Wybory powszechne w Quebecu w 1960 r

Poprzedni 1956 1962 następujący
Wybory powszechne w Quebecu w 1960 r
22 czerwca 1960
Rodzaj wyborów Wybory parlamentarne
Pozycje do wyboru 95 miejsc
Organ wyborczy i wyniki
Zarejestrowany 2 608 439,
Wyborcy 2 130 207,
  81,66% ▲  +3,3
Oddane głosy 2,096,586
Nieważne głosy 33 621,
Jean Lesage lawyer.jpg PLQ  - Jean Lesage
Głos 1,077,135
51,38%  ▲  +6,5
Uzyskane miejsca 51 ▲  +31
Antonio Barrette.png A  - Antonio Barrette
Głos 977,318
46,61%  ▼  −5.2
Uzyskane miejsca 43 ▼  −29
Zgromadzenie Narodowe
Diagram
Premier
Towarzyski Wybrany
Antonio Barrette
A 		Jean Lesage
PLQ

1960 Quebec wybory powszechne (the 26 th  wybory powszechne od Konfederacja Kanady w 1867 roku ) jest Wybory odbywają się na22 czerwca 1960wybrać na członków z 26 th  Ustawodawczego do Zgromadzenia Ustawodawczego z prowincji w Quebecu ( Kanada ). Rząd Union Nationale , na czele którego stał Antonio Barrette , został pokonany przez Partię Liberalną Quebecu kierowaną przez Jeana Lesage , która utworzyła rząd większościowy .

Były to jedne z najważniejszych wyborów w historii współczesnego Quebecu. Wybory w 1960 r. Zakończyły 16 lat rządów Związku Narodowego i zapoczątkowały cichą rewolucję , która przekształciła społeczeństwo Quebecu w latach 60. XX wieku , w szczególności kładąc podwaliny pod państwo opiekuńcze .

Kontekst

Plik 7 września 1959Premier Maurice Duplessis zmarł w Schefferville podczas wizyty w tym górniczym miasteczku w północnym Quebecu. Śmierć Duplessisa położyła kres prawie 20-letniemu panowaniu Związku Narodowego w krajobrazie politycznym Quebecu . Panowanie Duplessisa naznaczone było konserwatyzmem , patronatem , bliskością władzy duchowieństwa katolickiego , obroną władz prowincji przed rządem federalnym , sprzeciwem wobec keynesizmu i zaciekłym antyzwiązkowcem . Jednak wbrew niektórym przyjętym pomysłom „ Grande Noirceur ”, Quebec pod koniec lat pięćdziesiątych był już w trakcie modernizacji, z przeważnie zurbanizowaną populacją i dużym sektorem produkcyjnym.

Trzy dni po śmierci „szefa” członkowie gabinetu wybierają Paula Sauvé na jego następcę na stanowisku premiera. Sauvé podejmuje swoje „sto dni” zmian pod hasłem „teraz”, zdeterminowany, by zmodernizować machinę państwową po latach stagnacji pod rządami Duplessisa. Plik2 stycznia 1960podczas gdy wiatr w jego żaglach zagrażał liberalnemu pędowi, nowy premier zmarł nagle z kolei w Saint-Eustache , jadąc przez Deux-Montagnes . Plik7 stycznia1960, Antonio Barrette zostaje wybrany na premiera w wyborach prowincjonalnych. Związek Narodowy był wtedy zdezorganizowany, mając trzech przywódców w niecały rok. Co więcej, rząd związkowy znajduje się w gorącej wodzie od czasu, gdy gazeta Le Devoir ujawniła „  skandal związany z gazem ziemnym  ” 13 czerwca 1958 roku.

Wybrany na czele Partii Liberalnej Quebecu dnia 31 maja 1958(zastępuje George'a-Émile Lapalme ) Jean Lesage, były minister federalny Liberałów , w pełni zamierza wykorzystać nieszczęścia rządu. Krytykując w szczególności korupcję rządu i politykę związkową w stosunkach między prowincjami a federacjami, obiecuje stworzyć „silne i kreatywne państwo” w obliczu „reżimu okupacyjnego”. Partia opozycyjna może liczyć na promowanie swojego programu przez nowo zatrudnionego kandydata i dziennikarza René Lévesque .

Oprócz Unii Narodowej i Partii Liberalnej, trzecia formacja polityczna bierze także udział w procesie wyborczym: z Partii Socjaldemokratycznej w handlu związkowiec Michel Chartranda . Ze względu na brak środków nie będzie jednak w stanie przedstawić kandydatów.

Plik 18 marca 1960, dodano dwa okręgi, zwiększając liczbę do 95. Jeden z nich nosi imię Duplessis , na cześć tego, który zmarł zaledwie sześć miesięcy wcześniej. Plik27 kwietniawydaje się nakaz wyborczy i rozpoczyna się kampania wyborcza.

Platformy wyborcze

Związek narodowy

Unia Narodowa, partia będąca u władzy, nie opublikowała programu wyborczego na wybory z 1960 r. To właśnie dzięki interwencji swojego lidera, Antonio Barrette, związkowcy wyrażają swoje stanowisko elektoratowi. Barrette broni historii Maurice'a Duplessisa i atakuje szefa Partii Liberalnej Jeana Lesage, którego przedstawia jako „ucznia polityki prowincji”, złego administratora i „centralizatora”.

Związek Narodowy mocno podkreśla fakt, że liberałowie zagroziliby autonomii Quebecu. Przypominając przejście Jean Lesage w polityce federalnej, jest oskarżany o bycie jednym z „byłych członków liberalnej szkoły centralizującej się w Ottawie”. Barrette chce następnie przedstawić się jako strażnik politycznej niezależności Quebecu na scenie federalnej. Rekord Jeana Lesage w Ottawie jest krytykowany, przeciwstawiając się wzrostowi zadłużenia Kanady, gdy był na szczeblu federalnym, zmniejszeniu zadłużenia Quebecu w ramach Związku Narodowego. Związkowcy przytaczają przykłady „marnotrawstwa”, za które był rzekomo odpowiedzialny. Oprócz zarządzania finansami, jest również krytykowany za przyciągnięcie ponad półtora miliona imigrantów, którzy byliby odpowiedzialni za bezrobocie w Quebecu.

Oprócz krytyki liberałów to właśnie obroną swoich „dzieł” Związek Narodowy zamierza przekonać elektorat. Często wspomina się o obszarach wiejskich i rolniczych. Antonio Barrette jest przedstawiany jako „pionier elektryfikacji obszarów wiejskich” i przypominamy sobie pewne działania, takie jak utworzenie Urzędu Rynków Rolnych, pomoc dla spółdzielni, dotacje na nawozy chemiczne, pożyczki krótkoterminowe, zapobieganie pożarom oraz organizacja i poprawa farmy. Krajowy Związek jest zadowolony z „dobrej administracji” województwa: „bez podwyższania podatków Krajowy Związek sprząta budżety i zmniejsza zadłużenie województwa”. Partia niewiele mówi o rozwoju gospodarczym, ale notuje bardzo pozytywne wyniki w zakresie budowy dróg i mostów oraz wzrostu wydobycia i produkcji energii elektrycznej. Jednocześnie związkowcy przedstawiają liberalne obietnice jako „nieosiągalne” z finansowego punktu widzenia.

Porównując politykę edukacyjną w reżimie Partii Liberalnej (przed 1944 r.) I Związku Narodowego, związkowcy mówią o cieniu i świetle . Przypomina się, że ONZ zniosło długi rad szkolnych, zastąpiło „hangary” z czasów liberałów 4689 nowymi szkołami, zbudowało 14 nowych szkół rolniczych i rozwiązało kwestię finansowania uniwersytetów. Partia Liberalna jest krytykowana za to, że porzuciła klasyczne kolegia , do których uczęszczaliby tylko „synowie burżuazji”. Związkowcy chwalą się również, że zastąpili „kilka stypendiów dla synów organizatorów politycznych” stypendiami dla ponad 100 000 studentów w latach 1946–60. ONZ niewiele mówi o zdrowiu podczas kampanii 1960 r. Partia wspomina jednak, że „medycyna zdecentralizowana” "rozbudowując lub budując od 1945 r. 171 szpitali, sanatoriów i hospicjów oraz umieszczając dodatkowe łóżka" nawet w najbardziej odległych rejonach województwa ".

Związek Narodowy kładzie również nacisk na swoje osiągnięcia w zakresie autonomii prowincji. Powołujemy się w szczególności na odzyskanie przez Antonio Barrette'a kwot przeznaczonych na uniwersytety (które zostały wstrzymane przez rząd federalny) oraz 1% wzrost prowincjonalnego podatku dochodowego od osób prawnych, co zmusiło Ottawę do wycofania 1% w tej samej dziedzinie. Biorąc pod uwagę, że wciąż „jest wiele do zrobienia, zanim nasze prawa zostaną odzyskane”, Antonio Barrette wyraźnie stwierdza, że ​​zamierza kontynuować tę samą politykę:

„Wszystko, co zdecydował Maurice Duplessis w celu ochrony praw prowincji Quebec i co było kontynuowane przez pana Sauvé, będę kontynuował sam. Będziemy utrzymywać dokładnie tę samą politykę, którą stosowali moi dwaj poprzednicy ”.

Partia Liberalna

Napisany przez George'a-Émile Lapalme , przywódcę partii w latach 1950-1958, liberalny program został zatwierdzony przez Liberalną Federację Quebecu 6 maja 1959 roku. Lesage przedstawił swoje priorytety: stworzenie silnego państwa narodowego Quebec w Konfederacji Kanady, dostęp do edukacja, ubezpieczenie zdrowotne, modernizacja służby publicznej w celu uczynienia jej „politycznie neutralną”, eliminacja oszustw wyborczych i faworyzowania (nazywanych wówczas przez anglicyzm „ patronatem” ), nowa polityka w zakresie zasobów naturalnych i ustanowienie planowania gospodarczego.

Na poziomie ekonomicznym Partia Liberalna chce zwiększyć tantiemy firm, które eksploatują zasoby naturalne Quebecu, tak aby „odpowiadały one bardziej wielkości dochodu, jaki uzyskują ze swojej działalności”. Chcemy stworzyć Ministerstwo Zasobów Naturalnych (którego René Lévesque zostanie później ministrem), co wymagałoby zatrudnienia lokalnego personelu technicznego i administracyjnego, a także dałoby Hydro-Quebec większą kontrolę nad zasobami energii elektrycznej i gazu. Liberałowie proponują utworzenie Rady Orientacji Gospodarczej prowincji Quebec i chcą nadać więcej uprawnień Ministerstwu Handlu i Przemysłu (w szczególności, aby mogło ono tworzyć agencje handlowe w Europie i na świecie).

W sektorze rolnictwa Partia Liberalna proponuje 19 środków mających na celu podniesienie rolnictwa z „żałosnego stanu, w jakim się teraz znajduje”. Proponuje się w szczególności przywrócenie i zwiększenie dopłat i dotacji, unowocześnienie ustawy o produktach mleczarskich, usprawnienie funkcjonowania Urzędu Rynków Rolnych (zapewnienie sprzedaży produktów), udzielenie kredytów na obniżenie kosztów produkcji oraz stworzenie usługi badań rolniczych.

Liberałowie atakują także patronat, który charakteryzował panowanie Union Nationale, krytykując partię Maurice'a Duplessisa za wykorzystywanie przez nią wydatków publicznych i przyznawanie kontraktów w celu „mobilizacji” wyborczej. Jean Lesage chce, aby królewska komisja śledcza rzuciła światło na wiele skandali (w tym gazowych), które ogarnęły unijne rządy. Partia Liberalna planuje również ogólne dochodzenie w sprawie podatków na szczeblu prowincji i podziału źródeł dochodów między rząd prowincji a gminy.

Na poziomie społecznym Partia Liberalna proponuje ustanowienie ubezpieczenia szpitalnego i większą interwencję rządu w kwestii bezrobocia. Obiecuje się również inne programy socjalne: dodatkowe zasiłki dla niewidomych, niepełnosprawnych i wszystkich osób powyżej 65. roku życia, zasiłki w wysokości 10 USD miesięcznie dla rodziców młodych ludzi w wieku od 16 do 18 lat nadal uczących się lub inny prowincjonalny dodatek dla wdów i samotnych kobiet w wieku 60 lat i więcej. Liberałowie chcą także zmian w zakresie praw pracowniczych : ogłoszenia kodeksu pracy , reformy Komisji Płacy Minimalnej, publikacji i motywacji decyzji Komisji ds. Stosunków Pracy, uchylenia „Ustaw” 19 i 20 (ograniczających swobodę zrzeszania się) oraz utworzenie funduszu emerytalnego.

W dziedzinie edukacji liberałowie ostro krytykują działalność Związku Narodowego i proponowali wielorakie działania: powołanie Królewskiej Komisji ds.edukacji, bezpłatnej edukacji i bezpłatnych podręczników, redukcja zadłużenia, utworzenie prowincjonalnej komisji uniwersyteckiej itp. Nalegamy również na utworzenie Ministerstwa Kultury (jest to pierwszy artykuł liberalnego programu).

Proces

Pomimo ambitnego programu Partii Liberalnej i dezorganizacji Union Nationale, trudno było przewidzieć wynik głosowania na wczesnym etapie procesu. Rzeczywiście, partia u władzy nadal cieszy się znacznym poparciem, a głosowanie zapowiada się wąsko w kilku okręgach. W trakcie kampanii wyborczej nie dojdzie do debaty liderów (trzeba będzie poczekać do 1962 r. ), Bo obie partie nie są w stanie uzgodnić formy, jaką miałoby przybrać spotkanie twarzą w twarz.

Kampania skupia się na dwóch szefach kuchni, Antonio Barrette i Jean Lesage. Ci drudzy przytłaczają odpowiednie hasła swoich kampanii wyborczych: „Ku szczytom” dla Związku Narodowego i „Czas na zmiany!”. dla Partii Liberalnej. Barrette nie odwraca się od spuścizny swojej partii. Wręcz przeciwnie, chce uosabiać ciągłość, często pojawiając się w kampaniach reklamowych u boku Maurice'a Duplessisa i Paula Sauvé. Mówimy wtedy o „wielkiej trójce Związku Narodowego”. Barrette podróżuje po czterech zakątkach Quebecu, bardziej polegając na zaufaniu wyborców do siebie niż na jakimkolwiek programie wyborczym (Union Nationale żadnego nie publikuje). Na początku kampanii powiedział nawet w Montreal-Matin , organie prasowym Union Nationale:

„Nasz program został sformułowany w 1931 roku, a obowiązujące przepisy świadczą o jego realizacji”. Według dziennikarza Pierre Laporte (który kilka lat wcześniej zdemaskował „skandal gazowy”), Antonio Barrette ma się dobrze, mimo że jest to jego pierwsza kampania wyborcza na stanowisku lidera.

Ze swojej strony Jean Lesage prowadzi kampanię „w stylu amerykańskim”, koncentrując się na bliskości wyborców w celu osłabienia wyniosłego wizerunku, jaki mu wtedy przypisywano. Przywódca liberałów inspirował się wówczas Trumanem , czasami spędzając trzy dni w tym samym regionie, aby wysłuchać popularnych żądań. Zaczynając od Louiseville, przemierzył prowincję, zanim zakończył swoją podróż wyborczą, gromadząc 25 000 zwolenników w Palais du commerce w Montrealu . Lesage opiera się również na telewizji , nowym medium, które miało wywrócić do góry nogami marketing polityczny : liberałowie emitują serię zwięzłych i bezpośrednich relacji. Partii Liberalnej zabraknie funduszy przed końcem kampanii, ale około 20 przyjaciół partii zbiera 400 000 dolarów na pokrycie pozostałych wydatków.

Jeśli chodzi o propozycje, liberałowie przedstawiają ambitny i wizjonerski program, który kładzie szczególny nacisk na autonomię prowincji i decentralizację kanadyjskiego federalizmu. W szczególności proponujemy utworzenie Ministerstwa Spraw Federalnych i Prowincjonalnych, Prowincjonalnej Rady Sztuki, Biura Języka Francuskiego, Departamentu Francuskiej Kanady przez Granicę, Commission des Monuments Historiques, Wojewódzkiego Urzędu Planowania Miejskiego a nawet Trybunał Konstytucyjny. Partia Liberalna jest również zaangażowana w organizowanie konferencji międzyprowincjalnych. National Union często kojarzy Jean Lesage z federalnymi liberałami i zarzuca mu, że jest „centralizatorem władzy w Ottawie”, w przeciwieństwie do Barrette'a, „obrońcy praw Quebecu”. Zdecydowanie nacjonalistyczny i autonomistyczny program Partii Liberalnej utrudnia zadanie Związkowi Narodowemu, który nie ma w tej kwestii monopolu. Strach komunizmu nie będzie miał większego wpływu na elektorat.

Związkowcy muszą też przeciągnąć kulę skandalu związanego z gazem ziemnym w kampanię, w której kwestia uczciwości politycznej zajmuje ważne miejsce. Jezuicki intelektualista Richard Arès również wygłasza w Klubie Richelieu ważną konferencję na ten temat: ma wiele echa i jest przekazywana przez Le Devoir . Abbots Dion i O'Neil publikują książkę Le Chrétien et les elections , która potępia metody wyborcze Związku Narodowego. Partia Antonio Barrette'a próbowała następnie kontratakować broszurą L'Anarchy est à nos porte autorstwa Monsignor Bernier ( Gaspé ) i Monsignor Cabana ( Sherbrooke ), bez większego sukcesu.

Dwie gładkie partie będą również oskarżać się nawzajem o oszukańcze metody, Związek Narodowy oskarża liberałów o wykorzystywanie ich rachmistrzów (tych, którzy liczą głosy) do rekrutacji, a Partia Liberalna oskarża związkowców o wykorzystywanie Hydro-Quebec do celów klienckich. Partia Antonio Barrette'a jest również zawstydzona „sprawą Pelletiera”. Zastępca związkowca Joseph-Damase Bégin został następnie oskarżony o próbę kupienia w 1956 r. Honoré Pelletiera, rolnika, który w tym czasie startował w wyborach liberałów w jeździe na Kamourasce .

22 czerwca 1960 r. To dzień wyborów. Oprócz kilku prowokacji między kibicami, które doprowadziły do ​​rozmieszczenia policji w niektórych okręgach, głosowanie odbyło się bez większych incydentów. W kilku hrabstwach wyniki są napięte, co wydłuża noc wyborczą. Ale liczne skandale, które zalewają Związek Narodowy, a także trudność partii w odnowieniu się w obliczu ambitnych liberałów w końcu pokonają rząd unionistów: Liberal Pari przejmuje władzę i zdobywa większość w Zgromadzeniu Narodowym (51 miejsc na 95 i 51,3% głosów). Chociaż Antonio Barrette zostaje ponownie wybrany, upadło wielu ministrów National Union: Johnny Bourque , Paul Beaulieu, Jacques Miquelon czy nawet Antoine Rivard . W triumfalnym zwycięskim przemówieniu nowy premier Jean Lesage mówi o „zmianie życia”.

Wyniki

Liberał Związek narodowy Niezależny
51 miejsc 43 miejsca 1 miejsce
^
większość

Wyniki według partii politycznych

poprzednie wybory • Wyniki wyborów parlamentarnych z 1960 r. • po wyborach
Odszedł Szef Kandydaci Siedzenia Głos
1956 diss. Wybrany +/- Nb % +/-
     Liberał Jean Lesage 95 20 - 51 +31 1,077,135 51,4% + 6,53%
     Związek narodowy Antonio Barrette 95 72 - 43 -29 977,318 46, 6% -5,19%
     Niezależny Związek Narodowy 22 - - - - 10,531 0,5% + 0,28%
     Niezależny liberał 20 - - - - 8 208, 0,4% 0,15%
     komunistyczny 2 - - - - 536 0% -
     Liberalny Republikanin 1 - - - - 188 0% -
     Socjaldemokratyczna 1 - - - - 166 0% -0,59%
     Kapitał rodzinny 1 - - - - 144 0% + 0,00%
     Krajowy Związek Pracowników 1 - - - - 134 0% -0,02%
     Pracownik 1 - - - - 50 0% -0,07%
     Niezależny 14 1 - 1 - 22 187, 1,1% -0,74%
Całkowity 253 93 95   2,096,597 100%  
Frekwencja w wyborach wyniosła 81,7%, a 33 510 głosów zostało odrzuconych.
W wyborach zarejestrowano 2 608 439 osób.
Źródło: Pierre Drouilly , statystyki wyborcze Quebecu. 1867-1989 , Quebec,
Zgromadzenie Narodowe Quebecu ,1990, 3 e  ed. , 962  s. ( ISBN  2-551-12466-2 )

Wyniki według okręgów wyborczych

Konsekwencje

W pierwszej kadencji rządu liberalnego (1960-1962) utworzono ubezpieczenia szpitalne oraz ministerstwa kultury , skarbów i spraw federalno-prowincjonalnych . Liberałowie zapewnili także Quebecowi miejsce na arenie międzynarodowej, otwierając biura Quebecu w Paryżu (1961), a następnie w Londynie (1963). Jean Lesage zostanie również przyjęty z wielką pompą przez generała de Gaulle'a podczas podróży dyplomatycznej do Francji w październiku 1961 r. Nacjonalizacja elektrowni wodnych, jedna z charakterystycznych reform Cichej Rewolucji, nastąpi dopiero w drugiej kadencji Lesage, w okresie 1962 i 1966.

Panuje zgoda co do tego, że wybory w 1960 roku były jednym z najważniejszych wydarzeń w historii współczesnego Quebecu . Kończąc dwadzieścia lat niepodzielnej dominacji Union Nationale, wybór Jeana Lesage'a oznacza początek cichej rewolucji (1960-1966). Ambitny program „zespołu gromowego” Lesage przyniósł głębokie zmiany w strukturze państwa Quebec i doprowadził do powstania wielu instytucji i programów socjalnych, kładąc podwaliny pod państwo opiekuńcze .

Ważne daty

Slogany

Uwagi i odniesienia

  1. Éric Bédard, "  22 czerwca 1960 r. - Wybór Jeana Lesage:" zmiana w życiu "? - The Lionel-Groulx Foundation  ” , na www.fondationlionelgroulx.org (dostęp: 4 sierpnia 2020 )
  2. (w) Thomson, Dale C. , Jean Lesage & the quiet revolution Toronto: MacMillan of Canada,1984, 501  str. ( ISBN  0-7715-9797-5 i 978-0-7715-9797-8 , OCLC  11737267 , czytaj online ) , str.  107
  3. Vincent Lemieux (reż.), Cztery wybory prowincjonalne w Quebecu (1956-1966) , Quebec, Les Presses de l'Université Laval,1969, s.  36
  4. Vincent Lemieux (reż.), Cztery prowincjonalne wybory w Quebecu , str. 37.
  5. Vincent Lemieux (reż.), Cztery wybory prowincjonalne w Quebecu , str. 39.
  6. Vincent Lemieux (reż.), Cztery wybory prowincjonalne w Quebecu , str. 38.
  7. Vincent Lemieux (reż.), Cztery wybory prowincjonalne w Quebecu , str. 40.
  8. -reference Błąd: <ref>Nieprawidłowy znak : tekst nie został przewidziany nazwanych odniesień:5
  9. Vincent Lemieux (reż.), Cztery wybory prowincjonalne w Quebecu , str. 41.
  10. Dale C. Thomson, Jean Lesage i cicha rewolucja , s. 116.
  11. "  favoritism  " , na gdt.oqlf.gouv.qc.ca (dostęp: 16 września 2020 r. )
  12. Dale C. Thomson, Jean Lesage i cicha rewolucja , s. 110.
  13. Vincent Lemieux (kierunek)., Wybory prowincji Cztery Quebec , s. 42.
  14. Vincent Lemieux (kierunek)., Wybory prowincji Cztery Quebec (1956-1966) , Quebec, Les Prasy de l'Universite Laval1969, s.  14
  15. Dale C. Thompson, Jean Lesage i spokojnego Revolution , s. 120.
  16. http://archives.radio-canada.ca/politique/elections/clips/14281/
  17. Le Devoir , 18 czerwca 1960, s. 5.

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Prace ogólne i specjalistyczne

Artykuły i rozdziały

Witryny internetowe

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne