Zhanjiang

Zhanjiang shi
湛江

Administracja

Kraj

Chiny

Prowincja lub region autonomiczny

Guangdong

Prefektura

Zhanjiang
( miasto-prefektura )

Status administracyjny

Miasto: 524000

ZHA

+86 (0) +86 (0) 759

Rejestracja

Demografia

6,571,400 mieszk . (2004)

Gęstość

526 mieszkańców/km 2

Geografia

Informacje kontaktowe

21°12′00″ północ, 110 °23′00″ wschód

Wysokość

21 mln

Powierzchnia

1 249 000 ha = 12 490 km 2

Lokalizacja

Geolokalizacja na mapie: Chiny

Zhanjiang shi

Geolokalizacja na mapie: Chiny

Zhanjiang shi

Znajomości

Stronie internetowej

www.zhanjiang.gov.cn

Zhanjiang ( chiński :湛江市 ; pinyin : Zhanjiang shi ) (przemianowany Fort-Bayard podczas francuskiej kolonizacji) to miasto o statusie prefektury w Chińskiej Republice Ludowej Chin znajduje się na zachodnim krańcu prowincji o Guangdong w północno-wschodniej części Półwyspu Leizhou . W linii prostej znajduje się mniej więcej w połowie drogi między Kantonem , Shenzhen i Hongkongiem na wschodzie oraz Hanoi i Haiphong na zachodzie.

Raczej słaba stolica byłego francuskiego terytorium dzierżawy od 1898 do 1945 roku ( terytorium Kouang-Tcheou-Wan ), przez pewien czas była znana jako Fort-Bayard. Obecnie jest to jeden z największych portów wojskowych Chin i rozwijające się gospodarczo miasto w południowych Chinach.

Historia

Miasto było małym portem rybackim, gdy zostało zajęte przez Francję w 1898 roku .

Administracja francuska

W 1899 roku, kiedy Chinami rządziła cesarzowa Cixi (Tseu-Hi, według ówczesnej francuskiej transkrypcji), Francuzi zmusili ją do oddania w dzierżawę terytorium Kouang-Tchéou-Wan na 99 lat ; chcieli rozwinąć port, który nazwali Fort-Bayard, aby obsługiwał południe Chin, gdzie mieli wyłączne prawa do rozwijania kolei i wydobywania minerałów. W 1939 roku, terytorium pod administrację francuską miało powierzchnię 12,795 km 2 (lub 2,2 departamentach francuskich), łącznie 25 km 2 dla miasta Fort-Bayard.

Francja zachowała administrację regionu aż do jej okupacji przez Japonię w 1943 roku.

Reintegracja w Chinach

Pod koniec II wojny światowej, wraz z odejściem Japończyków, Fort-Bayard ogłoszono „wolnym miastem”. Francja nie wysłała wojsk, terytorium zostało pozostawione same sobie, a jego los był kwestionowany zarówno przez chińskich nacjonalistów, jak i komunistów.

Retrocesja Kouang-Tchéou-Wan do Republiki Chińskiej została ratyfikowana traktatem z26 sierpnia 1945, natomiast od wyjazdu Japończyków terytorium to jest okupowane przez armię Kuomintangu .

Terytorium zostało następnie zajęte przez komunistów chińskich od końca 1948 roku i ostatecznie włączone do Chińskiej Republiki Ludowej w grudniu 1949 roku .

Podziały administracyjne

Miasto o statusie prefektury z Zhanjiang (12490 km 2 ), ma jurysdykcję w dziewięciu podobszarów - czterech okręgów , trzech miastach na poziomie powiatów i dwa Xian .

1: okręg Chikan - - 区Chìkǎn Qū ;
2: okręg Xiashan – 霞山区Xiáshan Qū ;
3: dzielnica Potou - 坡头区Pōtóu Qū ;
4: dzielnica Mazhang - 麻章区Mázhāng Qū ;
5: miasto Wuchuan - 吴川市Wúchuan Shì ;
6: miasto Lianjiang - 市市Liánjiang Shu ;
7: miasto Leizhou - 雷州市Léizhōu Shì ;
8: Xian stanowi Suixi -遂溪县Suixi Xian ;
9: Xian od Xuwen -徐闻县Xuwen Xian .

Gospodarka i transport

Miasto Zhanjiang zostało wyznaczone w ramach tzw. planu rozwoju Nowego Jedwabnego Szlaku , który jest przedmiotem różnych planów budowy infrastruktury i rozwoju gospodarczego.

Gospodarka była do tej pory zdominowana przez rolnictwo oraz działalność baz morskich i wojskowych. Od 2015 roku chiński rząd centralny podjął decyzję o dywersyfikacji gospodarki Zhanjiang na sektory petrochemiczny, morski (transport, port) i inżynierii morskiej. W tym kontekście m.in. delegacja z ratusza miasta Zhanjiang odwiedziła Norwegię, Wielką Brytanię i Francję (Paryż, Brest, Nicea) wwrzesień 2017.

Chińska grupa naftowa Sinopec i kuwejcka grupa Kuwait Petroleum Corporation (KPC) osiągnęły porozumienie 50/50, aby zainwestować około 9 miliardów dolarów w nową rafinerię w Zhanjiang, która ma zostać otwarta w 2020 roku i będzie częściowo zasilana ropą eksportowaną przez Kuwejt . Francuska grupa naftowo-gazowa Total przez jakiś czas rozważała udział w tym projekcie, ale ostatecznie odmówiła.

Zhanjiang City posiada lotnisko oferujące regularne loty do Hongkongu , Kunming , Changsha , Canton , Shantou i Shenzhen , a także port z terminalami przystosowanymi do przyjmowania różnych typów statków.

W 1937 roku pilot Marcel Doret w towarzystwie radia Jérôme Micheletti zatrzymał się tam podczas nalotu Paryż-Tokio na Caudron Simoun .

W czerwiec 2019, w ramach wielkiego planu rozwoju Nowego Jedwabnego Szlaku, rząd chiński zatwierdził plan budowy nowych terminali kolei dużych prędkości, a także rozbudowy portów i lotnisk.

wpływy francuskie

Edukacja

Francuski był nauczany w Lycée Pasteur w Fort-Bayard w latach 1921-1943: francuski (europejski) nauczyciel, wspomagany przez zespół pięciu francuskojęzycznych nauczycieli z Indochin (w tym trzech członków pochodzenia chińskiego) i dwóch wietnamskich, udzielał lekcji. Reszta nauczania była po chińsku. Celem było przeszkolenie francuskojęzycznej kadry kierowniczej do administrowania dzierżawionym terytorium.

W latach 1921-1943 do Fort-Bayard wyjeżdżali inni nauczyciele pochodzący z Hanoi (zwłaszcza z liceum Albert-Sarraut ) lub nawet z Sajgonu .

Francuskojęzyczni nauczyciele, pochodzący z Fort-Bayard, zostali przeszkoleni i rozpoczęli działalność w 1925 roku. Niektórzy opuścili to terytorium i dołączyli do Indochin lub Chin kontynentalnych, a nawet do francuskiej koncesji Szanghaju .

W 1943 roku podczas okupacji japońskiej zamknięto gimnazjum Pasteura, a kadrę nauczycielską wywieziono do Indochin. Szkoła stała się kwaterą główną japońskich sił okupacyjnych od 1943 dowrzesień 1945. Część szkoły służy jako skład broni i materiałów wybuchowych. Ostatni Japończycy opuszczają terytorium wPaździernik 1945. Szkoła jest wówczas zamknięta na stałe. W latach 1921-1943 około dwóch tysięcy Chińczyków nauczyło się tam francuskiego. Japońska kapitulacja wojskowa przedstawicielom chińskich sił nacjonalistycznych. WStyczeń 1946Francja potwierdza swoje odejście, a także zamknięcie szkoły, zamkniętej już w 1943 roku. Francja nie wysyła żadnego przedstawiciela podczas japońskiej kapitulacji na terytorium. W tym samym roku 1945 szkołę zamknięto więc na stałe, a jej budynek rozebrano w 1950 r., w celu powiększenia powierzchni portu.

W 1995 roku na terytorium było około tysiąca frankofonów, najczęściej powyżej 65 roku życia .

Kult

Region jest ewangelizowany przez księży z Misji Zagranicznych Paryża z wikariatu apostolskiego Kantonu , następnie od 1900 roku zależy bezpośrednio od wikariatu apostolskiego w Hanoi , natomiast zaplecze chińskie jest zależne od Kuongtong-Occidental, przemianowanego na Wikariat Apostolski Pakhoi w 1924. Kościół św. Wiktora został zbudowany przez Francuzów.

Znaczki

Pod administracją francuską od 1898 r . używano pieczęci indochińskich . W 1920 roku byli przeciążeni Kouangtchéou .

W 1898 roku, kiedy przybyli Francuzi, żaden Chińczyk w Kouangtchéou nie mówił po francusku, a liczba analfabetów była ogromna. W latach 1898-1943 poczta, zwłaszcza do innych krajów, była bardzo marginalna, a przesyłki dotyczyły tylko kilku przejeżdżających żołnierzy francuskich lub indochińskich. Powszechnie stosowane są również stemple indochińskie bez dopłat. Emisje znaczków z nadrukiem Kouangtchéou trwały do 1944 roku . W latach 1940 i 1944 , emisja znaczków z administracji Vichy nigdy nie weszła w życie. Te znaczki są „niewydane” i nie są uznawane przez władze komunistycznych lub nacjonalistycznych Chin.

W rzeczywistości niewiele znaczków Kouangtchéou było naprawdę używanych na poziomie lokalnym, a poczta krążąca poza terytorium jest marginalna: ponownie w 1940 r. (w 1938 r. na terytorium jest 85% analfabetów, a uczeni używają chińskich ideogramów ). . Większość znaczków jest używana w Tonkin i francuskiej koncesji Szanghaju . Tak więc nie jest niczym niezwykłym we Francji metropolitalnej otrzymywanie na przykład listu z Hanoi lub nawet z Sajgonu z jednym lub kilkoma indochińskimi znaczkami z nadrukiem Kouangtchéou . Ponadto Francuzi (a raczej: poddani francuscy, do których zaliczają się tubylcy indochińscy, zwłaszcza Tonkińczycy, oraz żołnierze wojsk kolonialnych (Annamici, Kambodżanie, Indianie z kont francuskich w Indiach, Chińczycy z Indochin) nigdy nie są zbyt liczni w terytorium: 120 w 1905 r. , 105 w 1912 r. , 80 w 1930 r. i 83 w 1939 r. (Liczby te nie obejmują kadr wojskowych, które nadzorują garnizon żołnierzy tonkińskich i indochińskich, a które są Europejczykami).

Od kwietnia 1943 r. używane są znaczki chińskie bez dopłaty, a także znaczki z Indochin do 1945 r. (rzadsze). Z odejściem ostatniego francuskiego garnizonu wojskowego w 1943 roku, pozostała zapas znaczków wydanych między 1930 a 1940 był używany, między 1946 i 1949 , w Kochinchina , zwłaszcza w Sajgonie , w Tonkin , zwłaszcza w okolicach Hanoi , aw regiony, które nie były w rękach Wietnamu , aż do 1953 roku, ponieważ zapas niesprzedanych jest ważny.