Kościół Santa Maria delle Grazie (Mediolan)

Santa Maria delle Grazie to dominikański kościół i klasztor w Mediolanie . Gotycka budowla , autorstwa architekta Guiniforte Solari , miała amputowaną absydę w 1492 roku, aby zrobić miejsce dla „trybuny” lepiej dopasowanej do ówczesnego gustu, arcydzieła architektury renesansowej , dzięki architektowi Bramantemu . Klasztornym refektarz domy słynny Last Supper przez Leonarda da Vinci .

Historyczny

Kościół i klasztor zostały założone około 1463 roku przez dominikanów na gruntach podarowanych przez Gasparo Vimercatiego. Na tej ziemi istniało już oratorium poświęcone cudownemu obrazowi Matki Bożej Miłosierdzia ( Vergine delle Grazie ). To oratorium zostało zachowane i zintegrowane z nową konstrukcją i kościołem pod wezwaniem Santa Maria delle Grazie. Kościół ukończono w latach 1472-1482.

Pierwszym architektem jest Guiniforte Solari . Wnętrze tworzą trzy nawy , przedzielone szeregiem granitowych kolumn o korynckich kapitelach, z których wyrastają sklepienia krzyżowe „o lekko zaakcentowanym ostrołukowym kształcie”.

W 1492 roku z rozkazu Ludovica Sforzy wyburzono absydę kościoła (wraz z chórem i transeptem). Nową absydę wykonał Bramante . Kopuła ma średnicę 20 mi wysokość 40 m.

W latach 1886-1895 przeprowadzono akcję restauracyjną pod kierunkiem Luca Beltramiego (któremu zawdzięczamy również restaurację zamku Sforzów ).

W dawnej kaplicy różańcowej ( Capella del Rosario ) na ołtarzu wciąż znajduje się obraz, który mediolańczycy uznali za cudowny. Przy wejściu do kaplicy Giovanni Battista Crespi , zwany Cerano, namalował w swoim warsztacie obraz przedstawiający Vergine delle Grazie .

Czwarta kaplica po prawej stronie została udostępniona Zgromadzeniu Świętej Korony przez dominikanów. Kongregacja zleciła dziś w Luwrze koronację cierniową u Tycjana . Kaplicę ozdobił Gaudenzio Ferrari . Tematem jest Męka Chrystusa, z jednej strony Ukrzyżowaniem , z drugiej Ecce Homo i Biczowaniem .

„Trybun” Bramantego

Bazylika, zbudowana w latach 1463 i 1482 w Lombard tradycji gotyckiej przez architekta Guiniforte Solari , właśnie został zakończony, gdy książę Mediolanu, Ludovic Sforza , postanowił w 1492 roku, po jego wystawne małżeństwa Beatrice d'Este , aby dokonać pomnik odzwierciedlający nowy styl modny wówczas na najbogatszych dworach półwyspu, styl, który później zostanie nazwany renesansem . Ludovic kazał zburzyć absydę bazyliki, aby zastąpić ją bardziej okazałą budowlą w nowym stylu. Architekt Bramante wyobraził sobie „platformę” z wyśrodkowanym planem utworzonym z ogromnego sześcianu zwieńczonego kopułą i otoczonego trzema absydami, w tym chórem.

Kopuła spoczywa na bębnie, który ma oryginalny wygląd galerii biegnącej po całym obwodzie, naprzemiennie otwartej i ślepej zatoki. Przejście z kwadratową płaszczyzną sześcianu jest wykonane za pomocą zawieszek , na których wyryte są tondi przedstawiające czterech doktorów Kościoła . Geometryczną czystość koła kopuły, symbolu doskonałości, odzwierciedla dekoracja z czarnymi okrągłymi wzorami na białym tynku, szprychowe koła zdobiące łuki, otwarte oculi w kopule i centralny otwór z widokiem na Latarnię. Cztery boki sześcianu są zwieńczone okazałymi półkolistymi łukami , stycznymi na wierzchołkach do obwodu kopuły. Dwa boczne łuki otwierają się na absydy symetrycznie ze sklepieniami skrzynkowymi. Dwa środkowe łuki wychodzą, jeden na nawę główną, a drugi na chór. Ta ostatnia składa się z sześciennej przestrzeni zwieńczonej eleganckim sklepieniem parasolowym, zakończonym apsydą podobną do absyd bocznych. Równowaga proporcji oparta jest na szerokości nawy głównej, równej dwukrotności boków prezbiterium i średnicy kopuły.

Na zewnątrz galeria wychodzi na Corso Magenta na południu, Via Caradosso na wschodzie, krużganek Frog na północy i nawę kościoła na zachodzie. Pojawia się jako monumentalny sześcian, z którego po bokach wyrastają dwie półkoliste apsydy, natomiast z tyłu równoległościan chóru kończy się absydą podobną do obu boków. Powyżej wznosi się „tiburio” - otaczające kopułę - w formie graniastosłupa, zwieńczone galerią. Całość zwieńczona jest latarnią umieszczoną na okrągłej platformie. Po północnej stronie stoi niewielka dzwonnica, na planie prostokąta, oparta o budynek do wysokości galerii.

Ostatnia Wieczerza Leonarda da Vinci

Ostatnia Wieczerza przez Leonarda da Vinci (jak również Ukrzyżowanie przez Giovanni Donato Montorfano ) można znaleźć w refektarzu . Całość znajduje się na liście światowego dziedzictwa ludzkości ustanowionej przez UNESCO .

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona

Uwagi i odniesienia

1. Ostatnia wieczerza Leonarda i Matki Bożej Łaskawej , Franco Mazzini, 1966
2. Franco Mazzini.
3. Oficjalna strona internetowa Luwru
4. Włoskie określenie tribuna oznacza lekko podwyższoną część kościoła, w której znajduje się ołtarz.
5. A. Cocchi, „  Tribuna di Santa Maria delle Grazie a Milano  ” , on Fluid Geometry - Storia dell'arte (dostęp 6 lutego 2019 ) .