Emile Reinaud

Emile Reinaud
Rysunek.
Portret Émile Reinaud.
Funkcje
Stały sekretarz Akademii w Nîmes
1918 - 1924
Poprzednik Paul Clauzel
Następca Eugene Margier
Adwokat z baru z Nimes
1909 - 1911
Poprzednik Edouard Gaussorgues
Następca Fernand de Vallavieille
Prezydent Akademii w Nîmes
1905 - 1906
Poprzednik Lucjusz Enjalbert
Następca Felicien Allard
Burmistrz Nîmes
15 maja 1892 - 20 maja 1900
Wybór 8 maja 1892
Ponowna elekcja 10 maja 1896
Poprzednik Alexandre Bouchet
Następca Gaston Crouzet
Biografia
Imię urodzenia Alfred Émile Reinaud
Data urodzenia 12 marca 1854
Miejsce urodzenia Vauvert ( Gard )
Data śmierci 21 listopada 1924 (w wieku 70 lat)
Miejsce śmierci Nimes
Narodowość Francuski
Ukończyć Wydział Prawa Paryskiego
Zawód Prawnik
Nagrody Oficer Legii Honorowej
Oficer Wykładu Publicznego
Nagrody Literackiej im. Montyona Akademii Francuskiej
Religia protestantyzm
Emile Reinaud
Burmistrzowie Nîmes

Émile Reinaud , urodzony dnia12 marca 1854w Vauvert ( Gard ) i zmarł dalej21 listopada 1924w Nîmes jest francuskim prawnikiem , politykiem i eseistą . Burmistrz Nîmes od 1892 do 1900 roku , był prezesem i stały sekretarz w Akademii Nimes na początku XX -go  wieku.

Biografia

Rodzina

Urodzony w protestanckiej rodzinie na południu Francji Alfred Émile Reinaud jest drugim i ostatnim synem Jacquesa Reinauda, ​​urodzonego w 1816 roku, farmaceuty w Vauvert ( Gard ) i Émilie Maroger, urodzonego około 1828 roku. Jego starszy brat, Sully ( 1852-1925), został aptekarzem i radnym miejskim w Vauvert.

Plik 5 października 1881Émile Reinaud poślubił w Nîmes Claire Lombard (1854-1939), córkę Henri Lombarda (1818-1889), fabrykanta jedwabiu i Claire Jalabert (1824-1901), siostrę malarza Charlesa Jalaberta . Mają razem troje dzieci. Najstarszy Paul (1886-1923), doktor prawa i prawnik, zmarł w wieku 36 lat od ran wojennych, pozostawiając 6 małych dzieci. Drugie dziecko Émile Reinaud, Charlotte, zmarło w wieku 10 lat. Jego ostatnia córka, Hélène (1884-1962), żona Rostain, jako jedyna nie umarła przed nim.

Prawnik

Po ukończeniu szkoły średniej dla chłopców w Nîmes , Émile Reinaud nie kontynuował - w przeciwieństwie do swojego ojca i brata - studiów farmaceutycznych. Wybrał prawo i po ukończeniu uniwersytetu w Montpellier uzyskał w 1879 r. Doktorat na wydziale prawa w Paryżu . Od tego dnia pracował jako prawnik w Sądzie Apelacyjnym w Nîmes . Członek zarządu zakonu , jest także prezesem biura pomocy prawnej . W 1909 r. Został wybrany na przewodniczącego rady miejskiej, a następnie ponownie wybrany na lata 1910 i 1911.

Raymond Huard podaje go jako przykład silnej obecności prawników z Nîmes w lokalnym środowisku politycznym.

Burmistrz Nîmes

W 1891 r. Został wybrany radnym miejskim w Nîmes i mianowany pierwszym zastępcą burmistrza . W następnym roku odbyły się nowe wybory samorządowe, a burmistrzem wybrano Émile Reinaud. Jego elekcja, a następnie reelekcja w 1896 r., Położyła kres wielkiej niestabilności miejskiej, która panowała od 1888 r.

Podczas swoich dwóch kadencji zapoczątkował szeroki proces przemian w Nîmes. Modernizuje infrastrukturę miasta poprzez rozbudowę sieci gazowych, elektroenergetycznych i telefonicznych, inicjuje duże prace sanitarne (wodociąg, kanalizacja, odwierty, brukowanie bulwarów ...) oraz tworzy linię tramwaju elektrycznego. Działa również na rzecz szkolenia i zatrudnienia, budując wiele grup szkolnych, a także rynek pracy . Wreszcie, że pracuje dla kultury poprzez renowację kilku dużych pomników (o Teatr Wielki , tym świątynia Diany ) i budując lub instalowania kilka centrów kulturalnych (oranżerii muzyki, Natural History Museum , tym Muzeum Archeologicznego ).

Emile Reinaud, zagorzały obrońca walk byków , jest honorowym prezydentem Unii Taurine Nîmoise (UTN). Znany jest z tego, że dwa lata po swoim wyborze na burmistrza Nîmes zorganizował „corrida de la contestation”. Decydując się na uchylenie prawa Grammonta (1850) i okólnika Waldecka-Rousseau (1884), które zabraniały walk byków i novilladas , uruchomił w ten sposób ruch oporu, aby zachować hiszpańskie praktyki walki byków we Francji. Wydarzenie to, uważane za symboliczne narodziny Feria de Nîmes , jest pierwszym z długiej serii walk byków, które doprowadzą ustawodawcę do zezwolenia na takie praktyki, gdy „można powoływać się na lokalną tradycję” (prawo z24 kwietnia 1951).

Inne działania

Wyuczona towarzyskość

Plik 10 lutego 1894Roku został wybrany członkiem z Akademii Nîmes . Do śmierci zajmował wolne miejsce pozostawione przez Eugène Bolze. Plik7 stycznia 1905, został prezesem Akademii (kadencja roczna), a następnie w 1918 r. został wybrany na wieczystego sekretarza tej instytucji. Po jego śmierci jego katedrę powierzono rzeźbiarzowi André Méricowi, a ówczesny prezydent Fernand Roux wygłasza pochwałę .

W latach siedemdziesiątych XIX wieku brał udział w pierwszej „barrancage” czyli nieformalnym przyjaznym społeczeństwie, które skupiało wybitnych protestantów. Podczas Belle Époque należał do grupy intelektualistów, którzy spotkali się z bibliotekarzem Albertem Poussigue, w wieczerniku, w którym Camille Pitollet  (de) widział „jeden z ostatnich azylu inteligencji z Nîmes” .

Literatura

Émile Reinaud jest autorem pierwszego raportu dotyczącego prawa21 marca 1884, badając prawne, historyczne i ekonomiczne aspekty uznawania związków zawodowych we Francji. Jest także autorem biografii referencyjnej Charlesa Jalaberta , nagrodzonej przez Akademię Francuską i ocenionej przez Christophe Teissier jako „szczególnie kompletna i przyjemna w konsultacji” .

Jest także autorem wielu tekstów poetyckich, publikowanych w szczególności przez Academy of Nîmes. Jego inspiracja czerpie w szczególności z krajobrazów Cévennes i tradycji południowo-wschodniej . Niektóre z jego wierszy są napisane w języku prowansalskim  ; w 1903 roku wygłosił nawet przemówienie w tym dialekcie z okazji inauguracji pomnika Antoine Bigot w ogrodach Fontaine w Nîmes.

W 1919 roku był jednym z ojców chrzestnych stowarzyszenia Félibréenne Nemausa, założonego przez Alberta Éloy-Vincenta .

Jest członkiem honorowym Towarzystwa Naukowo-Literackiego Alais (dziś Alès ).

Wojna

Powołany do rezerwy oficera w 1880 roku, służył jako podporucznik potem jako kapitan w 117 th  Terytorialnej Pułku Piechoty . W czasie I wojny światowej przewodniczył Komisji Kontroli Robót Wojennych . Był wówczas wiceprezesem Departamentu ds. Okręgów Narodu i przewodniczącym stałej sekcji Gard  ; regularnie organizuje walki byków na rzecz tej pracy.

Daniny

Nagrody

Potomkowie

  • Ulica w Nîmes nosi jego imię .

Publikacje

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Pełne nazwisko rodowe: Augustine Émile [ sic ] Henriette Claire Lombard
  2. Wyciąg z pochwały:

    „Reinaud był przede wszystkim człowiekiem obowiązkowym […] pchnął pracowitość i bezinteresowność do rzadko osiąganych granic; Mam nadzieję, że mój kraj będzie miał w przyszłości równych sobie rywali. "

    - Fernand Roux, były prezes adwokatury, prezes Academy of Nîmes.
  3. Wraz z Georgesem Maurinem, Charlesem L'Hôpitalem, Gastonem Maruéjolem , Henry Bauquier i Élie Peyron .

Bibliografia

  1. Émile Guigou, The Constraints of Vauvert life: polityczna, religijna i ekonomiczna historia Vauvert (1789-1975) , Montpellier, Rouvière,1976( BNF Wskazówki n O  FRBNF34837326 ) , str.  187.
  2. Praca doktorska Paula Reinauda, ​​uwaga BnF n o  FRBNF31192708 .
  3. "  Wesela  " Le Figara , N O  35420 grudnia 1910( czytaj online na Gallica ).
  4. „Przemówienie pana prezesa Bar Roux na pogrzebie pana Emile'a Reinauda, ​​wieczystego sekretarza Akademii” , w Mémoires de l'Académie de Nîmes , 1924-1925 ( czytaj online ) , str. .  LXXXIII-LXXXV.
  5. „Southern Chronicle”, Le Midi , 15 marca 1886, s. 2.
  6. Gaston Cadix, „Przedmowa” , w: Émile Reinaud, Beautés des Causses et Cévennes: poésies regionalne , Anduze, Imprimerie du Languedoc, 1958 (pośmiertnie).
  7. Rozprawa doktorska Emile Reinaud, BNF powiadomienia n o  FRBNF31192637 .
  8. "  Cote 19800035/250/33254  " , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  9. "Sesja22 października 1910 » , W Académie de Nîmes , Biuletynie sesji Académie de Nîmes ,1910( czytaj online na Gallica ) , s.  88.
  10. Raymond Huard (reż.), History of Nîmes , Aix-en-Provence, Edisud, 1982, s. 289 ( ISBN  2-85744-134-7 ) .
  11. „  Burmistrzowie Nîmes od 1723 roku do dnia dzisiejszego  ” , na nimes.fr
  12. Martin 2012 , s.  103.
  13. „  Święto tauryny nîmoise Unii  ”, Aficion: oficjalnym organem Federacji tauryna Stowarzyszeń Francji i Algierii , n o  31,21 listopada 1920, s.  2 ( czytaj online w Gallica ).
  14. Jérôme Puech, „  Czy Feria może zniknąć?  », Une wyborem Nimes , n O  23,Maj 2012, s.  7 ( czytaj online ).
  15. "  Alfabetyczna lista foteli  " , Academy of Nîmes ,2013.
  16. Academy of Nîmes, Biuletyn sesji Akademii Nîmes , Imprimerie Clavel and Chastanier,1905( czytaj online w Gallica ).
  17. „  Perpetual Presidents and Secretaries  ”, na stronie academiedenimes.org .
  18. Loon 2003 , s.  202.
  19. Raymond Huard , „Nîmes at the Belle Époque”, w Nîmes and the Gard: fin de siècle (1500-2000) , Nîmes, Modern and Contemporary History Society of Nîmes and Gard, 2003, s. 201 ( SUDOC 13568756X ) .
  20. Teissier 2015 .
  21. Gaussen 1962 .
  22. Raymond Huard , "To Langwedocja Nonkonformista pod III RP: Eloy-Vincent, malarz, dziennikarz i pisarz (Montpellier 1868-Nîmes 1945)" Revue d'histoire de Nîmes et du Gard , marzec 2020 n o  35, p. 44.
  23. Wspomnienia i recenzje Towarzystwa Naukowego i Literackiego Alais , t.  XXVII J. Brabo,1896( czytaj online na Gallica ) , s.  329.
  24. „  Émile Reinaud  ” , na academie-francaise.fr
  25. Reinaud 1886 , str.  III.

Zobacz też

Bibliografia

  • „Émile Reinaud” , w Biographical Dictionary of Gard , Flammarion ,1903( BNF Ogłoszenie n o  FRBNF35031733 , czytać on-line ) , s.  549.
  • Fernand Roux, „  Mowa na pogrzebie M. Emile Reinaud wieczystego, sekretarz Akademii  ” Wyznania Akademii Nîmes , Akademii Nîmes , n O  XXXXII,1926, s.  LXXXIII-LXXXV ( ISSN  0755-8864 i 2540-3591 , uwaga BnF n o  FRBNF34387869 ) ( czytaj online ) .
  • „Reinaud (Emile)” , w Ivan Gaussen (pref. André Chamson ), Poeci i prozaicy z Gard in langue d'oc: od trubadurów do współczesności , Paryż, Les Belles Lettres, wyd.  "Przyjaciele langue d'oc",1962(Dodatek BNF n O  FRBNF33021783 ) , str.  94.
  • Cynthia Martin, „Émile Reinaud” , w: David Mataix (red.), The Mayors of Nîmes since the Revolution , Lacour,2012( ISBN  978-2-7504-2885-3 ) , str.  103-106.
  • Robert Clement, Nîmes Mayors III e  Republic Drugie Cesarstwo Państwa Francuskiego , Nimes, Lacour1990( ISBN  978-2-86971-218-8 ).
  • „Reinaud Emile Alfred” , w: Christophe Teissier, Bio-bibliography of Nîmes and the Gard , t.  II, Marguerittes, z autorem,2015( ISBN  978-2-9550853-1-8 ) , str.  190.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne