Termin szlachta może oznaczać cechę, która może być moralna lub instytucjonalna , aw drugim przypadku może mieć charakter osobisty lub dynastyczny , może być odwołana lub dziedziczna . Johannes Limnäus (DE) różni się od XVII -tego wieku moralny szlachta szlachty polityki .
Szlachta moralna nie jest ani społecznego, ani kasty, ani przywilej , ale odpowiedzialność i pod dostępna, poprzez edukację, do każdego człowieka, każdej kondycji: Grzegorz z Nazjanzu dzieli na trzy rodzaje. Pierwszym z nich jest dążenie do tego, by być i działać tak, jak Bóg ma od nas oczekiwać, drugim oczyszczaniem się poprzez sprzeciwianie się zepsuciu naszej ludzkiej natury, trzecim kultywowaniem i dzieleniem się posiadanymi darami. Gilles-André La Rocque napisał w swoim Traktacie o szlachcie , że nie daje prawa, ale obowiązki, w tym zachowania bezinteresownej w działalności człowieka lub społeczne, bez szukania lub zysku osoby lub lucre , brak zużycia , ani prostytucji , czy w służbie publicznej, sprawiedliwość , siły zbrojne , administracja , sztuki wyzwolone ... Jeśli chodzi o godność, honor , pochodzi on przede wszystkim z obrony honoru zbiorowego, a nie z kosztu lub wyzwania i jest przeciwstawny postawie utylitarnej lub sprzedajnej .
Z punktu widzenia społecznych , historycznych i politycznych nauk , pojęcie szlachty ogólnie odnosi się do porządku społecznego lub ogólnie endogamiczny kasty , a tym samym wyznacza stan o wyraźnym i hierarchiczne grupy społecznej korzystających szczególne przywileje . W większości kultur szlachta wywodzi się nie jako rodowody, ale jako klasa społeczna , do wojowników „ trylogii ” (wojownik, religijny i wytwórca) opisanej przez Georgesa Dumézila w związku ze społeczeństwami indoeuropejskimi (ale które istniał również gdzie indziej).
Szlachta pojawił się z pojawieniem się firmy osiadły i zorganizowane dla rolników i hodowców , którzy potrzebują profesjonalnych zawodników bronić się ze środkami do uzbroić i uzbroić innych wojowników . Polega na dokooptowaniu osoby do rangi szlachty ze względu na jej zdolność dowodzenia innymi, zdobyte zasługi lub majątek. Sébastienowi Le Prestre de Vauban uważa, że w tej politycznej szlachcie starszeństwo („kwarta szlacheckie”) będzie „pierwszym kryterium godności”.
Instytucjonalna „szlachta” państwa (najczęściej monarchii , ale także republik jak Rzym czy Wenecja ) lub prowincji tego kraju, skupia dominującą mniejszość ze zbioru rodzin posiadających, najczęściej dziedzicznych , funkcji władzy wojskowych , politycznych , cywilnych lub religijnych mniej lub bardziej rozpowszechnionych, w ramach specjalnego statusu obejmującego zwolnienia (głównie z podatków i podatków ) oraz opłacane wydatki i prace rządowe (pobór podatków, administrowanie prowincjami, gromadzenie armii, prowadzenie wojen). ..) następnie nazywano szlacheckie zawody , a także zastrzeżone kapłaństwo (gdy te funkcje są religijne, jak u lewitów czy braminów , nie mówimy o szlachcie, ale o kaście kapłańskiej).
Charles Fourier w 1822 reprezentuje szesnaście kast i podkast społecznych, z których analizuje „prąd wstępujący” uczuć zawiści i nienawiści oraz „nurt zstępujący” uczuć arogancji i pogardy: „Dworska szlachta gardzi tym, co nieukazane; Miecz gardzi suknię szlachta: panowie dzwon gardzić lordlings wszystkie uszlachetniony parweniuszy, którzy są tylko 1 st stopnia i którzy pogarda burżuazyjna kasty. W burżuazji znajdujemy się w pierwszej podkaście wysokiej bankowości i finansów (nr 5), pogardzanej szlachetnej, ale pocieszającej się w swoich sejfach, gardzącej kupcem hurtowym i dobrym właścicielem (nr 6 ). Ci, wszyscy dumni ze swojej rangi uprawnionych, gardzą podkastą, która ma tylko rangę elektora (nr 7), która sama to rekompensuje, gardząc podkastą uczonych, prawników i innych osób żyjących z pensji lub ofiar. lub małe osiedla, które nie dają im wstępu do elektoratu (nr 8); wreszcie niższa klasa średnia (nr 9), drobny kupiec (nr 10), mały wieśniak (nr 11) byliby bardzo urażeni, gdyby zostali włączeni do ludzi, których trzy podkasty pogardzają (nr 12, 13, 14) i których maniery szczyci się unikaniem, nie licząc nawet podziemia i włóczęgów (nr 15 i 16). Wśród tych wszystkich kast panuje regularna nienawiść, to znaczy, że nr 9 nienawidzi nr 8 tak samo, jak ta ostatnia nienawidzi nr 7, chociaż każda z nich szuka obecności w wyższym stopniu ambicją, a nie przyjaźnią” .
Szlachta jest więc klasą społeczną, którą można znaleźć w większości tradycyjnych społeczności osiadłych, ponieważ funkcję wojownika wyróżniają siły ekonomiczne i religijne ( trójpodział ), jak u Rzymian czy Celtów z klasą rycerską . Sposoby wchodzenia i utrzymywania tej klasy różniły się w zależności od okresu i kraju, mieszając inicjację, zdolności i dziedziczność. Występuje we wszystkich epokach i w wielu typach społeczeństw, od czasów starożytnych, jak w Grecji , przez wczesne ludy , aż do współczesnych państw narodowych .
W starożytnej Grecji istniały cztery terminy, które w starożytnej grece oznaczały grupy ludzkie: γένος / genos oznaczające „szlachetny rodowód”; λάος / láos czyli „zgromadzeni ludzie”; δῆμος / demos oznaczające „ obywateli o mieście ” i ἔθνος / ethnos oznaczającego „wspólne pochodzenie”. Władza polityczna, prawo do własności i przywileje stopniowo rozprzestrzeniały się w starożytnych Atenach z pierwszej do drugiej i trzeciej kategorii, podczas gdy metyka należała do czwartej, a niewolnicy do żadnej, ponieważ ich status był zbliżony do bydła . Najbardziej znanym przykładem starożytnej szlachty greckiej jest Eupatryd .
W starożytnym Rzymie , ludzie (rodziny w szerokim tego słowa znaczeniu) szczycił się od wieku ich rodów, które niekoniecznie biologiczne ( genetyczne ), ze względu na częste praktyki adopcji , a kto nie zna transmisji. Dziedziczna władzy publicznej. Chodziło przede wszystkim o przekazanie nomenu i dziedzictwa. Przejęcie władzy publicznej było indywidualne, w trakcie honorum w służbie res publica (interes publiczny) lub princepsom . Jeden uzyskał zaszczyt lub urząd publiczny, albo w wyborach republikańskich, albo przez nominację senatorską lub cesarską. Of homines novi , nie będąc „dobrym” urodzonym, mógł również zostać wybrany lub mianowany, aby uhonorować wysoki i stać się przywódcą i szczepem nowej szlacheckiej rodziny.
W późnej starożytności , w Europie , na nobilitas z Imperium Rzymskiego była zarządzana przez kodeksach Teodozjusza i Justyniana . Po wielkich najazdów , w okresie wczesnego średniowiecza , gdy nobilitas obowiązywał w Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego ( megarchontes ) i został częściowo przyjęty, ale także przekształcone przez germańskich królestw na Zachodzie przez Słowianie zachodni i Węgrów. W Europa Środkowa , a przez państwa prawosławne (greckie , słowiańskie lub wołoskie ) w Europie południowo-wschodniej . Klasyczna edukacja młodych szlachciców na dworze królewskim obejmowała zarówno trening fizyczny, jak i intelektualny, umożliwiający im zrobienie kariery w hierarchii cywilnej, wojskowej lub religijnej ich królestwa.
W wielu krajach szlachta została zniesiona jako instytucja . We Francji została zniesiona podczas rewolucji francuskiej w 1789 r., przywrócona za czasów Pierwszego Cesarstwa w 1802 r. i ponownie zniesiona za czasów III Republiki w 1870 r.; tytuły szlacheckie, które są uważane za dodatki do nazwiska, nadal mogą być oficjalnie zarejestrowane w Ministerstwie Sprawiedliwości (w celu transkrypcji do stanu cywilnego ). W krajach rządzonych przez jedną partię podającą się za komunistyczną zniesiono nie tylko tytuły i wskaźniki szlacheckie, a dobra materialne znacjonalizowano , ale dawna szlachta, uważana za „wyzyskiwaczy, pasożytów, wrogów ludu”, wielu zakończyło życie w pracy przymusowej. obozy takie jak Gułag czy Laogai , chyba że zdążyli uciec i wygnać na czas (przypadek wielu rosyjskich arystokratów w Paryżu, Londynie i Berlinie w latach 20.). W swoich krajach pochodzenia ocaleni stracili status społeczny i znaczną część pamięci rodzinnej, ponieważ w ciągu długich lat dyktatury (średnio pół wieku), dochodzenie tego, co uważano tam za „przeszłość”, musimy uczynić czyste zamiatanie” (według wersetu z Międzynarodówki ) mogłoby doprowadzić do prześladowań i doprowadzić do „reedukacyjnego” obozu pracy .
Po otwarciu żelaznej kurtyny i upadku reżimów komunistycznych w Europie potomkowie tych ocalałych, którzy domagali się restytucji ich znacjonalizowanego majątku rodzinnego, w większości zawiedli z powodu złożoności procedur, wymaganych dowodów oraz koszt postępowania sądowego. Tylko najsilniejsze finansowo rodziny szlacheckie uzyskały zwrot części swoich dawnych nieruchomości w krajach, takich jak Czechy czy Rumunia, gdzie prawo zezwala na to: to jest w przypadku spadkobierców rodziny austriackiej Schwarzenberg. , Którzy uzyskali restytucję zamku Orlík na południe od Pragi , aw Siedmiogrodzie spadkobierców węgierskiego hrabiego Daniela Bánffy'ego , austriackich Habsburgów czy rumuńskich Hohenzollernów .
O ile przywileje, tytuły i wskaźniki zostały zniesione, istnienie szlachty jest zgodne z praktykowaniem demokracji , na przykład w Wielkiej Brytanii, gdzie została zachowana po Chwalebnej Rewolucji i gdzie indziej w Europie, gdzie była kontynuowana po rewolucjach 1848 r. . Peerage i tytuły szlacheckie nadal istnieją prawnie w XXI -go wieku w wielu krajach w Europie , takich jak Belgia , w Holandii , w Wielkiej Brytanii , w Szwecji , w Hiszpanii , San Marino , w Luksemburgu . Władza ustawodawcza wykonywana jest w części przez przedstawicieli szlachty , jak to miało miejsce w Wielkiej Brytanii z Izby Lordów , aż do końca XX th wieku. Było to również miejsce w przypadku Francji w XIX th wieku ze starym Domu parów .
W prawie międzynarodowym nie ma szlachty i nie ma międzynarodowego porządku szlacheckiego: szlachta każdego kraju jest zatem specyficzna, nawet jeśli pewne typy szlachty mogą być wspólne dla kilku krajów (tak jak (np. baronowie , hrabiowie , markizy , książęta , arcyksiążęta , książęta są zasadniczo podobni w Europie Zachodniej i Środkowej , podczas gdy joupanie , bojarzy , hospodarowie i wojewodowie są wspólne dla krajów Europy Wschodniej ). Z drugiej strony istnieją ordery międzynarodowe, takie jak św. Jana czy maltańskiego , niektóre z nich mają charakter inicjacyjny i które chociaż posługują się stopniami, tytułami i symbolami, nie są orderami rycerskimi czy szlacheckimi, ponieważ są otwarte dla wszystkich przez współudział. -opcja (nawet jeśli spełnienie wszystkich kryteriów jest trudne) i nie mają charakteru dziedzicznego ani zakaźnego .
W XXI th century, z tytułów szlacheckich nadal istnieją oficjalnie i nadal będą udzielane przez władców obecnych monarchii , w liczbie trzech, w Afryce , trzynastu w Azji , dziesięć w Europie i dwa w (tylko dziedziczne domy królewskie liczenie) Oceania . Zawsze istnieje rozróżnienie między starą szlachtą a szlachtą współczesną: pierwsza czasami sięga czasów przed Rewolucją Francuską , druga zdobyła swoje tytuły (często dziedziczne jak w Belgii czy Hiszpanii , lub nieprzekazywalne na potomków jak na Stany Zjednoczone). Królestwo ) poprzez swoje działania (finansowe, dyplomatyczne, kulturalne, wojskowe...) w służbie swego narodu lub suwerena . „Stowarzyszenie Szlachty Zachodnioeuropejskiej” reprezentuje interesy tej kasty wobec osób fizycznych lub prawnych, instytucji, organów, władz, sądów znajdujących się na terenie Unii Europejskiej w sprawach dotyczących statusu i/lub roli jej członków.
Najstarsze udokumentowane Afryki szlachta, ci od starożytnego Egiptu i Mauretanii , stopniowo połączyły się w rzymskich elit przed wchłonięciem przez islamizacji w Afryce Północnej ; Ze swej strony szlachta nubijska , makuriańska , nobadyjska , alodyjska , aksumicka , zagouejska i abisyńska ostatecznie utworzyła szlachtę etiopską ( negus , ras , mesafint , mekwanent i inne warashehs w języku amharskim ), która sama została rozproszona lub zmasakrowana przez rewolucję etiopską ; wreszcie Ghana i innych subsaharyjskiej monarchiom , że horons (słowo Mandé ) lub touboungs (słowo lounda ) zostały hierarchized na trzy główne grupy:
Wraz z islamizacją i kolonizacją ta szlachta straciła wszelką oficjalny charakter, a słowo marabout zmieniło dziś znaczenie na dwie różne rzeczy: albo w pozytywnym i pochlebnym skojarzeniu, jako muzułmański przewodnik religijny , albo w konotacji negatywnej i pejoratywnej, czarownik lub czarownika, któremu przypisuje się jasnowidzenie i moc uzdrawiania; wśród maratończyków niektórzy są psychicznymi manipulatorami, którzy twierdzą, że są w stanie, za opłatą, rozwiązać każdy rodzaj problemu. Ci ostatni, których przewodnicy religijni uważają za szarlatanów , mieszają się w religijny synkretyzm, który różni się w zależności od siebie, islamu , animizmu , chrześcijaństwa , voodoo i różnych form magii .
W Rwandzie i Burundi nie język ani religia nie oddziela Tutsi od Hutu , ale status: ci pierwsi pochodzą od szlachty, drudzy od rolników lub rzemieślników.
Prestiż szlachty jest nadal bardzo duży w społeczeństwach afrykańskich i może liczyć się w polityce: na przykład Nelson Mandela był nie tylko działaczem ANC i prezydentem RPA , ale także księciem Xhosa z królewskiej linii Thembu , jego królewskie imię Rolihlahla Madiba .
W hiszpańskich konkwistadorów obojętnie nazywane „ caciques ” arystokratów tych indiańskich imperiów (Majów, Azteków, Inków ...), których hierarchia była tak złożone, jak w Europie, ale nie mniej compartmentalized i systematycznie dziedziczna. Słowo kacyk oznacza szlachcica w Taino , ojczystym języku Hispanioli : jest zwykle tłumaczone jako „dygnitarz” lub „pan”, a wśród Azteków na przykład potomkowie szlachty , określani jako tecuhtli w nahuatl byli nazywani „ pilli ”. , termin równoważny hiszpańskiemu „ hidalgo ” ( „czyjś syn” ).
Ci indiańscy szlachcice mogli równie dobrze mieć stosunkowo skromne pochodzenie (na przykład wśród Azteków , Calpulleców , wiosek lub dzielnic stolicy), jak panowie wysokiej rangi (cesarze, królowie podległych monarchii, namiestnicy prowincji, doradcy). do monarchów, ważnych sędziów lub wielkich przywódców wojskowych, na przykład kuraka , APU , varayoks i tukrikuk z Inków ). Rdzenni szlachcice, którzy sprzeciwiali się konkwistadorom , zniknęli, ale ci, którzy zebrali się dla nich i przeszli na katolicyzm , czasami byli w stanie zintegrować się z lokalną szlachtą kreolską jako vizcondes lub caballeros .
W Brazylii jest to ród Orléans-Braganza , który podczas swojego panowania na Cesarstwie Brazylijskim przyznał kilka tytułów szlacheckich, nie uznawanych w Europie, gdzie odbiorców bogatych niewoli plantatorów i hodowców bydła kwalifikowano do „ rastaquouères ”.
Wraz z władcami i właściwą szlachtą chińska szlachta była ważną częścią tradycyjnej organizacji społecznej i politycznej cesarskich Chin . Pojęcia dziedzicznych władców, tytułów szlacheckich i rodzin szlacheckich pojawiają się z pół-mitycznych początków w historii Chin i pod dynastii Zhou zorganizowanego systemu określającego szlachty i dostojników utworzonych i trwa przez ponad dwa tysiące lat później, z pewnymi modyfikacjami oraz dodatki, z których najnowszy pochodzi z dynastii Qing .
Tytuł szlachecki można zdobyć lub utracić pośmiertnie, a pośmiertne wyniesienie często służy jako wyraz uznania dla zmarłego. Tak więc Guan Yu , który żył pod koniec dynastii Han , nosił za życia tytuł markiza Han Zhou (漢壽 亭侯), a pośmiertnie otrzymał tytuł księcia Zhonghui (忠 惠 公). Za czasów dynastii Yuan Yiyong Wu'an Yingji nosił tytuł księcia Xianling (顯靈 義勇 武安英 濟 王), zanim został dosłownie „ błogosławiony ” i wyniesiony do rangi cesarza w dynastii Ming , gdzie został Świętym Cesarzem Guan, Wielki Bóg, który ujarzmia demony trzech światów i którego łaska rozprzestrzenia się daleko i szeroko i porusza się po niebie (三界 伏魔 大 神威 遠 震天 尊 關聖帝君). W kulturze popularnej jest czczony jako bóg dobrobytu, handlu, wojny i policji.
System ten trwał aż do rewolucji chińskiej w 1911 roku, która zakończyła chińskie imperium . Jednak Republika Chińska pozwala kilku rodom szlacheckim, które poparły nowy reżim, zachować swoje tytuły i godność, ale wszystkie tracą swoje posiadłości, a to przyspiesza ich upadek gospodarczy. Co do Chińskiej Republiki Ludowej, ustanowionej w 1949 roku , nie tylko znosi wszelkie tytuły, predykaty i wyznaczniki szlachty, ale fizycznie wymierza arystokrację w ramach walki klasowej , tak aby wszyscy, którym nie udało się uciec z kraju, są , w najlepszym razie zatrzymywany na przymusowych robotach w Laogai, aw najgorszym tam zmasakrowany, zwłaszcza podczas Rewolucji Kulturalnej . Obecnie tylko garstka ludzi w chińskiej diasporze nadal utrzymuje ten czy inny tytuł szlachecki w ogólnej obojętności.
W Europie każdy kraj ma swoje szlacheckie tradycje .
W Europie Zachodniej , to germańskich królestw kopiowane rzymski system delegacji potestas . W ten sposób germańskiej szlachcie można było powierzyć, przez maiores natu, czyli „dziadów ludów barbarzyńskich”, funkcje publiczne lub honorowe , a nie dziedziczne, jak w rzymskich nobilitas , i w ten sposób wejść do milicji principis, składając przysięgę posłuszeństwa „rzymskiej” ( obsequium ) do nowego króla germańskiego. Na przykład, aby być lepiej akceptowanym i przestrzeganym przez swoich gallo-rzymskich poddanych , w większości w większości w swoim królestwie , frankoński władca Chlodwig (Clovis) zachował rzymskie prawo dla Rzymian i dla chrześcijan , zachęcał swoich „wielkich” do wejścia w to i ostatecznie porzuca swoją germańską religię, by samemu przyjąć chrześcijaństwo .
Ta osmoza niemiecko-rzymskiego na Zachodzie jest utrudnione przez podział chrześcijaństwa pomiędzy arian (wariant początkowo przyjęty przez dużą część germańskiego szlachty) i Niceans (wariant przyjęty przez rdzennych Rzymian), ale ułatwia pewnych podobieństw między rzymskich i germańskich szlachta .
Jednakże, do zachodniego szlachectwa bezpośrednią kontynuacją rzymskiej szlachty, to mistyfikacja historii, bo z IX -go wieku tradycji germańskiej tytułów spadków i biurach na publica potestas rozprzestrzenia: linie "wielkich te germańskich zastąpiła szlachtę lokalnego rzymskiego magazynie, tworząc „ miecz szlachetność ” zaliczane do „ szlachty ekstrakcji ” (bez pisemnego śladu szlachty ) a następnie „ szlachetność szatę ” utworzonego na początku XVII -tego wieku.
W feudalnej Europie, szlachcic, wasal swojego suwerena i posiada zasoby ekonomiczne, aby mieć wierzchowce do broni pospiesznej , cięcia i pchnięcia , do zbroi , do ECU , namiotów , giermków i goujatów (odpowiedzialnych za bagaż), walczy dalej konno, podlegający określonym regułom walki: bardzo różni się od zwykłego człowieka, gorzej uzbrojonego i opancerzonego, walczącego pieszo w piechocie , jako piechur , łucznik lub proca , zwany „pieszym”. Pod koniec średniowiecza innowacje technologiczne, a w szczególności broń palna sprawiły, że walka konna w ciężkich zbrojach stała się przestarzała, podczas gdy potrzeba pracy rolniczej i profesjonalizacja handlu bronią sprzyjała wykorzystywaniu najemników w piechocie, ale związana z tym mitologia z rycerskości utrzymują się aż do okresu romantycznego w XIX th wieku .
W kulturze zachodniej pojęcie „ błękitnej krwi ” dla szlachty pochodzi od hiszpańskiego „sangre azul” oznaczającego chrześcijańską szlachecką aktorkę rekonkwisty w odniesieniu do archetypu książęcego bohatera, który jest moralnie szlachetny, z czystą duszą jak niebieski niebo bez chmur, zwane w Hiszpanii Principe azul .
Karl Ferdinand Werner opisuje cztery mity dotyczące szlachty, wykuwane i wzbogacane na przestrzeni wieków przez papiestwo , dbające o ich ochronę, służbę i wierność:
Wśród Varnas (kasty) Indii , dziś bez istnienia prawnego, ale nadal bardzo obecny w strukturze społecznej, są one najbardziej w mniejszości: z braminów czy kapłanów, a wśród Kszatrijów lub Warriors, liniom z rājans lub rājahs (lub panów, zwłaszcza maharajahs lub władców), którzy stanowili szlachtę. System ten rozprzestrzenił się wraz z hinduizmem do Indochin , Malezji i Indonezji . Kiedy hinduizm został wyparty przez buddyzm lub islam , radża nadal byli panami ziemi, a maharadżowie królami buddyjskimi lub sułtanami malajskimi .
Chociaż Indonezja jest dziś republiką, wciąż jest tam wiele dworów królewskich i książęcych, których członkowie tworzą szlachtę krwi, która nie ma już przywilejów, ale zachowuje swoje tytuły. Głowy tych domów nadal pełnią rolę symboliczną i rytualną. Istnieją również obrzędy, dzięki którym osoby otrzymują szlachetne wyróżnienie. Wreszcie, w Javie , potomkowie noblesse de robe stworzony XVII th wieku przez Sułtana Agung z Mataram królestwa , gdy priyayi często są uznawane przez ich nazwiska , podczas gdy ten ostatni nie jest jeszcze powszechna instytucja dla zdecydowanej większości Indonezyjczyków .
Źródło tego podrozdziału. Do 1869 r. japońska szlachta ( kuge ) była zbudowana na wzór chiński i oparta na posiadaniu dużych majątków, których mieszkańcy byli poddani (do których można było dodać niewolników wielkich daimyo : można było zostać niewolnikiem długów, jako kara po wydaniu wyroku lub jako jeniec wojenny, jeśli ktoś nie umarł z bronią w ręku, ponieważ we wszystkich trzech przypadkach został zhańbiony i przestawał być osobą, aby stać się „rzeczą” ( Hinin Hi).
Początkowo, tak zwana sensu stricto , japońska szlachta ( kuge ) była wyartykułowana wokół cesarskiego władcy, od którego pochodziły wszelkie zaszczyty, apanaże i urzędy przyznawane klanom dworzan ( uji ) takim jak Fujiwara czy Mononobe , w tym wielu Pochodzenie koreańskie ( Soga ). Wodzowie tych klanów nosili hierarchiczne tytuły lub kabane . Tymczasem od VII th wieku, powstała na szlachetność usług, które stopniowo przechwyconego rzeczywistość władzy, nigdy usunąć kuge samuraj . Ta klasa, nie mająca sobie równych w Europie, szybko zjednoczyła się wokół potomków cesarskich książąt ( Heike i Genji ), a następnie szogunów . Jej główni regionalni wodzowie, politycy i gubernatorzy ( daimyo i shomyo ) byli stopniowo przyjmowani do kuge (zwłaszcza, że robili to najczęściej). Ogólnie rzecz biorąc, samuraje zaopatrywali szogunalną Japonię w większość swoich kadr, wojskowych i głównie urzędników prowincjonalnych. Dziedziczni przywódcy sekt lub świątyń byli na ogół pochodzenia samurajskiego i jako tacy byli klasyfikowani.
W okresie Meiji (1868), nowy rząd ustanowił nową szlachtę lub kazoku (華 族 , dosłownie „kwieciste pochodzenie” ) , inspirowane systemem francuskim (napoleońskim) i angielskim. Został zniesiony pod koniec II wojny światowej . Beneficjentami byli głównie politycy ( książę Itō Hirobumi , architekt japońskiej kolonizacji Korei), wyżsi urzędnicy i biznesmeni ( Baron Iwasaki Yatarô, założyciel grupy Mitsubishi ). Oprócz Tokugawy , dystrybucja tytułów kazoku dla byłych daimyos zależała od dochodu z ryżu tych feudalnych panów : ci, którzy otrzymali ponad 150 000 koku, zostali markizami, ci, którzy otrzymali ponad 50 000 koku, zostali hrabiami itd. Były shogun , Tokugawa Yoshinobu , został księciem, głowy głównych gałęzi rodziny Tokugawa ( shimpan daimyō ) zostali markizami, a głowy drugorzędnych gałęzi zostali hrabiami. W ten sposób kuge (szlachta cesarskiego dworu Kioto ) i daimyo ( panowie feudalni ) połączyli się w jedną klasę arystokratyczną . Itō Hirobumi , jeden z aktorów Restauracji Meiji, a później jeden z autorów Konstytucji z 1889 roku , przeznaczył kazoku jako bastion dla cesarza i odnowionej instytucji cesarskiej, co rozszerzyło status kazoku na ludzi, którzy znakomicie służył koronie.
W 1884 r. rząd podzielił Kazoku na pięć rang wyraźnie opartych na parostwie z Wielkiej Brytanii . System ten wykorzystuje tytuły wywodzące się ze starych tytułów szlacheckich sprzed 1864 roku, których również jest pięć:
Obecna Konstytucja Japonii , pochodzący z 1947 roku, znosi Kazoku i tytuły, predykaty i wskaźniki szlachty spoza rodziny cesarskiej. Jednak to nie pozbawił Kazoku jego własności, tak że członkowie zachowały swoją bazę ekonomiczną i na XXI th century jeszcze potomkowie starożytnych rodów nadal zajmują najważniejsze stanowiska w spółce i „branży.
Prąd Japoński Imperium , demokratyczne państwo , rozpoznaje szlachetność tylko dla pojedynczego rdzenia rodziny cesarskiej , to znaczy Tenno , jego wujów i ciotek przez mężczyzn, braci i sióstr, ich dzieci i jego.
W XXI -go wieku , zdobi 4710 ( Mons , oryginalne i warianty zestawie) istnieje w Japonii.
W Cesarskiej Persji rozróżniano dwie kategorie szlachty: ashrâfiyyat-e divâni i ashrâfiyyat-e lashgari , które mniej więcej odpowiadały rozróżnieniu między szlachetnością szaty a szlachetnością miecza. Pod Arsacids , szlachta pierwszego stopnia została zdefiniowana przez pokrewieństwa ( pokrewieństwa lub germanity ) z osobą Shah . W ten sposób członkowie Mehestanu (imię odziedziczone po irańskim Senacie w czasach Imperium Partów ) zostali wybrani spośród książąt krwi, którzy tym samym należeli do najwyższych rang szlacheckich. Wraz z nadejściem dynastii Pahlavi w 1924 , Reza Shah uchwalił szereg ustaw znoszących wszelkie przywileje szlachty. Mimo to używanie tytułów grzecznościowych trwało aż do nadejścia irańskiej rewolucji w 1979 roku.
Możni z Cavalier ludzi z Wielki Step otwór tytuł mourza ' , Murza lub Morza (mnogiej: morzalar ) od perski Mirzie (ميرزا) wyznaczające książąt chanatów z Qazan , Astracán , Chiwy lub Buchary ; przez metonimię nazywa się tak też książąt chazarskich , petchénègues , coumans lub circassiens wchłoniętych przez Tatarów i tym samym przeniesionych z tengryzmu do islamu .
Po klęsce chanatu kazańskiego w 1552 r. kilka morzalar przeszło na chrześcijaństwo i weszło na służbę Rosji ; inni zostają kupcami. Katarzyna Wielka integruje ich ze szlachtą rosyjską . Wielu z nich emigruje po rewolucji październikowej .
W Polinezji , Ariki jest wojownikiem, a lider walce, Ariki nui (dosłownie „wielki wojownik”) jest plemienny wódz, często zaliczane do króla, ze statusem ogólnie pół-dziedzicznej. W Tonga tytuły szlacheckie zostały nadane wielkim tradycyjnym władcom, kiedy w XIX wieku powstało Królestwo Tonga jako państwo inspirowane Zachodem. W ten sposób położono podwaliny tongańskiej szlachty , która ma do dziś wielki prestiż, a także prerogatywy polityczne. Na Markizach społeczeństwo składało się z pięciu klas: szlacheckich rodzin hakaiki, wśród których każde plemię miało swoją dziedziczną linię królewską (niekoniecznie dziedziczność patrylinearną), taua lub kapłanów, kaioi lub zwykłe wolne klany (każdy z własnymi inicjacyjnymi powiązaniami totemicznymi ), tuhuna (rzemieślnicy, artyści, gawędziarze) oraz kikino (poddani i służący, którzy mogą być jeńcami wojennymi lub osobami karanymi za złamanie tabu lub za długi).