Lionel Jospin

Lionel Jospin
Rysunek.
Lionela Jospina w 2014 roku.
Funkcje
Użytkownik od Rady Konstytucyjnej francuskim
6 stycznia 2015 r. - 11 marca 2019 r.
( 4 lata, 2 miesiące i 5 dni )
Prezydent Jean-Louis Debré
Laurent Fabius
Poprzednik Jacques Barrot
Następca Alain Juppe
Premier
2 czerwca 1997 r. - 6 maja 2002 r.
( 4 lata, 11 miesięcy i 4 dni )
Prezydent Jacques Chirac
Rząd Lionel Jospin
Legislatura XI th ( V Republiki )
Koalicja Mnoga większość
PS - PCF - PRG - MRC - LV
Poprzednik Alain Juppe
Następca Jean-Pierre Raffarin
Radny regionalny Midi-Pyrénées
27 marca 1992 r. - 3 czerwca 1997 r.
( 5 lat, 2 miesiące i 7 dni )
Wybór 22 marca 1992 r.
Prezydent Marc Censi
Radny Generalny z Haute-Garonne
7 października 1988 r. - 6 maja 2002 r.
( 13 lat, 6 miesięcy i 29 dni )
Wybór 2 października 1988
Ponowny wybór 27 marca 1994 r.
Okręg wyborczy Kanton Cintegabelle
Prezydent Pierre'a Izarda
Poprzednik Jacques Pic
Następca Christian Brunet
Minister Stanu
Minister Edukacji Narodowej
12 maja 1988 - 2 kwietnia 1992
( 3 lata, 10 miesięcy i 21 dni )
Prezydent François Mitterrand
Premier Michel Rocard
Edith Cresson
Rząd Michel Rocard I i II
Édith Cresson
Poprzednik René Monory (Edukacja Narodowa)
Jacques Valade (Badania, Minister Delegat )
Christian Bergelin (Młodzież i Sport, Sekretarz Stanu )
Następca Hubert Curien (badania)
Frédérique Bredin (młodzież i sport)
Jack Lang (edukacja narodowa)
Poseł europejski
24 lipca 1984 - 12 maja 1988
( 3 lata, 9 miesięcy i 18 dni )
Wybór 17 czerwca 1984
Legislatura 2 nd
Grupa polityczna PSE
Następca Jean Crusol
Pierwszy sekretarz Partii Socjalistycznej
14 października 1995 r. - 2 czerwca 1997 r.
( 1 rok, 7 miesięcy i 19 dni )
Poprzednik Henri Emmanuelli
Następca François Hollande
24 stycznia 1981 - 14 maja 1988 r.
( 7 lat, 3 miesiące i 20 dni )
Poprzednik François Mitterrand
Następca Pierre Mauroy
Zastępca
1 st czerwiec - 2 lipca 1997 r.
( 1 miesiąc i 1 dzień )
Ponowny wybór 1 st czerwiec 1997
Okręg wyborczy 7 th Haute-Garonne
Legislatura XI th ( V Republiki )
Grupa polityczna SOC
Poprzednik Jean-Pierre Bastiani
Następca Patrick Lemasle
1 st październik 1986 - 28 lipca 1988 r.
( 1 rok, 9 miesięcy i 27 dni )
Ponowny wybór 28 września 1986
5 czerwca 1988
Okręg wyborczy Górna Garonne (1986-1988)
7 th Haute-Garonne (1988)
Legislatura VIII p i IX p ( V Republiki )
Grupa polityczna SOC
Poprzednik Alex Raymond
Następca Jean-Francois Lamarque
2 lipca 1981 r. - 1 st październik 1986
( 5 lat, 2 miesiące i 29 dni )
Wybór 21 czerwca 1981
Ponowny wybór 16 marca 1986 r.
Okręg wyborczy 27 th of Paris (1981/86)
Paryż (1986)
Legislatura VII e ( V Republika )
Grupa polityczna SOC
Poprzednik Jean-Pierre-Pierre-Bloch
Następca Alain Billon
Radny paryski
25 marca 1977 - 2 kwietnia 1986
( 9 lat i 8 dni )
Wybór 20 marca 1977
Ponowny wybór 13 marca 1983
Okręg wyborczy 18 th dzielnica
Burmistrz Jacques Chirac
Biografia
Data urodzenia 12 lipca 1937
Miejsce urodzenia Meudon ( Francja )
Narodowość Francuski
Partia polityczna PCI, potem PS
Małżonka Élisabeth Dannenmuller (rozwiedziona)
Sylviane Agacinski
(od 1994)
Dzieci Dwa, w tym Eva Jospin
Ukończyć IEP w Paryżu
ENA
Zawód dyplomata
uniwersytecka
Lionel Jospin
premierzy Francji

Lionel Jospin , urodzony dnia12 lipca 1937w Meudon ( Seine-et-Oise , dziś Hauts-de-Seine ) jest francuskim mężem stanu . Rysunek z Partii Socjalistycznej (PS), jest premierem od2 czerwca 1997 r. w 6 maja 2002 r..

Po studiach w IEP Paris i ENA rozpoczął karierę w dyplomacji .

Pierwszy członek Międzynarodówkowej Organizacji komunistycznej wstąpił do Partii Socjalistycznej w 1971. Wybrany zastępcy dla Haute-Garonne w 1981 roku pełnił funkcję pierwszego sekretarza PS w czasie pierwszej kadencji prezydenckiej z François Mitterranda (od 1981 1988). Następnie, od 1988 do 1992 roku, zasiadał w rządach Michela Rocarda i Édith Cresson , Ministra Stanu , Ministra Edukacji Narodowej .

Nominowany jako kandydat w wyborach prezydenckich 1995 podczas prawyborów swojej partii , został pokonany w drugiej turze przez Jacquesa Chiraca . Wprawdzie znalazł pierwszy sekretariat PS, ale zwycięstwo „  liczebnej lewicy  ” w wyborach parlamentarnych w 1997 r. pozwoliło mu zostać premierem, inaugurując tym samym trzecią kohabitację . Na czele koalicyjnego rządu („większość mnoga”) przyczynia się do utworzenia 35-godzinnego tygodnia pracy i miejsc pracy dla młodzieży . Rząd Jospin jest to najdłuższy dzień V th Rzeczypospolitej .

Ponownie kandydatem w wyborach prezydenckich w 2002 roku , został wyeliminowany w pierwszej rundzie, poprzedzony przez ustępującego prezydenta, Jacques Chirac , a przez kandydata Frontu Narodowego , Jean-Marie Le Pen . Natychmiast wezwał do „  frontu republikańskiego  ” przeciwko skrajnej prawicy, ogłosił wycofanie się z życia politycznego i zrezygnował ze stanowiska szefa rządu.

Przedstawiony jako potencjalny kandydat PS w wyborach prezydenckich w 2007 roku , stanął w obliczu konkurencji ze strony Ségolène Royal , której popularność doprowadziła go do rezygnacji ze startu w prawyborach socjalistycznych w 2006 roku . Powołany przez Claude'a Bartolone'a był członkiem Rady Konstytucyjnej w latach 2015-2019.

Biografia

Pochodzenie, dzieciństwo i rodzina

Urodzony w protestanckiej i lewicowej rodzinie , Lionel Jospin jest wynikiem drugiego małżeństwa Roberta Jospina , pacyfistycznego nauczyciela, członka Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO), i Mireille Dandieu , położnej.

„Monachium” i bliski Marcelowi Déatowi , Robert Jospin został wykluczony z SFIO w 1945 roku z powodu swojej postawy pod okupacją . Z pierwszego małżeństwa Robert Jospin miał dwoje dzieci: syna Maurice'a (1924-2003), przyszłego dziennikarza i jazzmana, przyjaciela Claude'a Lutera i córkę Hélène. Ze związku Roberta i Mireille Jospin urodziło się czworo dzieci: Agnès, Lionel, Olivier i Noëlle , która poślubiła filozofa François Châteleta i została powieściopisarzem.

Z Meudon, gdzie zajmowała mieszkanie, potem willę z ogrodem, rodzina przeniosła się do Paryża w 1948 roku , w dzielnicy Bastille , bulwarze Richard-Lenoir . Dwa lata później Robert Jospin przejął kierownictwo ośrodka dla trudnych dzieci w La Ferté-sous-Jouarre w Seine-et-Marne.

Nastolatek, Lionel Jospin zintegrowane pod nazwą z „języka agile” Unionistów Scouts of France (protestantów) w oddziale Paris-Saint-Marcel i na piętnaście, podczas obozu w Jurze, połączy się z oddziałem Paryż-Luksemburg, miał dla lidera obozu Michela Rocarda , alias „Erudycki Chomik” . W 1954 uzyskał maturę w Lycée Janson-de-Sailly .

Od 1956 do 1959 roku był studentem w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu i na żywo w akademiku Jean-Zay w Antony , gdzie jest współlokator od Jana Picollec . Zdał egzamin konkursowy dla Krajowej Szkoły Administracji (ENA) wListopad 1961. Od 1961 do 1963 odbywał służbę wojskową jako podchorąży w szkole kawalerii w Saumur (jak wcześniej Jacques Chirac ), następnie jako oficer czołgu, dowódca plutonu szkoleniowego w Treves (Niemcy). Tam odnalazł żołnierza Guya Rouxa , trenera AJ Auxerre , oraz żołnierza Jean-Loup Dabadie , przyszłego odnoszącego sukcesy scenarzysty i autora tekstów, a także jego ówczesnych przyjaciół: Josselina de Rohana , Jeana-Bernarda Mérimée i Jeana Vidala.

Pochodził z lewicowej rodziny, ale odrzucał go stalinizm i polityka kolonialna SFIO, pod koniec lat pięćdziesiątych zaciągnął się do UGS, zanim w 1960 r . wstąpił, w wyniku jego organizacji, do PSU . Odchodząc od działalności politycznej podczas służby wojskowej, a następnie szkolenia w ENA, wstąpił do ruchu trockistowskiego na początku 1965 r. pod wpływem spotkania z Borisem Fraenkelem . Walczy z UNEF przeciwko wojnie w Algierii . Pod wpływem zaprzyjaźnionego pedagoga, Michela Lautreca (1937-2000), należy do grupy Lambert , Międzynarodowej Organizacji Komunistycznej (OCI), gdzie wraz z historykiem Benjaminem Stora walczy pod pseudonimem „Michel” w hołdzie jego inicjatorowi.

Od pierwszego małżeństwa z Élisabeth Dannenmuller miał dwoje dzieci (Hugo, urodzony w 1973 roku i Eva , urodzona w 1975 roku, artystka). Rozwiedziony, w 1994 ożenił się z filozofką Sylviane Agacinski .

Wzrost polityczny

Od 1963 do 1965 był uczniem ENA , w promocji Stendhal , w której są m.in.: Yves Cannac , Ernest-Antoine Seillière , Jean-Pierre Chevènement , Josselin de Rohan , Alain Gomez , Jacques Toubon , Jean Vidal , Jean-Bernard Mérimée , Tristan d'Albis i Christian Aubin . Odbył staż w prefekturze Bourges, a staż „robotniczy” w kopalniach węgla na północy.

Po odejściu z ENA w 1965 r. dołączył do Quai d'Orsay jako minister spraw zagranicznych, gdzie został przydzielony do Dyrekcji Współpracy Gospodarczej i gdzie współpracował z Ernest-Antoine Seillière.

W 1970 r. Lionel Jospin porzucił karierę dyplomaty, by zostać profesorem ekonomii na IUT de Sceaux na Uniwersytecie Paryskim. Po zjeździe w Epinay wstąpił do Partii Socjalistycznej w 1971 na prośbę OCI , z którą spotyka się regularnie, w szczególności Pierre Lambert . Mimo to Lionel Jospin prowadzi szybką karierę w PS, stając się protegowanym François Mitterranda .

Najpierw był członkiem grupy ekspertów zajmujących się stosunkami międzynarodowymi, gdzie odpowiadał za stosunki Wschód-Zachód, wszedł do Zarządu w 1973 r. i został Krajowym Sekretarzem ds. Szkoleń. W 1975 otrzymał zadanie opracowania raportu, który miałby zostać przyjęty z okazji Krajowego Zjazdu Stosunków z Partią Komunistyczną i został Sekretarzem Krajowym Trzeciego Świata.

W 1977 roku, Lionel Jospin został wybrany do Rady Paryża w 18 th  dzielnicy . W ramach swoich obowiązków Sekretarza Krajowego Trzeciego Świata reprezentuje François Mitterrand w Libanie na pogrzebie Kamala Joumblatta . Jest to dla niego okazja do dyskretnego spotkania z Jaserem Arafatem, który był wówczas w pełni zaangażowany w libańską wojnę domową .

W 1979 r. na zjeździe Partii Socjalistycznej w Metz oświadczył, że „celem PS nie jest modernizacja lub łagodzenie kapitalizmu, ale zastąpienie go socjalizmem” . Został sekretarzem krajowym ds. stosunków międzynarodowych, odpowiedzialnym za koordynację w Partii Socjalistycznej.

W 1980 roku , z okazji 60. rocznicy Kongresu w Tours , debatował z Georgesem Marchaisem na planie programu Les Dossiers de l'école . Zapamiętamy z tego twarzą w twarz, przygotowaną z zespołem, w tym Philippe Robrieux , jego odpowiedź do komunistycznego przywódcy: „Nie postawiłeś stopy w fabryce przez 30 lat, a ja dziś rano uczyłem” .

W styczniu 1981 roku , na kongresie Créteil, na którym kandydatem w wyborach prezydenckich został wybrany François Mitterrand, Lionel Jospin został wybrany pierwszym sekretarzem partii, zgodnie z wolą swojego poprzednika, który zaproponował mu stanowisko w wyborach prezydenckich.Listopad 1980w przypadku zwycięstwa. Według niektórych w tym okresie opuścił OCI, zrywając kontakty z lambertyzmem około 1981 roku. Sam człowiek, nie zaprzeczając, przedstawia inną wizję swoich relacji z lambertyzmami: „Od chwili, gdy w 1973 roku przyjąłem pełniłem obowiązki narodowe w Partii Socjalistycznej, działałem jako socjalista. Utrzymuję powiązania z trockistowskimi przywódcami, które są powiązaniami osobistymi, które są powiązaniami wymiany, ale które wywodzą się z formy wierności zachowanej do przeszłości, pewnego rodzaju poczucia własnej wartości, prawie „tajemniczego ogrodu, politycznego tego i nie bojowej dyscypliny. "

Prezydencja François Mitterrand

Po Françoisa Mitterranda zwycięstwa w wyborach prezydenckich w 1981 roku, Lionel Jospin pełnił funkcję pierwszego sekretarza z Partii Socjalistycznej .

W wyborach parlamentarnych w 1981 roku został wybrany zastępcą w 27 th  dzielnicy Paryża (sąsiedztwo Chapel - Goutte d'Or ), ze Daniel Vaillant jako zastępca. Podczas gdy Pierre Mauroy dyskutuje z Georgesem Marchaisem o liczbie i obowiązkach przyszłych ministrów komunistycznych, Lionel Jospin jest odpowiedzialny za negocjowanie porozumienia rządowego.

Lionel Jospin bierze udział podczas pierwszej kadencji François Mitterranda we „wtorkowych śniadaniach”, nieoficjalnym spotkaniu, które co tydzień gromadzi wokół prezydenta, premiera, pierwszego sekretarza Partii Socjalistycznej, sekretarza generalnego Elizejskiego i późniejszych specjalny doradca prezydenta, zajmujący się bieżącymi problemami politycznymi.

Lionel Jospin zna swój „chrzest ognia” na kongresie w Valence , wPaździernik 1981. Jeśli na dole kongres przyjmie umiarkowane stanowisko, opowiadając się za stopniową zmianą formy, wybryki słowne, takie jak deklaracja Paula Quilèsa , że „trzeba opaść z głowy” , pozostawi poczucie słabo kontrolowanego procesu przez nowego sekretarza Partii Socjalistycznej. .

Przy okazji przełomu w polityce oszczędnościowej Lionel Jospin stara się odnowić temat „pauzy” stosowanej przez socjalistów przy okazji Frontu Ludowego , używając w marcu 1983 r. pojęcia „nawiasu”.

W wyborach parlamentarnych 1986 r. (wybory te są proporcjonalne do resortu) stoi na czele listy PS- MRG w Paryżu . Został wybrany wraz z siedmioma innymi posłami socjalistycznymi, czyli tyle co RPR . Zamówiony przez federację PS Haute-Garonne podczas częściowych wyborów parlamentarnych, pobiegł i został wybrany posłem w Haute-Garonne wwrzesień 1986(i rezygnuje z mandatu posła wybranego w Paryżu, który przypada na innego kandydata z jego listy). W międzyczasie obejmuje stanowisko szefa sztabu Jean-Marie Cambacérèsa .

Po reelekcji François Mitterranda w 1988 roku został wybrany na zastępcę w 7 th  dzielnicy Haute-Garonne , Seat zrezygnował dołączyć do rządu. Zostań Minister Edukacji Narodowej , opuścił stanowisko pierwszego sekretarza PS, ale pozostał członkiem biura krajowego i krajowej rady PS do 1997 r.

Następnie kandydował we francuskich wyborach regionalnych w 1992 roku z zamiarem kandydowania w wyborach prezydenckich w regionie Midi-Pyrénées, ale został pokonany przez listę kierowaną przez ustępującego prezydenta Marca Censiego .

Jako minister zmienia mapę uniwersytetów, w szczególności poprzez plan „Uniwersytety 2000” i uchwala ustawę Jospina, która między innymi reformuje kształcenie nauczycieli. Ale protest w szkole średniej osłabił go w 1990 roku.

Jego odwieczna rywalizacja z Laurentem Fabiusem , zaostrzona podczas kongresu w Rennes w 1990 roku, rozdziera Partię Socjalistyczną. Lionel Jospin odsunięte od François Mitterranda i musiał opuścić ustępującego rządu Edith Cresson w 1992 pokonany w wyborach legislacyjnych 1993 - wrócił na swoje miejsce jako zastępca w 1997 roku - ze względu na RPR - UDF fala, a po tylko jeden mandat więcej niż mandat radnego generalnego Cintegabelle , pozostawia swoje funkcje PS i myśli o wycofaniu się z życia politycznego; w szczególności poprosił o stanowisko ambasadora, czemu sprzeciwi się Alain Juppé, ówczesny minister spraw zagranicznych.

kampania prezydencka 1995

Po wycofaniu się faworyta w sondażach Jacques'a Delorsa został wybrany kandydatem Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich podczas prawyborów .5 lutego 1995, przed pierwszym sekretarzem partii, Henri Emmanuellim . Po krytyce przeszłości François Mitterranda (deklaruje, żewrzesień 1994„Marzy o prostszej i jaśniejszej drodze dla tego, który był liderem lewicy” ), twierdzi, że „  prawo do inwentarza  ” w bilansie Mitterranda. Nieśmiałe poparcie udzielone przez ustępującego prezydenta Lionelowi Jospinowi można tłumaczyć tą deklaracją.

Biorąc pod uwagę przegranego na początku wyborów, Lionel Jospin stworzył niespodziankę, zajmując pierwsze miejsce w pierwszej turze z wynikiem 23,3%, wyprzedzając swoich rywali RPR , Jacquesa Chiraca (20,8%) i Édouarda Balladura (18,6% ). Twierdzi, że podczas kampanii „  rozerwał zbroję  ” . Jednak zmęczenie Partii Socjalistycznej po 14 latach prezydentury Mitterranda i raczej nieprzychylne przeniesienie głosów na lewicę w drugiej turze nie pozostawiały mu nadziei na zwycięstwo. Debata między dwóch rundach jest uważany nieśmiała, każdy z nich skłania się do swoich pozycjach bez szokujące oświadczenie, z wyjątkiem odpowiedzi Lionel Jospin chodzi o okres pięciu lat, co jego przeciwnik był przeciwny: „On pięć lat z Jospin jest lepszy niż siedem lat z Jacquesem Chiracem” .

W drugiej turze Lionel Jospin zdobył 47,36% głosów przeciwko Jacquesowi Chiracowi.

czerwiec do Październik 1995przewodniczy komisji remontowej Partii Socjalistycznej. Ponownie zostaje pierwszym sekretarzem PS14 października 1995 r.i skutecznie przewodzi opozycji. Zrobił sojusz z partią komunistyczną , Zielonych , w Partii Radykalnej-Socjalistyczną a Obywatelskiego Ruchu , aby utworzyć liczbę mnogą w lewo , do koalicji politycznej , która wygrała wybory parlamentarne w 1997 roku , po decyzji Jacques'a Chiraca do rozpuszczenia się " Zgromadzenie Narodowe .

Premier

2 czerwca 1997 r.Prezydent Jacques Chirac mianuje go premierem  : to początek trzeciego konkubinatu . Utworzył tak zwany rząd koalicyjny większościowy , w którym Lionel Jospin powiedział, że jest „dumny” z posiadania komunistycznych ministrów, skupionych wokół kilku bliskich przyjaciół: Dominique'a Strauss-Kahna , Claude'a Allègre'a i Martine Aubry . Ten ostatni ustanawia główną obietnicę kampanii: 35 godzin .

Podczas kadencji musi oddzielić się od „twardego rdzenia” swojego rządu: kontestowany przez związki nauczycieli Claude Allègre porzuca edukację narodową , podczas gdy oskarżony Dominique Strauss-Kahn rezygnuje. Podczas ogromnej szafy przetasowania 2000 roku, potem przyniósł w „słoni” z PS, w tym Jack Lang , rue de Grenelle , a jego historycznym rywalem w PS, Laurent Fabius , w Bercy .

Na froncie gospodarczym do 2001 r. Lionel Jospin korzystał z okresu silnego globalnego wzrostu, co znajduje odzwierciedlenie w szczególności w rozwoju nowych technologii . Jej udział w odpowiedzialności w tej sytuacji jest przedmiotem dyskusji, ale wzrost francuskiego PKB jest w tym okresie stale wyższy o 1% niż średni wzrost w Unii Europejskiej . Ta faza załamania koniunktury przynosi korzyści dochodom państwa, w szczególności ze względu na progresywny charakter niektórych podatków. Wdraża ukierunkowaną politykę zatrudnienia (zatrudnienie młodzieży , premia za zatrudnienie , obniżenie podatku VAT, wsparcie konsumentów, odciążenie, reforma rocznych godzin pracy w zamian za 35  godzin ); w latach 1997-2001 bezrobocie spadło z rekordowego poziomu 12,2% do niskiego poziomu 8,6%, ale w 2002 roku powróciło do poziomu 9%. Ustawy Aubry stworzyłyby około 350 000 miejsc pracy. Obserwujemy bezprecedensowy spadek bezrobocia pomimo wzrostu siły roboczej do 2005 roku, kiedy to pierwsze dzieci wyżu demograficznego zaczęły przechodzić na emeryturę . Związek z tym środkiem jest jednak kwestionowany, ponieważ zatrudnienie rośnie w tym samym czasie w innych krajach. Od 1997 do 2001 roku francuski deficyt publiczny był redukowany średnio o 0,2% rocznie jako procent PKB. W 2001 roku światowa gospodarka nagle odwróciła się po atakach na World Trade Center, a następnie eksplozji bańki internetowej.

Na poziomie społecznym ustanawia powszechne ubezpieczenie zdrowotne i zindywidualizowany dodatek na autonomię dla osób starszych, a także przyjmuje ustawę Kouchnera o prawach pacjentów (Marzec 2002).

Ustanowił PACS (pakt obywatelski, który umożliwia łączenie par bez zawierania małżeństwa, bez względu na to, czy są heteroseksualni czy homoseksualni), który widzi frontalny sprzeciw Kościoła i katolickiej prawicy . Zlecił także przyjęcie ustawy Bessona o Podróżnikach .

W zakresie bezpieczeństwa powołuje lokalną policję , odpowiedzialną za „humanizowanie młodych ludzi w oczach policji i humanizowanie policji w oczach młodych ludzi” , tworzy Krajową Komisję Etyki Bezpieczeństwa (CNDS ) i uchwalił ustawę Guigou o domniemaniu niewinności . Jednak po 11 września 2001 roku zobowiązał się do przestrzegania ustawy o codziennym bezpieczeństwie (LSQ), która w szczególności zobowiązuje dostawców usług internetowych do utrzymywania danych połączeniowych swoich klientów, tłumi okupację klatek schodowych oraz nieautoryzowane imprezy rave .

Na poziomie instytucjonalnym popiera organizację referendum w 2000 r. w sprawie skrócenia mandatu prezydenckiego z siedmiu do pięciu lat. „Tak” zdobyło 73,21% głosów, ale wstrzymujących się 69,81%.

Na froncie zdrowotnym ma do czynienia z kryzysem szalonych krów , podczas którego jego rząd jest oskarżany o opóźnienia w podejmowaniu decyzji w porównaniu z ustawodawstwem brytyjskim. 7 listopada 2000 r., Jacques Chirac wzywa do natychmiastowego zakazu mączki zwierzęcej, do którego kilka dni później przyłączył się premier.

Od 1997 do 2001 roku, pomimo „wspólnej deklaracji” PS-PC z29 kwietnia 1997 r.który obiecywał „dla France Telecom, Thomson i Air-France koniec prywatyzacji  ” , Lionel Jospin, niegdyś premier, podejmuje szereg prywatyzacji lub otwarcia na kapitał prywatny: France Telecom, Thomson Multimedia, GAN, CIC, AGF, Société marseillaise de crédit, RMC, Air France, Crédit lyonnais, Eramet, Aérospatiale-Matra, EADS Banque Hervet . Rozczarowuje także wielu sympatyków lewicy w sprawie fabryki Renault w Vilvorde w Belgii  : chociaż zobowiązał się podczas kampanii legislacyjnej w 1997 r. do zakwestionowania decyzji o zamknięciu, nie może zatrzymać tego procesu.

W swoim przemówieniu 5 listopada 1998w Craonne gdzie zainaugurował rzeźbę Haim Kern , upamiętniający 80 th  rocznica zawieszenia broni z 1918 roku, premier Lionel Jospin nadzieję, że żołnierze „strzał na przykład” , „wyczerpany atakami skazanych z góry, wsuwając w błocie nasączone krew, pogrążona w bezdennej rozpaczy” , „ którzy „nie zgodzili się na poświęcenie” , ofiary ” dyscypliny, której rygorom dorównywały jedynie zaciekłe walki, w pełni reintegrują dziś naszą narodową pamięć zbiorową” . W kontekście kohabitacji inicjatywa ta jest krytykowana przez prezydenta republiki Jacquesa Chiraca, który uważa ją za „niewłaściwą” . W 2000 roku przyznaje się do bezsilności w zapobieganiu zwolnieniom w fabryce Michelin , deklarując, że „państwo nie może zrobić wszystkiego” . To zdanie jest często analizowane jako kosztujące go drogo politycznie, zwłaszcza w czasie wyborów prezydenckich w 2002 roku .

W 2001 roku jego przeszłość bojowa w Międzynarodowej Organizacji Komunistycznej ( trockistowskiej ) została ujawniona w artykułach prasowych ( Le Monde , L'Express , Le Nouvel Observateur ), a następnie w dwóch biografiach. Premier uznaje prawdziwość tych informacji, choć do tej pory zawsze zaprzeczał tej pogłosce, twierdząc, że został pomylony ze swoim bratem Olivierem Jospinem, sam zadeklarowanym bojownikiem organizacji trockistowskiej.

Lionel Jospin oświadcza, kilka lat po zakończeniu konkubinatu, że jego stosunki z prezydentem Jacquesem Chiracem były „poprawne, a nawet raczej serdeczne” , ale „zawsze było mu trudno mu zaufać, nawet w kwestiach dotyczących podstawowe interesy Francji” .

Jest to część najbardziej popularny ministrów V th Rzeczypospolitej . W Sofres pokazuje, że jego popularność osiągnęły rekordSierpień 1998, w kontekście radości po zwycięstwie Francji na mistrzostwach świata w piłce nożnej . Jego ocena spada następnie do 40% w 40%maj 2002.

kampania prezydencka 2002 2002

Lionel Jospin ogłosił swoją kandydaturę do wyborów prezydenckich przez faksem na20 lutego 2002 r.. Źle zarządza kampanią naznaczoną tematem niepewności i nie skupia w swojej kandydaturze części składowych większości mnogiej, z których każdy przedstawia kandydata. Jej pozycja polityczna jest zresztą kontrowersyjna: na początku kampanii stwierdza, że ​​jej „projekt nie jest socjalistyczny” , później kwalifikuje to stwierdzenie czerwonymi flagami na spotkaniach. Z drugiej strony, jego osobiste ataki na prezydenta Chiraca ("starego, zużytego, zmęczonego prezydenta") mają mieszany skutek. Ponadto alienuje część elektoratu nauczycielskiego, tradycyjnie jednak przejętego przez lewicę, dzięki reformom Allègre'a . Wreszcie prawicowa opozycja zarzuca mu, że nie wykorzystał lat solidnego wzrostu gospodarczego do przeprowadzenia poważnych reform, takich jak emerytury.

17 kwietnia, na cztery dni przed pierwszą turą, gdy w sondażach grał łeb w łeb z Jacquesem Chiracem, hipotezę jego nieobecności w drugiej turze uznał za niewiarygodną. Został jednak wyeliminowany w pierwszej turze, w głosowaniu 28,40% zarejestrowanych wstrzymujących się, uzyskując 16,18% oddanych głosów, za Jean-Marie Le Penem (16,86%, czyli o 200 tys. więcej niż Jospin) i Jacquesem. Chiraca (19,88%). Dowiedziawszy się o tej porażce, wieczorem pierwszej tury ogłosił wycofanie się z życia politycznego, deklarując: „Poza demagogią prawicy i rozproszeniem lewicy, które umożliwiło tę sytuację, w pełni ponoszę odpowiedzialność za tę porażkę i Wyciągam wnioski wycofując się z życia politycznego po zakończeniu wyborów prezydenckich” . Komentatorzy polityczni krytykują to wcześniejsze przejście na emeryturę, oceniane jako wynik nadmiernej dumy, podczas gdy w powszechnej opinii mogłoby to uratować Partię Socjalistyczną w wyborach parlamentarnych w czerwcu 2002 roku, gdyby zdecydowała się pozostać. .

Jacques Chirac jest w dużej mierze ponownie wybrany po kampanii między rundami, naznaczonej ważnymi mobilizacjami przeciwko skrajnej prawicy . Lionel Jospin rezygnuje ze stanowiska premiera6 maja 2002 r. ; Jego następcą jest Jean-Pierre Raffarin .

Kilka powodów wyjaśnia porażkę Lionela Jospina: kampania uważana za mierną, podzielona lewica, niepewność jako temat kampanii i „przekleństwo Matignona  ” (premierowie często nie cieszą się popularnością). W autobiograficznym filmie Lionel mówi Jospinowi , wyemitowanym w 2010 roku, Lionel Jospin deklaruje wzięcie pełnej odpowiedzialności za pokonanie lewicy w tych wyborach, wskazując, że nie docenił ryzyka eliminacji w pierwszej turze, ale oskarża prawo o „posiadanie”. wykorzystał tematy, które wzmocniły Front Narodowy, i ubolewa nad innymi kandydatami lewicy, w szczególności z Jean-Pierre Chevènement i Christiane Taubira . Jednak wtedy nie zrobił nic, aby zapobiec tym kandydatom, „z dumy”, jak twierdzą dziennikarze polityczni.

Wycofanie się z życia politycznego

27 października 2005 r.wydał swoją książkę Le Monde comme je le voir , która ożywia spekulacje na temat możliwego powrotu do polityki.

Kilkakrotnie sugeruje, że byłby gotów startować w wyborach prezydenckich w 2007 roku, gdyby poprosili go o to socjaliści. 26 sierpnia 2006, Lionel Jospin przemawia w letniej szkole PS i deklaruje 4 września , że jest „zdolny do objęcia urzędu głowy państwa” . Ale sondaże wskazują, że większość Francuzów i sympatyków socjalizmu nie chce jego kandydatury, a poziom intencji głosowania na jego korzyść jest znacznie niższy niż w przypadku Ségolène Royal w przypadku pojedynku z Nicolasem Sarkozy'm . 28 września zapowiedział w liście do działaczy socjalistycznych, że nie będzie kandydatem do prawyborów socjalistycznych . 16 listopada 2006 r.podczas głosowania nad kandydaturą na prezydenta zapewnia, że ​​nie głosował na biało, a później ujawni, że głosował na Dominique'a Strauss-Kahna .

22 lutego 2007Lionel Jospin dołącza do zespołu kampanii Ségolène Royal wraz z dwoma byłymi rywalami tej ostatniej, Dominique Strauss-Kahnem i Laurentem Fabiusem . W swojej książce L'Impass , opublikowanej w:wrzesień 2007, Lionel Jospin uważa, że ​​Ségolène Royal „nie ma ludzkich cech ani zdolności politycznych” niezbędnych do przywrócenia Partii Socjalistycznej do działania i „ma nadzieję na wygranie następnych wyborów prezydenckich” .

Po podpisaniu wniosku przedstawionego przez Bertranda Delanoë na Kongresie w Reims , głosuje na20 listopada 2008, podczas wyborów I sekretarza Partii Socjalistycznej, dla Martine Aubry . O Ségolène Royal stwierdza: „W socjalizmie „  neos  ”, ci, którzy byli przeciw staremu i nowemu, nie zawsze pozostawiali bardzo dobre wspomnienia”  ; Komentarz ten, który rysuje się równolegle z „neo-socjalistyczny” skłonność do Marcel Déat , który następnie przeniósł się do współpracy , doprowadziło do początku kontrowersji.

14 lipca 2012 r.Prezydent Republiki François Hollande zapowiada powołanie Lionela Jospina na szefa Komisji ds. Odnowy i Etyki Życia Publicznego , która formułuje propozycje mające na celu w szczególności ograniczenie kumulacji mandatów i konfliktów interesów .

Członek Rady Konstytucyjnej

W grudzień 2014, przyjmuje propozycję przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego Claude'a Bartolone'a , aby powołać go na członka Rady Konstytucyjnej w miejsce zmarłego kilka dni wcześniej Jacques'a Barrot'a . 17 grudnianastępnie Komisja Prawna Zgromadzenia Narodowego zatwierdza jego nominację. Swoje obowiązki podejmuje w dniu6 stycznia 2015.

Podczas gdy on jest typowany, aby zostać przewodniczącym Rady Konstytucyjnej wmarzec 2016François Hollande woli Laurenta Fabiusa . Opuścił Radę Konstytucyjną w dniu11 marca 2019 r., Alain Juppé zastąpił go.

Szczegóły mandatów i funkcji

Do rządu

Do Zgromadzenia Narodowego

W Parlamencie Europejskim

Do Rady Konstytucyjnej

Na poziomie lokalnym

W partiach politycznych

Nagrody

Francuskie dekoracje

Odznaczenia zagraniczne

Korona

Otrzymał kilka doktoratów honoris causa  :

Kino

Lionel Jospin pojawił się na kilka minut na ekranie w swojej roli w filmie Le Nom des gens autorstwa Michel Leclerc wydany24 listopada 2010 ; jedna z jego linii, nie pozbawiona autoironii, ponieważ sam ją napisał, brzmi: „Dzisiejszy jospinista jest tak rzadki jak kaczka mandarynka na Île de Ré” . W 2011 roku pojawił się także w filmie Julie Delpy , Le Skylab , podczas reportażu telewizyjnego przedstawionego przez Patricka Poivre d'Arvor na temat nadchodzącej katastrofy Skylab .

Publikacje

Lionel Jospin jest autorem kilku prac o charakterze politycznym, z których część ma na celu przygotowanie do kampanii wyborczej, np. Time to Respond , w formie wywiadu z Alainem Duhamelem czy Le Monde comme je le voir , w formy manifestu, w kontekście jego ewentualnego powrotu do życia politycznego, choć zaprzecza intencji.

Inne pisma są przeznaczone do analizy politycznej, takie jak L'Impasse, w którym rozszyfrowuje kampanię i porażkę Ségolène Royal podczas francuskich wyborów prezydenckich w 2007 roku . W 2014 roku, uczynił krytyczną testu historię z Napoleon I er , on jest despotą , przekazując awarię balansu kształcie, zwłaszcza w sprawach międzynarodowych i Bonapartyzm inspiruje populizmu nowoczesny. W 2020 roku wraz z napisem Un temps troublé , napisanym po jego odejściu z Rady Konstytucyjnej – gdzie podlegał obowiązkowi zachowania tajemnicy  – zajmuje się współczesną polityką.

W 2010 r. zorganizowano autobiograficzny wywiad z Pierre'em Favierem i Patrickiem Rotmanem , który został wyemitowany równolegle w homonimicznym filmie dokumentalnym o Francji 2 .

Genealogia

Pochodzenie Lionela Jospina
                                 
  Jules François JOSPIN
(05.01.1833 w Bertry - 21.01.2018 w Saint-Quentin )
tkacz		  
 
               
  Marie Eugénie Joseph JOSPIN
(10.09.1805 w Montignies-sur-Roc - 03.10.1882 w Bertry )
gospodyni domowa
 
         
  Georges JOSPIN
(14.09.1868 w Bertry - 25.03.1929)
pastor protestancki, przedstawiciel handlowy		  
 
                     
  Louis André Joseph POULAIN
(12.12.1808 do Bertry - 14.01.1849 w Bertry )
tkacz
 
         
  Dina Virginia POULAIN
(11.01.1838 do Bertry - 12.01.1915 w Saint-Quentin )
gospodyni domowa		  
 
               
  Virginie Florimonde MAIRESSE
(05.22.1810 w Bertry - 22.10.1867 w Bertry )
tkacz jedwabiu
 
         
  Robert Jules André JOSPIN
(08.06.1899 w Saint-Quentin - 09.05.1990 w Garches )
nauczyciel		  
 
                           
  Césaire GAZELLY
(1853 - ????)
mechanik		  
 
               
  Élisabeth GAZELLY
(1872 w Blérancourt - 21.02.1952 w Meudon )
szwaczka		  
 
                     
  Louise Désirée TUPIGNON  
 
               
  Lionel Robert JOSPIN
( 07.12.1937 w Meudon )
Premier Francji 		 
 
                                 
  Sébastien DANDIEU
(1849 w Tonneins - ????)
krawiec		  
 
               
  Ernest Raoul DANDIEU
(1876 w Tonneins - ????)
kotlarz sklep żelazny		  
 
                     
  Marie Louise POURIOL
(1851 w Tonneins - ????)
producent cygar		  
 
               
  Mireille Aliette DANDIEU
( 27.08.1910 w Tonneins - 12.06.2002 w La Celle-Saint-Cloud )
położna		  
 
                           
  Jean Arthur DUPEYRON
(1845 w Tonneins - ????)
producent lemoniady		  
 
               
  Maria Katarzyna DUPEYRON  
 
                     
  Marie Ernestine MARBOUTIN
(1851 w Tonneins - ????)		  
 
               
 

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Był kolejno ministrem stanu, ministrem edukacji narodowej, nauki i sportu (1988), ministrem stanu, ministrem edukacji narodowej, młodzieży i sportu (1988-1991), następnie ministrem stanu, ministrem edukacji narodowej.
  2. Rząd Lionel Jospin jest to najdłuższy dzień V th Rzeczypospolitej . Jest to jednak czas trwania rządu, a nie obecność w Matignon samego Lionela Jospina. Rekord osobistej obecności w Hotelu Matignon należy do tej pory przez Georgesa Pompidou , który kierował czterema kolejnymi rządami. François Fillon , który kierował trzema kolejnymi rządami, również przekroczył o kilka dni czas obecności w Matignon Lionela Jospina. Rząd Jospina przeszedł kilka przetasowań, ale nie są to zmiany w rządzie, ponieważ Lionel Jospin nie zrezygnował, aby utworzyć nowy zespół.
  3. Ten ostatni, poinformowany po latach przez Loïka Le Floch-Prigenta o podwójnym członkostwie Lionela Jospina, podobno odpowiedział: "Nie martw się, wiem!" Dbam o to. Zwrócę to. "
  4. Te słowa zostały w rzeczywistości wypowiedziane „  off  ” (brak śladu dźwiękowego) 10 marca 2002 r. w samolocie, który przywiózł go z wyspy Reunion do Francji , kilku osłupiałym dziennikarzom, którzy mu towarzyszyli. Nieparzysta rozmowa, którą autoryzuje Yves Colmou , dyrektor ds. komunikacji Jospina. Co więcej, później publicznie przeprosił Jacquesa Chiraca .

Przemówienie

  1. Oświadczenie Lionela Jospina z 7 maja 1995 z Maison de la Chimie w Paryżu, po jego prezydenckiej klęsce.

    „Obywatele wyrazili się w niedzielę 7 maja o wybór Prezydenta Rzeczypospolitej. Decyzja była poważna i niewątpliwie trudna do podjęcia dla wielu Francuzów w czasie, gdy wielu z Was musi zmierzyć się z poważnymi problemami i zastanawiać się nad przyszłością naszego kraju.

    Większość głosowała na Jacques'a Chiraca, gratuluję mu wyboru na prezydenta republiki i życzę powodzenia.

    Pozdrawiam François Mitterranda, który dobiega końca jego drugiej kadencji.

    Serdecznie dziękuję piętnastu milionom Francuzów i mężczyzn, którzy oddali na mnie swoje głosy. W tym wielkim momencie demokratycznej konfrontacji, jaką jest kampania prezydencka, poczułem, że wokół mojej kandydatury i moich propozycji powstaje głęboki ruch odnowy. Nie pozwolił dziś na zwycięstwo, ale nie przestanie, bo jest nosicielem nadziei.

    Zapraszam wszystkich, którzy wierzą w wartości sprawiedliwości i postępu, aby zjednoczyli się, aby szerzyć tę nadzieję i przygotować się na sukcesy jutra”     .
  2. Przemówienie Dominique'a Strauss-Kahna , Ministra Gospodarki z 16 maja 1999 r.: „Nowa dynamika gospodarcza w działaniu jest przede wszystkim konsekwencją potężnego ruchu postępu technicznego i innowacji. Innowacje przez długi czas pozostawały „piękną niewiadomą” teorii wzrostu, a postęp techniczny w najlepszym przypadku pojawiał się jako pozostałość w pierwszych modelach wzrostu. Zostały one następnie udoskonalone refleksjami na temat wzrostu endogenicznego. Ale tak naprawdę nie ma znaczenia, czy teoria ma trudności z trzymaniem się rzeczywistości. Tę rzeczywistość wszyscy postrzegamy dzisiaj, w życiu firm, w naszym codziennym życiu, we wzroście naszych gospodarek. Dzisiaj, wokół nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych, obserwujemy dynamikę wyposażenia i inwestycji wśród gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, przynosząc efekty zewnętrzne i postęp dla całej gospodarki. Napędza popyt, poprawia zdolności produkcyjne. Może pozwolić na trwały wzrost tempa zrównoważonego wzrostu. "
  3. Oświadczenie Lionela Jospina z 21 kwietnia 2002 r. z jego „Warsztatów Kampania” w Paryżu , po jego porażce w pierwszej rundzie
    „Szanowni Państwo, moi drodzy rodacy, moi drodzy przyjaciele, którzy są tutaj obecni.
    Jeśli, jak można by sądzić, szacunki są prawidłowe, wynik pierwszej tury wyborów prezydenckich, która właśnie spadła, jest jak grom.
    To, że skrajna prawica reprezentuje dwadzieścia procent głosów w naszym kraju, a jej główny kandydat stojący przed kandydatem prawicy w drugiej turze jest bardzo niepokojącym znakiem dla Francji i dla naszej demokracji.
    Ten wynik, po pięciu latach pracy rządu całkowicie poświęconej służbie naszemu krajowi, głęboko rozczarowuje mnie i tych, którzy towarzyszyli mi w tej akcji. Jestem dumny z wykonanej pracy.
    Poza demagogią prawicy i rozproszeniem lewicy, które umożliwiło tę sytuację, biorę pełną odpowiedzialność za tę porażkę i wyciągam wnioski wycofując się z życia politycznego po zakończeniu wyborów prezydenckich.
    Do tego czasu będę naturalnie nadal pełnić funkcję szefa rządu. Wyrażam ubolewanie i dziękuję wszystkim, którzy na mnie głosowali, i pozdrawiam Francuzów, którym służyłem najlepiej jak potrafiłem przez te pięć lat.
    Zachęcam socjalistów i lewicę do mobilizacji i zjednoczenia się teraz przed wyborami parlamentarnymi w celu przygotowania się do odbudowy przyszłości.
    Dziękuję Ci. "

Bibliografia

  1. Pochodzenie nazwiska rodu Jospinów .
  2. Geneviève Delaisi de Parseval , Le Roman familial d'Isadora D. , Odile Jacob , 2002, s.  115 .
  3. Carl Meeus, „Objawienia dotyczące jego przeszłości – Robert Jospin” , Le Point , 24 sierpnia 2001 r.
  4. "  Lionel Jospin wczoraj odwiedził Salon de l'Agriculture  ", Wyzwolenie ,1 st marca 1995( przeczytaj online ).
  5. Lionel Jospin strona na harcerskim internetowej encyklopedii
  6. "  BA" chomika erudycyjnego  ", Le Point ,6 sierpnia 2009( przeczytaj online ).
  7. „  Jean Picolllec: Bin Laden, mój dobroczyńca  ” , na letelegramme.fr ,10 lutego 2002 r..
  8. Guy Roux , Między nami. Pamiętniki , edycje Plon , 2006, s.  237-238 .
  9. Lionel Jospinem, Lionel mówi Jospinem , Editions du seuil , Paris, 2010 ( ISBN  978-2-02-101100-5 ) .
  10. [1] .
  11. [2] .
  12. Roxana Azimi (teksty) Julie Lanson (zdjęcia), "  Ewa Jospin The Freedman  " M le magazyn du Monde , n O  21946,8 sierpnia 2015 r., s.  25-27.
  13. Jean-Louis Beaucarnot , Le tout politique , Éditions L'Archipel, 2011, s.  153 ( ISBN  9782809805666 ) .
  14. Guy Haarscher , w La Première w radiu, 30.10.2019
  15. Serge Raffy , Jospin; tajemnice rodzinne , edycje Fayarda , 2001, s.  ??? .
  16. Claude Askolitch , Lionel , wyd. Grasset , 2001, s.  ??? .
  17. Claude Estier, François Mitterrand i komuniści , punkt widzenia Instytutu François-Mitterranda [ czytaj online ] .
  18. „  Aby sfinansować plan uniwersytecki na trzecie tysiąclecie, Allègre liczy na regiony  ”, Wyzwolenie ,3 grudnia 1998( przeczytaj online ).
  19. Wiadomości z Francji 2 , ina.fr, 13 kwietnia 1995 r.
  20. Pascal VIROT, „  Lionel Jospin przygotowywał się jako sportowiec  ”, Wyzwolenie ,2 maja 1995( przeczytaj online , konsultacja 10 sierpnia 2020 r. ).
  21. "  Lionel Jospin:" kandydat do zwycięstwa  " , o La Dépêche ,25 lutego 2002 r. : „Nie mogę wam zagwarantować sukcesu, jest ustępujący prezydent, jestem tylko pretendentem. Jedno mogę zapewnić: nie jestem, jak w 1995 roku, kandydatem do zeznań, do przywrócenia. Angażuję się w tę kampanię przed Francuzami, aby wygrać. "
  22. "  Pięć prezydenckich pojedynków" oko w oko  " , w Le Figaro ,26 kwietnia 2012 : „[…] Los obdarzy go jako przeciwnika Lionela Jospina, który doskonale wie, że żaden kandydat lewicy nie ma szans na następcę François Mitterranda. Jospin jest już bardzo szczęśliwy, że wyszedł na szczyt pierwszego okrążenia. Jej celem jest ustanowienie dominacji lewicy, jako jedynego spadkobiercy Mitterrandyzmu. Chirac jest gotów mu pomóc, o ile jego przeciwnik nie kwestionuje jego „prawa” do wejścia do Pałacu Elizejskiego. "
  23. Redagowanie Europe1.fr, „  Prezydencki: te linie, które zaznaczyły historię debat między dwiema wieżami  ” , na europe1.fr ,2 maja 2017 r.(dostęp 10 sierpnia 2020 r . ) .
  24. „Jospin obrońca komunizmu francuskiego. Premier bronił wczoraj PCF, którą prawica zakwestionowała po wydaniu Czarnej Księgi Komunizmu  ” , w liberation.fr , 13 listopada 1997 r.
  25. Nowy wzrost .
  26. P. Charpentier, H. Huyghes-Despointes, N. Hyard, F. Lefresne, M. Lallement, J. Loos-Baroin, „Zarządzanie czasem i regulacje społeczne: jaki wpływ ustawy Aubry II na organizację przedsiębiorstw i warunki pracy pracowników? », Revue de l'Ires , n O  44, obj.  1, 2004, s.  3-37.
  27. „  O długu publicznym: lewy mniej zły menedżer niż prawy  ”, Le Monde ,20 stycznia 2012( przeczytaj online ).
  28. „Kohabitacja od złego do gorszego”, L'Express , 16 listopada 2000 r.
  29. Rok polityczny, gospodarczy i społeczny , wydarzenia i trendy, 1997.
  30. „Prywatyzacje: zakłady Jospin” , L'Express , 10 września 1998 r.
  31. Pierre Alanche, boczne podwórko Renault: pracownik zarządu , wyd. Atelier, 2007, s. 45.
  32. „Dyskretny hołd dla rozstrzelanych buntowników z 1917 roku” , Le Figaro , 14 października 2007.
  33. „Jospin: staromodne towarzystwo” , L'Express , 8 lutego 2001 r.
  34. „Jak ograniczyć szkody społeczne” , L'Usine nouvelle , 31 stycznia 2008 r.
  35. Yohav Oremiatzki, „  Państwo nie może zrobić wszystkiego”. Piętnaście lat klątwy Jospina  ” , o The Obs ,30 kwietnia 2014(dostęp 30 września 2019 ) .
  36. "  Jospin do Francuzów: zmobilizuj się !. Jeśli chodzi o Michelin, mówi, że państwo nie może zrobić wszystkiego.  » , Na Liberation.fr , Wyzwolenie,14 września 1999 r.(dostęp 30 września 2019 ) .
  37. Raphaëlle Bacqué , L'Enfer de Matignon: Oni o tym mówią najlepiej , Punkty, 2010, s.  89.
  38. „  Oceny popularności  ” w serwisie Kantar TNS ,19 lipca 2013 r.(dostęp 31 stycznia 2019 ) .
  39. Olivier Hammam, "  Site OMH - Szanse na premiera  " na www.olivierhammam.fr (dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
  40. „  Rankingi popularności głów państw i premierów V Republiki  ” , na Le Monde.fr , Le Monde,23 grudnia 1980( ISSN  1950-6244 , obejrzano 1 st lutego 2019 ) .
  41. "  barometr IFOR / JDD: Chirac / Jospin  " na Ipsos (dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
  42. „Daniel Agaciński: z faksu kandydatury Lionela Jospina do gabinetu Vincenta Peillona” , Le Lab d'Europe 1 ,5 marca 2013 r..
  43. „Zainicjować zerwanie z 2002 i 2007” , L'Humanité , 17 listopada 2011.
  44. Wybory wieczór: Wybory prezydenckie 1 st  okrągły , France 3 ,21 kwietnia 2002 r..
  45. Clélie Mathias , Nigdy nie umieraliśmy w polityce! Od Mitterranda do Sarkozy'ego , edycje Albina Michela ,2013, s.  8.
  46. "  Przyczyny porażki Lionela Jospina  " , o La Libre Belgique ,22 kwietnia 2002 r.
  47. Raphaëlle Bacqué , "  Klątwa Matignona  " , w Le Monde ,27 lutego 2006
  48. "  Jak przebiegły wybory prezydenckie w 2002 roku?"  » , W L'Expressie ,30 grudnia 2011
  49. Jean-Pierre Thiollet , „Lionel Jospin robi swoje mea culpa” , France-Soir , 3 stycznia 2010 r.
  50. "  Chevènement critique Jospin  " , o Le Parisien ,25 stycznia 2010
  51. Thibaut Pézerat i Joseph Macé-Scaron , „  Prawdziwa Taubira, badanie ikony lewicy  ” , na marianne.net ,27 stycznia 2016(dostęp 18 lipca 2020 r . ) .
  52. „  Mnożą się pytania o możliwy powrót Lionela Jospina  ”, Le Monde ,23 października 2005( przeczytaj online ).
  53. Paul Quinio i Renaud Dély , „  Wieczny nieudany powrót Jospina  ”, Wyzwolenie ,29 września 2006( przeczytaj online ).
  54. „prezydenckie 2007: dostępność Lionel Jospin pozostawia opinii marmuru” , miejscu Ipsos, 13 września 2006.
  55. „Królewski silniejszy niż Jospin przeciwko Sarkozy'emu” , LCI - TF1 , 4 lipca 2006 r.
  56. „List od Lionela Jospina do działaczy socjalistycznych wyjaśniający jego decyzję o nie kandydowaniu do wewnętrznej kandydatury PS” , blog Lionela Jospina, 28 września 2006 r.
  57. „Jospin głosował na Straussa-Kahna w socjalistycznych prawyborach” , Rue89 , 25 września 2007 r.
  58. „  Lionel Jospin dołącza do zespołu Ségolène Royal  ”, Liberation ,22 lutego 2007( przeczytaj online ).
  59. „Pistolet Jospin Royal” , Wyzwolenie .
  60. „ Jospin paralelę między Ségolène Royal a współpracownikami?” ” , Le Post , 20 listopada 2008 r.
  61. „Jospin będzie przewodniczącym komisji ds. moralizacji życia politycznego” , Wyzwolenie , 14 lipca 2012 r.
  62. „Lionel Jospin zastępuje Barrota w radzie konstytucyjnej” , Le Nouvel Obs , 9 grudnia 2014 r.
  63. „Rada Konstytucyjna: nominacja Lionela Jospina zatwierdzona zdecydowaną większością” , 20 Minut , 18 grudnia 2014 r.
  64. Lionel Jospin składa przysięgę 6 stycznia 2015 r. , komunikat prasowy Rady Konstytucyjnej z 6 stycznia 2015 r.
  65. „  Lionel Jospin oficjalnie powołany do Rady Konstytucyjnej  ”, Le Figaro ,6 stycznia 2015( przeczytaj online ).
  66. Samuel Auffray, „Rada Konstytucyjna: ostateczna konfrontacja Fabiusa i Jospina” , BFM TV , 19 stycznia 2016 r.
  67. „Rada Konstytucyjna: Alain Juppé został zaprzysiężony w Pałacu Elizejskim” , południowy zachód , 11 marca 2019 r.
  68. „  Lionel Jospin  ” , na Gouvernement.fr (dostęp 24 stycznia 2019 )
  69. Rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2015 r .
  70. Od dekretu z 21 listopada 2008 roku (Dekret n o  2008-1202 z dnia 21 listopada 2008 roku zmieniająca kodeks Legii Honorowej i medalem wojskowym, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym z dnia 22 listopada 2008 roku (tekst 1): " Godność wielkiego oficera należy z mocy prawa byłym premierom, którzy sprawowali swoje funkcje przez co najmniej dwa lata” .
  71. Dekret n o  63-1196 z dnia 03 grudnia 1963 ustanawiającej Narodowy Order Zasługi , artykuł 5 z dnia 23 grudnia 1974 r.
  72. „Lionel Jospin został oficerem Orderu Narodowego Quebecu w 1998 r.” , na stronie order-national.gouv.qc.ca, konsultacja 27 kwietnia 2013 r.
  73. https://www.quirinale.it/onorificenze/insigniti/10807
  74. „  Deklaracja premiera Lionela Jospina w sprawie koncepcji odpowiedzialności i zaangażowania w polityce, Louvain 2 lutego 2000 r.  ” , na Vie Publique (dostęp 28 września 2020 r . ) .
  75. (Es) "  Lionel Jospin dicta Conferenceencia en la U. de Chile  " , na Uniwersytecie Chile ( dostęp 28 września 2020 ) .
  76. „Cannes: aktor Lionel Jospin oczekiwany na Croisette” , nouvelleobs.com, opublikowano 13 maja 2010 r.
  77. „Dzisiejszy jospinista jest tak rzadki jak kaczka mandarynka na Ile de Ré!” » , na stronie archives-lepost.huffingtonpost.fr, opublikowana 21 grudnia 2010 r.
  78. "  Lionel Jospin atakuje Jacquesa Chiraca , ale stara się pokazać kolor swojego projektu  " , na lesechos.fr ,1 st marca 2002.
  79. "  Lionel Jospin ujawnia swoją wizję świata  " , L'Obs ,22 października 2005
  80. "  Świat według Lionela Jospina  " , o ludzkości ,27 października 2005 r.
  81. „  Ślepy zaułek , Jospina: precyzyjny, cyniczny i kwaśny  ” , na Rue 89 avec l'Obs ,29 kwietnia 2008
  82. "  Ze złem Napoleona Lionel Jospin zbezcześci cesarza  " , CultureBox ,7 marca 2014
  83. David Doucet , „  Napoleon:” Jospin uprzywilejował polityczne odczytanie rzeczywistości historycznej  ” , wywiad z Thierrym Lentzem , na temat Les Inrocks ,20 marca 2014
  84. "  Aby położyć kres Napoleonowi  " , w Le Temps ,28 marca 2014
  85. "  Lionel Jospin, czas odzyskany  " , na franceculture.fr ,9 września 2020 r..
  86. Rachid Laïreche, „  Z „Un temps troublé”, Jospin powraca do swojej rodziny  ” , na liberation.fr ,2 września 2020 r..
  87. "  Gdy Jospin mówi Lionelowi: książka i film  " , o La Dépêche du Midi ,5 stycznia 2010
  88. Genealogia: przodkowie Lionela JOSPINA .

Załączniki

Bibliografia

Filmografia

Przemówienia, przemówienia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne