowania lub projekcji).
W 1906 r. „Wczesne przyjęcie 35 mm jako standardowego formatu miało ogromny wpływ na rozwój i upowszechnienie się kina. Pozwoliło to na pokazywanie filmów w dowolnym kraju na świecie. Zapewnia jednolity, niezawodny i przewidywalny format produkcji, dystrybucji i wyświetlania filmów, promując szybkie rozpowszechnianie i akceptację kina jako światowego instrumentu rozrywki i komunikacji. "
Została wykorzystana Szeroki wybór szerokości standardów, opatentowany ogóle, dla wielu systemów fotografowania i projekcji profesjonalnych lub amatorskich wynalazł niezależnie pod koniec XIX -go wieku i początku XX th wieku , 8 mm do 100 mm .
Ale format 35 mm okazał się bardzo dostosowany do różnych technologii. W ciągu nieco ponad wieku byliśmy w stanie uczynić podłoże niepalnym (w trioctanie celulozy ), wprowadzić jedną lub dwie optyczne ścieżki dźwiękowe , zmienić skład emulsji, aby uchwycić kolor, przyjąć dużą wiele formatów audio , szeroka projekcja, zawiera dźwięk cyfrowy w prawie każdej przestrzeni nie zajmowanej przez obraz. Od początku XXI -go wieku , Eastman Kodak i Fujifilm akcji rynek kręcenia filmu filmu. Format 35 mm stał się muzeologiczny, ale cieszy się zaufaniem, co oznacza, że we Francji legalny depozyt filmów odbywa się w kolorze srebrnym, ponieważ uważa się, że jest on trwalszy i bardziej odporny niż nośniki cyfrowe, a zatem stanowi preferowaną opcję archiwizacji i konserwacja filmów, biorąc pod uwagę, że po stuleciu istnienia, wiemy teraz, w jaki sposób został zdegradowany i możliwe środki zaradcze.
Folia 35 mm w perforacji Edisona - cichy film.
Folia 35 mm z perforacją Lumière.
Taśma filmowa 35 mm - film dźwiękowy.
W 1909 roku Francuz Étienne Mollier zaprojektował aparat małoformatowy „ Cent-Vues ”, w którym zastosowano perforowaną folię 35 mm, aby wykonać sto obrazów 18 × 24 mm z rzędu . Zrobił to, zdobył złoty medal w konkursie Lépine i natychmiast wprowadził go na rynek (1910) na małą skalę i bez większego sukcesu.
W Stanach Zjednoczonych format 35 mm został przyjęty w fotografii w 1913 r. Wraz z „Tourist Multiple”. Jednak mały rozmiar stanie się popularny w Leice , stworzonej przez Oskara Barnacka w 1925 roku i używającej folii 35 mm do 24 × 36 mm .