Reprezentacja Anglii kobiet w piłce nożnej

Reprezentacja Anglii kobiet Herb reprezentacji Anglii kobiet Generał
Konfederacja UEFA
Zabarwienie biały i czerwony
Przezwisko Trzy lwice
Ranking FIFA w stagnacji5 th (27 września 2019)
Osobowości
Hodowca pusty
Najczęściej wybierane Fara Williams (168)
Historyczne spotkania oficjalne
Pierwszy mecz 2 listopada 1969( Dania , 3-4)
Nagrody
Mistrzostwa Świata Etapy końcowe  : 5
Brązowy medal, Puchar ŚwiataTrzeci w 2015 r.
Mistrzostwa Europy Etapy końcowe  : 8
Srebrny medal, EuropaFinalista w 1984 i 2009 roku
Igrzyska Olimpijskie Nie bierz udziału

Koszulki

Zestaw lewego ramienia eng19hw.png Body kit eng19hw.png Zestaw prawego ramienia eng19hw.png Zestaw spodenek nikefootballredlogo.png Zestaw skarpet Angliakobiecy2019h.png Dom Zestaw lewego ramienia eng19aw.png Body kit pol19aw.png Zestaw prawego ramienia eng19aw.png Zestaw spodenek nikefootballwhitelogo.png Zestaw skarpet Angliakobiecy2019a.png Na zewnątrz

Zespół żeński piłkarskiej Anglii (w języku angielskim  : „  Reprezentacja Anglii w piłce nożnej kobiet  ”) to narodowy zespół reprezentujący Anglię w najważniejszych konkursach damski futbol  : im Pucharze Świata i Mistrzostw Europy . Zarządzany jest przez Angielską Federację Piłki Nożnej ( FA ). Jego pierwszy oficjalny mecz odbył się w 1969 roku. Podczas gdy większość drużyn narodowych na świecie reprezentuje niepodległe państwo , cztery narody tworzące Wielką Brytanię są reprezentowane przez osobną drużynę narodową podczas międzynarodowych turniejów. Jego zawodnicy są wybierani zgodnie z warunkami kwalifikującymi do wyboru gracza brytyjskiego .

Reprezentacja Anglii Kobiet to jedna z najstarszych drużyn w historii kobiecego futbolu. Bierze udział w nieoficjalnych edycjach zawodów światowych ( Mundialito ) i europejskich ( Puchar Europy ). Trzy Lwice kwalifikują się do pięciu Mistrzostw Świata , z których trzy zakończyły się w ćwierćfinale, jeden zajął czwarte miejsce, a jeden zajął trzecie miejsce w 2015 roku . Dochodzą do finału Euro dwukrotnie, nigdy nie wygrywając zawodów.

Gra kobiet od dawna znajduje się na czarnej liście w Anglii, ponieważ wszystkie oficjalne mecze są zakazane do 1971 roku, a od 1921 klubom zrzeszonym w Związku Piłki Nożnej nie wolno przyjmować kobiet na swoim terenie, w tym na treningi. Jednak sport nadal rozwijał się w cieniu Federacji. Mark Sampson jest menedżerem zespołu od 2013 roku, zastępując Hope Powell, który był na miejscu od 1998 roku.wrzesień 2019Wybór zajmuje 5 th miejsce w rankingu FIFA .

Historia

Anglia, korzenie kobiecej piłki nożnej

Kobiety grają w piłkę od końca XIX XX  wieku w Anglii i Szkocji . W 1884 roku znajdujemy więc ślady spotkania na Wimbledonie . 23 marca 1895 rpod przewodnictwem Nettie Honeyball w dzielnicy Crouch End odbywa się prestiżowy mecz między północnym a południowym Londynem . Północni wygrywają 7-0.

25 grudnia 1917 r., angielska drużyna Prestona , Dick-Kerr's Ladies , założona w 1915 roku , rozegrała swój pierwszy oficjalny mecz. 10 000 widzów uczestniczy w tym meczu na rzecz żołnierzy I wojny światowej .

Pierwszy międzynarodowy mecz pomiędzy Damami Dick-Kerr a selekcją najlepszych francuskich graczy odbywa się w dniu 29 kwietnia 1920. Ten mecz pochłonie ponad 25 000 widzów w Manchesterze . Francja wygrywa 2-0 i kończy pierwszą angielską trasę dwoma zwycięstwami, remisem i porażką. Anglicy następnie przeniósł się do Francji w październiku 1920 r . 12 000 widzów przybyło na stadion Pershinga w Paryżu na rewanż poprzedniego. Remis 1-1 sankcjonuje tę część. Anglicy grają po trzech meczach w prowincjach ( Roubaix , Le Havre , Rouen ) przeciwko lokalnym selekcjom.

W 1921 roku w Anglii figurowało 150 kobiecych drużyn . The Dick-Kerr's Ladies odbywają triumfalną trasę po całym kraju z rekordową frekwencją w Goodison Park (53 000 widzów). W maju rozpoczyna się nowa trasa po angielsku dla francuskiego zespołu . Niebiescy wygrali w swoim pierwszym meczu (5-1), a następnie zdobyli trzy krótkie porażki. W październiku Anglicy robią to samo, ale w dwóch spotkaniach nie strzelą gola.

5 grudnia 1921, angielska federacja zakazuje gry kobiecej piłki nożnej na swoich boiskach, twierdząc, że gra jest w złym guście. W odpowiedzi powstał Związek Piłki Nożnej Kobiet, który zrzeszył sześćdziesiąt klubów.

W 1947 r. w Anglii działało siedemnaście kobiecych klubów piłkarskich, kiedy do 1951 r . zaczęto organizować francusko-angielskie rozgrywki charytatywne . W tym dniu do aktywnej grupy dołączyło dziesięć nowych angielskich klubów.

W 1969 roku , a zespół uczestniczył w pierwszym Mistrzostw Europy , jeszcze nieoficjalna, na 1 st i2 listopadawe Włoszech . W rywalizacji, która rozpoczyna się bezpośrednio na etapie półfinałowym, biorą udział cztery drużyny. Drużyna Anglii zmierzyła się z Danią i przegrała pomimo potrójnej gry Angielki Sue Lopez (4-3). W rozegranym tego samego dnia meczu o trzecie miejsce zawodnicy z całego kanału pokonali Francję (2:0) dzięki Tungate i Lopezowi, którzy zajęli najwyższe miejsce w rozgrywkach. Pod koniec roku artykuł we francuskiej gazecie sportowej Miroir Sprint wzywa do utworzenia Federacji Francuskiej. Anglicy podążają tą drogą, zakładając Związek Piłki Nożnej Kobiet, który skupia 44 kluby. Miesiąc później Federacja Angielska uznaje futbol kobiet, a 54 kluby są wymienione w Anglii .

Oficjalny debiut (1970)

W lipcu 1970 roku reprezentacja Anglii rozegrała pierwszą, wciąż nieuznawaną przez FIFA , edycję Pucharu Świata Kobiet ponownie we Włoszech . W ćwierćfinale Anglia pokonała Niemcy (5-1), by w następnej rundzie przegrać z Danią (2:0). Po raz kolejny sprowadzeni do rozgrywania meczu o ostatni stopień podium, Anglicy przegrali z Meksykiem , jedynym pozaeuropejskim zespołem w rozgrywkach (3-2).

W sierpniu 1971 roku w Meksyku odbyły się drugie nieoficjalne mistrzostwa świata . Faza kwalifikacji europejskich odbywa się dwa miesiące wcześniej we Włoszech, aby wyłonić cztery drużyny, które będą w podróży. Umieszczona w puli A Anglia mocno przegrała z Włochami w pierwszym meczu rozegranym w Trapani (7:0), zanim zakwalifikowała się, zdominowała Austrię w Syracuse (3:0). W Ameryce Północnej Anglicy plasują się w lokalnej puli z Argentyną i Meksykiem i przegrywają dwukrotnie, odpowiednio 4-1 i 4-0. W meczu klasyfikacyjnym o piąte miejsce na Guadalajarze rozgrywa się nowa Francja- Anglia. Podwójna Janice Barton nie wystarczyła i Angielka przegrała (3-2).

Drugie nieoficjalne Mistrzostwa Europy w 1979 roku potroiły liczbę uczestniczących drużyn. Umieszczona w grupie B wraz z Finlandią i Szwajcarią Anglia wygrała dwa mecze (odpowiednio 3-1 i 2-0). W półfinale Anglicy przegrali z Włochami (3-1) zanim przegrali mecz o trzecie miejsce w rzutach karnych ze Szwecją (0-0, tab. 4-3).

Jedna z najlepszych drużyn w Europie (lata 80.)

Chociaż nieoficjalne Mistrzostwa Europy zostały zorganizowane we Włoszech w 1969 i 1979 roku , pierwszy turniej zorganizowany pod auspicjami UEFA odbył się w latach 1982-1984. Anglia zdominowała swoją Grupę 2, która składała się tylko z brytyjskich drużyn, strzelając 24 gole, tracąc tylko jedną . W przeciwieństwie do kolejnych edycji, organizatorzy turnieju decydują się na rozegranie półfinału i finału na zasadzie rozgrywek dwustronnych. Anglia pokonała Duńczyków 2:1 w Crewe , a następnie 1:0 w Hjørring , dołączając do Szwedów w finale. Göteborg jest gospodarzem pierwszej rundy,21 maja 1984, spotkanie, podczas którego Pia Sundhage strzeliła jedynego gola w meczu dla miejscowych. Powrót następuje w Luton sześć dni później w trudnych warunkach pogodowych. Angielka Linda Curl zdobywa bramkę na sam koniec meczu. Podczas rzutów karnych, po obronie szwedzkiego bramkarza, Sundhage dał zwycięstwo Skandynawom.

Podczas Mistrzostw Europy 1987 , podobnie jak w poprzedniej edycji, Grupa 2 jest w całości brytyjska. Anglia po raz kolejny zajęła pierwsze miejsce, w szczególności dwukrotnie miażdżąc Irlandię Północną (7:1, a następnie 10:0) i tracąc tylko dwa gole w rundzie kwalifikacyjnej. W półfinale, powtórzonym w finale z 1984 roku, Szwedki znów potrzebują dodatkowego czasu na wyeliminowanie Anglików. U siebie Skandynawowie zdobywają bramkę 3-2 w dogrywce. Dwa dni później, w Drammen , Włochy pokonały Anglię w meczu o trzecie miejsce.

Na Euro 1989 angielska grupa odetchnęła z ulgą dzięki obronie tytułu mistrza Norwegii , Danii i Finlandii . Po dwóch zwycięstwach zostali pokonani przez Duńczyka (2:0), a następnie Norwega (2:0). Anglia musi następnie wygrać z Finami, aby wyeliminować Norwegię, ale udaje jej się tylko zremisować (1-1) na wyjeździe i przegrać 3-1 w Blackburn przeciwko Grasshoppers.

Trudne potwierdzenie (lata 90.)

Po nieobecności w kwalifikacjach dwa lata wcześniej, Anglia znalazła swoich oprawców w grupie 3 eliminacji do Mistrzostw Europy w 1991 roku . Anglicy zakwalifikowali się po remisie 0:0 w Finlandii, co zapewniło im drugie miejsce. W ćwierćfinale Niemcy wygrały 6:1 z Anglią: 4:1 z High Wycombe, a następnie 2-0 z Bochum . Te trzy Lionesses również przegap kwalifikacje do pierwszego Pucharu Świata w 1991 roku , która odnosi się do czterech półfinalistów i najlepszy ćwierć finału Euro.

Anglia z łatwością przejdzie fazę grupową Euro 1993 , wygrywając wszystkie cztery mecze grupowe przeciwko Islandii i Szkocji . W ćwierćfinale drużyna przegrała 3:2 we Włoszech i 3:0 w Rotherham .

W 1995 roku , Mistrzostwa Europy i Puchar Świata odbywają. Do faworytów należy Anglia, której nowa Premier League pozwala graczom się rozwijać. Mecze trwają od 80 do 90 minut, co powoduje, że w play-offach jest sporo punktów na riverze. Anglia w szczególności dwukrotnie pokonała Słowenię z wynikiem 10-0 i przeszła pierwszą rundę bez porażki. Następnie Anglicy pokonali Islandię dwukrotnie 2-1, zanim Niemcy z łatwością pokonali ich, 4-1 z Watford i 2-1 z Bochum w półfinale. Przegrywając na tym etapie rozgrywek, Trzy Lwice nadal zakwalifikowały się do swojego pierwszego Pucharu Świata w czerwcu tego samego roku. Anglia awansowała do ćwierćfinału po ukończeniu fazy grupowej na drugim miejscu za Norwegami . Drużynę nadal eliminują Niemcy (3:0), przyszły finalista rozgrywek.

Na Mistrzostwach Europy w 1997 roku Włochy zajęły punkt przewagi nad Anglią na szczycie grupy 3. Drużyny, które zajęły drugie i trzecie miejsce, rywalizują o jedno z czterech pozostałych miejsc. Anglia jest jedyną drugą, która spadła do drużyny, która zajęła trzecie miejsce, Hiszpanii , która wygrała u siebie 2:1 po zremisowaniu 1:1 przez kanał .

Anglicy nie biorą udziału w Mistrzostwach Świata w 1999 roku . Rzeczywiście, zajęli ostatnie miejsce w swojej grupie kwalifikacyjnej, składającej się z potwierdzonych drużyn (Norwegia, Niemcy i Holandia ), z tylko jednym zwycięstwem u siebie z Holendrami.

Nadzieja Powell Era (1998-2013)

Podczas kwalifikacji do Mistrzostw Europy 2001 Anglia nie oparła się Norwegii , przyszłemu mistrzowi olimpijskiemu. Podczas play-offów Anglicy wyeliminowali Ukrainę (4-1), stając się tym samym jedyną niezakwalifikowaną drużyną w 1997 roku, która awansowała do finału. Ale Trzy Lwice nie mogą przejść fazy grupowej.

W sezonie 2001-2002 Anglia zakwalifikowała się do play-offów z zamiarem udziału w Mistrzostwach Świata 2003 . Drużyna pokonała pierwszą islandzką przeszkodę (2-2, 1:0) dzięki deblowi Karen Walker w pierwszym meczu i bramce Amandy Barr po powrocie do Birmingham . W finale play-off zespół dwukrotnie przegrał z Francją do najmniejszej liczby punktów i przegrał w kwalifikacjach do Mistrzostw Świata. W Londynie , Marinette Pichon oferuje francuskiego na pierwsze zwycięstwo. Dla drugiego meczu w Saint-Étienne , Corinne Diacre wynikami na stadionie Geoffroy-Guichard w przed 22.000 widzów.

Będąc gospodarzem Mistrzostw Europy 2005 , Anglia zostaje automatycznie zakwalifikowana. Otwierający mecz, wygrana 3:2 Anglii z Finlandią na City of Manchester Stadium , przyciągnęła 29 092 kibiców, ustanawiając rekord międzynarodowego meczu kobiet w Europie . BBC emituje trzy mecze grupowe angielski. Następnie Dania pokonała Anglię 2-1 na Ewood Park w Blackburn . Anglicy potrzebują zatem remisu, aby się zakwalifikować. Ale miejscowi znów przegrywają, tym razem na tym samym stadionie, Szwedzi (1:0). Ponad 3,5 miliona widzów ogląda, jak naród gospodarz kłania się Szwecji , czyli 20% brytyjskiej publiczności w sobotni wieczór.

Anglia zemściła się na Francji cztery lata później w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2007 . Rzeczywiście, wyprzedza Francuzów w fazie grupowej, tracąc jedyne punkty przeciwko Niebieskim z dwoma remisami. W drugim meczu Trzy Lwice wygrały 13:0 z Węgrami , co jest największym zwycięstwem w historii kobiecej reprezentacji Anglii. W Chinach Anglicy zajęli drugie miejsce w grupie A, nie tracąc porażki, w tym 0:0 z mistrzami Niemiec i przyszłymi zwycięzcami oraz zwycięstwem 6:1 z Argentyną . W ćwierćfinale piłkarze zza kanału przegrali ze Stanami Zjednoczonymi 3:0 .

W styczeń 2007, Anglia uczestniczy w turniejach z 4 Narodów, organizowany co roku w Guangzhou , Chiny . Anglicy finiszują na ostatnim miejscu w tej czwórce, przegrywając tylko z gospodarzem (2:0) i dorównując Stanom Zjednoczonym (1:1) i Niemcom (0:0).

Podczas Mistrzostw Europy 2009 Anglia zakwalifikowała się pod koniec fazy grupowej jako najlepsza trzecia w grupie C. Trzy Lwice położyły kres dobrej passie kraju gospodarza, Finlandii (3-2 ). W ostatnich czterech Holendrzy przez długi czas stawiali opór Anglikom, po czym odpadli po dogrywce (2-1) w Tampere . Stadion Olimpijski w Helsinkach jest miejscem rozgrywania finału Anglia-Niemcy, w którym niemiecka kapitan Birgit Prinz i koleżanka z drużyny Melanie Behringer zdobywają bramki w krótkich odstępach czasu, ale Karen Carney zmniejsza dystans. Po powrocie z szatni młoda Kim Kulig oddała powietrze swojej, ale Kelly Smith zastąpiła Anglików w wyścigu. Wreszcie dwie bramki Inki Grings i jedna podpisana przez Prinza zapewniają nową niemiecką koronację. Napastniczka Anglii Karen Carney jest zawodniczką, która ma najwięcej asyst z czterema asystami.

W sezonie 2009-2010 Anglia znalazła się na szczycie puli kwalifikacyjnej do Mistrzostw Świata 2011 w Niemczech , zmagając się z Hiszpanią . W barażach Anglicy wygrali 2:0, a następnie 3:2 ze Szwajcarią i zakwalifikowali się do trzeciego Pucharu Świata. Wychodząc bez problemu z fazy grupowej Pucharu Świata , Trzy Lwice spotykają się z Francją w ćwierćfinale i przegrywają w rzutach karnych na BayArena w Leverkusen (1-1, tab. 4-3). W ten sposób gracze z całego kanału wychodzą z rywalizacji bez przegrywania meczu.

W eliminacjach do Mistrzostw Europy 2013 Anglia zajęła pierwsze miejsce w grupie 6 przed Holandią . Drużyna Hope Powell zalicza się do finałów wśród faworytów. Rzeczywiście, po dojściu do finału ostatniego Euro, ćwierćfinału mundialu i pod szyldem Wielkiej Brytanii tego samego stadionu turnieju olimpijskiego , przed wyjazdem do Szwecji pozostaje na niepokonanym jedenastym meczu . Ale Anglia przegrała 3:2 z Hiszpanią w pierwszym meczu, po czym zremisowała 1:1 z Rosją i przegrała 3:0 z reprezentacją Francji. Hope Powell następnie zrezygnowała ze stanowiska trenera reprezentacji Anglii po piętnastu latach u steru.

Era Marka Sampsona

W 2013 roku , po katastrofalnym Euro, Mark Sampson dołączył do selekcji angielskiej jako trener. Wraz z nim angielska drużyna narodowa robi dobre postępy. Podczas Mistrzostw Świata 2015 osiągnęła najlepszy kurs w swojej historii. Po początkowej porażce (0-1) z Francją konieczne jest sukcesywnie przeciwko Meksykowi i Brytyjczykom rozbicie 2 e swojej grupy za Francuzami. W ósmym Anglicy wyeliminowali Norwegię, pozostając w tyle. W kwartale Anglicy zdołali pokonać Kanadę , kraj gospodarza, po szczególnie udanej pierwszej połowie. W półfinale przegrali na samym końcu meczu na bramkę przeciwko Laura Bassett „s stronie przeciwko Japonii , obrońca tytułu, i uzyskała prawo do odegrania meczu na 3 -cim miejscu wobec Niemiec . Chroniony przez Marka Sampsona wygrał 1:0 w dogrywce dzięki bramce z rzutu karnego Fary Williams i ukończył ten Puchar Świata na podium.

Podczas Euro 2017 , Anglia zrobił duże wrażenie podczas 1 st  rundzie będąc jedyną drużyną z Holandii, naród gospodarz, który wygrał swoje trzy mecze grupowe, w tym 6-0 zjadliwy zadane Szkocja . W ćwierćfinale Anglicy wyeliminowali Francję (1-0), dzięki bramce ich napastnika Jodie Taylor , co było świetnym występem, biorąc pod uwagę, że Anglia nie pokonała Francji od 1974 roku. W przeciwieństwie do Holendrów w półfinale Anglicy tęsknią za meczem i mocno się kłaniają (0-3), co w szczególności wynika z braku ofensywnego realizmu i błędów defensywnych na dwóch ostatnich bramkach. Ta porażka pozbawia ich trzeciego finału Mistrzostw Europy, po przegranych w 1984 i 2009 roku.

Stadiony

Reprezentacja Anglii nie ma stałego stadionu. Podobnie jak drużyna mężczyzn, drużyna kobiet rozgrywa swoje mecze u siebie na różnych stadionach w całym kraju.

Wyniki konkursu i ranking światowy

Angielska selekcja bierze udział w kwalifikacjach dwóch dużych międzynarodowych konkursów. World Cup , ustanowiony w 1991 roku przez Międzynarodową Federację Piłki Nożnej , zrzesza najlepsze narody świata i wszystkich kontynentach mają swoich przedstawicieli. Mistrzostwa Europy Kobiet w Piłce Nożnej , ustanowione przez Unię Europejskich Związków Piłki Nożnej , to turniej kontynentalny, na który zapraszane są tylko selekcjonowane osoby z Europy. Istnieją inne turnieje o mniejszym znaczeniu, takie jak Puchar Algarve i Turniej Cypru .

Nagrody

Mistrzostwa Świata Mistrzostwa Europy

Kurs w zawodach międzynarodowych

Kurs Pucharu Świata Szczegóły trasy Pucharu Świata
Redagowanie Występ jot sol NIE P Bp Pne
1991 Niewykwalifikowany - - - - - -
1995 Ćwierćfinał 4 2 0 2 6 9
1999 Niewykwalifikowany - - - - - -
2003 Niewykwalifikowany - - - - - -
2007 Ćwierćfinał 4 1 2 1 8 6
2011 Ćwierćfinał 4 2 2 0 6 3
2015 Trzeci 6 4 0 2 9 7
2019 Czwarty 7 5 0 2 13 5
Całkowity 5/8 25 14 4 7 42 30
 

Anglia zakwalifikowała się do swojego pierwszego Pucharu Świata w 1995 roku i dotarła do ćwierćfinału. Osiąga ten wynik dwukrotnie, w 2007 i 2011 roku. Za każdym razem, gdy reprezentacja Anglii bierze udział w mundialu, wychodzi z fazy grupowej i przegrywa w kolejnej rundzie. W 2011 roku Anglicy zostali wyeliminowani bez przegranej ani jednego meczu. Rzeczywiście, zostali pokonani przez Francję pod koniec rzutów karnych po stracie remisu pod koniec regulaminowego czasu gry (1-1, tab. 4-3). W 2015 roku angielska drużyna wygrała w 1/8 finału (2-1) z Norwegią. W ćwierćfinale angielska drużyna zrobiła furorę, pokonując tym samym gospodarzem Kanadę. W półfinale gracze angielski stracił 2-1 przeciwko obrońcy tytułu Japonii, ale wygrał 1-0 podczas dogrywce z Niemcami w meczu na 3 -cim  miejscu, pozwalając im na podium, a tym samym osiągnąć swój najlepszy wynik w ostatnia faza Pucharu Świata Kobiet. Edycja 2019 kończy się czwartym miejscem.

Kurs Mistrzostw Europy Szczegóły kursu w Mistrzostwach Europy
Redagowanie Występ jot sol NIE P Bp Pne
1984 Finalista 4 3 0 1 4 2
1987 Czwarty 2 0 0 2 3 5
1989 Niewykwalifikowany - - - - - -
1991 Niewykwalifikowany - - - - - -
1993 Niewykwalifikowany - - - - - -
1995 Półfinał 2 0 0 2 2 6
1997 Niewykwalifikowany - - - - - -
2001 Faza grupowa 3 0 1 2 1 8
2005 Faza grupowa 3 1 0 2 4 5
2009 Finalista 6 3 1 2 12 14
2013 Faza grupowa 3 0 1 2 3 7
2017 Półfinał 5 4 0 1 11 4
2021 Kwalifikowane automatycznie
Całkowity 8/12 28 11 3 14 40 51
 

Chociaż nieoficjalne Mistrzostwa Europy zorganizowano w Włoszech w roku 1969 i 1979, pierwszy turniej organizowany pod auspicjami UEFA odbyły się między 1982 a 1984 r . Anglia zdominowała swoją grupę i dotarła do finału, gdzie przegrała w rzutach karnych ze Szwecją (0-1 i 1-0; tab. 3-4). Czwarte miejsce nastąpiło w 1987 roku przed trzema edycjami bez obecności angielskiego. W 1995 roku Trzy Lwice dotarły do ​​półfinału przeciwko przyszłym mistrzom Europy w Niemczech . W 1997 roku Anglicy nie zakwalifikowali się do finałowej fazy, a następnie przegrali w fazie grupowej w 2001 roku . Spektakl, który powtarzają w 2005 roku, podczas gdy konkurs odbywa się na ich ziemi. W 2009 roku Anglia rozegrała swój drugi finał, ale ponownie została pokonana przez Niemcy. W 2013 roku kurs kończy się ponownie w fazie grupowej. W 2017 roku dotarli do półfinału, w którym zmierzyli się z Holandią, gospodarzem zawodów (0-3).

Trasa na Letnie Igrzyska Olimpijskie

Ponieważ zasady reprezentacji poszczególnych krajów różnią się na Letnich Igrzyskach Olimpijskich i FIFA , drużyna Anglii nie może uczestniczyć w rozgrywkach piłkarskich na Igrzyskach Olimpijskich . To właśnie drużyna Olympic Great Britain bierze udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w Londynie i dotarła do ćwierćfinału.

Turnieje nieoficjalne Szczegóły trasy w nieoficjalnych zawodach
Redagowanie Występ jot sol NIE P Bp Pne
Euro 1969 Trzeci 2 1 0 1 5 4
Mistrzostwa Świata 1970 Czwarty 3 1 0 2 7 6
Puchar Świata 197171 Szósty 3 0 0 3 3 11
1976 Domowe Mistrzostwa Pony Zwycięzca 2 2 0 0 9 1
Euro 1979 Czwarty 4 2 1 1 6 4
Mundialito 1981 Faza grupowa 2 1 0 1 4 1
Mundialito 1984 Trzeci 4 0 2 2 3 6
Mundialito 1985 Zwycięzca 2 3 1 1 13 5
Mundialito 1988 Zwycięzca 4 3 1 0 8 2
1990 Puchar Ameryki Północnej Faza grupowa 4 1 1 2 3 7
Puchar Algarve 2002 Faza grupowa 4 1 0 3 8 12
Puchar Algarve 2005 Faza grupowa 4 3 1 0 13 0
4 Turnieje Narodów 2007 Czwarty 3 0 2 1 3 0
Turniej Cypru 2009 Zwycięzca 4 3 1 0 14 3
Turniej Cypru 2010 Faza grupowa 4 2 1 1 6 5
Puchar Królowej Pokoju 2010 Faza grupowa 2 0 2 0 0 0
Turniej Cypru 2011 Faza grupowa 4 2 0 2 4 4
Turniej Cypru 2012 Faza grupowa 4 2 0 2 5 7
Turniej Cypru 2013 Zwycięzca 4 3 1 0 12 7
Turniej Cypru 2014 Finalista 4 3 0 1 7 2
Całkowity 5 utworów
 

Anglia po raz pierwszy bierze udział w nieoficjalnych edycjach Mistrzostw Europy i Pucharu Świata . Następnie drużyna bierze udział w różnych turniejach pobocznych, w tym w Turnieju Cypru , który wygrał w 2009 i 2013 roku.

Światowy Ranking Kobiet FIFA

Przez Świat FIFA kobiet w rankingu jest ustawiony na16 lipca 2003 r.i jest aktualizowany co trzy miesiące. Podczas ustalania tej klasyfikacji Anglia zajmuje trzynaste miejsce. Jego najlepszy ranking to szóste miejsce wlipiec 2011po jego najsilniejszej progresji (+4 miejsca). Natomiast jego najgorsza pozycja to czternaste miejsce, zajmowane wczerwiec 2004 a od marca do wrzesień 2005. Od czasu powstania światowego rankingu średnia pozycja Anglii jest dziesiąta. Po zakończeniu Mistrzostw Europy 2013 w pierwszej rundzie, od tego czasu spędza tylko sześć miesięcy poniżej tej średniej averagegrudzień 2008.

Ranking Anglii FIFA
Rok 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
Ranking swiatowy 13 14 12 12 10 10 8 10 8 8 11 6 5 5 3 4
Ranking UEFA 8 8 7 6 6 6 4 5 4 4 5 4 3 3 2

Osobowości

Selektory

Eric Worthington  (w) został w 1972 roku pierwszym trenerem kobiecej reprezentacji Anglii w piłce nożnej. Tom Tranter  (w) następnie przejął kontrolę nad zespołem na sześć lat.

W 1979 roku , po pełnieniu funkcji Mike Rawding  (in) , Martin Reagan  (in) przejął kierownictwo grupy. Doprowadził drużynę do finału pierwszych mistrzostw Europy w 1984 roku i wygrał dwa Mundialito (1985, 1988). Reagan został wyrzucony po ciężkiej porażce (6-1 w obu meczach) zadanej przez Niemców w eliminacjach do Euro 1991 .

John Bilton  (w) przejmuje władzę do 1993 roku , kiedy to Związek Piłki Nożnej przejął kontrolę nad drużyną po rozwiązaniu Związku Piłki Nożnej Kobiet . Nazwany dyrektor techniczny dla północnej Anglii w roku 1990 , Ted Copeland  (w) dodaje rolę w niepełnym wymiarze godzin jako trener drużyny Anglii kobiet do swych funkcji, w trzy lata później. Pozostał na tych dwóch pozycjach do swojej rezygnacji w marcu 1998 roku po doprowadzeniu zespołu do ćwierćfinału mundialu w 1995 roku . Dick Bate  (en) przejął w międzyczasie mecz towarzyski z Włochami w kwietniu 1998 (2:1 porażka).

Hope Powell przychodzi do trenera w wieku 31 lat, po przejściu na emeryturę. Zostaje najmłodszym trenerem Anglii i pierwszym pełnoetatowym trenerem. Pod jego kierownictwem powstały cztery narodowe młodzieżowe żeńskie drużyny piłkarskie, a zawodniczki codziennie trenowały. Powell zarządza również młodzieżowymi zespołami kobiet poniżej 15 do 21 roku życia oraz planem rozwoju dla graczy w drużynach narodowych. W 162 meczach Powell prowadzi Anglię w czterech europejskich finałach i dwóch ćwierćfinałach mistrzostw świata . Jest także trenerem reprezentacji Wielkiej Brytanii na igrzyskach olimpijskich w 2012 roku .

Angielska Federacja powołuje Mark Sampson w jego miejsce . Walijczyk zjadł zęby w Bristol Academy WFC , mając na swoim koncie dwa finały Pucharu Anglii i o włos o włos zabrakło tytułu mistrza kraju w 2013 roku przeciwko klubom z większymi budżetami. Jego misja: pomóc reprezentacji Anglii w awansie do Mistrzostw Świata w 2015 roku , po obiecującym rozpoczęciu sezonu pod okiem trenera trenera Brenta Hillsa  (w) (4 zwycięstwa, 20 strzelonych bramek i żadnej straconej).

Ranga Nazwisko Kropka
1 Eric Worthington  (pl) 1972
2 Adams 1973
3 Tom Tranter  (pl) 1973-1979
5 Simowie 1979
4 Mike Rawding  (pl) 1979
6 Martin Reagan  (w) 1979-1990
7 Barrie Williams  (w) 1991
Ranga Nazwisko Kropka
8 John Bilton  (pl) 1991-1993
9 Ted Copeland  (pl) 1993-1998
10 Dick Bate  (pl) 1998
11 Mam nadzieję, że powell 1998-2013
12 Wzgórza Brent  (pl) 2013
13 Mark Sampson 2013-2017
14 Phil Neville 2018-styczeń 2021

Niezwykli gracze

Najwięcej ograniczonych graczy
Ranga Nazwisko mecze Cele Kropka
1 Fara Williams 172 40 2001-2019
2 Jill Scott 151 24 2006-
3 Karen Carney 144 32 2005-2019
4 Alex Scott 140 12 2004-2017
5 Casey kamienna 130 6 2000-2017
6 Rachel Yankey 129 19 1997-2013
7 Steph Houghton 121 13 2007-
8 Gillian coultard 119 30 1981-2000
9 Kelly Smith 117 46 1995-2014
10 Eniola Aluko 102 33 2004-2017
Jednostka Rachel 102 8 2000-2013

Zauważona w wieku trzynastu lat Gillian Coultard bierze udział w krajowych sesjach treningowych kobiet i zadebiutowała w reprezentacji Anglii w wieku 18 lat. Coultard stał się jednym z filarów reprezentacji i uczestniczył w czterech Mistrzostwach Europy w 1980 i 1990 roku. Gra w środku pola , ona dwukrotnie grał do półfinału i był finalistą w roku 1984. Jej zwieńczeniem na poziomie międzynarodowym jest jego udział w Mistrzostwach Świata 1995 . Pierwsze dwie bramki Anglików w historii tych rozgrywek strzeliła z Kanadą (3-2 zwycięstwo). Coultard jest także pierwszą zawodniczką, która zdobyła gola dla kobiecej reprezentacji na nowym stadionie Wembley , jeden z trzydziestu goli zdobytych przez Trzy Lwice . Gillian Coultard jest pierwszą kobietą, która zdała setkę selekcji. Jego ostatni mecz z Anglią to zwycięstwo 1:0 nad Szwajcarią w maju 2000 roku . Z 119 występami na arenie międzynarodowej była najbardziej reprezentowaną angielską zawodniczką, ale także drugą pod względem liczby reprezentacji, za Peterem Shiltonem i jej 125 meczami w męskiej drużynie . Teraz mistrzynią jest Fara Williams , która ma 139 pelerynek.

Zobacz też: Hope Powell , Faye White i Mary Phillip .

Obecna siła robocza

Następujących 24 graczy zostało powołanych do udziału w meczach towarzyskich 9 i 13 kwietnia 2021przeciwko Francji i Kanadzie .

Ostatnio nazywany

Następujący zawodnicy nie są częścią ostatniej wywoływanej grupy, ale zostali wybrani do reprezentacji narodowej w ciągu ostatnich 12 miesięcy.

Gracze niosący znak Ikona kontuzji 2.svgbyli kontuzjowani lub chorzy w czasie ostatniej zapowiedzi.

str. Nazwisko Data urodzenia Sól. Cele Klub Ostatnie połączenie
re Steph Houghton Ikona kontuzji 2.svg 23 kwietnia 1988 121 13 Manchester vs Irlandia Północna , 23 lutego 2021
sol Hannah hampton 16 listopada 2000 0 0 Miasto Birmingham vs Irlandia Północna , 23 lutego 2021
W Hebanowy Łosoś 27 stycznia 2001 1 0 Miasto Bristol vs Irlandia Północna , 23 lutego 2021
M Izzy Christiansen 20 września 1991 31 5 Everton vs Niemcy , 27 października 2020 r.
W Alessia russo 8 lutego 1999 r. 1 0 Manchester United vs Niemcy , 27 października 2020 r.
re Abbie Mcmanus 14 stycznia 1993 18 0 Tottenham Hotspur Obóz szkoleniowy, listopad 2020
re Łaska Fisk 5 stycznia 1998 0 0 West Ham United Obóz szkoleniowy, listopad 2020
M Lucy Staniforth 2 października 1992 r. 16 2 Manchester United Obóz szkoleniowy, listopad 2020
M Laura coombs 29 stycznia 1991 2 0 Manchester Obóz szkoleniowy, listopad 2020
M Katie Zelem 20 stycznia 1996 r. 0 0 Manchester United Obóz szkoleniowy, listopad 2020
W Rinsola Babajide 17 czerwca 1998 0 0 Liverpool Obóz szkoleniowy, listopad 2020
W Lauren James 29 września 2001 0 0 Manchester United Obóz szkoleniowy, listopad 2020

Zabarwienie

Strój angielskiej reprezentacji kobiet składa się z białej koszulki, białych lub czarnych spodenek i białych skarpetek, zgodnie z tradycją męskiej drużyny. Kolory strojów wyjazdowych reprezentacji Anglii są w całości czerwone.

Popularność

Podczas Mistrzostw Europy 2005, które odbyły się w Anglii , BBC transmituje trzy mecze grupowe angielskich kobiet, a ponad 3,5 miliona widzów ogląda w sobotni wieczór trzeci i ostatni mecz gospodarzy, czyli 20% brytyjskiej widowni.

Uwagi i referencje

Bibliografia

  1. „  FIFA Women's World Ranking  ” , na stronie fr.fifa.com ,27 września 2019 r.(dostęp 3 listopada 2019 r . ) .
  2. Laurence Prudhomme-Poncet, kobieca Historia piłki nożnej w XX th  -wiecznym Paryżu, L'Harmattan, 2003, s.  24 ( ISBN  2747547302 )
  3. "  Pionierzy ...  " , na stronie pgb51.typepad.com ,17 października 2006(dostęp 31 października 2014 )
  4. Laurence Prudhomme-Poncet, op. cyt. , rozdział „Przeszkody w upowszechnianiu kobiecej piłki nożnej”, s.  107-137
  5. (w) „  Coppa Europa per Nazioni (Women) 1969  ” na Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation ,19 marca 2001(dostęp 31 października 2014 )
  6. (w) "  Mistrzostwa w piłce nożnej kobiet - Kto jest gorący, a kto nie!  » , na syl.pl ,10 stycznia 2006(dostęp 31 października 2014 )
  7. Laurence Prudhomme-Poncet, op. cyt. , strony 218
  8. (w) "  Coppa del Mondo (Kobiety) 1970  " na rsssf.com ,19 marca 2001(dostęp 31 października 2014 )
  9. (w) "  Mundial (Kobiety) 1971  " na rsssf.com ,29 lutego 2004 r.(dostęp 31 października 2014 )
  10. (w) "  nieoficjalne Mistrzostwa Europy Kobiet 1979  " na rsssf.com ,15 października 2000(dostęp 31 października 2014 )
  11. (en) „  Mistrzostwa Europy  ” , na englandfc.com (dostęp 28 października 2014 )
  12. "  1984: szwedzcy pierwsi laureaci  " , na uefa.com ,27 maja 1984 r.(dostęp 28 października 2014 )
  13. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1982-1984  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  14. "  1987: Norwegia wygrywa w Oslo  " , na uefa.com ,14 marca 1987 r.(dostęp 28 października 2014 )
  15. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1985-1987  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  16. "  1989: Powstanie Niemiec  " , na uefa.com ,2 lipca 1989(dostęp 28 października 2014 )
  17. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1987-1989  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  18. "  1991: Niemcy znowu  " , na uefa.com ,14 lipca 1991 r(dostęp 28 października 2014 )
  19. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1989-1991  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  20. „  1993: Włochy zawodzą  ” , na uefa.com ,4 lipca 1993(dostęp 28 października 2014 )
  21. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1989-1993  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  22. „  1995: Niemcy odzyskują kontrolę  ” , na uefa.com ,26 marca 1995(dostęp 28 października 2014 )
  23. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1993-1995  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  24. (i) "  World Cup  " , w englandfc.com (dostęp październik 28, 2014 )
  25. „  1997: Niezwyciężone Niemcy  ” , na uefa.com ,12 lipca 1997 r.(dostęp 28 października 2014 )
  26. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 1995-1997  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  27. (w) "  Kwalifikacje Europy do Mistrzostw Świata Kobiet 1999  " na rsssf.com ,8 grudnia 2003 r.(dostęp 28 października 2014 )
  28. "  2001: Müller w złocie  " , na uefa.com ,7 lipca 2001(dostęp 28 października 2014 )
  29. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 2001  " na rsssf.com ,10 grudnia 2003 r.(dostęp 28 października 2014 )
  30. (w) "  Kwalifikacje Europy do Mistrzostw Świata Kobiet 2003  " na rsssf.com ,18 stycznia 2004(dostęp 28 października 2014 )
  31. „  2005: EURO okrzyknięte wysoko  ” , na uefa.com ,19 czerwca 2005(dostęp 28 października 2014 )
  32. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 2005  " na rsssf.com ,4 września 2008(dostęp 28 października 2014 )
  33. (w) "  Kwalifikacje Europy do Mistrzostw Świata Kobiet 2007  " na rsssf.com ,17 października 2007(dostęp 28 października 2014 )
  34. (w) "  Turniej Czterech Narodów Kobiet (Chiny) 2007  " na rsssf.com ,6 lutego 2008(dostęp 30 października 2014 )
  35. „  2009: Nic nie zatrzymuje Niemiec  ” , na uefa.com ,10 września 2009(dostęp 28 października 2014 )
  36. (w) "  Mistrzostwa Europy Kobiet 2009  " na rsssf.com ,31 marca 2011(dostęp 28 października 2014 )
  37. „  Asystent (y)  ” , na uefa.com ,10 lipca 2009(dostęp 28 października 2014 )
  38. (w) "  Kwalifikacje Europy do Mistrzostw Świata Kobiet 2011  " na rsssf.com ,9 sierpnia 2013 r.(dostęp 28 października 2014 )
  39. "  Anglia poniżej potencjału  " , na uefa.com ,19 lipca 2013 r.(dostęp 28 października 2014 )
  40. "  Powell nie jest już menadżerem Anglii  " , na uefa.com ,20 sierpnia 2013 r.(dostęp 28 października 2014 )
  41. "  Euro kobiet. Anglia-Francja (1-0): zdesperowany Niebieski  ” , na Le Parisien ,30 lipca 2017(dostęp 2 sierpnia 2017 )
  42. (w) „  Eric Worthington  ” na margatefchistory.com (dostęp 3 listopada 2014 )
  43. (w) „  Tom Tranter  ” na theguardian.com ,10 października 2005 r.(dostęp 3 listopada 2014 )
  44. (w) "  Kobiety w centrum uwagi  " ,21 kwietnia 1998(dostęp 3 listopada 2014 )
  45. (w) "  Hope Powell: Anglia Women's Team  " na englandcaps.co.uk ,20 czerwca 2010(dostęp 3 listopada 2014 )
  46. „  Wywiad z Hope Powell  ” , na uefa.com ,7 lutego 2014(dostęp 28 października 2014 )
  47. "  Nowe wyzwanie dla Sampsona  " , na uefa.com ,13 grudnia 2013 r.(dostęp 28 października 2014 )
  48. (w) "  Pierwszy Centurion Piłkarski Kobiet  " na englandcaps.co.uk ,28 lipca 2010(dostęp 3 października 2014 )
  49. (w) "  24-osobowa drużyna seniorek Anglii, wybrana na mecze Francji i Kanady w kwietniu  " na thefa.com ,30 marca 2021(dostęp 30 marca 2021 )

Uwagi

  1. Anglia i wszystkie inne narody brytyjskie są reprezentowane przez drużynę Wielkiej Brytanii, ponieważ nie są członkami MKOl .
  2. Lub 7-1 w zależności od źródeł.

Bibliografia

  • Sue Lopez , Kobiety na piłce: przewodnik po kobiecej piłce nożnej , Londyn, Anglia, Scarlet Press,1997, 274  s. ( ISBN  1-85727-016-9 ).

Linki zewnętrzne