Berlin Szkoła (zwany również Północ niemiecki szkole lub Norddeutsche Schule ) jest szkoła muzyki klasycznej, która zrzesza muzyków, kompozytorów i teoretyków, którzy od około 1732 do 1786 roku, zostały przyłączone do sądu króla Prus Fryderyka II , w Poczdam .
Termin szkoła berlińska był używany już w 1773 roku przez angielskiego muzykologa Charlesa Burneya , a następnie przez niemieckiego poetę i kompozytora Christiana Friedricha Daniela Schubarta w latach 80-tych XVIII wieku.
Szkoła ta grała obok współczesnej mu szkoły Mannheim, która odgrywała kluczową rolę w przejściu od baroku do klasycyzmu .
Ale w przeciwieństwie do tej pionierskiej roli szkoła berlińska była jednocześnie ostatnim bastionem viola da gamba , z co najmniej siedmioma kompozytorami wykonującymi ten instrument.
W XVII th century, Fryderyk Wilhelm , elektor i margrabia z Brandenburgii poświęcić swoje zasoby finansowe do odzyskania Brandenburg, zniszczonego przez wojny trzydziestoletniej : ograniczonych zasobów państwa w związku z tym zrobić w tej chwili, że „skromne życie kulturalne, które przekłada się na niewielki personel Kaplicy Dworskiej, która wówczas liczyła tylko trzynastu muzyków.
Jego następca, książę-elektor Fryderyk III Brandenburgii, przyjął godność królewską w 1701 r. Pod tytułem „Króla Prus” i będąc Fryderykiem I Pruskim , przyczynił się do rozwoju życia dworskiego.
Ale rozwój muzyki na dworze berlińskim został przerwany przez przyjście jego syna Fryderyka Wilhelma I, pruskiego , zwanego „królem-sierżantem”, który pozostawił sztuce niewiele miejsca.
Wszystko się jednak zmieniło, gdy Fryderyk II (król od 1740 do 1786 roku) był bardzo przywiązany do poezji i muzyki.
Będąc jeszcze tylko księciem koronnym, Frédéric założył prywatną orkiestrę od 1732 w swojej rezydencji w Ruppin z Johannem Gottliebem Graunem od 1732, do której dołączyli Franz Benda w 1733, Johann Georg Benda w 1734, Carl Heinrich Graun w 1735, a następnie Christoph Schaffrath i Johann Gottlieb Janitsch w 1736 roku.
W 1736 roku Kronprinz i jego muzycy przenieśli się do zamku Rheinsberg , dwadzieścia kilometrów dalej na północ. Carl Philipp Emanuel Bach dołączył do Orkiestry Księcia w 1738 r. W Rheinsbergu.
W Maj 174028-letni Kronprinz zasiada na tronie pruskim pod imieniem Fryderyka II i przenosi swój dwór do Poczdamu pod Berlinem. Sam wielki flecista i kompozytor, w 1741 roku zwrócił się do wielkiego specjalisty od tego instrumentu, Johanna Joachima Quantza, aby powiększyć swoją orkiestrę i tym samym dać początek szkole berlińskiej. Orkiestrę ukończono w 1742 roku wraz z przybyciem Georga Antona Bendy .
Należy zauważyć, że bracia Graun, bracia Benda, Schaffrath i Quantz przejeżdżali już wcześniej przez Drezno, a Franz Benda i Quantz byli częścią Kaplicy Sądu Saksonii w Dreźnie.
Szkoła berlińska jest zatem współczesna szkole w Mannheim, która rozpoczęła się wraz z przybyciem do Manmheim czeskiego muzyka Johanna Stamitza w 1741 lub 1742 r. Jest nawet o prawie 10 lat starsza, jeśli weźmiemy pod uwagę lata minione, w Ruppinie i Rheinsbergu.
Kaplica Królewska ( Königliche Kapelle ) Frederick II obejmuje piętnastu muzyków, kompozytorów i teoretyków muzyki niemieckich :
Obejmuje ona również trzy muzyków Czeskiej, trzech braci z Czech , regionu uważanego za XVIII th wieku jako „konserwatorium Europy”:
Carl Philipp Emanuel Bach odłączy się od berlińskiej szkoły po śmierci swojego ojca chrzestnego Georga Philippa Telemanna w 1767 roku, aby podążać własną drogą.
Jak wspomniano powyżej, sam król Fryderyk II był flecistą i kompozytorem, któremu zawdzięczamy symfonie i koncerty oraz sonaty na flet.
Jego nauczycielem gry na flecie był kameralista i nadworny kompozytor Johann Joachim Quantz, który uczył go w Dreźnie od 1728 roku i którego sprowadził do Berlina w 1741 roku.
Quantz, który był uczniem Francuza Pierre-Gabriela Buffardina, napisał dla króla około trzystu koncertów i dwieście partytur kameralnych na flet.
Quantz był jedynym uprawnionym do głośnego gratulowania monarchie jego muzycznych waleczności i otrzymał pensję w wysokości 2000 talarów , znacznie wyższą niż pensja Carla Philippa Emanuela Bacha, który otrzymywał tylko 300 talarów rocznie, czyli nawet mniej niż jego poprzedni studenci Nichelmann i Agricola, którzy otrzymali podwójne wynagrodzenie.
Szkoła Berlińska pomogła zbudować styl klasyczny po Preclassical Vienna School i obok Szkoły Mannheim , chociaż wyraźny zamiłowanie do kontrapunktu jest nadal widoczne w niektórych dziełach Quantza, braci Graun i Benda.do muzyki barokowej .
Ma styl na wpół szarmancki, na wpół sentymentalny, ale według Güntera Birknera i Félixa Raugela „w Berlinie żywioł szarmancki, tak obecny w klasycznych szkołach Wiednia i Mannheimu, wyraża się mniej niż pewna tendencja. Sentymentalna, który przez lata jest akcentowany w taki sposób, że ostatecznie doprowadzi do „stylu sentymentalnego”, podkreślającego powolny ruch dzieł ” .
Gatunek instrumentalny reprezentowany jest w Berlinie przez wiele podgatunków:
Ponadto szkoła berlińska była (obok Karla Friedricha Abela ) ostatnim bastionem viola da gamba z aż 47 utworami na ten instrument wyprodukowanymi przez siedmiu kompozytorów: Johanna Gottlieba Grauna, Carla Heinricha Grauna, Johanna Gottlieba Janitscha, Franza Benda , Christoph Schaffrath, Carl Philipp Emanuel Bach i Ludwig Christian Hesse.
W dziedzinie lirycznej Carl Heinrich Graun skomponował 33 opery, z których część oparta jest na librettach króla.
Kłamał Pierwsza szkoła Lieder w BerlinieGatunek muzyczny z kłamał była dobrze reprezentowana w Berlinie, gdzie Carl Philipp Emanuel Bach, Christoph Nichelman, Johann Friedrich Agricola, Johann Philipp Kirnberger i Christian Gottfried Krause wyróżnili się w tym, co nazywa się w języku niemieckim Erste Berliner Liederschule .
Kompozytorzy pierwszej szkoły Lieder w Berlinie preferowali prostą i naturalną melodię ( sangbar ) oraz popularny styl ( volkstümlich ).
Druga szkoła Lieder w BerlinieDruga szkoła Lieder w Berlinie zgromadzi później muzyków Johanna Abrahama Petera Schulza (1747-1800), ucznia Kirnbergera, Johanna Friedricha Reichardta (1752-1814), zięcia Franza Bendy i Carla Friedricha Zeltera ( 1758-1832)), uczeń Fascha.
W przeciwieństwie do kompozytorów pierwszej szkoły Lieder w Berlinie, zwolenników stylu popularnego ( volkstümlich ), twórcy drugiej szkoły stawiają na poezję bardziej rozbudowaną, zwłaszcza Goethego .
Wreszcie szkoła berlińska jest bogata w teoretyków muzyki : Carla Philippa Emanuela Bacha, Nichelmanna, Kirnbergera, Agricolę i Marpurga, wszystkich bezpośrednich lub pośrednich uczniów Johanna Sebastiana Bacha .
Oprócz licznych nagrań poświęconych repertuarowi Carla Philippa Emanuela Bacha, zatrzymamy się na następujących nagraniach: