Etienne Jeaurat

Etienne Jeaurat Obraz w Infoboksie. Étienne Jeaurat przez Alexandre Roslin w 1753, Paryż, Musée du Louvre .
Narodziny 9 lutego 1699
Paryż
Śmierć 14 grudnia 1789(w wieku 90 lat)
Wersal
Narodowość Francuski
Czynność Malarz
Mistrz Nicolas Vleughels
Miejsca pracy Paryż (1724-1775) , Rzym (1730)
Rodzeństwo Edme Jeaurat
Pokrewieństwo Nicolas Henri Jeaurat de Bertry (bratanek)
Edme-Sébastien Jeaurat (bratanek)

Étienne Jearat , urodzony dnia9 lutego 1699 w Paryżu i zmarł dnia 14 grudnia 1789w Wersalu jest francuskim malarzem i projektantem .

Biografia

Urodził się w domu na rogu rue Saint-Victor i rue des Fossés Saint-Victor , gdzie jego ojciec, Nicolas Jeaurat i jego matka, Marie Bourdillat, oboje z Vermenton , handlowali winem pod znakiem Tête-Black, oraz ochrzczony w Saint-Nicolas-du-Chardonnet dzień po urodzeniu, Jearat został osierocony w bardzo młodym wieku. Najwybitniejszy uczeń malarza Nicolasa Vleughelsa, który go szkolił i zabrał ze sobą do Włoch w 1724 r., kiedy został mianowany dyrektorem szkoły rzymskiej , miał doskonałą karierę oficjalną: zatwierdzony w 1731 r. przez Akademię Królewską , był otrzymana w dniu24 lipca 1733jako malarz historii, z przygodą Pyrame i Thisbé w recepcji . Został profesorem w 1743 r., w 1765 r. został rektorem, a w 1781 r. kanclerzem. Od 1737 do 1769 r. wystawiał na wszystkich salonach. Od 1767 r. był ponadto strażnikiem Gabinetu Królewskiego w Wersalu.

Jego starszy brat Edme był grawerem. Syn tego ostatniego, Nicolas Henry Jearat , również malarz, studiował u wuja.

Główne rytowników aby pracowały w XVIII, XX  wieku według Jeaurat są: Tardieu , Lepicie , Lempereur , Pasquiera , Aliamet , Dominique Sornique [ ( d )  ] , Beauvarlet , Simon , maski , Lucas , Aubert , Gaillard , Fessard , Daullé i jego brat Edme Jearat. Wśród prac wykonanych w latach 1750-1791 w fabryce Gobelinów znajdują się dwa powieszenia według Jeaurat  : jeden w siedmiu kawałkach, z Historii Daphnis i Chloé , drugi w czterech kawałkach, przedstawiający święta wsi . Modele tych podwieszeń zostały wykonane na specjalne zamówienie wykonawcy Audran.

Przyjęcie

Jeaurat starał się naśladować Chardina , choć z mniejszą dokładnością w obserwacji i mniejszą lekkością w dłoni, ale jest to mniej jego jakość malarza historycznego niż scena rodzajowa, a jeszcze lepiej w malarstwie konwersacyjnym., w stylu Teniersa , który odniósł sukces Jeaurata scenami rodzajowymi „uroczymi […], pełnymi ruchu i porywającej prawdy”, przedstawiającymi paryską ulicę lub życie domowe, jak w jego Écosseuses de pois , obieraczkach do sałatek czy poruszaniu malarza . Jego Conduite des filles de joie à la Salpêtrière , chwalony w recenzji Salonu Mercure de France w 1757 roku , pozostaje bez wątpienia jego najbardziej znanym dziełem, a jego obrazy o życiu ulic Paryża pozostają malownicze i cenne. Wybór tych tematów przyniósł mu miano Vadé malarstwa Diderota . Jeaurat, który spotkał Vade w Société du bout du banc kolacje w Jeanne Françoise Quinault S”, w rzeczywistości, na pewno cierpiał wpływ«  rodzaju ryb  »praktykowanej przez Vadé, Piron , Colle Panard lub Caylus . Jeaurat malowane poeta Piron przy stole z przyjaciółmi Gallet i Colle , uważany za jednego z najlepszych dzieł malarza. Według Ch.Blanca, Jeauratowi brakowało jednak „wersji, entuzjazmu, tego, co Diderot nazywał „diabłem w ciele”. Jego kompozycje zdradzają zakłopotanie, jego wesołość ma w sobie coś wymuszonego i podejrzanego, jak parady Vadé. "

Według La Fizelière , w salonie z 1763 roku Madame de Pompadour rozpaczała nad van Loo , który eskortował ją, wyjaśniając jej obrazy, kiedy markiza przeszła przed jej łaskami skuta miłością, nie zauważając ich. Ktoś jej powiedział: „Czy pani nie zwraca uwagi na łaski pana Van Loo?” - To, Grace? powiedziała z pogardą; to, Łaski! Obróciła się na piętach, by po raz drugi podziwiać Citrons de Javotte Jeaurat .

Wybrane prace

Rysunki

Sztuki piękne Paryża  :

Jeaurat jest jednym z pierwszych rezydentów Académie de France w Rzymie, który odnowił gatunek wedut , wprowadzając inną technikę i układ. Jeaurat i jego mistrz Nicolas Vleughels , współdyrektor Académie de France, wykonali wiele rysunków z życia w Rzymie.

Galeria

Uwagi

  1. Wyciąg z rejestru parafii Saint-Nicolas-du-Chardonnet, w Paryżu: „Neufviesme luty tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć urodził się synem małżeństwa Nicolasa Jeaurata, handlarza winem, i Marie Bourdillat tego Fossés-Saint-Victor à la Tête-Noire, a następnego dnia został ochrzczony przeze mnie prestre soubsigné i nazwany Estienne przez Estienne Pion, syna Abrahama Piona, mieszczanina Paryża, i Claire de Boulogne, jego rodzica, i przez Agnès Jucquehors, żona złotnika Zacharie Martineta , jego matka chrzestna, podpisują się z ojcem dziecka. »Zobacz Emile Bellier La Chavignerie , francuscy artyści XVIII th  century zapomniane lub pogardzany , Paryż, J. Renouard,1865, 180  pkt. ( czytaj online ) , s.  107.
  2. Miał za ojca chrzestnego Étienne Pion i za matkę chrzestną Agnès Jucquehors, żonę Zachariego Martinota , orologa. Puychevrier, op. cyt.
  3. Sylvain Puychevrier , Le Peintre Étienne Jeaurat: esej historyczny i biograficzny o tym artyście , Paryż, A. Aubry,1862, 46  s. ( czytaj online ) , s.  19.
  4. Charles Blanc , Historia malarzy wszystkich szkół , t.  2 , Paryż, Librairie Renouard, 1862.
  5. Gaston konferansjer, Yves-Marie Lucot i Gerard Gréverand, W krainie La Fontaine: Szampan: człowiek, dzieło, miejsce , Paryż, Casterman , Coll.  „Piękne księgi dziedzictwa”,1994, 173  s. ( ISBN  978-2-203-60213-7 , czytaj online ) , s.  165.
  6. Antoine-Louis Lacordaire , Nota historyczna dotycząca cesarskich manufaktur gobelinów i dywanów Savonnerie , Paryż, Manufacture des Gobelins, 1855.”
  7. przypisanie do Greuze
  8. „U Chardina takie rzeczy się nie zdarzają… Myliłem się: poszedłem do jego sąsiada, Étienne Jeaurata. »Blanc, op. cyt.
  9. Hervé Chayette, Wino przez malarstwo , Courbevoie, ACR, 1984, 264  s. , ( ISBN  978-2-86770-007-1 ) , s.  48 .
  10. Claude Lachaise, Praktyczny i rozsądny podręcznik amatora malarstwa , Paryż, Librairie Centrale, 1866, xv, 515  s. , s.  353 .
  11. (en) Colin B. Bailey, Philip Conisbee, Thomas W. Gaehtgens, Wiek Watteau, Chardin i Fragonard: Arcydzieła francuskiego gatunek , New Haven, Yale University Press, 2003, IX , 412  str. ( ISBN  978-0-30009-946-1 ) , s.  208 .
  12. Jean-Marc Léri, Carnavalet Museum: History of Paris , Paris, Fragments international, 2007, s. 222  . , ( ISBN  978-2-91716-001-5 ) , s.  74 .
  13. Philippe Desan, Portrety na rozprawie: ikonografia Montaigne'a , Mistrza Paryża Honoré, 2007, 349  s. , ( ISBN  978-2-74531-615-8 ) , s.  164
  14. (en) Perrin Stein, Mary Tavener, XVIII-wieczny francuski Rysunki w Nowym Jorku Kolekcje , Nowy Jork, Metropolitan Museum of Art, 1999, XI , 243  s. , ( ISBN  978-0-87099-892-8 ) , s.  89 .
  15. „  Savoir-faire i savoir-faire idą w parze  ” , musee-virtuel-vin.fr (konsultacja 9 lipca 2015 r . ) .
  16. Nathalie Rizzoni, Charles-François Pannard i estetyka „małego” , Oxford, Voltaire Foundation, 2000, x , 526  s. , ( ISBN  978-0-72940-697-0 ) , s.  36 .
  17. "  Widok wnętrza Koloseum, Etienne Jeaurat  " , na Cat'zArts
  18. "  Widok wnętrza Koloseum, Etienne Jeaurat  " , na Cat'zArts
  19. Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 202-205, Kat. 44-45
  20. "  Roman Villa, Etienne Jearat  " , na Cat'zArts
  21. Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 206-207, kat. 46
  22. "  Widok na Dogana Vecchia, Etienne Jeaurat  " , na Cat'zArts
  23. Pod kierunkiem Emmanuelle Brugerolles, François Bouchera i sztuki naskalnej w zbiorach Szkoły Sztuk Pięknych , Krajowa Szkoła Sztuk Pięknych, 2003-2006, s. 208-209, kat. 47

Źródła

Bibliografia

Linki zewnętrzne