Kościół Saint-Martial de Paunat

Kościół Saint-Martial
Przykładowy obraz artykułu Saint-Martial Church of Paunat
Prezentacja
Nazwa lokalna Kościół Saint-Martial
Kult rzymskokatolicki
Rodzaj Kościół parafialny
przywiązanie Biskupstwo Périgueux
Rozpoczęcie budowy XII th  century
Koniec prac XV th  wieku
Dominujący styl Powieść
Ochrona Logo pomnika historycznego Na liście MH ( 1956 , kościół) Na
Logo pomnika historycznego liście MH ( 1959 , teren)
Geografia
Kraj Francja
Region Nowa Akwitania
Departament Dordogne
Miasto Paunat
Informacje kontaktowe 44 ° 54 ′ 18 ″ na północ, 0 ° 51 ′ 32 ″ na wschód
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Kościół Saint-Martial
Geolokalizacja na mapie: Dordogne
(Zobacz sytuację na mapie: Dordogne) Kościół Saint-Martial

Kościół Saint-Martial znajduje się w gminie Paunat , w departamencie Dordogne .

Kościół został sklasyfikowany jako zabytek od czasów9 lipca 1956. Tereny otaczające został zarejestrowany jako zabytek od12 marca 1959.

Kościół był opactwem jednego z najstarszych opactw w Périgord.

Historyczny

Tradycja daje podstawę Paunat VI th  wieku przez św Cybard który miał się narodzić w Trémolat , pobliskiej wsi, gdzie zostali pochowani jego rodzice. Święty Cybard podarowałby wówczas klasztor zakonnikom z Saint-Martial de Limoges. Jednak oryginalne dokumenty założycielskie zniknęły. Te odnoszące się do założenia Paunat, które do nas dotarły, to dwa wątpliwe akty: testament Saint-Cybard, który jest prawie na pewno apokryficzny, oraz list Agiusa, mnicha z Vabres w Aveyron, który jest prawdopodobnie późną kompilacją.

Pierwsze pisemne źródło dotyczące tego zakładu pochodzi z opactwa Saint-Martial de Limoges, od którego zależał Paunat. Jest to karta darowizny od klasztoru Paunat zbudowanego na cześć Świętego Zbawiciela i Świętego Benedykta, a także jego budynków gospodarczych w Saint-Martial de Limoges przez Davida i jego żonę Bénédicte. Zachowane są tylko średniowieczne kopie. Problem stanowi jednak datowanie tego dokumentu. Jego interpretacja datowana była początkowo na rok 804 , ale ta data jest związana z cesarzem Karolem (Karolem Wielkim , Karolem II Łysym , Karolem III Grubym  ?). Może to być również 888 rok , ale inne elementy sprawiają, że jest to mało prawdopodobna data. Nowsza analiza sugeruje, że darowizna ta została złożona w czasie założenia opactwa benedyktynów w Saint-Martial de Limoges wiosną 848 r., Kiedy Charles le Chauve był wówczas królem Francji. Imię pierwszego świadka statutu jest w rzeczywistości także imieniem pierwszego opata Saint-Martial de Limoges, narzuconego prawdopodobnie przez Charlesa le Chauve, Dodona z opactwa Saint-Savin-sur-Gartempe . Data kopii zostałaby zatem zniekształcona przez dodanie wzmianki o tytule cesarza, podczas gdy Karol był wtedy jeszcze jedynym królem.

W 848 roku Karol Łysy nadał pewne przywileje klasztorowi Paunat, który jest uznawany za własność Saint-Martial de Limoges.

Często umieścić datę zniszczenia opactwa przez Normanów w 849 , ale nie jest pewne, wiemy, że Normanowie są nadal obecne w 860 w Aquitaine, i że Pepin II Aquitaine walkach Karol Dziecię i Karol II Łysy woli weź Normanów jako najemników w 864 roku . Ponadto w 861 lub 862 opat Paunat, Adalgazjusz i jego wędrowni mnisi nadal nie są z powrotem w swoim opactwie. Założyli z Raymondem , markiz de toulousain , w opactwie Vabres , w Rouergue .

W 856 roku dokonano darowizny na rzecz Abbona, opata kościoła Sainte-Radegonde w Milhac-d'Auberoche .

Po powrocie mnichów do Paunat klasztor został odbudowany. W 963 r. Statut założycielski opactwa Bugue w Périgord wspomina o opacie Paunat, Guigue i mnichach z jego klasztoru.

W lipcu 991 r. Biskup Périgueux Frotaire udzielił klasztorowi w Paunat przywileju zwolnienia z okazji poświęcenia kościoła.

W 1008 r. Posiadacz zwoju zmarłych pochodzący z opactwa Sainte-Marie de Ripoll po śmierci opata Seniofredusa wspomina, że ​​zatrzymał się w „Saint-Sauveur de Paunat, gdzie spoczywa święty Junien, pochowany”.

Opactwo zostało wzniesione jako prepozyt w nieznanym terminie, ale teksty nabycia kościoła w Celle w Saintonge dają nam imię prepozyta Huguesa w 1080 . W raporcie papieża Urbaina II z 1097 r. Przesłanym do Adémar, opata Saint-Martial de Limoges, wymienia się prepozytkę Paunat i jej podległość wśród posiadłości jej opactwa. Klasztor Paunat składał się z 16 mnichów.

W 1135 roku opatem Uzerche został Bernard d'Auberoche, prepozyt Paunat.

Nie ma żadnych dokumentów do wyjaśnienia historię opactwa w XII th i XIII th stulecia, kiedy to obecny kościół został przebudowany.
Obecna dzwonnica musiał zostać przebudowany w początkach XII th  wieku. Jego plan można porównać do ganku dzwonnicy Saint-Étienne w mieście Périgueux, znalezionego podczas wykopalisk.
Budowa musiała być kontynuowana z chórem sklepionym w stylu Angevin . Następnie dobudowano transept, o czym świadczy połączenie ścian usztywnień ze ścianami chóru. Niektórzy historycy wywnioskować z odkryciem basenie liturgicznej we wschodniej ścianie północnej transeptu kościół został zbudowany przed końcem XII th  wieku, twierdząc, że papież Innocenty III napisał receptę czyniąc go bezużytecznym. Widać, że zachodnie ściany stężeń są bardzo grube (2,50  m ) bez znajomości przyczyny.
W swojej książce „ L'architecture byzantine en France ” w 1851 roku Félix de Verneilh stwierdził, że nawę główną sklepiono hełmami. Jest to hipoteza, która pozostaje nieweryfikowalna i wynika prawdopodobnie z bliskości kościoła Saint-Nicolas de Trémolat , bliskości geograficznej i stylu.

Wizyta arcybiskupa Bordeaux , Bertanda de Got , w 1304 roku .

Hundred Years War doprowadzi do większych zniszczeń w regionie, który zmniejszy dochody klasztoru. Geoffroy Morcelli, prepozyt Paunat, skarżył się na to podczas kapituły w 1339 roku w opactwie Saint-Martial w Limoges. Wskazuje, że pod angielską okupacją trudno jest mnichom mieszkać tam pod okupacją angielską i że doprowadziło to do zrujnowania nawy. Aby pomóc w utrzymaniu życia monastycznego w Paunat, poprosił o połączenie przeoratu Tayac z zarządem klasztoru. Związek ten został zawarty w 1349 roku . Obecnie przeoraty zależne od Paunat to Le Fleix, Ribagnac, Saint-Nazaire, Monfaucon Tayac oraz kościoły. Żaden tekst nie pozwala dokładnie wiedzieć, jakie zniszczenia spowodowało przejście wojsk.

Ale w 1463 r. Podpisano umowę między lordem Saint-Alvère , Jeanem II Adhémar de Lostanges, a prepozytem Paunat, Géraud de Malaumont, upoważniającą klasztor do pozyskiwania drewna w lesie Puydarèze w celu odbudowy klasztoru i naprawy kościół. Nawa została przebudowana i wzmocniona dużymi zewnętrznymi przyporami. Sklepienie chóru oraz kopuła przeprawy z pewnością wymagały przeróbki.

W 1524 r. Opatem Saint-Amand-de-Coly został Alain de Ferrières, prepozyt Paunat .

W 1550 r. Guillaume Vergnole, prepozyt Paunat, udał się do stanów Périgord, które odbywały się w Sarlat .

Około 1551 roku nastąpiło nowe splądrowanie klasztoru. Panowie Limeuil, nawróceni na protestantyzm, przejęli majątek klasztoru do 1656 roku . Jego dochody będą bardzo ograniczone, nie pozwalając już na prawidłowe utrzymanie budynków. Cardinal de Bouillon został przełożony Paunat w 1656 roku.

Podczas wizytacji kanonicznej M. Gr The Boux w 1688 r. Odnotowano: „Tylko sanktuarium jest dobrze zachowane, ale nawa jest do połowy wyłożona boazerią i nie jest ani brukowana, ani szklana”.

Jacques de Lasserre został prepozytem Paunat w 1696 roku . Połączył go w 1702 roku w wyższym seminarium duchownym w Périgueux. Kiedy zmarł w 1715 r. , Był przełożonym wyższego seminarium w Périgueux, który został rektorem Paunat. Następnie sporządzono stan kościoła, w którym odnotowano, że kościół został „zasypany dziewięcioma na koszt i koszt nieżyjącego już Jacques de la Serre”.

W przededniu rewolucji klasztor Paunat przestał być aktywny. W 1789 roku doszło do zamieszek przeciwko Jean-Baptiste Lasserre, syndykowi Misji na rzecz Sainte-Marie. Od 1787 r. Występował z roszczeniami z tytułu zaległych płatności dożywotnich. Z30 stycznia w 1 st luty +1.790ławki kościoła są spalone. Podejmowane są wysiłki w XIX th  wieku w kościele, aby utrzymać się wody i pozwalają na wykonywanie kultu. Suche kamienne wypełnienie o grubości 2,80  m na pierwotnej podłodze, przebijając ścianę łóżka przez przecięcie środkowej przypory w celu zainstalowania okna i witrażu Wniebowzięcia Marii Panny. W archiwach departamentu Dordogne z 1845 r. Można znaleźć  : „ sklepienie nawy jest całkowicie zniszczone, pozostaje tylko poród, kolumny ustawione tyłem do siebie…, nienaruszony transept ”.

W 1875 r. Żadna z niezbędnych prac nie została wykonana, a raport sporządzony w tym dniu dodaje więcej. Wizyta Biskupa Perigueux, M gr Dabert w 1875 roku .
Inwentarz sporządzony w 1905 roku wspomina, że ​​„ kościół odrestaurowany mniej niż pięćdziesiąt lat temu wydaje się nowy ”. Wydaje się, że prace zostały wykonane na statku po wizycie IM GR Dabert nawy łuki zostały odbudowane w ceglanych ścianach i rynny były akcentowane z 2  m (a nie 1804 jak zauważył Jean Sekret „Roman Périgord”). W 1896 roku postawiono nowe dzwony .

Nic nie jest robione dla utrzymania kościoła na początku XX -go  wieku. Został wymieniony w Dodatkowym Inwentarzu w 1948 roku i został sklasyfikowany jako Pomnik Historii w 1956 roku . Pierwsze prace konserwatorskie podjęto pod koniec lat 70. W 1975 r . Zakończono remont dachu pod kierunkiem naczelnego architekta Zabytków Historii Bernarda Fonquerniego . W 1990 roku znaczna część prac została zakończona. Sklepienia nawy zostały zastąpione jedynymi żebrami. Figura Chrystusa wykonana przez Mic Bertincourt i ofiarowana przez Alaina Predo została zainstalowana w chórze w 1994 roku . Obydwa okna chóru, które zostały zamknięte po otwarciu okna centralnego, zostały ponownie otwarte.

W 2010 roku trwają prace przy północnej ścianie nawy.

Uwaga: Gallia christiana podaje nazwiska dwóch opatów Paunat między 804 a 849 rokiem. Po restauracji Paunat przez Frotaire'a, biskupa Périgueux, około 980 r., Opaci zostali zastąpieni przez prepozytów, aż do unii prepozyta de Paunat na majorze seminarium w Périgueux w 1703 roku.

Architektura

Kościół zbudowany jest na planie krzyża łacińskiego .
W niespokojnym regionie architektura kościoła została zaprojektowana jako możliwe schronienie dla mnichów i mieszkańców Paunat.

Obecny kościół ma prostokątny chór pochodzący z XII th  wieku i był sklepiony z głowic Andegawenów stylu do XIV th  wieku. Wkrótce potem musiał powstać transept. Nad sklepieniami chóru i transeptu zaplanowano dużą komnatę obronną. Jest prawdopodobne, że ten ciągnął się ponad sklepieniem nawy aż do korytarza istniejącego w kruchcie dzwonnicy.

Niniejszy nawa została zbudowana w XIV th  wieku i żebrowe sklepienia, które obejmują to być przerobione na ceglany XIX th  century.

Co do dzwonnicy, nie było żadnego remontu od jej budowy na początku XII -tego  wieku. Jego plan przypomina dzwonnicę dawnej katedry Saint-Étienne-de-la-Cité w Périgueux, odkrytą na nowo podczas wykopalisk w 1927 r.
Jest to najciekawsza część kościoła. Na zasadniczo kwadratowej podstawie zewnętrznej, dolny poziom wewnętrzny składa się z okrągłego przęsła otwierającego się na cztery półkoliste drzwi i przykrytego kopułą. Nad kopułą znajduje się pomieszczenie, do którego wchodziło się przez drzwi o wysokości 6 metrów po południowo-wschodniej stronie wieży. Dawniej korytarz i wykusz umożliwiały komunikację z romańską nawą kościoła. Ten pokój jest sklepiony przez bardzo zaakcentowaną kopułę, unikalną w Périgord, ponieważ zaczyna się od kwadratowego przekroju, aby stopniowo przekształcić się w okrągłą sekcję. Drewniana podłoga musiała zmniejszyć tę objętość.

Główne wymiary

Całkowita długość w pracy: 46 m Wymiary sanktuarium: 9 x 8 m Długość nawy: 22 m Szerokość nawy: 7,70 m Szerokość transeptu: 22 m Średnica kopuły przejazdu: 7 m Wysokość przy kluczu do kopuły: 18,50 m Wysokość pod kluczem dużych łuków: 14 m Średnica wewnętrzna ganku: 6 m Wysokość dzwonnicy: 25 m

Uwagi i odniesienia

  1. Zgodnie z definicją w dekrecie prefektury.
  2. Wskazówka n o  PA00082719 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  3. Książki Google: Félix de Verneilh-Puyraseau, architektura bizantyjska we Francji: Saint-Front de Périgueux i kopułowe kościoły Akwitanii , Paryż, 1851
  4. Tablice informacyjne w kościele
  5. Lista prepozytów Paunat , Biuletyn Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego Périgord , rok 1874, tom 1, s.  271-272 (tekst)

Zobacz też

Bibliografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne