Jacques Toubon
Jacques Toubon , urodzony dnia29 czerwca 1941w Nicei jest wyższym urzędnikiem i politykiem francuskim .
Jest to szczególnie MP z 1981 do 1993 roku, burmistrz 13 th dzielnicy Paryża od 1983 do 2001 roku, Minister Kultury i Sprawiedliwości w latach 1993 i 1997 oraz eurodeputowany od 2004 do 2009 roku.
Przewodniczył radzie orientacyjnej Narodowego Miasta Historii Imigracji od 2007 do 2014 roku, zanim był obrońcą praw przez sześć lat, aż do 2020 roku.
Biografia
Rodzina
Jacques Toubon jest synem Pierre-Constant Toubon i Yolande Molinas (1915-2016). Ma brata Roberta.
Najpierw poślubił Béatrice Bernascon (która została drugą żoną Philippe'a Seguina , a następnie zmarł wkwiecień 2011). W swoim drugim małżeństwie, w 1982 roku poślubił artystkę Lise Jeanne Roberte Weiler.
Formacja i początki polityczne
Absolwent prawa publicznego, absolwent Instytutu Studiów Politycznych w Lyonie oraz Krajowej Szkoły Administracji ( awans Stendhala, 1965 ), Jacques Toubon zostaje, po zwolnieniu, szefem sztabu prefekta Pyrénées-Atlantiques. W latach 1968 i 1972 , pracował w gabinecie ministerialnym z terytoriów zamorskich, a następnie w tych Jacques'a Chiraca , kolejno w ministerstwach stosunków z Parlamentem, Rolnictwa i Spraw Wewnętrznych. Kiedy Jacques Chirac został powołany do Matignon Jacques Toubon stał się jednym z jego doradców technicznych między 1974 i 1976 roku .
Lojalny Chirakijczyk, brał udział w tworzeniu RPR, której był delegatem krajowym (1976-1978), następnie zastępcą sekretarza generalnego (1978-1981), odpowiedzialnym za wybory. W 1981 roku prowadził w wyborach w 19 th dzielnicy Paryża . Wybrany na posła głosuje za pierwszym artykułem ustawy znoszącej karę śmierci, ale przeciw całej ustawie, która według niego powinna zawierać rewizję skali kar w kodeksie karnym. 27 lipca 1982 r., głosuje przeciwko uchyleniu ustępu 2 artykułu 331 Kodeksu Karnego dotyczącego stosunków homoseksualnych z małoletnimi powyżej 15 roku życia.
Wygra w 1983 roku ratusz z 13 th dzielnicy Paryża i został doradcą do roku 2001 i do roku 1998 zastępca burmistrza, jego próba sprzeciwu.
W odpowiedzi na nurt renowacji po prawej stronie Jacques Chirac umieścił tego czterdziestolatka na czele RPR w latach 1984-1988 jako sekretarz generalny. 02 lutego 1984, został skazany wraz z François d'Aubert i Alainem Madelinem za „obelgi lub groźby wobec Prezydenta Republiki Francuskiej” (art. 73 regulaminu Zgromadzenia Narodowego ), na „prostą cenzurę” (pozbawienie na jeden miesiąc prawa parlamentarnego). zasiłek), za kwestionowanie zachowania François Mitterranda podczas II wojny światowej .
W 1980 roku napisał w bardzo praworęcznych czasopiśmie Klubu Clock , Contrepoint . Mimo to ogłosił publicznie, kilka miesięcy po wyborach europejskich z czerwca 1984 r., że jego partia odrzuca jakikolwiek sojusz z Frontem Narodowym .
Wybrany ponownie do Zgromadzenia Narodowego w wyborach parlamentarnych w 1986 r. , co dało początek pierwszemu kohabitacji poprzez objęcie stanowiska premiera Jacques'a Chiraca, przez dwa lata przewodniczył komisji prawniczej.
Był deputowanym do dziesiątego okręgu wyborczego Paryża w 1988 roku.
W 1990 roku był jednym z przeciwników ustawy Gayssot, która niektóre przypadki negacjonizmu przekształciła w przestępstwo . Wśród wielu innych przeciwników była w szczególności Simone Veil .
Został ponownie wybrany posłem w 1993 r., ale natychmiast ustąpił miejsca swojemu zastępcy Claude'owi Goasguenowi , zostając ministrem kultury w rządzie Édouarda Balladura .
Minister Kultury i Frankofonii (1993-1995)
Nazywa się to 31 marca 1993Minister Kultury i Frankofonii w rządzie Édouarda Balladura . Powrót prawa do władzy budzi w społeczności kulturowej obawy przed rezygnacją ze wsparcia państwa czy promocją kultury państwowej. Jacques Toubon nie wraca jednak do polityki lewicy i wpisuje się w tradycję proaktywnej polityki narodowej André Malraux, która nie ogranicza kultury do przemysłu rozrywkowego. Potwierdza ten rodowód podczas reinauguracji Maison de la Culture d'Amiens w dniu9 października 1993, który zainaugurował Malraux 19 marca 1966, w przemówieniu inauguracyjnym: „We Francji nie ma kultury państwowej i nie będzie, i zawsze będę starał się temu zapobiec w imieniu państwa, 'staramy się narzucić pewną kulturę. Państwo we wszystkich swoich formach służy obywatelom. Dlatego kultura, którą musimy wspierać, promować i ożywiać, jest kulturą, która czyni człowieka odpowiedzialnym obywatelem. "
W obliczu Wielkich Dzieł Mitterrandian kieruje swoje działania na prowincje, przekazując budżety DRAC , realizując budowę Audytorium Dijon i Narodowego Centrum Kostiumów Scenicznych w Moulins , remontując główne muzea prowincjonalne. w Rouen, Lyonie, Lille i Strasburgu, reaktywując konwencje rozwoju kulturalnego i Fundusz Interwencji Kulturalnej. Opiera swój plan rozwoju kulturalnego obszaru na obiektach lokalnych, wiejskich i podmiejskich.
Prawnik unowocześnił organizację administracji kulturalnej: utworzenie publicznych placówek Wielkiego Luwru i Pałacu Wersalskiego ; nowi dyrektorzy Biblioteki Narodowej Francji , Comédie-Française i Opery Paryskiej ; reforma Krajowego Centrum Książki . Powołuje Jeana Faviera w BNF , Huguesa Galla w Operze Paryskiej , Jean-Pierre'a Miquela w Comédie-Française , a także Gildasa Bourdeta w centrum dramatycznym w Marsylii i Jeana-Louisa Martinelli w Strasburgu .
Premier, aby zgromadzić Frankofonię, tradycyjnie poświęconą Ministerstwu Spraw Zagranicznych, w Ministerstwie Kultury, proponuje w walce z ks. English pełną listę słów, które mają być używane w miejsce słów angielskich . Ta próba nie zawsze kończy się sukcesem. Jego propozycja była nawet przedmiotem szyderstwa w czasie i Toubon prawo (ustawa n o 94-665) dla promocji Frankofonii jest ironicznie nazywany „prawo Allgood”. Ponadto, prawa n o 94-88 w1 st lutego 1994Wymaga radia „co najmniej 40% wszystkich piosenek miesięcznie nadawanych między 6 h 30 i 22 h 30 są francuskojęzycznych piosenek.”
W sektorze budowlanym podpisał ustawę programową dotyczącą dziedzictwa i rozpoczął projekt Narodowego Centrum Dziedzictwa , w Palais de Chaillot . W 1994 roku uchwalił ustawę o reprografii, której celem była walka z „ kserowaniem ”.
Podczas Rundy Urugwajskiej z negocjacji GATT w 1993 roku dał się poznać jako obrońca wyjątku kulturalnego kwestionując amerykańskie wpływy kulturowe. Przekonuje europejskich partnerów, aby wyraźnie zaznaczyli, że kultura nie jest towarem jak każdy inny i jako taka nie wolno liberalizować produktów kulturalnych, jednocześnie zapobiegając zerwaniu negocjacji z Amerykanami.
W tym okresie, kiedy piastował tekę Kultury, prasa odnotowała wpływy, jakie wywarła jego żona Lise.
Strażnik Pieczęci, Minister Sprawiedliwości (1995-1997)
Chciał zastąpić Jacquesa Chiraca, nowego prezydenta republiki, jako burmistrz Paryża, Jacques Toubon był ministrem sprawiedliwości w latach 1995-1997 w rządach Juppé I i II oraz „numerem dwa w rządzie”.
W ramach przesłuchania rządowego w Zgromadzeniu Narodowym sprzeciwia się zawarciu umowy związkowej w sprawie:29 listopada 1995, argumentując, że „Rząd nie jest przychylny, ponieważ porządek publiczny jest przeciwko niemu”.
W październiku 1996 roku , gdy prokurator Évry Laurent Davenas przebywał na wakacjach w Himalajach, jego zastępca wszczął śledztwo sądowe wymierzone w Xaviera Tiberiego i jego raport na temat „orientacji Rady Generalnej Essonne w sprawach zdecentralizowanej współpracy”. Jacques Toubon i Marc Moinard wynajmują helikopter, aby spróbować repatriować sędziego, co poddaje w wątpliwość niezawisłość władzy sądowniczej, którą mają reprezentować.
Wycofanie się z krajowego życia politycznego (1997-2004)
Po opuszczeniu Placu Vendôme i nie odzyskaniu mandatu zastępcy wywalczonego przez socjalistycznego przeciwnika Serge'a Blisko , wstąpił do Pałacu Elizejskiego jako doradca.
6 marca 1998, w obliczu spraw dotyczących burmistrza Paryża, Jeana Tiberiego , Jacques Toubon ogłasza utworzenie grupy dysydenckiej pod nazwą PARIS (Paris-Audace-Renouveau-Initiative-Solidarité), skupiającej jedną trzecią wybranych RPR-UDF, w tym Bernarda Pons , Anne-Marie Couderc czy nawet Claude Goasguen . Burmistrz wycofuje się z obowiązków zastępców dysydentów, a Jacques Toubon opuszcza stanowisko w Elysee. Bez poparcia Prezydenta RP i kierownictwa RPR musiał się poddać i pod koniec maja odzyskał większość komunalną.
Oskarżony w 2000 roku za „nielegalny interes”, to zdaje się Philippe Séguin listy RPR dla komunalnych 2001 w 13 th dzielnicy, i jest w drugi za Françoise Forette. Jego listę przegrała z Serge Blisko , ale zachował mandat doradcy Paryża. W 2002 roku nie udało mu się odzyskać utraconego pięć lat wcześniej stanowiska zastępcy. Korzysta z odwołania przez Sąd Apelacyjny w Montpellier wLuty 2003.
Poseł (2004-2009)
W 2004 roku Jacques Toubon został wybrany do Parlamentu Europejskiego z ramienia UMP . Podczas tej kadencji w Parlamencie Europejskim jest obecny na trzech czwartych sesji.
W 2006 roku , Jacques Toubon za UMP nominacja zawodnik dla dwóch powiatów ( 9 th i 10 th ) z 13 th dzielnicy Paryża, zanim ostatecznie rezygnując uruchomić nowy mandat krajowym lub lokalnym.
25 lutego 2005 r.Jacques Toubon jest prezesem grupy interesu publicznego w National City historii imigracji . Kiedy zmienił się status tego muzeum,2 lutego 2007, został mianowany przewodniczącym Rady Orientacyjnej Zakładu Publicznego Palais de la Porte Dorée na okres trzech lat i został ponownie powołany na to stanowisko w luty 2010, potem w Marzec 2013.
Od 2011 roku przewodniczy Federacji Specjalistycznych Grup Wokalno-Instrumentalnych (FEVIS).
Chcąc znaleźć swoje krzesło komunalnych z 13 th dzielnicy Paryża, to jest rządzone przez organy UMP, na rzecz Weroniki Vasseur .
Publicznie żałuje, że został usunięty z list UMP w wyborach europejskich 7 czerwca 2009, biorąc pod uwagę, że wyborów nie dokonano na podstawie umiejętności kandydatów.
Różne misje polityczne (2009-2014)
Mianowany przez prezydenta Nicolasa Sarkozy'ego , wczerwiec 2009, na czele „misji przygotowania i zapewnienia realizacji inicjatywy„ 2010 – Rok Afryki ””, Toubon udał się do Brazzaville w towarzystwie Patricka Gauberta , prezesa LICRA , podczas wyborów w Kongo, podczas których Denis Sassou -Nguesso został ponownie wybrany. Przez cały rok 2010 był sekretarzem generalnym pięćdziesiątej rocznicy niepodległości Afryki , której obchody zakończyły się w dniu25 stycznia 2011
Jacques Toubon był jednym z trzech członków misji Kreacja i Internet , odpowiedzialnym za formułowanie propozycji rozwoju legalnej oferty usług kulturalnych online. Od23 grudnia 2009, na mocy dekretu, jest również członkiem jako „osoba wykwalifikowana” Wysokiej Władzy ds. Upowszechniania Utworów i Ochrony Praw w Internecie (HADOPI) na wspólną propozycję ministrów Hervé Novelli i Frédérica Mitterranda . Jacques Toubon składa hołd politykowi Alainowi Chastagnolowi , który odegrał ważną rolę w partii, a przede wszystkim był w stanie utrzymać mandat burmistrza Souillac przez 31 lat, podczas jego pogrzebu, który odbył się w Paryżu, w Bazylice św. Sainte-Clotilde w Paryżu .
Na początku 2014 roku został członkiem wysokiej władzy pod przewodnictwem prawniczki Anne Levade odpowiedzialnej za organizację prawyborów UMP w 2016 roku.
Obrońca praw (2014-2020)
W czerwiec 2014Prezydent Republiki François Hollande proponuje go parlamentowi, aby został Obrońcą Praw , zastępując zmarłego Dominique'a Baudisa . Ta propozycja jest krytykowana przez część lewicy i niektórych wybranych urzędników z prawicy, ze względu na niektóre z jej przeszłych i odrzuconych stanowisk. 9 lipca 2014komisje prawnicze Zgromadzenia Narodowego i Senatu zatwierdzają nominację Jacquesa Toubona na stanowisko obrońcy praw, co potwierdza tego samego dnia Pałac Elizejski. On obejmuje urząd17 lipca 2014.
Podczas jego przesłuchania 2 kwietnia 2015przez Komisję Prawną Zgromadzenia Narodowego określa w odniesieniu do projektu ustawy o wywiadzie, że „prawo musi być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby zapewnić jednostkom odpowiednią ochronę przed ryzykiem nadużyć. władzy wykonawczej w zakresie wykorzystania technik wywiadowczych ” . Rok po nominacji jego czyn został rozpoznany przez jego byłych krytyków po lewej stronie i zrobił „dużo zębów” po prawej stronie.
W miesiącach po zamachach w Paryżu Jacques Toubon krytykuje wprowadzenie stanu wyjątkowego, potępiając „pewną liczbę nadużyć, a raczej przybliżeń”, krytykując władze wykonawcze za „nieco szerokie” zastosowanie wyjątkowych środków policyjnych, takich jak areszt domowy. Jest także jedną z nielicznych prawicowych osobistości wrogo nastawionych do reformy konstytucyjnej zezwalającej na pozbawienie obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie oskarżonych w sprawach o terroryzm.
Podczas jego przesłuchania 11 kwietnia 2018przez Komisję Prawną Zgromadzenia Narodowego jest przesłuchiwany przez dwóch deputowanych Republiki w toku. Rémy Rebeyrotte krytykuje go za wizję, która jest zbyt sprzeczna z ustawą imigracyjną, wizję, którą uważa za „karykaturalną” i niezrównoważoną. Jacques Toubon następnie odpowiada: „Nie ma karykatury w głoszeniu praw podstawowych! Jeśli prawa podstawowe są karykaturalne, pojawia się problem. „ Coralie Dubost zarzuca mu zbyt dużo „abstrakcji” w swoim podejściu, na które Toubon odpowiada: „Prawa podstawowe nie są w eterze, są na chodnikach Boulevard de la Villette. "
W styczeń 2018Jacques Toubon przekazuje Zgromadzeniu Narodowemu raport zalecający m.in. wycofanie wyrzutni pocisków obronnych ze sztabu sił odpowiedzialnych za porządek publiczny. Wstyczeń 2019ponownie zwrócił się do mediów na rzecz „zawieszenia” tej broni.
Wbrew wizerunkowi, jaki miał w momencie mianowania, różne stanowiska zajmowane przez Jacquesa Toubona jako obrońcy praw uczyniły z niego osobowość docenianą przez lewicę, a nawet „ikonę lewicy”, organizacje pozarządowe i stowarzyszenia praw człowieka.
Poproszony przez prawników rodziców Vincenta Lamberta o odroczenie przerwania opieki do czasu zastosowania środków tymczasowych wymaganych przez Komitet Praw Osób Niepełnosprawnych, Jacques Toubon odmawia podjęcia sprawy17 maja 2019 r., uznając, że „nie do niego” należy decydować.
Kontrowersyjny
Według Le Canard enchaîné , całkowity dochód zgromadzony przez Jacquesa Toubona wstyczeń 2019, w wieku 77 lat „może wynosić około 30 000 euro miesięcznie”, ponieważ otrzymuje 15 725 euro miesięcznie jako obrońca praw, do czego doliczane są „jego emerytury jako administratora cywilnego i doradcy państwa, a także emeryturę jako zastępca burmistrza Paryża, zastępca i europarlamentarz ”. Magazyn Challenges podaje roczne wynagrodzenie brutto w wysokości 160 101 € brutto jako obrońca praw, czyli około 13 300 € brutto miesięcznie. Le Figaro wyszczególnia odszkodowanie w wysokości 10 629 euro netto jako obrońca praw i emerytur w wysokości 11 100 euro od Rady Stanu, Zgromadzenia i Rady Paryża, co daje całkowity dochód w wysokości 21 729 euro miesięcznie. Jacques Toubon mówi, że nie rozumie kontrowersji wokół jego dochodów; według niego, praca obrońcy praw, którą wykonuje, to „praca na pełen etat, za którą [jest] opłacany na zasadach”, do której doliczane są emerytury należne z tytułu „ 44 lat służby państwowej” . Komentarze, które wyjaśnił tego samego dnia na temat Europy 1 : „Słabo się wyraziłem […] jest prawdziwy przedmiot debaty. „ Zaprzecza całkowitej liczbie 30 000 spiętych przez Le Canarda .
Funkcje i mandaty polityczne
Mandaty zastępców
- Zastępca za 19 th dzielnicy Paryża (21.06.1981 - 14.05.1988)
- Zastępca za 10 th dzielnicy Paryża (06/12/1988 - 01/05/1993, mianowany członkiem rządu wybierany na 17/09/1995, ale pozostaje w rządzie)
- Poseł do PE ( 2004 - 2009 )
Lokalne mandaty
- Zastępca burmistrza Paryża i Burmistrz 13 th dzielnicy Paryża ( 1983 - 2001 ).
- Członek Rady Paryskiej ( 1983 - 2008 )
Funkcje polityczne
- Delegat krajowy RPR odpowiedzialny za wybory ( 1976 - 1978 ).
- Zastępca sekretarza generalnego RPR w za wybory ( 1978 - 1981 ).
- Sekretarz Generalny RPR ( 1.984 - 1.988 ).
- Przewodniczący wysokiego komitetu RPR 1990 „Ludzie i społeczeństwo” .
Dekoracje
-
Oficer Legii Honorowej (2015) -
Komendant Orderu Zasługi (2019; oficer w 2010) -
Komendant Orderu Sztuki i Literatury (1993), z urzędu jako Minister Kultury Minister
Pracuje
- Położyć kres strachowi . Paryż: Robert Laffont, 1984 ( ISBN 2-221-01273-9 )
- Misja wstępna centrum zasobów i pamięci imigracyjnej , raport do premiera. Paryż: la Documentation française, 2004 ( ISBN 2-11-005709-2 )
Uwagi i referencje
- „ W naszych sercach ”
- " Lise Toubon. Życie złożone ze spotkań ” , na Liberation.fr ,30 stycznia 1995
- Fundacja Prawa Kontynentalnego. .
- Multiple życiu Jacques Toubon , Le Monde.fr 12 czerwca 2014 r.
- Hervé Algalarrondo, „Right: The Lost Generation”, Le Nouvel Observateur, 29 lipca 2004
- „Chronique constitutionnelle Francuskiej” ocena pouvoirs , n o 30 s. 159
- Mathias Bernard , „ Prawicowa opozycja po przemianie maj-czerwiec 1981 ”, Histoire @ Politique , tom. 1 n O 28,2016, s. 97-107 ( DOI 10.3917 / KM.028.0097 ).
- „ Obrońca praw: Jacques Toubon ” , 2 lipca 2014 r. (dostęp 9 sierpnia 2020 r. )
- „ Negacjonizm poza prawem ” , na www.lexpress.fr ,1 st grudzień 2001(dostęp 9 sierpnia 2020 r. )
- „ Śmierć Claude'a Goasguena ” , na www.elysee.fr ,28 maja 2020(dostęp 9 sierpnia 2020 r. )
- „ Jacques Toubon ”, Ministerstwo Kultury i Komunikacji
- Lise Toubon. Życie złożone ze spotkań , liberation.fr, 30 stycznia 1995
- Zdumiewające pierzenie Jacquesa Toubona z RPR w zaciekłej obronie migrantów , lefigaro.fr, 25 czerwca 2018 r.
- Artykuł "Jacques Toubon i telenowela Tyberia" ze Świata 19 listopada 1996, powtarzający wypowiedź Jacquesa Toubona dla Canal Plus.
- Antoine Guiral, „ Nieudany pucz niklowanych stóp ”, Wyzwolenie ,11 sierpnia 1999 r.( przeczytaj online ).
- „ Paryż: pucz w Hôtel de Ville ” [wideo] , na Ina.fr (dostęp 16 sierpnia 2020 r . ) .
- "Bitwa pod Tyberijczykiem/Toubonem", program informacyjny Midi 2 , Antenne 2, 7 kwietnia 1998 - Online na INA .
- „RPR ogłasza porozumienie Toubon-Tiberi”, L'Humanité , 27 maja 1998
- Antoine Guiral, „Toubon żałuje i poświęca się”, Liberation , 20 stycznia 2001
- VoteWatch, statystyki głosowania Jacquesa Toubona w Parlamencie Europejskim European
- „ Jacques Toubon:„ La Fevis służy interesom ogółu”. », Muzyk List , n o 397,styczeń 2011( przeczytaj online ).
- Thomas Fessy, Arnaud Zajtman i Catherine Ninin, Toubon i spółka, najlepsi przyjaciele Konga z Nguesso , Rue89 , 20 lipca 2009
- Ministerstwo Europy i Spraw Zagranicznych , „ Ceremonia zamknięcia pięćdziesiątej rocznicy niepodległości Afryki (25.01.11) ” , na YouTube ,31 stycznia 2011
- francuski Dokumentacja , " Création et Internet " , na www.ladocumentationfrancaise.fr
- 26 grudnia 2009 strona 22372 tekst nr 129 .
- https://www.ladepeche.fr/article/2010/01/24/761823-souillac-alain-chastagnol-inhume-en-toute-intimite.html
- „Prezydencki 2017: Anne Levade będzie czuwać nad prawyborami UMP” , Les Échos , 25 stycznia 2014 r.
- Jacques Toubon zaproponowany przez Hollande'a jako obrońca praw , lemonde.fr, 11 czerwca 2014
- Ale dlaczego nalegają na Toubona? , Philippe Bilger , Blog, 20 czerwca 2014
- Obrońca praw Toubona, krytykowana ewentualna nominacja , Gregory Blachier, capital.fr, 12 czerwca 2014 r.
- Jacques Toubon i zespół Delevoye , Aktualne wartości, 9.07.2014
- Marc Leplongeon , „ Obrońca praw: Jacques Toubon w obliczu swoich sprzeczności ”, Le Point ,2 lipca 2014( przeczytaj online , skonsultowano 13 kwietnia 2018 r. )
- " Wiele żyć Jacquesa Toubona " , na Le Monde.fr ,12 czerwca 2014(dostęp 13 kwietnia 2018 )
- Komisja Prawa zatwierdza mianowanie 73-letniego Jacquesa Toubona na stanowisko obrońcy praw .
- Opinia Rzecznika Praw 15-04 [PDF] z 2 kwietnia 2015 r., s. 1
- Lucie Ronfaut , „ Co powinniśmy wiedzieć o ustawie o wywiadzie? ", Figaro ,13 kwietnia 2015( przeczytaj online ).
- „ Galaktyka przeciwników ustawy o wywiadzie ”, Le Monde ,1 st kwiecień 2015( przeczytaj online ).
- „ Rok po nominacji Jacques Toubon oklaskiwał swoich byłych krytyków ”, Le Figaro ,23 lipca 2015( przeczytaj online )
- Le Point, 22 grudnia 2015 [1] .
- „ Jacques Toubon” Nie ma karykatury, by głosić podstawowe prawa! Jeśli prawa podstawowe są karykaturalne, pojawia się problem ”. », Liberation.fr ,11 kwietnia 2018( przeczytaj online , skonsultowano 12 kwietnia 2018 r. )
- [2]
- Magazyn Le Point , „ Obrońca praw wzywa do »zawieszenia« wyrzutni piłek obronnych (LBD), ” w Le Point ,17 stycznia 2019 r.(dostęp 3 marca 2019 )
- Pierrick Geais, Jacques Toubon, człowiek skrajnej prawicy, który stał się ikoną lewicy , vanityfair.fr,
- Frédéric mówi, „ Jak Jacques Toubon stał się ikoną lewicy i organizacji pozarządowych ”, Francja Kultura ,13 kwietnia 2018( przeczytaj online )
- „ Sprawa Vincenta Lamberta: prawnicy rodziców przejmują obrońcę praw ” , na francetvinfo.fr ,13 maja 2019 r.
- " Vincent Lambert: Obrońca Praw uważa, że" nie należy do niego "decydować " , na lefigaro.fr ,17 maja 2019 r.
- David Bensoussan , " 15 najlepiej opłacanych przewodniczących niezależnych władz administracyjnych we Francji " , na challenge.fr , Challenges ,8 stycznia 2019 r.(dostęp 19 stycznia 2019 ) .
- Sophie Ravinel, " Wynagrodzenia: Te bardzo hojne instytucje Rzeczypospolitej ... " na lefigaro.fr , Le Figaro , 21-22 stycznia 2019 (dostępny na 1 st lutego 2019 ) .
- Élizabeth Martichoux , Marie-Pierre Haddad, „ Jacques Toubon” nie rozumie „kontrowersji wokół jego dochodów ” , na rtl.fr , RTL ,17 stycznia 2019 r.(dostęp 31 stycznia 2019 ) .
- Christine Ducros, „ Toubon” nie rozumie, „że poziom jego dochodów jest szokujący ” , na lefigaro.fr , Le Figaro , 17-18 stycznia 2019 r. (dostęp 31 stycznia 2019 r . ) .
- „ Kontrowersje dotyczące jego dochodów: Jacques Toubon przyznaje, że „jest to prawdziwy temat debaty” ” , na europe1.fr , Europe 1 ,17 stycznia 2019 r.(dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
- " Obrońca Praw zaprzecza , że dotknie 30 000 euro miesięcznie " , na lexpress.fr , L'Express ,18 stycznia 2019(dostęp na 1 st lutego 2019 ) .
- Dekret z dnia 31 grudnia 2015 r. o awansie i nominacji
- Dekret z dnia 30 listopada 2019 r. o awansie i nominacji
- Dekret z dnia 14 maja 2010 r. o awansie i nominacji
- Archiwum nominacji i awansów w Zakonie Sztuki i Literatury
Zobacz również
Bibliografia
- René Gachet, „Toubon (ministerstwo)”, w Emmanuel de Waresquiel (reż.), Słownik polityki kulturalnej Francji od 1959 . Paryż: Larousse / edycje CNRS, 2001
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Zasoby dotyczące życia publicznego :
- Historia ministerstwa , strona internetowa ministerstwa kultury i komunikacji.