Kościół Katolicki | |
W Bazyliki Świętego Piotra w Watykanie . | |
Generał | |
---|---|
Zatkany | katolicyzm |
Zarządzanie |
Kuria Rzymska Stolicy Apostolskiej |
Szef | Papież Franciszek jako Biskupa Rzymu i «Namiestnik Chrystusa na ziemi» |
Fundacja | |
Przestarzały | I st century |
Pochodzenie i ewolucja | |
Z | Wczesne chrześcijaństwo |
Figury | |
Członkowie | 1,329 miliarda |
Różnorodny | |
Stronie internetowej | Stolica Apostolska |
Kościół katolicki , czy Święty katolicki, apostolski i Kościół rzymski , jest instytucją, łącząc wszystkie katolików , to znaczy wszystkich chrześcijan w jedności z papieżem i biskupami . To także hierarchicznie zorganizowana instytucja i duchowieństwo .
Jest to największy Kościół Chrześcijański , z ponad miliardem ochrzczonych . Jest to również jedna z najstarszych instytucji religijnych na świecie. Odgrywał fundamentalną rolę w historii, zwłaszcza w świecie zachodnim.
Jej teologię , którą podsumowuje symbol Nicei , charakteryzuje siedem sakramentów , z których najważniejszym jest Eucharystia , sprawowana podczas mszy .
Zgodnie z własnym katechizmem Kościół katolicki składa się z części widzialnej, Kościoła wojującego na ziemi i części niewidzialnej w niebie, Kościoła triumfującego i Kościoła cierpiącego; reprezentują one dusze w raju iw czyśćcu . Kościół na ziemi jest rozumiany jako zespół Kościołów partykularnych w komunii z Papieżem, określanych jako następca św. Piotra i w komunii ze sobą. Kościół łaciński obejmuje większość katolików (co najmniej 98%), ale także 23 wschodnie Kościoły katolickie , w pełnej jedności z Papieżem. Kościół katolicki jest scentralizowany w Watykanie , ale jego synody , zgromadzenia biskupów, diecezje i lokalne parafie zapewniają zarządzanie i życie Kościoła na wszystkich kontynentach.
Kościół katolicki określa się jako instytucja zarówno ludzka, jak i boska: „społeczeństwo doskonałe pomimo niedoskonałości jego członków” .
Oficjalna nazwa „Kościoła Katolickiego, Apostolskiego i Rzymskiego” (ECAR) pochodzi z prawa cywilnego Stanów Zjednoczonych. Stosuje się go w końcu XVI -tego wieku, w edyktu Nantes , który uznał po raz pierwszy dwie religie: „religii katolickiej, apostolskiej i rzymskiej” i „o nazwie Reformowany Religion” , to znaczy to, co nazywa dziś protestantyzm . W odniesieniu do religii katolików, terminy „katolicki” i „apostolski” pochodzą z Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskiego (gdzie określają Kościół, a nie religię), terminy, do których przymiotnik „rzymski”.
Wyrażenie to oznacza Kościół Rzymski w Konstytucji lub prawie niektórych krajów, takich jak Malta, Argentyna czy Madagaskar.
Nazwa „Kościół rzymskokatolicki apostolski” czasami pojawia się w oficjalnych tekstach Stolicy Apostolskiej, ale częstsze jest określenie „Kościół katolicki”, podobnie jak sam „Kościół”.
Definicje KościołaSłowo „kościół” pochodzi od łacińskiego ecclesia , wywodzącego się z greckiego ekklesia ( ἐκκλησία ), co oznacza zgromadzenie. Kiedy pierwsi chrześcijanie używali terminu kościół , używali jednej z tradycyjnych nazw judaizmu helleńskiego na określenie Izraela lub ludu Bożego. Jednak chrześcijańskie użycie terminu ekklesia również brzmiało jak kontrapunkt do tego, który robi się z niego w greckich miastach. W klasycznym świecie greckim ekklesia była zgromadzeniem zarezerwowanym dla obywateli, do którego nie wpuszczano obcokrajowców. Kościół w sensie chrześcijańskim to zgromadzenie, w którym nikt nie jest obcy. Jest tym, co łączy ludzi z każdego narodu, rasy, ludu i języka (Ap 7,9).
W Septuaginta , greckiej wersji datowania Biblii hebrajskiej z II -go wieku pne. AD , greckie słowo ekklesia (kościół) oznacza zgromadzenie zwoływane z powodów religijnych, często kultu. W tym tłumaczeniu greckim ekklesia zawsze odpowiada hebrajskim qahal który jednak czasami również tłumaczone jako Synagoga (synagogi). Dla judaizmie I st century ekklesia natychmiast przywołuje synagogę, rozumianej jako zespół Boga. Słowa „kościół” i „synagoga” były więc dwoma synonimami. Nabiorą innego znaczenia tylko dlatego, że chrześcijanie przywłaszczą sobie słowo kościół, zastrzegając słowo synagoga dla zgromadzeń Żydów, którzy odrzucają chrześcijaństwo i od których coraz wyraźniej się odróżniają.
Termin „Kościół” jest użyty w Ewangeliach tylko dwa razy, dwa przypadki, które można znaleźć w Ewangelii Mateusza . Jezus powiedział do Szymona Piotra: „Piotrze jesteś kamieniem i na tym kamieniu zbuduję mój Kościół. " Od połowy XX -tego wieku uczeni zastanawiają się, czy możemy przypisywać autorstwo tej wypowiedzi Jezusa. Nauka i praktyka tych ostatnich odbywa się w ramach miejscowych synagog i Świątyni Jerozolimskiej; nic w Ewangeliach nie pozwala nam stwierdzić, że Jezus założył lub chciał założyć własną wspólnotę religijną. Zdanie to świadczy o tym, że dla wspólnoty, która przyjmuje tę ewangelię, istnieje Kościół Chrystusowy i to on go buduje. W innym fragmencie Mateusza Kościół jest wspólnotą lokalną, do której należy: „Jeśli twój brat nie słucha… powiedz to Kościołowi” .
Termin „Kościół” jest znacznie częstszy w innych tekstach nowotestamentowych, gdzie zgodnie z jego użyciem w Ewangelii Mateusza oznacza czasem wspólnoty lokalne, a czasem Kościół sam w sobie. Jeśli termin ekklesia jest bardzo częsty w Dziejach Apostolskich, Listach i Objawieniu, jego użycie nie jest rozprowadzane regularnie. W sekcjach, w których go nie ma, można jednak wspomnieć o Kościele innymi słowami. Na przykład słowo ekklesia jest całkowicie nieobecne w pierwszych czternastu rozdziałach Listu do Rzymian, gdzie jednak wiele jest kwestii „powołanych” (κλήτοι, klêtoï ), „umiłowanych przez Boga”, idei, która odnosi się do tego Kościoła jak zgromadzenie, na które idziemy, bo jesteśmy do niego wezwani. Co więcej, jeszcze bez bezpośredniego używania terminu ekklesia , może być również mowa o Kościele za pomocą obrazów tradycyjnie używanych w Biblii dla oznaczenia ludu Bożego, w szczególności winnicy Pańskiej, szczególnie rozwiniętej w Ewangelii według św. Jan.
Można uznać, że Kościół w sensie wspólnoty wszystkich chrześcijan rodzi się w Paschę Chrystusa, kiedy przechodzi z tego świata do Ojca. Ojcowie Kościoła powiedzą w tym sensie, że Kościół narodził się z boku Chrystusa, we śnie śmierci, tak jak Ewa narodziła się z boku Adama we śnie, jak mówi Księga Rodzaju . Z Ewangelią według Jana można również wyobrazić sobie, że Kościół rodzi się, gdy krew i woda tryska z przebitego boku Chrystusa na krzyżu: krew jest ofiarą Chrystusa, a woda symbolizuje chrzest lub dar Ducha, który jest życiem Kościoła. Ten dar Ducha Świętego jest również reprezentowany przez opis Pięćdziesiątnicy w Dziejach Apostolskich (Dz 1,8), tak że Pięćdziesiątnica pojawia się w tradycji chrześcijańskiej podobnie jak oficjalna data narodzin Kościoła. To jest przynajmniej jego potwierdzenie : Kościół otrzymuje namaszczenie, znamię Ducha, który pieczętuje jego narodzenie w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. W tym momencie rozpoczyna swoją misję od pierwszej publicznej manifestacji apostołów.
Nie ma „Kościoła” we współczesnym znaczeniu tego słowa przed formalną instytucjonalizacją dokonaną przez Konstantyna Wielkiego ; instytucjonalizacja została jednak zainicjowana już przez biskupów zainteresowanych upolitycznieniem struktur kościelnych, o czym świadczą wyniki soboru w Elvira (305-306). Rzeczywiście, chrześcijaństwo składa się przede wszystkim ze wspólnot lokalnych uważanych za mniej lub bardziej heretyckie. Kiedy są zorganizowane, nie ma „Kościoła”, ale lokalne zgromadzenie wokół dawnych prezbiterów i episkoposów .
Znaczenie terminu „katolik”Przymiotnik „katolicki” pochodzi od greckiego καθολικός, katholikos , co oznacza „powszechny”. Termin zaczął być używany do opisania Kościoła na początku II th wieku. Przedrostek κατά ( kata ) oznacza "według" lub "według", natomiast przymiotnik ὅλος ( holos ) oznacza "wszystkie" lub "całość". U Arystotelesa καθόλον ( katolon ) jest synonimem κοινόν ( koinon ), to znaczy „ogólne, wspólne”. W klasycznej grece καθολικὸς λόγος ( katholikos logos ) oznacza „miejsce wspólne”. Przysłówek καθόλου ( katholou ) jest również używany zgodnie z aktualnym zwyczajem w Nowym Testamencie , nie do określania Kościoła, ale po prostu jako przysłówek oznaczający „absolutnie”, „całkowicie” lub „całkowicie”: „ Całkowicie zabronili ich (καθόλου) mówić i nauczać w imieniu Jezusa (Dz 4,18)” .
Słowo to znajduje się w przyjętym w 381 roku symbolu nicejskim, który głosi: „Wierzę w jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół”. To wyznanie wiary, które wraz z symbolem apostołów jest najważniejszym w starym Kościele, jest od wieków credo wszystkich liturgii, tak że chrześcijanie wszystkich Kościołów, nawet gdy zaczyna się czas podziałów wyznaniowych, oświadczają, że wierzą w Kościół katolicki, niezależnie od tego, czy ich wyznanie jest wyraźnie określane jako „katolickie” w aktualnym użyciu lub w oficjalnych tekstach.
Termin „ katolik” nigdy nie był przedmiotem oficjalnej definicji, ani przed, ani po włączeniu do Credo Nicejskiego . Jego dawne znaczenie zaczerpnięto z tego, co wtedy oznaczało w języku potocznym, co pozwala nam dostrzec ewolucję jego znaczenia, gdy tylko zostało zastosowane do Kościoła.
Kościół nie jest ani razu nazywany „katolickim” czy „powszechnym” w tekstach Nowego Testamentu. Niemniej jednak pozostaje bardzo jasne, że Kościoły są „jednym” w Kościele, że chrześcijanie muszą zawsze dążyć do wzajemnej harmonii, że Ewangelia musi rozprzestrzeniać się na krańce ziemi i wśród wszystkich narodów, że Kościół jest otwarty do wszystkich narodów, aby była bez podziałów.
Słowo zaczął być używany przez chrześcijańskich autorów na początku II th wieku, w czasie, gdy postać wyłania się z lokalnym autorytet biskupa i gdzie chrześcijańskie wspólnoty stopniowo dąży do budowania jedności i komunii nich, w tym samym czasie jak definicja doktryna chrześcijaństwa wyłania się w toku debat doktrynalnych.
Pierwszy autor używać terminu wydaje Ignacy Antiocheński , który u zarania II th wieku, pisał: „Gdziekolwiek pojawia się biskup, tam niech społeczność, a także wszędzie tam, gdzie Jezus Chrystus, tam jest cały Kościół (καθολικὴ ἐκκλησία , katholikê ekklêsia ) " . Toczy się debata na temat znaczenia tego pospolitego słowa w języku greckim, którym posługiwał się Ignacy, ale gdy wejdzie ono do literatury chrześcijańskiej, stopniowo nabiera szczególnego znaczenia teologicznego. To pierwszy wyraża uniwersalny charakter Kościoła, zgodnie ze zwykłymi greckiego znaczenia, ale szybko służy do odróżnienia „autentycznych” Kościół z „ heretyckich ” społeczności iw tym sensie staje się synonimem „ ortodoksji ”: od IV th wieku , formalizuje pojawienie się w Credo Nicejskim jako jedna z czterech nut Kościoła : „jedna, święta, katolicka i apostolska” .
Termin „katolik” staje się zatem specyficzny w odniesieniu do Kościoła, wyrażając zarówno to, że Kościół Chrystusowy jest rozprzestrzeniony w całym wszechświecie, jak i że niesie cały depozyt wiary. Dlatego też, chociaż łacina oczywiście miała odpowiednik greckiego καθολικός z terminem universalis , słowo to nie zostało przetłumaczone na łacinę, lecz po prostu transliterowane na catholicus . Augustyn będzie zatem używał terminu catholicus, aby określić Kościół lub chrześcijan w komunii i w porozumieniu z biskupem Rzymu, proponując jednocześnie szeroki rozwój religii „katolickiej”, ale wypowiada się na ten temat „powszechna droga”, używając termin „ universalis ” zamiast „ catholicus ”.
Mówienie o Kościele katolickim oznacza stwierdzenie, że Kościół jest powszechny, że nie może on oprzeć się na wspólnocie lub w określonej przestrzeni, odcinając się w ogóle, jednocześnie oznacza to, że jest on prawdziwym Kościołem Chrystusa. „jedyne legalne i autentyczne” .
W starożytności słowo „katolik” było używane nie tylko jako przymiotnik, ale także, jak w przypadku wszystkich przymiotników w języku greckim, jako rzeczownik neutralny z rodzajnikiem: το`καθολικόν, to katholikon , uniwersalny. Zenon napisał więc traktat o uniwersaliach : καθολικά, katholika . Według Henri de Lubaca , kiedy termin „ katolicki” zaczyna być używany do określania Kościoła, zwyczajowo mówi się o Kościele jako o katolickim ( catαθολική, katholikê ). Ta rzecz jest fakt potwierdzony przez Tertuliana w sensie absolutnym od II th wieku i nadal w użyciu, choć rzadko, do VII th wieku. To jest nadal obecny w Bernard z Clairvaux w XII -tego wieku. To użycie terminu odnosi się, według Henri de Lubaca, do tego, czym są καθολικά (uniwersały) wśród filozofów. Catholica bycia uniwersalnym, nie jest ani związek, ani suma. Musisz użyć terminu łacińskiego, aby użyć tego użycia w języku francuskim. W tym sensie możemy mówić o katoliku .
Poza Kościołem katolickim, niektóre Kościoły i wspólnoty chrześcijańskie używać słowa „katolicki” w nazwie, nie uznając jednak, w praktyce, jeśli nie w teorii, prymat papieża w Rzymie, na przykład Old Church. -Catholic , które przynosi razem około miliona wiernych w Stanach Zjednoczonych , Polsce , Niemczech , Austrii , Szwajcarii .
Znaczenie terminu „apostolski”Kościół katolicki uważa, że poprzez sukcesję apostolską jest kontynuatorem apostołów (Kościoła Apostolskiego). Z tej perspektywy każdy biskup jest następcą apostołów: kieruje Kościołem lokalnym (swoją diecezją ), nad którym musi czuwać.
Uważa, że Kościół założony przez Chrystusa trwa w Kościele katolickim, a raczej, że jest instytucją stałą, która pozostaje wiecznie przez wieki bez jakiejkolwiek przerwy w sukcesji apostolskiej, zachowując integralną wiarę i jedność wierzących.
Znaczenie terminu „rzymski”Kościół katolicki nazywany jest „rzymskim”, ponieważ Kościół założony w Rzymie, głównie przez apostoła Piotra , zawsze był uważany za najważniejszy z Kościołów.
Teologia katolicka rozwinęła się na przestrzeni wieków, zgodnie z naukami pierwszych chrześcijan oraz zgodnie z definicjami ustanowionymi przez sobory powszechne i bulle papieskie , w przeciwieństwie do większości doktryn uzna za heretyków . Kościół katolicki wierzy, że jest nieustannie prowadzony przez Ducha Świętego, gdy zajmuje się kwestiami dogmatycznymi i nieomylnym nad błędami teologicznymi.
Uczy, że Objawienie ma tylko jedno źródło, Boga, zgodnie z dwoma różnymi sposobami przekazu, Biblią i Tradycją . Biblia zawiera 73 księgi: 46 w Starym Testamencie i 27 w Nowym Testamencie . Ze swojej strony Tradycja jest interpretowana przez Magisterium , autorytet nauczycielski ustanowiony przez Papieża i Kolegium Biskupów w komunii z Papieżem.
Kościół katolicki wierzy w jedynego i wiecznego Boga w trzech hipostazach , czyli trzech osobach, które razem tworzą Trójcę Świętą : Ojca , Syna i Ducha Świętego . Chociaż zasadniczo różne, te trzy osoby są równe i uczestniczą w tej samej boskiej esencji. Doktryna ta została oficjalnie zdefiniowana w IV -go wieku.
SakramentyKościół katolicki naucza, że Jezus Chrystus ustanowił siedem sakramentów powierzonych Kościołowi. Liczba i charakter sakramentów zostały określone przez kilka soborów ekumenicznych . Są to chrzest , bierzmowanie , Eucharystia , pokuta , namaszczenie chorych , zakon i małżeństwo . Sakramenty są widzialnymi obrzędami, które katolicy uważają za znaki obecności Boga i przejawy Bożej łaski .
Według Katechizmu Soboru Trydenckiego Kościół składa się z Kościoła wojującego, Kościoła triumfującego i Kościoła cierpiącego, które tworzą tylko jeden Kościół w komunii z Jezusem Chrystusem . Kościół wojujący skupia wszystkich wiernych na ziemi, Kościół triumfujący obejmuje wszystkich świętych, którzy są w niebie, a Kościół cierpiący obejmuje wszystkie dusze przebywające w czyśćcu .
Konstytucja soborowa Lumen gentium wskazuje, że: „Jest to jedyny Kościół Chrystusowy, którego symbolicznie wyznajemy jedność, świętość, katolickość i apostolskość, ten Kościół, który nasz Zbawiciel po swoim zmartwychwstaniu przekazał Piotrowi, aby był jego pasterzem […]. Ten Kościół jako społeczność ukonstytuowana i zorganizowana na tym świecie, istnieje w Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra i pozostających z nim w jedności biskupów, chociaż poza jego sferą znajduje się wiele elementów uświęcenia i prawdy. elementy, które należycie przynależne przez dar Boży do Kościoła Chrystusowego same w sobie prowadzą do jedności katolickiej” .
Papież Benedykt XVI opisuje głęboką naturę Kościoła w encyklice na temat miłości i miłosierdzia: „Głęboka natura Kościoła wyraża się w potrójnym zadaniu: głoszenie Słowa Bożego ( kerygma-martyria ), sprawowanie Sakramentów ( leitourgia ), posługa charytatywna ( diakonia ). Są to trzy zadania, które wzywają się nawzajem i nie można ich od siebie oddzielić. Miłość nie jest dla Kościoła rodzajem działalności pomocy społecznej, którą można by również pozostawić innym, ale należy do jego natury, jest wyrazem samej jego istoty, z której Kościół nie może zrezygnować. "
Skład Kościoła Katolickiego nie sprowadza się do tak zwanego „łacińskiej” Kościoła , nawet jeśli ten ostatni stanowi co najmniej 98% katolicyzmu . W Kościołach wschodnich katolickich (chaldejski, syryjski, Libańska, niewielki ułamek koptyjskim i greckim) były w większości zjednoczonych z Rzymem w XIX th wieku . Uznają autorytet i prymat Papieża i są w pełni częścią Kościoła katolickiego. Ich organizacja kanoniczna (w tym np. święcenia kapłańskie żonatych mężczyzn), a przede wszystkim liturgia, zachowały jednak cechy ortodoksyjne . W przeciwieństwie do unitów Kościół maronicki jest Kościołem wschodnio-katolickim, który nie wywodzi się z macierzystego Kościoła prawosławnego i który nigdy nie oddzielił się od Kościoła katolickiego.
Całkowita liczba ochrzczonych na koniec 2014 roku wyniosła 1,272 miliarda; co odpowiada 17,8% ludności świata.
Papież jest biskupem Rzymu , następca świętego Piotra . Jako taki jest pierwszym z biskupów i musi czuwać nad jednością Kościoła. Kościół katolicki tworzą wszystkie Kościoły partykularne, których ordynariusz pozostaje w jedności z Papieżem.
Międzynarodowe kierownictwo Kościoła przejmuje Papież i wszyscy biskupi, zebrani na soborze ekumenicznym na zaproszenie Papieża. Rady są rzadkie, zwoływane w wyjątkowych momentach. Większość władz kościelnych znajduje się w Stolicy Apostolskiej, która rezyduje głównie w Watykanie , suwerennym mikro-państwie śródlądowym w Rzymie, którego głową państwa jest papież .
Hierarchię Kościoła katolickiego tworzą ministrowie, zwani także klerykami, których rolą jest czuwanie nad Kościołem. Są to trzy zakony : diakoni , księża i biskupi . Diakoni i księża Kościoła katolickiego pełnią swoje kapłaństwo w komunii ze swoim biskupem. Inni niewyświęceni wierni Kościoła katolickiego nazywani są świeckimi i obejmują wszystkich katolików, którzy przyjęli chrzest .
W szczególnych przypadkach niektórzy ochrzczeni angażują się w szczególny sposób w służbę Bogu, Kościołowi i światu przez śluby ubóstwa , czystości i posłuszeństwa , zwłaszcza w zakonach. Dokonuje się rozróżnienia między szafarzami wyświęconymi, ochrzczonymi świeckimi i osobami konsekrowanymi. Osoby konsekrowane mogą być wyświęcone lub świeckie.
Papiestwo, długo sprawujące władzę doczesną, stopniowo koncentrowało się na swojej duchowej misji. Od czasów pastora Æternusa (1870) ambicja symbolicznego prymatu zastąpiła doczesne sprawowanie władzy, zgodnie z relacjami, jakie utrzymuje z rządami, tak jak z innymi religiami.
W 1929 roku papież Pius XI podpisał z państwem włoskim porozumienia laterańskie, które uznawały zwierzchnictwo Stolicy Apostolskiej nad Watykanem, tworząc w ten sposób Państwo Watykańskie.
Od pontyfikatu Jana Pawła I st papieże porzuciły tiara , papieskie korony reprezentujący władzę doczesną, duchową moc i władzę nad książętami. Nadal widnieje na herbie Państwa Watykańskiego.
Stolica Apostolska, suwerenna osoba prawna prawa międzynarodowego i suwerenna nad Państwem Watykańskim, jest reprezentowana w międzynarodowych instytucjach politycznych ( ONZ , Europa). Czasami odgrywa rolę mediacyjną w niektórych konfliktach.
Prawo kanoniczne , czy prawo kanoniczne ( sok canonicum w języku łacińskim ), jest zbiorem przepisów i przyjęte lub przyjęte przez katolickich władz wykonawczych dla rządu Kościoła i jego wiernych.
Termin pochodzi od greckiego κανών / kanôn , reguły, modelu. Słowo szybko wziął kościelny konotacje, wskazując na IV th Century rozkazy rad przeciwieństwie do słowa νόμος / Nomos (niestandardowym), prawa stosowane przede wszystkim do przepisów władz cywilnych.
Prawo kanoniczne nie ma żadnego wpływu na umowy zawierane przez Kościół, ani na kwestie dogmatyczne ściśle mówiąc, chociaż należy je zrelatywizować; Papież Jan Paweł II w rzeczywistości umieścił w kodeksie z 1983 roku zakaz dostępu kobiet do święceń poprzez wyznanie wiary Kościoła. W odniesieniu do liturgii kodeks podaje jedynie wskazówki w części dotyczącej kościelnego zadania uświęcenia; normy liturgiczne znajdują się w prezentacji różnych rytuałów.
Według doktryny katolickiej , Kościół katolicki jest kontynuacją wspólnoty chrześcijańskiej ustanowionego przez Chrystusa I st wieku. W tym czasie religia chrześcijańska rozprzestrzeniła się po całym Imperium Rzymskim pomimo prześladowań. Rozprzestrzenił się również poza imperium, zwłaszcza w Armenii , Iranie i wzdłuż wybrzeża Malabar w Indiach .
Na początku Kościół Chrześcijański był słabo zorganizowany, a jego odróżnienie od judaizmu było niejasne; co doprowadziło do różnych interpretacji wierzeń chrześcijańskich. W 70, podczas oblężenia Jerozolimy podczas I wojny judeo-rzymskiej , zniszczenie Świątyni Jerozolimskiej było kamieniem milowym w kierunku oddzielenia chrześcijaństwa od judaizmu. Ponadto kaznodzieje, tacy jak Paweł z Tarsu, zaczęli nawracać pogan na chrześcijaństwo; co doprowadziło do powstania odrębnej religii chrześcijańskiej.
Zatem II th century, wspólnoty chrześcijańskie były organizowane bardziej hierarchicznie z biskupem , który ma władzę nad duchowieństwem miasta, co prowadzi do pojęcia Metropolitan gdzie biskupi większe miasta wykonywanej bardziej większą władzę niż biskupów mniejszych okolicznych miast z Kościołami z Antiochii , Aleksandrii i Rzymu, które mają największy autorytet. Od II -go wieku biskupi często zbierali się synody regionalne do rozstrzygnięcia spraw doktrynalnych. Na III th century, biskup Rzymu zaczął działać jako rodzaj sądu apelacyjnego dla problemów, które inni biskupi nie mogli rozwiązać.
W 313 roku chrześcijaństwo zostało zalegalizowane w Cesarstwie Rzymskim przez cesarza Konstantyna I st . W tym czasie istniało kilka sekt chrześcijańskich z różnymi wersjami wiary chrześcijańskiej. Tak więc Konstantyn I po raz pierwszy podjął kroki w celu wyeliminowania pewnych sekt. Ponadto zwołał kilka soborów ekumenicznych w celu formalnego ustalenia interpretacji doktryny Kościoła. W 380 roku chrześcijaństwo stało się oficjalną religią imperium. Na Soborze Chalcedońskim w 451 r. utrwalił się prymat Biskupa Rzymu jako papieża .
W 1054 doszło do rozłamu między Rzymem a Wschodem . Kłótnie chrystologiczne już na długo przed tym zerwaniem zdystansowały Kościół Rzymu i Kościoły Wschodu, ale w grę wchodziły także względy polityczne.
Od 1517 r. rozpoczęła się reformacja protestancka , reprezentowana w szczególności przez saskiego Marcina Lutra , Francuza Jana Kalwina i Szwajcara Ulryka Zwingli . Innym pęknięcie nastąpiło wkrótce po tym, ze względów politycznych, które doprowadziły do pojawienia się Kościoła anglikańskiego w 1534 roku reformą protestancką, Kościół będzie reagować na koniec XVI E wieku, a zwłaszcza w XVII -tego wieku przez przeciw reformom w następstwie Soboru Trydenckiego (1545-1563).
Koniec średniowiecza i renesansu przyniosły wielkie wstrząsy w społeczeństwach europejskich:
Przed industrializacją, Kościół rozwinął się pod koniec XIX th stulecia nauki społecznej ona wzmocniona w wyniku katastrofy z Wielkiego Kryzysu z 1930 roku.
Jego postawa w czasie II wojny światowej , zwłaszcza wobec Żydów i nazizmu , była przedmiotem kontrowersji.
Sobór Watykański II , który odbył się od 1962 do 1965 roku, jest jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Kościoła katolickiego w XX -tego wieku .
Pod koniec XX th wieku i początku XXI -go wieku, oskarża Kościół i wielu biskupów chroniony tysiące księży pedofilów. Terminy sprawę do ponownego najwcześniej do 1940 roku i kontynuowane co najmniej do końca XX th wieku.
Na przestrzeni wieków wiele kobiet, zakonnic i świeckich zajmowało decydujące miejsca w Kościele. To, że święcenia są zarezerwowane dla mężczyzn, nie wyłącza kobiet z odpowiedzialnych stanowisk. Ostatni papieże kładli nacisk na własny charyzmat w życiu Kościoła.