Etienne Jeaurat
Etienne Jeaurat
Étienne Jeaurat przez
Alexandre Roslin w 1753, Paryż,
Musée du Louvre .
Étienne Jearat , urodzony dnia9 lutego 1699 w Paryżu i zmarł dnia 14 grudnia 1789w Wersalu jest francuskim malarzem i projektantem .
Biografia
Urodził się w domu na rogu rue Saint-Victor i rue des Fossés Saint-Victor , gdzie jego ojciec, Nicolas Jeaurat i jego matka, Marie Bourdillat, oboje z Vermenton , handlowali winem pod znakiem Tête-Black, oraz ochrzczony w Saint-Nicolas-du-Chardonnet dzień po urodzeniu, Jearat został osierocony w bardzo młodym wieku. Najwybitniejszy uczeń malarza Nicolasa Vleughelsa, który go szkolił i zabrał ze sobą do Włoch w 1724 r., kiedy został mianowany dyrektorem szkoły rzymskiej , miał doskonałą karierę oficjalną: zatwierdzony w 1731 r. przez Akademię Królewską , był otrzymana w dniu24 lipca 1733jako malarz historii, z przygodą Pyrame i Thisbé w recepcji . Został profesorem w 1743 r., w 1765 r. został rektorem, a w 1781 r. kanclerzem. Od 1737 do 1769 r. wystawiał na wszystkich salonach. Od 1767 r. był ponadto strażnikiem Gabinetu Królewskiego w Wersalu.
Jego starszy brat Edme był grawerem. Syn tego ostatniego, Nicolas Henry Jearat , również malarz, studiował u wuja.
Główne rytowników aby pracowały w XVIII, XX wieku według Jeaurat są: Tardieu , Lepicie , Lempereur , Pasquiera , Aliamet , Dominique Sornique [ ( d ) ] , Beauvarlet , Simon , maski , Lucas , Aubert , Gaillard , Fessard , Daullé i jego brat Edme Jearat. Wśród prac wykonanych w latach 1750-1791 w fabryce Gobelinów znajdują się dwa powieszenia według Jeaurat : jeden w siedmiu kawałkach, z Historii Daphnis i Chloé , drugi w czterech kawałkach, przedstawiający święta wsi . Modele tych podwieszeń zostały wykonane na specjalne zamówienie wykonawcy Audran.
Przyjęcie
Jeaurat starał się naśladować Chardina , choć z mniejszą dokładnością w obserwacji i mniejszą lekkością w dłoni, ale jest to mniej jego jakość malarza historycznego niż scena rodzajowa, a jeszcze lepiej w malarstwie konwersacyjnym., w stylu Teniersa , który odniósł sukces Jeaurata scenami rodzajowymi „uroczymi […], pełnymi ruchu i porywającej prawdy”, przedstawiającymi paryską ulicę lub życie domowe, jak w jego Écosseuses de pois , obieraczkach do sałatek czy poruszaniu malarza . Jego Conduite des filles de joie à la Salpêtrière , chwalony w recenzji Salonu Mercure de France w 1757 roku , pozostaje bez wątpienia jego najbardziej znanym dziełem, a jego obrazy o życiu ulic Paryża pozostają malownicze i cenne. Wybór tych tematów przyniósł mu miano Vadé malarstwa Diderota . Jeaurat, który spotkał Vade w Société du bout du banc kolacje w Jeanne Françoise Quinault S”, w rzeczywistości, na pewno cierpiał wpływ« rodzaju ryb »praktykowanej przez Vadé, Piron , Colle Panard lub Caylus . Jeaurat malowane poeta Piron przy stole z przyjaciółmi Gallet i Colle , uważany za jednego z najlepszych dzieł malarza. Według Ch.Blanca, Jeauratowi brakowało jednak „wersji, entuzjazmu, tego, co Diderot nazywał „diabłem w ciele”. Jego kompozycje zdradzają zakłopotanie, jego wesołość ma w sobie coś wymuszonego i podejrzanego, jak parady Vadé. "
Według La Fizelière , w salonie z 1763 roku Madame de Pompadour rozpaczała nad van Loo , który eskortował ją, wyjaśniając jej obrazy, kiedy markiza przeszła przed jej łaskami skuta miłością, nie zauważając ich. Ktoś jej powiedział: „Czy pani nie zwraca uwagi na łaski pana Van Loo?” - To, Grace? powiedziała z pogardą; to, Łaski! Obróciła się na piętach, by po raz drugi podziwiać Citrons de Javotte Jeaurat .
Wybrane prace
-
Arystotelesa i Campaspe , Muzeum Sztuk Pięknych w Dijon ;
-
Łaźnia damska , Muzeum Sztuk Pięknych w Bordeaux ;
-
Étienne Aubry , Muzea Sztuk Pięknych w San Francisco , 1771;
-
Kort tenisowy na łące , Musée des Ursulines de Mâcon;
-
Młody projektant , muzeum w Luwrze ;
-
L'Accouchée , Ermitaż , 1744;
- Le Charlatan, muzeum Jeanne d'Aboville w La Fère ;
-
Dyrygowanie Dziewcząt Radości w Salpêtrière , Muzeum Carnavalet , 1755;
-
Le Poète Piron przy stole z przyjaciółmi Galletem i Collé , Luwr;
-
Diogenes rozbijający swoją miskę ;
-
Wnętrze kuchni , muzeum orleańskie;
-
Ślub Daphnis i Chloe , 1737;
-
spotkanie Izajasza i Jakuba , 1737;
-
Laban, który szuka swoich bogów , 1737;
-
Nimfy Opiekuńcze Kraju , 1737;
-
Diana zaskoczona w kąpieli przez Akteona , 1737;
-
Reszta Diany , 1738;
-
Wyjazd Achillesa, by pomścić śmierć Patroklosa , 1738, Musée des beaux-arts de Cambrai ;
-
Chłopiec rzucający wodą przez okno małą strzykawką , 1739;
-
Młody mężczyzna wyrzucający przez okno pestki wiśni , 1739;
-
Żniwa Daphnis i Chloé , 1741;
-
Reszta Ceres , 1741;
-
Miłość łowów , 1741;
-
Miłość do wina , 1741;
-
Łaźnia kobieca , 1741;
-
Reszta Wenus , 1742;
-
Wenus i Adonis , 1742;
-
Zwiastowanie , 1743;
-
Miłość duszpasterska Daphnis i Chloe , 1745;
-
Le Sommeil de Chloé , 1745;
-
Chloe kąpie się w jaskini nimf , 1745;
-
Ukryty Likonion , 1745;
-
Chloe wieńcząca Daphnis fiołkami , 1745;
-
L'Accouchée , 1745;
-
La Relevée , 1745;
-
Le Goutteux , 1745;
-
Św. Piotr uzdrawiający chromego mężczyznę u drzwi świątyni , 1746;
-
Diogenes widząc młodego chłopca pijącego z jego dłoni , 1747;
-
Ślub wiejski , 1753;
-
Achilles, który zostawia Thélis, swojej matce, opiekę nad pogrzebem swego przyjaciela Patroklosa , 1753;
-
Dwie kobiety sabaudzkie , 1753
-
Sałatka z obierania kobiet , 1753;
-
Plac Mauberta , 1753;
-
Jarmark Wiejski , 1753;
-
Warsztat malarza , 1755;
-
Uprowadzenie przez policję , 1755;
-
Ruch , 1755;
-
Prometeusz , 1757;
-
Karnawał ulic Paryża , 1757;
-
Postępowanie Córek Radości w Salpêtrière , 1757;
-
Les Écosseuses de pois de la Halle , 1757;
-
Inwentarz mostu Saint-Michel , 1757;
-
Mnisi kartuzów w medytacji , 1759;
-
Emir rozmawiający ze swoim przyjacielem , 1759;
-
Kobiety, które zajmują się serajem i piją kawę , 1759;
-
duszpasterska , 1759;
-
Ogrodnik , 1759;
-
Jardiniere'a , 1759;
-
Sen św. Józefa , 1761;
-
Malarz w domu, przedstawiający młodą damę , 1763;
-
Cytryny Javotte , 1763;
-
Prasa burgundzka , 1769;
-
czuwanie chłopskie , 1769;
-
Kobieta rekonwalescencyjna , 1769.
Rysunki
Sztuki piękne Paryża :
-
Widok wnętrza Koloseum , lawowanie długopisem i brązowym tuszem, tuszem i tuszem indyjskim, podkreślone białym gwaszem z pędzelkiem na niebieskim papierze wzmocnionym lawendą indygo, H. 0,250; dł. 0,393 m.
-
Widok wnętrza Koloseum , długopis, tusz brązowy, wash brązowy, biały gwasz na niebieskim papierze wzmocniony washem indygo, H. 0,391; dł. 0,535 m.
Jeaurat jest jednym z pierwszych rezydentów Académie de France w Rzymie, który odnowił gatunek wedut , wprowadzając inną technikę i układ. Jeaurat i jego mistrz Nicolas Vleughels , współdyrektor Académie de France, wykonali wiele rysunków z życia w Rzymie.
-
Willa rzymska , tusz długopisowy, brązowe spranie wzmocnione białym gwaszem na niebieskim papierze, H. 0,256; dł. 0,199 m. Ten rysunek nie przedstawia domu wewnątrz Koloseum , jak wskazuje adnotacja na montażu. Bardziej prawdopodobne jest to, że jest to widok na okolice Forum lub Palatyn , albo część klasztoru Sainte-Françoise-Romaine, albo dom na Palatynie.
-
Widok na Dogana Vecchia w pobliżu molo portu Ripa Grande nad brzegiem Tybru , czarna kreda, brązowa lawa, biały gwasz na niebieskim papierze wzmocniona lawowaniem indygo, H. 0,245; dł. 0,370 m. La Dogana Vecchia to jedno z najpopularniejszych miejsc dla zagranicznych artystów mieszkających w Rzymie, którzy reprezentowali ją w rysunku i grawerunku. Artyści na ogół wybierają panoramiczny widok, ale Jeaurat wybiera węższy punkt widzenia i reprezentuje odosobnione, spokojne, prawie opuszczone miejsce.
Galeria
Uwagi
-
Wyciąg z rejestru parafii Saint-Nicolas-du-Chardonnet, w Paryżu: „Neufviesme luty tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć urodził się synem małżeństwa Nicolasa Jeaurata, handlarza winem, i Marie Bourdillat tego Fossés-Saint-Victor à la Tête-Noire, a następnego dnia został ochrzczony przeze mnie prestre soubsigné i nazwany Estienne przez Estienne Pion, syna Abrahama Piona, mieszczanina Paryża, i Claire de Boulogne, jego rodzica, i przez Agnès Jucquehors, żona złotnika Zacharie Martineta , jego matka chrzestna, podpisują się z ojcem dziecka. »Zobacz Emile Bellier La Chavignerie , francuscy artyści XVIII th century zapomniane lub pogardzany , Paryż, J. Renouard,1865, 180 pkt. ( czytaj online ) , s. 107.
-
Miał za ojca chrzestnego Étienne Pion i za matkę chrzestną Agnès Jucquehors, żonę Zachariego Martinota , orologa. Puychevrier, op. cyt.
-
Sylvain Puychevrier , Le Peintre Étienne Jeaurat: esej historyczny i biograficzny o tym artyście , Paryż, A. Aubry,1862, 46 s. ( czytaj online ) , s. 19.
-
Charles Blanc , Historia malarzy wszystkich szkół , t. 2 , Paryż, Librairie Renouard, 1862.
-
Gaston konferansjer, Yves-Marie Lucot i Gerard Gréverand, W krainie La Fontaine: Szampan: człowiek, dzieło, miejsce , Paryż, Casterman , Coll. „Piękne księgi dziedzictwa”,1994, 173 s. ( ISBN 978-2-203-60213-7 , czytaj online ) , s. 165.
-
Antoine-Louis Lacordaire , Nota historyczna dotycząca cesarskich manufaktur gobelinów i dywanów Savonnerie , Paryż, Manufacture des Gobelins, 1855.”
-
przypisanie do Greuze
-
„U Chardina takie rzeczy się nie zdarzają… Myliłem się: poszedłem do jego sąsiada, Étienne Jeaurata. »Blanc, op. cyt.
-
Hervé Chayette, Wino przez malarstwo , Courbevoie, ACR, 1984, 264 s. , ( ISBN 978-2-86770-007-1 ) , s. 48 .
-
Claude Lachaise, Praktyczny i rozsądny podręcznik amatora malarstwa , Paryż, Librairie Centrale, 1866, xv, 515 s. , s. 353 .
-
(en) Colin B. Bailey, Philip Conisbee, Thomas W. Gaehtgens, Wiek Watteau, Chardin i Fragonard: Arcydzieła francuskiego gatunek , New Haven, Yale University Press, 2003, IX , 412 str. ( ISBN 978-0-30009-946-1 ) , s. 208 .
-
Jean-Marc Léri, Carnavalet Museum: History of Paris , Paris, Fragments international, 2007, s. 222 . , ( ISBN 978-2-91716-001-5 ) , s. 74 .
-
Philippe Desan, Portrety na rozprawie: ikonografia Montaigne'a , Mistrza Paryża Honoré, 2007, 349 s. , ( ISBN 978-2-74531-615-8 ) , s. 164
-
(en) Perrin Stein, Mary Tavener, XVIII-wieczny francuski Rysunki w Nowym Jorku Kolekcje , Nowy Jork, Metropolitan Museum of Art, 1999, XI , 243 s. , ( ISBN 978-0-87099-892-8 ) , s. 89 .
-
„ Savoir-faire i savoir-faire idą w parze ” , musee-virtuel-vin.fr (konsultacja 9 lipca 2015 r . ) .
-
Nathalie Rizzoni, Charles-François Pannard i estetyka „małego” , Oxford, Voltaire Foundation, 2000, x , 526 s. , ( ISBN 978-0-72940-697-0 ) , s. 36 .
-
" Widok wnętrza Koloseum, Etienne Jeaurat " , na Cat'zArts
-
" Widok wnętrza Koloseum, Etienne Jeaurat " , na Cat'zArts
-
Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 202-205, Kat. 44-45
-
" Roman Villa, Etienne Jearat " , na Cat'zArts
-
Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 206-207, kat. 46
-
" Widok na Dogana Vecchia, Etienne Jeaurat " , na Cat'zArts
-
Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 208-209, kat. 47
Źródła
-
Olivier Merson, Francuskie malarstwo XVII th i XVIII th century , Paryż, Picard & Kaan1900( czytaj online ) , s. 308.
- Claude-Gérard Marcus, „Étienne Jeaurat, malarz Paryża, 1699-1789”, Sztuka i ciekawość , styczeń-luty-marzec 1968.Ten artykuł został rozprowadzony jako offprint, dzięki opiece Galerie Marcus.
-
Sylvain Puychevrier , Le Peintre Étienne Jeaurat: esej historyczny i biograficzny o tym artyście , Paryż, A. Aubry,1862, 46 s. ( przeczytaj online ).
Bibliografia
-
(en) Colin B. Bailey, Philip Conisbee i Thomas W. Gaehtgens, Wiek Watteau, Chardin i Fragonard: arcydzieła gatunku francuskiego , New Haven, Yale University Press ,2003, ix , 412 s. , 31 cm ( ISBN 978-0-300-09946-1 , czytaj online ).
-
Charles Blanc , Historia malarzy wszystkich szkół , t. 2 , Paryż, Librairie Renouard, 1862.
- Claude Lachaise, Praktyczny i rozsądny podręcznik amatora malarstwa , Paryż, Librairie Centrale, 1866, xv, 515 s.
-
Jean-Marc Léri, Musée Carnavalet: historia Paryża , Paryż, Fragmenty międzynarodowe,2007, 222 pkt. ( ISBN 978-2-917160-01-5 , czytaj online ).
-
(en) Perrin Stein i Mary Tavener, XVIII-wieczne rysunki francuskie w zbiorach nowojorskich , Nowy Jork, Metropolitan Museum of Art,1999, xi , 243 s. , 32 cm ( ISBN 978-0-87099-892-8 , czytaj online ).
Linki zewnętrzne