minister stanu | |
Obecne zajmowane stanowisko nieobsadzone od16 lipca 2019 r | |
kreacja | Stary reżim |
---|---|
Dyrektor | Prezydent Republiki i Premier |
Ostatni posiadacz | Francois de Rugy |
We Francji tytuł ministra stanu jest używany w różnych reżimach w bardzo różnych sytuacjach. W V republice Minister Stanu cieszy się w rządzie pierwszeństwem protokolarnym przed ministrami i, zgodnie z interpretacją nie akceptowaną przez wszystkich, miałby uprawnienia do organizowania posiedzeń międzyresortowych , jak wicepremier .
Tytuł ministra stanu pojawił się za Ludwika XIII w celu wyznaczenia doradców króla, którzy zasiadali w Radzie z góry , przyszłej Radzie Stanu. Ministrowie stanu zostali wówczas mianowani listami patentowymi . Od 1661 r. , Kiedy zaczęła się „władza osobista” Ludwika XIV , listowy patent zniknął: król wzywał z góry kogo chciał na swoją Radę. Zaproszenia królewskie były ważne tylko na jedno posiedzenie i dlatego należało je odnawiać, o ile wyznaczona osoba zachowała zaufanie władcy. Jednak fakt, że została raz zaproszona do Rady, upoważniała tę osobę do dożywotniego miana ministra stanu, a nawet do dożywotniej renty w wysokości około 20 000 funtów . Ministrów stanu obecnych na Soborze było niewielu, od trzech do pięciu za panowania Ludwika XIV, mniej niż dziesięciu za Ludwika XV i Ludwika XVI . Uczestniczyli także w Radzie Nadawców . Nie ma systematycznego nakładania się funkcji sekretarza stanu i tytułu ministra stanu, ale kilka osobistości łączyło obie te cechy, zwłaszcza sekretarze stanu do spraw zagranicznych .
Zniesiony w czasie rewolucji francuskiej tytuł ministra stanu został odtworzony za czasów pierwszego cesarstwa , Napoleon nadał tytuł ministra stanu osobistościom zajmującym wysokie stanowiska administracyjne. Ale ten tytuł, czysto honorowy, nie stawia beneficjentów na tym samym poziomie, co ministrowie tek. Sam cesarz wyraził to jasno: „Dlatego uważam ustanowienie moich ministrów stanu tylko za wielką nagrodę […]. Moi ministrowie stanu mogą i muszą, do pracy, podlegać rozkazom moich ministrów, podobnie jak radni stanu kierujący działem administracji ”. Podczas stu dni w 1815 roku ministrami stanu byli dwaj ministrowie:
W ramach Restauracji tytuł ten ma zasadniczo charakter honorowy. Został on następnie przydzielony, nie będąc systematycznym ani wyłącznym, ministrom odchodzącym z urzędu po ich rezygnacji. Ta tradycja jest na tyle powszechna, że z drugiej strony fakt, że król nie przekazał jej byłemu ministrowi, został uznany za zniewagę. W 1815 r. Ludwik XVIII utworzył Radę Tajną , odrębną od Rady Ministrów , w której zasiadali ministrowie stanu, która przypominała Ancien Régime . Jednak ta Tajna Rada rzadko się spotykała. Rola tego honorowego tytułu Ministra Stanu jest podobna do tej używanej obecnie w Belgii .
|
|
|
W Drugim Cesarstwie sytuacja wyglądała wyraźnie inaczej . Napoleon III rzeczywiście ustanowił posługę stanu i wiceminister był posiadaczem tego ministerstwa . Minister stanu odpowiadał za politykę prestiżową Cesarstwa, w szczególności za organizację festiwali i uroczystości. Interweniował na polu sztuk pięknych, teatrów i muzeów . Minister stanu był więc ministrem pełnym.
Różne reżimy republikańskie przywróciły tytuł ministra stanu, przypisując go członkom rządu, którzy powinni być uhonorowani.
W III i IV RP tytuł ministra stanu był nadawany politykom lub nie, aby umożliwić im udział w rządzeniu bez sprawowania funkcji ministerstwa. Ci ministrowie byli postrzegani jako poręczyciele polityczni.
Zobacz także Lista francuskich ministrów bez teki .
W V Republice Ministra Stanu ustala się protokołem po premierze i przed ministrami pełnej delegacji, wiceministrami i sekretarzami stanu . W szerokim sensie minister oznacza każdego członka rządu. Jedynym prerogatywą ministra stanu jest możliwość organizowania spotkań międzyresortowych, co zwykle należy do prerogatyw premiera .
Tytuł ministra stanu nadawano dotychczas charyzmatycznym politykom , przywódcom partii politycznych (lub rzadziej apolitycznym osobom, takim jak André Malraux czy Nicolas Hulot ), aby legitymizować ogólną politykę rządu wobec obywateli i decydować poprzez działania ministerstw, co jest uważane za priorytet rządu. W tym samym rządzie może być kilku ministrów stanu (do sześciu w drugim rządzie Rocarda ), ale kilka rządów nie liczyło żadnego (wszystkie rządy pod przewodnictwem Jacquesa Chiraca , z wyjątkiem dwóch ostatnich, Raffarina III i Villepina). rządy z Nicolasem Sarkozym i wszystkie rządy pod przewodnictwem François Hollande'a ). Ministrów stanu czasami porównuje się do wicepremierów .
Trzy kobiety zostały mianowane ministrami stanu, wszystkie w V Republice: Nicole Questiaux , Simone Veil i Michèle Alliot-Marie .
|
|
|
|
|
|
|
|
|