Zimrî-Lîm

Zimrî-Lîm Obraz w Infobox. Tablet przez Zimri-Lim odnoszące założenie w chłodni w Terqa , Luwr Funkcjonować
Król
Tytuł szlachecki
Król
Biografia
Śmierć Mąż
Czynność Król
Tata Yahdun-Lîm
Małżonka Shibtu
Inne informacje
Religia Religia sumeryjska

Zimrî-Lîm (lub Zimri-Lim ) jest ostatnim królem Mari . Panował od 1775 do1761 pne J.-C.

Pochodzenie

Chociaż ogłasza się synem byłego króla Mari Yahdun-Lîm , Zimrî-Lîm jest raczej jego wnukiem lub siostrzeńcem. W każdym razie to on przejmuje głowę dynastii miasta wypędzonej przez króla Samsî-Addu z Ekallâtum . Na czas schronił się w południowo-wschodniej Anatolii , ostatecznie jest wspierany przez króla Sumu-epukh z Yamkhad ( Aleppo ), wroga Samsi-Addu. Kiedy ten zmarł w 1775 roku, Zimrî-Lîm wyruszył do ataku na królestwo Mari, które przejęli jego generałowie, wypierając Yasmah-Addu , syna Samsî-Addu , pozwalając mu powrócić na tron ​​swoich przodków. Być może to właśnie ta seria wydarzeń śledziła nas w najstarszej znanej epopei semickiej.

Fragmenty eposu Zimri-Lim  :

„Chcę wychwalać Zimri-Lîm, dzikiego byka walki, chcę wszędzie powtarzać sławę bohatera na wieczność. Zimri-Lîm, spadkobierca Yahdun-Lîrn, mistrza Beduinów, tego, który zburzył wał wroga. Chcę wywyższyć bohatera ... boga Matko! Słuchajcie! Uważajcie na moje słowa o tym, który ścigał przeciwnika do końca, tego, który poddał wrogów! (...) W drogocenne łono matki! - bogowie nadali mu jego imię, niech będzie święty zamysł Anuma, byka jego kraju!

Pomiędzy Haburem a Eufratem, gdzie Addu wydał werdykt wroga, wypowiedział swój okrzyk i unicestwił swój klan oraz rozrzucił swoją wolę na cztery strony świata. Kraj zrabował dobra, które posiadał (wróg), w mieście Bisan, całe lśniące złoto! Przeciął wroga jak węzeł liny. Ziemia była podlewana krwią wojowników. Annunitum szedł w prawo, grzmiący Addu wydał okrzyk. Wydał okrzyk i nagle złamał włócznię wroga. Wylał swoją truciznę na kraje. Zimri-Lîm, który łamie włócznie wroga, wylał swoją truciznę na jego wrogów. Gdy tylko Addu zamanifestował się w ten sposób nieodwołalnie, przemówił Zimri-Lîm, lampart bojowy, potężny, który chwyta niegodziwców, który niszczy wrogów, złożył oświadczenie. Zwrócił się do swoich młodych wojowników:

„Jeśli stworzyło cię łono, tak jak ty, matka mnie urodziła. Walka ze mną, mój plan się zmienił. Cztery strony świata toczą z tobą wojnę. (...) kraj (...) uwolnij to dla mnie! „(...)

Dopóki król nie osiągnął swojego celu i nie zgiął Ida-Maras u swoich stóp, nigdy nie pił niczego poza wodą ze skór. Przydzielony do żołnierzy naprawdę zniósł to wszystko. Wielcy łowcy byli z nim także na wsi: jak słomiany wiesiołek na stepie, jego wojownicy jedli mięso; zdobyli tylko więcej odwagi i zwiększyli swoją siłę. (...)

Kiedy król osiągnął swój cel, wszedł przed Nunamnir. W Ekisiqqa składa swoją ofiarę. W Terqa, ukochanym Daganie, życiu, dobrobycie i sile, Zimri-Lîm zażądał od Dagana. "

Królowanie Zimrî-Lîm jest dwojakie: jest królem Mari i jego terytorium, a także królem koczowników bensimalickich (podczas gdy jest on tylko zwierzchnikiem innego wielkiego plemienia tego regionu, Beniaminitów.

Jego panowanie

Gdy na tronie, idzie w ślady Yasmah-Addu , którego administracja i harem on przejmuje (w tym jego głównym żona Dam-hurasi, córki króla Qatna który staje się jego de facto sojusznikiem.), Z jedyną różnicą jest to, że jest sprzymierzeńcem króla Aleppo, którego córkę Shibtu poślubia. Poddaje ostatnie opory, byłym partyzantom Samsî-Addu, a następnie plemion Beniaminitów , które porzucił po skorzystaniu z ich pomocy podczas podboju Mari.

W 1772 roku Zimrî-Lîm rozpoczął zwycięską wyprawę do doliny Chabur . Ale musi natychmiast stawić czoła konfliktowi przeciwstawiającemu się mu Esznunnie , której sojusz odrzucił i który sprzymierzył się z Beniaminitami. Napędzany atakiem rozgrywającym się na dwóch frontach (wzdłuż Tygrysu i Eufratu ), król Mari w końcu zwycięża i zawiera pokój ze swoimi przeciwnikami. Skutkuje to pojednaniem z Beniaminitami.

Sytuacja z Eshnunną wydawała się bardziej chwiejna. Ponadto, gdy elamicki władca Siwepalarhuhpak zaatakował to miasto, Zimrî-Lîm i Hammurabi z Babilonu (kolejny przeciwnik Esznunny) udzielili mu wsparcia. Elamici udało się obalić Esznunnę. Zimrî-Lîm następnie przewodzi zachodnim ekspedycjom wspierającym Yamhad i pozostaje w Ugarit . Ale wtedy dowiedział się, że Elamici w tym samym czasie najeżdżali Trójkąt Chaburski i Babilon. Następnie w obliczu nowego zagrożenia zawiera sojusz z Hammurabim. Jeśli Szubat-Enlil upadnie po raz pierwszy , a Babilonia jest poważnie zagrożona, Mariotowie i Babilończycy, do których dołączył król Aleppo, odsuwają swoich przeciwników w Babilonii w sposób ekstremalny . Elamici nie stanowią już zagrożenia.

Sytuacja między Zimrî-Lîm a jego odpowiednikiem z Aleppo, Hammurabim (nie mylić z władcą babilońskim), uległa następnie eskalacji z powodu sporów o majątek w Alahtum , ale pozostała niewielka . Następnie Zimrî-Lîm udziela wsparcia Hammurabiemu z Babilonu, który toczy wojnę z Larsą . To z północy pojawiają się problemy.

Ishme-Dagan , najstarszy syn Samsî-Addu, który jakimś cudem zachował tron Ekallâtum , atakuje północne domeny Zimrî-Lîm, podczas gdy część jego żołnierzy znajduje się w południowej Mezopotamii, by wspierać Hammurabiego przeciwko Larsie. Zwycięstwo Babilończyków pozwoliło Zimrî-Lîmowi odzyskać swoje wojska i odeprzeć przeciwnika. Następnie stanął w obliczu nowych buntów w Chaburze, które z trudem stłumił.

Koniec królestwa Mari

Wszystkie te bunty niewątpliwie osłabiły potęgę Mari, podczas gdy z drugiej strony Babilon nie ma już przeciwnika w południowej Mezopotamii po kolejnych eliminacjach Elamitów, Larsy, a następnie Esznunny, którą przyjmuje Hammurabi. 1762. Mąż i Babilon znajdują się wtedy. twarzą w twarz, a konflikt wybucha w nieznanych nam warunkach. Sytuacja zmienia się na korzyść Hammurabiego. Upadek Mari następuje w 1761 roku, po konflikcie, którego szczegóły nie są nam znane. Miasto zostaje zdobyte i splądrowane, a następnie jego pałac zostaje zniszczony w 1759 roku, kiedy Babilończycy opuszczają region.

Królestwo Mari zostaje poćwiartowane. Północno-zachodnia część jest niewątpliwie zaanektowana przez króla Aleppo , Hammurabiego, aw dolinie Eufratu powstaje małe królestwo ( Hana ), którego stolicą jest Terqa (1761-1625 pne J.-C.).

Uwagi i odniesienia

  1. Michael Guichard, Florilegium Marianum XIV, L'épopée de Zimri Lim , Paryż, SEPOA,2014, 167  pkt. , str. 12-24

Bibliografia