Zenit Petersburg

Zenit Petersburg Ogólny
Pełne imię i nazwisko Футбольный клуб „Зенит” Санкт-Петербург
(Futbolny klub „Zenit” Sankt-Peterburg)
Pseudonimy сине-бело-голубые (niebiesko-biało-lazurowy)
зенитчики (Zenetycy)
Poprzednie imiona Staliniec ( 1929 - 1940 )
Fundacja 25 maja 1925
Status zawodowy od 1936
Zabarwienie Lazurowy niebieski, niebieski i biały
stadion Gazprom Arena
(68 134 miejsc)
Siedziba Nekrasova Street 3/5,
191104 Sankt Petersburg , Rosja
Aktualne mistrzostwa Rosyjska Premier League
Właściciel Gazprom
Prezydent Aleksandr Miedwiediew
Trener Siergiej Semak
Najbardziej ograniczony gracz Anatolij Dawydow (456)
Najlepszy napastnik Aleksandr Kerjakow (168)
Stronie internetowej (w) fc-zenit.ru
Lista nagród głównych
Krajowy Mistrzostwa Rosji (7)
Puchar Rosji (4)
Superpuchar Rosji (6)
Mistrzostwa ZSRR (1)
Puchar ZSRR (1)
Superpuchar ZSRR (1)
Międzynarodowy Puchar UEFA (1)
Superpuchar UEFA (1)

Koszulki

Zestaw lewego ramienia zenit2021H.png Body kit zenit2021H.png Zestaw prawego ramienia zenit2021H.png Zestaw spodenki.png Zestaw skarpet zenit2021H.png Rezydencja Zestaw lewego ramienia zenit2021A.png Body kit zenit2021A.png Zestaw prawego ramienia zenit2021A.png Zestaw spodenki.png Zestaw skarpetek.png Na zewnątrz

Aktualności

Na bieżący sezon patrz:
Mistrzostwa Rosji w Piłce Nożnej 2021-2022
0

Zenit St Petersburg (w języku rosyjskim  : Футбольный Klub „Зенит”  : Futbolny klub Zenit ) jest klub piłkarski rosyjski założony w 1925 roku w mieście Sankt Petersburgu i oparte od 2017 roku na stadionie Krestovsky .

Zintegrowany w sowieckiej pierwszej dywizji w 1938 roku, Zenith stał się następnie powracającym klubem z umiarkowanym sukcesem, zdobywając krajowy puchar w 1944 roku i mistrzostwo w 1984 roku . Przeżył niespokojny okres od końca lat 80. do połowy lat 90., kiedy to spędził kilka sezonów w radzieckiej i rosyjskiej drugiej lidze , wrócił na czoło w 1999 r., wygrywając Puchar Rosji w 1999 r., a następnie stabilizując się w czołówce. ranking pierwszego kroku. Przejęcie klubu przez spółkę energetyczną Gazprom pod koniec 2003 roku przyniosło drastyczny wzrost jego środków finansowych, co doprowadziło w szczególności do zdobycia pierwszego tytułu mistrzowskiego w Rosji w 2007 roku, a następnie zwycięstwa w Pucharze UEFA w następnym roku . Zenith stał się później jedną z największych stajni rosyjskiej piłki nożnej w latach 2010-tych, zdobywając sześć nowych tytułów mistrzowskich w latach 2010-2021, a także trzy inne krajowe puchary w latach 2010 , 2016 i 2020 .

Główne kolory klubu to niebieski, lazurowy i biały. Zenith przekształcił się w Stadion Kirowa i Stadion Pietrowski, zanim w 2017 roku przeniósł się do nowej Gazprom Arena . Jej obecnym prezesem jest od lutego 2019 r. Aleksandr Miedwiediew, a Siergiej Semak od tego czasu szkoli pierwszą drużynęmaj 2018.

Historia klubu

Początki klubu

Piłka nożna w Petersburgu pojawiła się pod koniec XIX -go  wieku , który widział powstawanie kilku zespołów amatorskich, szczególnie wokół terenów przemysłowych. Brak archiwalnych i trudne identyfikowalność rosyjskiego futbolu wcześnie -XX th  century , początki obecnego Zenith dawna niepewne i przedmiotem wielu dyskusji. Klub był więc przez długi czas mylony z Mourzinką , zespołem pierwotnie założonym w 1914 roku, zanim został przemianowany na bolszewików w 1924 roku i wziął udział w mistrzostwach miejskich, a następnie został włączony do stowarzyszenia sportowego Zenith w 1936 roku, zanim wszedł do mistrzostw Związku Radzieckiego pod tą nazwą w 1938 roku . W tym samym czasie pod koniec lat 20. w leningradzkim zakładzie metalurgicznym (LMZ) powstał inny klub , który dołączył do mistrzostw miejskich w 1931 r., a następnie do drugiej dywizji sowieckiej w 1936 r. Te dwie drużyny wzięły udział w 1938 r. do sowieckiej pierwszej dywizji jako oddzielne zespoły. Zenith został zdegradowany pod koniec roku, podczas gdy Stalinowie zdołali się utrzymać. Obydwa kończą się łączeniem pod koniec następnego sezonu, aby dać początek obecnemu Zenithowi, ale na podstawie Stalina, z sezonu 1940 , co skutecznie prowadzi do zniknięcia byłej Mouzinki, podczas gdy Staliniec jest dziś uważany za być prawdziwym przodkiem obecnego Zenitu.

To zamieszanie i brak dokładnych informacji spowodowały tym samym wiele debat dotyczących w szczególności daty powstania klubu, która według punktów widzenia przypadała na lata 1914-1939. Aby położyć kres tej niepewności, prezydent Vitali Moutko powołał wCzerwiec 1999komisja, której zadaniem było ustalenie dokładnej daty powstania klubu, w tym w szczególności historycy sportu Jurij Łukosiak, członek IFFHS , Władimir Andriejew i Władimir Faline. Pierwsza proponuje następnie pięć możliwych dat: 1914, 1931, 1936, 1938 i wreszcie 1939. Druga postanawia zaproponować jako datę założenia datę założenia.25 maja 1925, co odpowiada pierwszej wzmiance o drużynie piłkarskiej LMZ w lokalnej prasie. Komisja postanawia najpierw zachować rok 1936, uznawany za obowiązującą datę organizacji sowieckich towarzystw sportowych i związanych z nimi klubów. Decyduje ostatecznie prezydent Moutkomaj 2000 podążać za propozycją Faline i ustalić datę założenia na 25 maja 1925.

Data ta pozostaje mimo wszystko do dziś kwestionowana, w szczególności przez Loukosiaka, który zapewnia, że ​​o ile zamiar stworzenia w fabryce drużyny piłkarskiej rzeczywiście był wspomniany w tej dacie, to późniejszy artykuł z dn.Sierpień 1925wskazuje jednak, że projekt ostatecznie nie był kontynuowany. Według niego zespół, który dał początek Zenithowi, został najprawdopodobniej założony w 1931 r., roku odpowiadającym wstąpieniu zespołu LMZ do miejskich mistrzostw oraz pierwszym istniejącym archiwum jego działalności. Uważa, że ​​wybrana data została prawdopodobnie wybrana w celu symbolicznym, aby móc uczcić 75-lecie klubu w 2000 roku.

1925-1944: Pierwsze lata i zwycięstwo w krajowym pucharze

Mimo wyznaczonej daty powstania, pierwsze ślady istnienia klubu pojawiają się dopiero jesienią 1929 roku, kiedy to wzmianka o drużynie piłkarskiej Stalinets biorącej wówczas udział w mistrzostwach związkowych metalowców. Tak naprawdę nie było to zorganizowane aż do 1931 roku, integrując w tym samym roku miejskie mistrzostwa Leningradu, gdzie zajął trzecie miejsce w jesiennych mistrzostwach, za Dynamem i Krasną Zarią , które wtedy zdominowały lokalną piłkę nożną. W następnym roku klub wziął udział w związkowych Spartakiadach , gdzie dotarł do półfinału, zanim został pokonany przez Krasnej Zarii wynikiem 5-0. Latem 1935 dotarł także do finału Pucharu Unii, zanim został pokonany przez Elektrozavod Moskwa. W tym roku również bramkarz drużyny, Georgy Chorets, został uznany za najlepszego bramkarza w Związku Radzieckim. Wiosną 1936 roku klub dołączył do radzieckiej drugiej ligi, gdzie stał się trzecią narodową drużyną Leningradu po Dynamo i Krasnej Zarii. W swoim pierwszym sezonie zajął trzecie miejsce za Dynamem Tbilisi i ZIS Moskwa, a w jesiennych mistrzostwach zajął szóste miejsce. Grał także w pierwszej edycji Pucharu ZSRR w tym samym roku, gdzie dotarł do fazy pucharowej, zanim został wyeliminowany przez Spartak Moskwa .

Po zajęciu czwartego miejsca w mistrzostwach z 1937 roku, Stalinowie skorzystali z reorganizacji mistrzostw sowieckich, której organizatorzy postanowili połączyć cztery istniejące poziomy w jedną dywizję , aby na początku sezonu 1938 zintegrować elitę . Jako jedna z pięciu leningradzkich drużyn biorących udział w mistrzostwach, Spartak i Zénith również dodali do dwóch innych już obecnych, klubowi udaje się uciec przed spadkiem, zajmując czternaste miejsce na dwadzieścia sześć, podczas gdy pierwsza liga zostaje zredukowana do czternastu. kluby z następnego roku . Po jedenastym miejscu w 1939 roku i przegranym finale pucharu narodowego ze Spartakiem Moskwa, Stalinowcy pod koniec roku wchłonęli Zenith Leningrad, który przejęli już w 1940 roku, by pod koniec tego roku zająć dziesiąte miejsce. w zeszłym roku . W tym okresie zadebiutował młody bramkarz i przyszły reprezentant ZSRR Leonid Iwanow .

Mistrzostwa ZSRR zostały przerwane w latach 1941-1945 z powodu wybuchu II wojny światowej , która szybko dotarła do bram Leningradu . Gracze są więc albo zaangażowani w armię do obrony miasta, albo przenieśli się na tereny przemysłowe najpierw w Kazaniu, a następnie w Kaliningradzie pod Moskwą w 1943 r. Zenith bierze udział w mistrzostwach tego roku. piłkarze z klubu, do którego są dodani piłkarze wypożyczeni przez Spartak Moskwa , wszyscy pod kierunkiem moskiewskiego trenera Konstantina Kvachnine'a . Po zniesieniu oblężenia Leningradu na początku 1944 roku Zenith powrócił do miasta w lutym. Chociaż wojna jeszcze się nie skończyła, Puchar Związku Radzieckiego odzyskuje swoje prawa w miesiącuCzerwiec 1944i włącza klub do swoich 24 uczestników. Począwszy od 1/8 finału Zenith początkowo eliminował Dynamo Moskwa, by w kolejnej rundzie pokonać drugą drużynę tego samego klubu. Zwycięzca Dynama Baku w ćwierćfinale, następnie wygrał ze Spartakiem Moskwa, aby awansować do drugiego finału pucharowego, w którym pokonali CDKA Moskwa wynikiem 2-1 na27 sierpnia 1944 rwygrać swój pierwszy krajowy konkurs, stając się pierwszą drużyną spoza Moskwy, która zdobyła puchar. W okresie powojennym klub na stałe opuścił tereny LMZ , aby zintegrować tereny GOMZ , firmy optyki instrumentalnej.

1945-1977: Stagnacja w środku rankingu

Mistrzostwa Związku Radzieckiego zostały w końcu wznowione w maj 1945. Zenith nagrany najlepszym rankingu w tym roku, zajmując szóste na koniec sezonu . W tym samym czasie zrobił znaczącą karierę w krajowym pucharze, gdzie dotarł do etapu półfinałowego, zanim został w dużej mierze pokonany przez CDKA Moskwa, która zemściła się za porażkę z poprzedniego roku, wygrywając z wynikiem 7-0 przed zwycięstwem rywalizacja z Dynamem Moskwa . W następnych latach klub ustabilizował się jako regularny w środku pierwszej ligi, utrzymując się bez większych trudności, ale nigdy nie zdołał wyróżnić się wśród dominujących drużyn, a w 1950 r. przeniósł się na stadion Kirowa , który zajmował do czasu rozgrywek ligowych. koniec lat 80-tych.

1953 sezon piła Dinamo Leningrad zdegradowany z elity przed osiedleniem się w niższych ligach, pomimo krótkiego powrotu na początku 1960 roku, pozostawiając w zenicie na stałe jako głównego przedstawiciela miasta Leningradu. W sowieckiej mistrzostwa. Ponownie dotarł do półfinału Pucharu Związku Radzieckiego w 1954, a następnie w 1961, odpadając w obu przypadkach przez Dynamo Kijów, a następnie Torpedo Moskwa . Sezon 1957 był szczególnie trudny dla klubu, który rozpoczął się serią dziesięciu meczów bez zwycięstw na początku mistrzostw, co doprowadziło w szczególności do zamieszek kibiców na stadionie.14 maja 1957po meczu z Torpedo Moskwa przegrała w ósmej kolejce 5:1. Wzięty w garść przez Gueorgui Jarkova od czerwca, zespół zdołał się utrzymać i zanotował znacznie lepsze wyniki w kolejnym roku , tym razem zajmując czwarte miejsce w tabeli jeden punkt od podium i sześć jednostek za mistrzem Spartakiem Moskwa .

Okres lat 60. przyniósł klubowi coraz bardziej rozczarowujące wyniki, zaczynając w 1960 r. od piętnastej i przedostatniej pozycji, co w szczególności doprowadziło do odejścia Jarkowa w sierpniu. W kolejnych latach zespół regularnie plasował się poza pierwszą dziesiątką. Ten okres zakończył się w 1967 r. dziewiętnastym i ostatnim miejscem w lidze, co powinno doprowadzić do jego pierwszego spadku. Uratowały go jednak władze polityczne, które chciały wówczas uniknąć spadku jedynego przedstawiciela Leningradu, miasta, z którego pochodziła Rewolucja Październikowa 1917 r., której pięćdziesiątą rocznicę obchodził wówczas. W ten sposób mistrzostwa zostają rozszerzone do dwudziestu zespołów, podczas gdy Zenith zostaje ostatecznie utrzymany. Następnie w latach 70. powrócił na swoje miejsce jako zespół średniej klasy.

1978-1989: Zwycięstwo w mistrzostwach i zejście do drugiej ligi

Pod koniec sezonu 1977 do klubu trafił trener Jurij Morozow . To po raz pierwszy daje drużynie dwa dziesiąte miejsca w 1978 i 1979 roku . Sezon 1980 okazał się jednak znacznie bardziej owocny dla klubu, który tym razem po raz pierwszy w swojej historii zdołał zająć trzecie miejsce w tabeli, plasując się za Dynamem Kijów i Spartakiem Moskwa . Ten występ pozwolił mu zakwalifikować się po raz pierwszy w swojej historii do Pucharu UEFA w następnym roku , gdzie został jednak wyeliminowany w pierwszej rundzie przez Dynamo Drezno . Jednocześnie ten wyjątkowy sezon pozostał bez rezultatu, Zenith spadł na piętnaste miejsce w tabeli w 1981 roku . Morozow opuścił klub w następnym roku po siódmym miejscu.

Zastępca Morozowa od 1983 roku, Pavel Sadyrine , który grał w klubie w latach 1965-1975, w swoim pierwszym sezonie doprowadził drużynę do czwartego miejsca w mistrzostwach , trzy punkty przewagi nad podium za Dynamem Mińsk, jednocześnie awansując do półfinału. krajowego pucharu przed pokonaniem przez Chakhtiora Doniecka . Kolejny rok był jeszcze lepszy, tym razem Zenith zdołał zdominować mistrzostwo, aby w końcu wygrać swój pierwszy i jedyny tytuł mistrzowski Związku Radzieckiego na koniec ćwiczeń, licząc dwa punkty przed swoim wicemistrzem Spartak Moskwa. Wśród 21 graczy w zwycięskim składzie tylko trzech nie pochodzi z Leningradu: Michaił Birioukow , Anatolij Dawydow i Wiaczesław Mielnikow . Równolegle klubowi udaje się dotrzeć do finału krajowego pucharu, gdzie jednak zostaje pokonany przez Dynamo Moskwa w miesiącuCzerwiec 1984.

Jako zwycięzca mistrzostw, Zénith po raz pierwszy w swojej historii zakwalifikował się do Pucharu Klubowych Mistrzów w 1985 roku . Z łatwością wygrał w pierwszej rundzie z norweskim zespołem Vålerenga z łącznym wynikiem 4-0, ale w kolejnej fazie musiał przegrać z mistrzem Finlandii Kuusysi Lahti . W skali kraju zespół rozpoczął sezon z trudem , odnosząc cztery kolejne porażki na początku roku, po czym stopniowo wracał do zdrowia, by ostatecznie zająć szóste miejsce pod koniec roku. W przedsezonie 1987 roku narastały napięcia między zawodnikami a kierownictwem klubu. Zostało to szybko odzwierciedlone w terenie, Zenith szybko plasuje się na dole rankingu, podczas gdy Sadyrine w końcu opuszcza swoją pozycję wCzerwiec 1987. Następnie został zastąpiony przez swojego zastępcę Vladimira Goloubeva, który nie mógł powstrzymać klubu przed opuszczeniem Pucharu UEFA w pierwszej rundzie przeciwko Brugge lub zdołał osiągnąć lepsze niż czternaste miejsce w lidze, nie uchodząc z degradacji niż w bezpośrednich konfrontacjach z CSKA Moskwa .

Stanowisko trenera przejął w 1988 roku Stanislav Zavidonov , który przez pewien czas zdołał postawić drużynę na nogi, zajmując w tym roku szóste miejsce i kwalifikację do Pucharu UEFA . Jednak dynamika spadła bardzo szybko od roku finansowego 1989, w którym Zenith ponownie spadł na dół rankingu, podczas gdy Zavidonov odszedł w maju. Wspomniany po raz kolejny, by ocalić klub, Vladimir Goloubev najpierw zabierze ich do drugiej rundy Pucharu UEFA, najpierw pokonując duński zespół Næstved BK, a następnie ciężko pokonany 6:0 przez VfB Stuttgart w drugiej rundzie. W tym samym czasie w lidze nie poprawiły się występy zespołu, który jednak jeszcze pięć lat wcześniej liczył dwunastu zawodników w kadrze ligowej i ostatecznie zakończył sezon na ostatniej pozycji, spychając na pierwsze miejsce do sowieckiej elity. czas w swojej historii po 51 latach nieprzerwanej obecności od 1938 roku.

1990-1996: Przejścia w drugiej lidze i powrót do elity

Zejście z Zenitu i przybycie ukraińskiego trenera Anatolija Konkowa doprowadziły do ​​odejścia dużej części kierownictwa zespołu, podczas gdy pozostali reagują negatywnie na surowe żądania nowego trenera. Te dwa główne czynniki sprawiają, że klub zaczyna sezon w fatalny sposób i bardzo szybko wychodzi z wyścigu pod górę, podczas gdy Konkov zostaje zwolniony od miesiącamaj 1990i zostaje zastąpiony przez Wiaczesława Boulawina , który nie może zrobić lepszego niż osiemnaste miejsce. Wspomniany na czele zespołu dziewięć lat po swoim odejściu Jurij Morozow również nie zdołał zrewitalizować zespołu, który po raz kolejny bardzo szybko spadł w tabeli i ponownie zajął osiemnaste miejsce na koniec roku finansowego 1991.

Koniec 1991 roku przyniósł wielki wstrząs w sowieckiej piłce nożnej wraz z rozpadem Związku Radzieckiego pod koniec grudnia. Stare zawody znikają, aby zrobić miejsce na mistrzostwa unikalne dla każdej z dawnych republik. Mistrzostwa Rosji powstały więc w 1992 roku i włączyły do ​​swoich szeregów rosyjskie drużyny byłej pierwszej, ale także drugiej i trzeciej dywizji radzieckiej, w tym Zenith. W ten sposób klub powrócił w tym roku do najwyższej klasy rozgrywkowej pod wodzą Wiaczesława Mielnikowa , a Morozow zrezygnował na krótko przed rozpoczęciem rozgrywek z powodu sporu ze swoimi menedżerami. Klub, który jednak wciąż nie podniósł się po niepowodzeniach, które doprowadziły do ​​spadku kilka lat wcześniej, a także wyrównania bardzo młodej drużyny w wieku 20 i pół roku, zajął tym samym ósme miejsce w grupie A pierwszej ligi. pierwsza faza przed zakończeniem sezonu na szesnastym miejscu, tuż za Dinamo Stawropola , który wygrał pod względem liczby wygranych meczów. W ten sposób Zenith spadł do drugiej ligi po zaledwie roku w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Włączony do strefy środkowej drugiego rzutu w 1993 roku klub, kierowany w szczególności przez napastnika Władimira Koulika , tym razem udaje się jako pretendent do awansu przez cały sezon. Nie udało mu się jednak, dwa punkty za Ładą Togliatti, która ostatecznie wygrała i awansowała po barażach o awans, a Kulik zajął drugie miejsce w najlepszym strzelcu w okolicy z 36 bramkami, o jedną jednostkę za Vladimirem Fillimonowem z Zvezdy Perm . Druga liga została zreorganizowana na sezon 1994 i przeniesiona do jednej puli, w której klub został zachowany ze względu na swoją pozycję w poprzednim roku. Jednak tym razem nie udało mu się awansować, zajmując trzynaste miejsce, podczas gdy Mielnikow opuścił stanowisko pod koniec roku. Jego następcą jest Pavel Sadyrine , który wraca siedem i pół roku po swoim odejściu z zamiarem przywrócenia Zenitu do pierwszej ligi. Opierając się w szczególności na młodych graczach, takich jak Dmitri Davydov , Denis Ougarov i Denis Zoubko , a także doświadczonych graczach, takich jak Dmitri Bystrov i Sergei Dmitriev , klubowi udaje się tym razem zająć trzecie miejsce w tabeli i uzyskać awans. koniec roku budżetowego 1995 . Aby powrócić do pierwszej ligi, Zenith zdołał z łatwością utrzymać się w kolejnym roku na dziesiątej pozycji. Kontrakt Sadyrine'a nie został jednak przedłużony i pod koniec sezonu opuścił swoje stanowisko.

1997-2002: Stopniowy powrót na pierwszy plan

Anatolij Bychowiec zostaje szefem zespołu na sezon 1997 . Pod jego rozkazami zespół osiągnął tym razem ósme miejsce w mistrzostwach i dotarł do półfinału Pucharu Rosji , gdzie został jednak pokonany przez Dynamo Moskwa . Skupiając w szczególności takich graczy jak Hennadiy Popovych , Roman Maksymyuk , Sargis Hovsepian , Alexandru Curtianu czy Aleksandr Panov , który ze swojej strony powrócił do klubu, na rok budżetowy 1998 Bychowiec zbudował zespół, który wyprowadził Zenita na piątą pozycję. w klasyfikacji, jego najlepszy ranking od 1986 roku. Jednak sezon zakończył się, gdy Anatolij Davydov , Bychovets odszedł ze stanowiska we wrześniu, aby zostać trenerem Rosji . Davydov został następnie potwierdzony jako szef klubu na sezon 1999 . Początek roku to tym razem kariera drużyny w pucharze narodowym , gdzie w ćwierćfinale pokonała Rostselmach Rostów, a w półfinale CSKA Moskwa, by wziąć udział w pierwszym od 1984 roku pucharze. W finale Petersburgers ostatecznie wygrali 3-1, Panov strzelił podwójną bramkę, podczas gdy Maksymyuk strzelił trzeciego gola Zenitha, który tym samym wygrał swój pierwszy konkurs w czasach rosyjskich, i swoje pierwsze trofeum od sowieckich mistrzostw w 1984 roku. brał udział w Pucharze UEFA latem 1999 roku, gdzie jednak odpadł od startu przez włoski zespół w Bolonii . Jednocześnie w lidze drużyna nie może osiągnąć lepszego miejsca niż ósme miejsce.

Kiepski początek sezonu 2000 doprowadził do odejścia Dawydowa, którego w kwietniu zastąpił Jurij Morozow , który następnie zajął trzecie miejsce na czele drużyny. Pod jego rozkazami klub zajął siódme miejsce w mistrzostwach, dwa punkty w eliminacjach europejskich i dotarł do finału Pucharu Intertoto latem 2000 roku, gdzie został jednak pokonany przez Celtę Vigo . Kolejny rok był bardziej owocny dla klubu, który opierając się na młodych zawodnikach z ośrodka treningowego, takich jak Aleksandr Kerjakov , Andreï Archavine czy Wiaczesław Malafeïev , tym razem narzucił się jako jeden z głównych zespołów w mistrzostwach , zawieszając się na trzecim remisie z Lokomotiw Moskwa i cztery punkty straty do Spartaka Moskwa , który ostatecznie wygrywa. W 2002 roku Zenith dotarł do nowego finału krajowego pucharu w maju, zanim został pokonany przez CSKA Moskwa wynikiem 2-0. W lidze klub również ma obiecujący początek sezonu, zajmując czwarte miejsce po dziesięciu dniach. W tym okresie stan zdrowia trenera Morozowa gwałtownie się pogorszył, co doprowadziło do jego rezygnacji w czerwcu. To nagłe i nieoczekiwane odejście znacząco wpłynęło na późniejsze występy zespołu, który odpadł od początku z Grasshopper Zurich w Pucharze UEFA przed upadkiem w lidze pod wodzą Michaiła Birioukowa, potem Borisa Rapoporta , ostatecznie kończąc 2002 rok na dziesiątej pozycji. .

2003-2006: okres Petrželi i przejęcie przez Gazprom

Pod koniec sezonu 2002 prezes klubu Vitali Moutko powołał na czele drużyny Czecha Vlastimila Petrželę , który przywiózł ze sobą kilku zawodników ze swojego kraju, w tym Pavla Mareša i Radka Sirla . Opierając się bardziej na kręgosłupie złożonym z graczy z centrum treningowego , w tym Vladimira Bystrova , Igora Denissova , Vladislav Radimov , Vyacheslav Malafeïev , Aleksandr Kerjakov i Andreï Archavine , w swoim pierwszym sezonie sprowadza Zenitha na drugie miejsce w mistrzostwach Rosji , kończąc na trzecim miejscu . punktów za CSKA Moskwa . Wygrał również w tym roku jedyną edycję Pucharu Ligi , pokonując w finale Czernomorec Noworosyjsk w miesiącuPaździernik 2003. Zespół kontynuował rozmach w następnym sezonie i przez pewien czas znalazł się na szczycie mistrzostw Rosji. Nietrwałe zakończenie sezonu, w którym straciła dwie porażki i remis w ostatnich pięciu meczach, w tym dużą porażkę u siebie z CSKA 3:0, sprawiło, że ostatecznie zajął czwarte miejsce. W tym samym czasie klub wziął udział w Pucharze UEFA 2004-2005, gdzie po raz pierwszy doszedł do fazy grupowej. Zajął jednak czwarte miejsce w grupie H, odnotowując jedno zwycięstwo, jedną porażkę i dwa remisy, iw tym momencie został wyeliminowany.

W 2005 roku drużyna po raz pierwszy dotarła do półfinału Pucharu Rosji , gdzie została jednak pokonana przez przyszłego zwycięzcę CSKA Moskwa. W międzyczasie ponownie dotarł do fazy grupowej Pucharu UEFA, gdzie zajął drugie miejsce w grupie H i dotarł do pierwszego europejskiego finału w 2006 roku. W tym samym czasie klub miał bardziej rozczarowujący sezon w lidze, zajmując szóste miejsce. Pod koniec roku firma energetyczna Gazprom , która sponsoruje klub od połowy lat 90., przejęła klub i mianowała jego szefem Siergieja Foursenkę , który zdecydował się utrzymać Petrželę na stanowisku pomimo widocznych napięć między obiema partiami. Na początku 2006 roku Zénith osiągnęło znakomitą kampanię w ostatniej fazie Pucharu UEFA, eliminując Rosenborg i Olympique Marsylia, a następnie odpadł w ćwierćfinale przeciwko przyszłym zwycięzcom Sewilli FC . Jednocześnie jednak klub ma trudny start w lidze i po przegranej 4:1 ze Spartakiem Moskwa pod koniec kwietnia Petržela odchodzi ze stanowiska menedżera po trzech i pół roku służby.

2006-2009: Pasaż Dicka Advocaata i zwycięstwo w Pucharze UEFA

Po trzymiesięcznym okresie przejściowym pod kierownictwem Vladimíra Borovički , Zénith mianował holenderskiego trenera Dicka Advocaata na stanowisko szefa w miesiąculipiec 2006. Jego pierwszy oficjalny mecz u siebie z Dynamem Moskwa , który zakończył się remisem 0:0, był jednocześnie ostatnim meczem w historii klubu na stadionie Kirowa , który został następnie zburzony, aby zrobić miejsce dla przyszłego stadionu Krestovski . Przynosząc w szczególności Turcji Fatih Tekke z nim podczas przerwy letniej, Advocaat wreszcie udaje się doprowadzić klub do czwartego miejsca w mistrzostwach pod koniec 2006 roku . Zespół został następnie wzmocniony na początku 2007 roku przez przejęcie Alejandro Domíngueza , Anatolija Tymoszczuka , Nicolasa Lombaertsa i Pavla Pogrebniaka , które zrekompensowały w szczególności odejście Aleksandra Kerjakova z Sevilla FC . Zatem w mistrzostwach , Zenith zarządza ten czas zdominować konkurencję i ostatecznie wygrać przed Spartak Moskwa dzięki zapis dziesięciu zwycięstw w ostatnich jedenastu meczów mistrzostw który kończy się zwycięstwem przeciwko Saturn Ramienskoje. W ostatnim dniu do zdobyć swój pierwszy tytuł mistrza Rosji.

Równolegle do tego ligowego zwycięstwa Zénith po raz kolejny wziął udział w fazie grupowej Pucharu UEFA , gdzie zajęli trzecie miejsce i ponownie zakwalifikowali się do finału. Zimą 2008 roku klub nabył Romana Chirokova od FK Chimki i Viktora Faïzouline od Spartaka Naltchik . Obaj wzięli więc udział w kampanii zespołu, który początkowo wyeliminowany Villarreal i Olympique de Marseille , za każdym razem na wyjeździe bramek , przed pokonując Bayer Leverkusen w ćwierćfinale, a następnie Bayern. Monachium w półfinale, zwłaszcza z 4 0 zwycięstwo w rewanżowym meczu w Sankt Petersburgu i awans do pierwszego europejskiego finału rozgrywek . W rywalizacji ze szkockimi Glasgow Rangers , gole Igora Denissova i Konstantine'a Zyrianova sprawiły, że klub wygrał 2:0 i zdobył swój pierwszy tytuł w Europie, co było drugim zwycięstwem Rosji w Pucharze UEFA po CSKA Moskwa w 2005 roku , a Pogrebniak był najlepszym strzelcem w rozgrywkach z strzelił dziesięć goli. Następnie zakwalifikowali się do Superpucharu UEFA w sierpniu, Petersburgers wygrali z Manchesterem United dzięki bramkom Pogrebniaka i Danny'ego , zwerbowanych latem 2008 roku. Następnie zakwalifikowali się do Ligi Mistrzów dzięki zwycięstwu w 2007 roku, Zenith został umieszczony w bardzo trudna grupa H, w tym Juventus i Real Madryt , i zdołała wygrać tylko jeden mecz z BATE Borisov i uzyskać dwa remisy. To wystarczyło , aby zapewnić mu trzecie miejsce , które było równoznaczne z repasażami Pucharu UEFA , gdzie został jednak wyeliminowany w 1/8 finału z Udinese Calcio .

Jednak tym występom w Europie towarzyszą bardziej rozczarowujące występy w kraju, Zenith odpadł z Pucharu Rosji 2008-2009 w 1/8 finału przez Sibir Nowosybirsk, a rok 2008 zakończył na piątym miejscu w mistrzostwach . Na początku 2009 roku większość wielkich graczy europejskiego eposu z poprzedniego roku opuściła klub, Archavine , Tymoshchuk i Pogrebniak przenieśli się do Europy Zachodniej, a Domínguez dołączył do Rubina Kazania . Przyjazdy Igor Semchov , Fernando Meira i Szabolcs Huszti nie zrekompensować te wyjazdy, a po trudnym początku do sezonu widząc wykończenie zespołu w środku klasyfikacji w sierpniu Advocaat jest ostatecznie zwolniony ze swojego położenia. Postu podczas Anatolija Davydov działa do końca sezonu. Pod jego rozkazami Zenith po raz pierwszy doznał poważnej porażki w Pucharze Europy, przegrywając w play-off Ligi Europy z CD Nacional , ale później udało mu się wyraźnie odwrócić trend w lidze, w szczególności dzięki powrocie Vladimira Bystrova, który strzelił sześć bramek w ostatnich dziesięciu meczach i ostatecznie zajął trzecie miejsce pod koniec roku.

2010-2014: Era Luciano Spalletti

Po zakończeniu sezonu 2009, aby zrewitalizować drużynę, liderzy klubów wyznaczyli w grudniu Włocha Luciano Spallettiego na trenera, który następnie wyszedł z czteroletniej gry w AS Roma i był znany ze swojej ofensywnej gry . Jego przybyciu towarzyszy także przyjazd serbskiego napastnika Danko Lazovicia z PSV Eindhoven oraz powrót Aleksandra Kerjakova z Dynama Moskwa . Początek roku finansowego 2010 pod jego kierownictwem był sukcesem, Zenith był niepokonany przez całą pierwszą połowę mistrzostw i jednocześnie wygrał krajowy puchar z Sibirem Nowosybirsku . Latem drużyna staje się jeszcze silniejsza, gdy w obronie pojawił się Bruno Alves, w pomocy Siergiej Semak i w ataku Aleksandr Bukharov . Rekrutacje te nie pozwalają jednak klubowi na przejście do fazy grupowej Ligi Mistrzów , która zostaje pokonana w barażach przez AJ Auxerre, zanim zostanie powołana do Ligi Europy , gdzie z łatwością przechodzi fazę grupową, zarabiając sześć zwycięstw w sześciu meczach w grupie H, aw końcu zdobył mistrzostwo Rosji na koniec roku z sześcioma punktami przed CSKA Moskwa , przegrywając ostatecznie z CSKA Moskwa i Spartakiem Moskwa . Kampania europejska kończy się namarzec 2011z eliminacją w 1/8 finału z FC Twente .

Zenith kontynuował rozgrywkę w lidze w sezonie 2011-2012 , dominując w pierwszej, a potem w drugiej fazie rozgrywek i kończąc tytuł mistrzowski po raz trzeci z 88 punktami w 44 meczach, o trzynaście więcej niż jego wicemistrz Spartak Moskwa. Tymczasem w Lidze Mistrzów klub tym razem bierze udział bezpośrednio w fazie grupowej, gdzie jest zaliczany do grupy G w towarzystwie w szczególności FC Porto i Chakhtara Donieck . Z rekordem dwóch zwycięstw i trzech remisów za jedną porażkę, udało mu się zająć drugie miejsce w grupie za APOEL Nicosia i po raz pierwszy w swojej historii wziąć udział w finale, jednak odpadł w ósmym finale przez Benfikę Lizbona .

Latem 2012 roku Zenith zwerbował międzynarodówkę brazylijską i belgijską Hulka i Axela Witsela za łączną kwotę 80 milionów euro. Mimo tych zakupów klub tym razem zawiódł na trzecim miejscu w Lidze Mistrzów i został draftowany do Ligi Europy, gdzie został wypuszczony w 1/8 finału przez FC Basel . Jednocześnie nie udaje mu się utrzymać tytułu mistrzowskiego, zajmując drugie miejsce za CSKA Moskwa. Zespół przeszedł następnie fazę przejściową w sezonie 2013-2014 , kiedy to odeszło kilku menedżerów, takich jak Vladimir Bystrov , Roman Chirokov i Igor Denissov . Wzmocniony w przeciwnym kierunku przez przybycie Olega Chatova i Igora Smolnikova , Zenithowi udaje się wyrwać z grup Ligi Mistrzów , zajmując drugie miejsce w grupie G za Atlético Madryt , po czym zostaje ponownie wyeliminowany w 1/8 finału z Borussią Dortmund . Wyniki w lidze były jednak bardziej rozczarowujące i Spalletti został w końcu odesłany domarzec 2014.

2014-2018: niespójna wydajność

Po krótkiej przerwie Siergieja Semaka portugalski trener André Villas-Boas objął prowadzenie w drużynie do końca sezonu, gdzie ostatecznie spadł na drugie miejsce za CSKA. Rekrutując Javi García i Ezequiela Garay latem 2014 roku, nie zdołał jednak wydostać się z grup Ligi Mistrzów i został powołany do Ligi Europy , gdzie dotarł do ćwierćfinału, zanim został wyeliminowany przez przyszłego zwycięzcę z Sevilla FC . W lidze jego drużyna w dużej mierze dominuje w rozgrywkach i kończy z siedmioma punktami przewagi nad CSKA, podczas gdy Hulk jest najlepszym strzelcem z piętnastoma bramkami. Zenith rekrutował się w szczególności latem 2015 roku Jurij Jirkov i Aleksandr Kokorin , a Villas-Boas ogłosił swoje odejście pod koniec sezonu 2015-2016 od miesiącawrzesień 2015. Mimo to klub cieszy się stosunkowo udanym sezonem europejskim, z łatwością wygrywając grupę B Ligi Mistrzów z pięcioma zwycięstwami do jednej porażki, zanim po raz kolejny został wyeliminowany w 1/8 finału przez Benfikę Lizbona . W lidze zespół jest jednak zbyt kapryśny, by zdobyć tytuł i ostatecznie zajął trzecie miejsce, sześć punktów za CSKA Moskwa . Portugalskojęzycznemu trenerowi udaje się jednak wywalczyć ostatnie trofeum, wygrywając Puchar Rosji z tą ostatnią drużyną.

Aby zrekompensować odejście Villas-Boasa, Zénith mianuje rumuńskiego Mirceę Lucescu , który opuszcza okres dwunastu lat z Chakhtar Donieck na czele . Jednak jego przybycie zbiega się z kilkoma ważnymi odejściami, Hulk, Ezequiel Garay i Axel Witsel opuszczają klub latem 2016 roku, a Branislav Ivanović , Robert Mak i Andreï Louniov wchodzą do zespołu. Na poziomie europejskim drużyna tym razem startuje bezpośrednio w Lidze Europy , gdzie z łatwością dominuje w grupie D, ale spada z fazy 1/8 finału przeciwko Anderlechtowi i ponownie rozczarowuje w lidze nowym miejscem z trzeciego na osiem punktów. ze Spartaka Moskwa , co doprowadziło do dymisji Lucescu pod koniec sezonu. Po nim został nazwany Włoch Roberto Mancini , który przeprowadza klarowny przegląd składu, który jest szczególnie zaznaczony przybyciem kilku młodych srebrnych graczy, takich jak Leandro Paredes , w szczególności Sebastián Driussi i Emiliano Rigoni , a także miejscowych, takich jak Aleksandr Yerokhine lub Daler Kouziajew . Mimo to Zenith ma kolejny rozczarowujący sezon, z rundą pucharową Ligi Europy przegraną z RB Lipsk i katastrofalnym sezonem w lidze, w którym zespół kończy na piątej pozycji, najniższym miejscu od 2008 roku. tylko jeden rok.

2018-: Trzy kolejne koronacje pod rządami Siergieja Semak

Zamiast Manciniego tym razem nazywa się Siergiej Semak , który następnie wychodzi z udanego występu w FK Ufa i zostaje pierwszym nietymczasowym rosyjskim trenerem klubu od 2002 roku, co ma również związek ze znaczącym odejściem kapitana Domenico Criscito i przybyciem Claudio Marchisio z Juventusu latem 2018 roku. Rozpoczynając swoją kadencję w trzeciej rundzie kwalifikacyjnej Ligi Europy przeciwko Dynamo Mińsk , pierwszy mecz Semak kończy się dużą porażką 4:0, podczas gdy w drugim meczu tydzień później Zenith odwrócił trend wygrywając 8-1 po dogrywce, aby się zakwalifikować. Następnie zabrał drużynę do fazy grupowej, gdzie wygrał grupę C i zakwalifikował się do finału, zanim został wyeliminowany w 1/8 finału przez Villarreal . Jednocześnie w lidze , napędzany dobrym początkiem sezonu, Zenit szybko objął prowadzenie w rozgrywkach, choć tuż przed przerwą zimową poniósł trzy porażki. Klub przeprowadził następnie większość swojej rekrutacji zimą 2019 roku, odejście Leandro Paredesa do Paris Saint-Germain w celu sfinansowania przyjazdów Sardara Azmouna , Wilmara Barriosa i Jarosława Rakickiego . Z tymi nowymi rekrutami klub osiągnął prawie idealną drugą część mistrzostw, zdobywając piąty tytuł mistrzowski w Rosji na trzy dni przed końcem.

Latem 2019 r. przybędzie brazylijski Malcom za kwotę 40 mln euro, ale także Douglas Santos , Wiaczesław Karawajew i Alekseï Soutormine za łączne wydatki prawie 67 mln euro, podczas gdy kilku graczy zostaje sprzedanych, w szczególności do FK Soczi. , na łączną kwotę około 18 mln euro. W skali kraju na początku roku Zenith w dużej mierze zdominował mistrzostwa w czasie przerwy zimowej, zdobywając przewagę dziesięciu punktów nad swoim wicemistrzem Krasnodarem . Ta dobra forma nie przełożyła się jednak na Ligę Mistrzów , gdzie klub zajął ostatnie miejsce w swojej grupie z rekordem dwóch zwycięstw, jednego remisu i trzech porażek za Benfiką i Olympique Lyon . Sezon naznaczony jest długą przerwą z powodu pandemii Covid-19  ; pomimo tych okoliczności, Zenith ostatecznie zdobył swój szósty tytuł ligowy cztery dni przed końcem na początku miesiącalipiec 2020. Następnie dwaj klubowi napastnicy Sardar Azmoun i Artem Dziouba zakończyli mistrzostwa z najlepszymi strzelcami z 17 golami każdy, chociaż Azmoun był jedynym oficjalnie utytułowanym, ponieważ strzelił mniej rzutów karnych niż jego kolega z drużyny. Zenith wygrał w finale Pucharu Rosji kosztem drugoligowego klubu FK Chimki , aby ukończyć drugi dublet w swojej historii po tym z 2010 roku. Na początku sierpnia klub zdobył swój trzeci tytuł w miesiąc wygrywając Superpuchar Rosji z Lokomotiwem Moskwa .

Pomimo tych najnowszych spektakli i rekrutacji z Wendel i Dejan Lovren , zespół przeżywa kolejny rozczarowujący kampanię na scenie europejskiej, zajmując czwarte miejsce w swojej Champions League grupy, to czas nagrywania pojedynczego losowanie pięciu strat w grupie złożonej. Z Borussią Dortmund , Lazio i Club Bruges . Jednak nadal dominuje w mistrzostwach, po raz kolejny obejmując prowadzenie w czasie przerwy zimowej z czteropunktową przewagą nad CSKA Moskwa, zanim ostatecznie zdobyła trzeci tytuł z rzędu z dwoma pozostałymi meczami. Klubowi nie udało się jednak utrzymać tytułu w pucharze, gdzie został wyeliminowany w 1/8 finału przez Arsenal Toula .

Raport sportowy

Nagrody

Zwycięzcy Zenith Saint-Petersburg
Rosyjskie zawody zawody radzieckie Konkursy międzynarodowe

Rankingi mistrzostw

Poniższa oś czasu podsumowuje kolejne rankingi klubu w lidze Związku Radzieckiego.

Poniższa oś czasu podsumowuje kolejne rankingi klubu w lidze rosyjskiej.

Przegląd ogólny

Ogólna ocena Zenith Saint-Petersburg na koniec sezonu 2020-2021
Zawody m V NIE D BP pne Różn.
ZSRR Mistrzostwa Związku Radzieckiego 1,388 461 400 527 1,711 1,889 -178
Mistrzostwa Związku Radzieckiego D2 102 22 32 48 107 137 -30
Puchar Związku Radzieckiego 152 68 35 49 208 171 +37
Puchar Federacji 23 6 3 14 21 35 -14
Razem ZSRR 1665 557 470 638 2047 2 232 -185
Rosja Mistrzostwa Rosji 802 409 221 172 1,329 774 +555
Mistrzostwa Rosji D2 122 63 25 34 196 124 +72
Puchar Rosji 95 57 14 24 187 95 +92
Rosyjski Superpuchar 8 4 1 3 9 11 -4
Puchar Ligue 8 4 3 1 15 9 +6
Razem Rosja 1,035 537 264 234 1,736 1,013 +723
Międzynarodowy Liga Mistrzów 70 29 13 28 88 86 +2
Liga Europy 115 60 20 35 206 139 +67
Puchar Intertoto 8 6 1 1 17 7 +10
Superpuchar UEFA 1 1 0 0 2 1 +1
Puchar WNP 5 2 1 2 8 7 +1
Razem międzynarodowe 199 98 35 66 320 241 +79
Całkowity 2899 1192 769 938 4 103 3 486 +617

Osobowości klubowe

Trenerzy

Poniższa lista przedstawia różnych trenerów klubu od 1934 roku:

Obecna profesjonalna siła robocza

Poniższa tabela przedstawia wypożyczonych zawodników na sezon 2020-2021.

Kultowi gracze

Nagrody indywidualne

Poniższa lista przedstawia zawodników, którzy zdobyli znaczące wyróżnienia indywidualne podczas pobytu w klubie.

Nazwisko Okres w klubie Przedstawienia
Leonid Iwanow 1939-1956 Lista 33 najlepszych graczy w ZSRR  (ru) w latach 1949-1954.
Fridrikh Marioutine  (pl) 1946-1956 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w latach 1948, 1950 i 1952.
Aleksandr Iwanow 1950-1960 Lista 33 najlepszych graczy w ZSRR w latach 1951-1953.
Stanislav Zavidonov  (pl) 1957-1966 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1962 roku.
Borys Batanow  (pl) 1958-1959 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1959 roku.
Wasilij Daniłow 1961-1968 Lista 33 najlepszych graczy w ZSRR w latach 1961-1963, a następnie w latach 1965-1966.
Paweł Sadyrine 1965-1975 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1965 roku.
Władimir Gołubiew  (pl) 1968-1981 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1976 i 1977 roku.
Gieorgij Chromczenko  (ru) 1969-1976 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1972 roku.
Jurij Zagoumennych  (ru) 1970-1975 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1972 roku.
Władimir Kazatchionok 1971-1975
1979-1983		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w latach 1974, 1979 i 1980.
Anatolij Zinczenko  (pl) 1972-1975
1979-1980		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1972 roku.
Nikołaj Łarionow 1975-1976
1979-1989		 Lista 33 najlepszych graczy w ZSRR w latach 1983-1985.
Aleksandra znakowanie 1975-1977 Król strzelców mistrzostw ZSRR jesienią 1976 roku .
Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1976 roku.
Anatolij Davydov 1975-1988
1997		 Najbardziej ograniczony zawodnik w historii klubu (456 meczów).
Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1979 i 1982 roku.
Wiaczesław Mielnikow  (pl) 1976-1986 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1983 roku.
Władimir Klementiew  (pl) 1976-1988 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1984 roku.
Aleksiej Stiepanow  (ru) 1980-1981
1982-1990		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1984 roku.
Valeri Broshine 1980-1985
1994		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1984 roku.
Jurij Guerasimow  (ru) 1980-1987 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1980 roku.
Jurij Jełoudkow  (pl) 1980-1989
1991		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1980 roku.
Michaił Birioukow  (pl) 1980-1991 Nagroda Lwa Yachine'a w 1984 r.
Lista 33 najlepszych piłkarzy ZSRR w 1984 r.
Siergiej Dmitriew 1982-1988
1995-1996		 Lista 33 najlepszych graczy ZSRR w 1985 i 1986 roku.
rzymski bieriezowski 1994-2000  Nagroda Strelets (ru) dla najlepszego bramkarza i najlepszego gracza zagranicznego w Rosji w 1997 roku.
Aleksandr Panov 1997-2000 Typowy rosyjski zespół mistrzowski  (ru) w 1999 i 2000 roku.
Nagroda Strelets dla najlepszego rosyjskiego napastnika w 1999 roku.
Wiaczesław Małafiejew 1999-2016 Lev Yachine Award w 2003, 2007 i 2012 roku.
Typowa drużyna Mistrzostw Rosji w 2004 i 2012 roku.
Andrei Archavine 2000-2008
2012-2015		 Piłkarz roku 2006 w Rosji .
Typowa drużyna mistrzostw Rosji w latach 2005-2008.
Władimir Bystrow 2001-2005
2009-2014		 Typowa drużyna Mistrzostw Rosji w 2004, 2009 i 2010 roku.
Aleksandr Kerjakov 2001-2006
2010-2017		 Najlepszy strzelec w historii klubu (162 gole).
Piłkarz Roku w Rosji 2010 ( RFS ).
Król strzelców mistrzostw Rosji w 2004 roku .
Typowa drużyna mistrzowska Rosji w latach 2002-2004, a następnie w 2010.
Nagroda Strelets dla najlepszego rosyjskiego napastnika w latach 2002 i 2003.
Igor Denissow 2001-2013 Piłkarz Roku w Rosji 2012 ( RFS ).
Typowa rosyjska drużyna mistrzowska w 2010 i 2012 roku.
Radek Širl 2003-2010 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2008 roku.
Aleksandr Anioukov 2005-2020 Najwięcej meczów w rozgrywkach europejskich (106 meczów)
Typowa drużyna ligi rosyjskiej w latach 2008-2010, potem w latach 2012-2013.
Paweł Pogrebniak 2007-2009 Najlepszy strzelec Pucharu UEFA w 2008 roku.
Anatolij Tymoszczuk 2007-2009
2013-2015		 Typowa drużyna mistrzowska Rosji w 2007 i 2008 roku.
Nicolas Lombaerts 2007-2017 Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2012 i 2015 roku.
Zagraniczny zawodnik roku 2012.
Konstantin Zyrianov 2007-2017 Piłkarz roku w Rosji w 2007 roku.
Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2007, 2009 i 2010 roku.
Roman chirokov 2008-2014 Piłkarz roku w Rosji w 2012 i 2013 roku ( Futbol  (en) ).
Typowa rosyjska drużyna mistrzowska w 2012 i 2014 roku.
Tomáš Hubočan 2008-2014 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2010 roku.
Danny 2008-2017 Piłkarz roku 2010 w Rosji ( Sport-Express i Futbol  (en) ).
Typowa drużyna ligi rosyjskiej w latach 2008, 2010, 2014 i 2015.
Domenico Criscito 2011-2018 Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2012, 2015 i 2018 roku.
Ponton 2012-2016 Najlepszy strzelec ligi rosyjskiej w 2015 roku.
Piłkarz roku w Rosji w 2015 roku.
Typowy zespół w lidze rosyjskiej w latach 2014-2016.
Oleg Szatow 2013-2020 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2015 roku.
Igor Smolnikow 2013-2020 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2016 roku.
Ezequiel Garay 2014-2016 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2015 roku.
Artem Dziubaś 2015- Piłkarz roku w Rosji w 2018 i 2020 roku.
Najlepszy strzelec ligi rosyjskiej w 2020 i 2021 roku.
Typowy zespół w lidze rosyjskiej w 2017, 2019, 2020 i 2021 roku.
Jurij Żyrkow 2016-2021 Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2019 i 2020 roku.
Aleksandr Kokorin 2016-2020 Typowa drużyna mistrzostw Rosji w 2018 roku.
Branislav Ivanović 2017-2020 Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2019 i 2020 roku.
Sardar Azmoun 2019- Najlepszy strzelec mistrzostw Rosji w 2020 roku.
Typowy zespół w mistrzostwach Rosji w 2020 i 2021 roku.
Wilmar Barrios 2019- Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2020 roku.
Jarosław Rakickij 2019- Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2020 i 2021 roku.
Douglas Santos 2019- Typowa drużyna ligi rosyjskiej w 2021 roku.
Najwięcej ograniczonych graczy Najwięcej ograniczonych graczy
# Nazwisko Okres mecze
1 Anatolij Davydov 1975-1988, 1997 456
2 Wiaczesław Małafiejew 1999-2016 442
3 Lew Bourtchalkine 1957-1972 423
4 Aleksandr Anioukov 2005-2020 418
5 Aleksandr Kerjakov 2001-2006, 2010-2017 387
6 Władimir Gołubiew  (pl) 1968-1981 384
7 Michaił Birioukow  (pl) 1980-1991 383
8 Andrei Archavine 2000-2008, 2012-2015 373
9 Michaił Łochow  (ru) 1967-1974, 1976-1979 371
10 Paweł Sadyrine 1965-1975 360
Najlepsi strzelcy Najlepsi strzelcy
# Nazwisko Okres Cele
1 Aleksandr Kerjakov 2001-2006, 2010-2017 168
2 Władimir Koulik 1991-1996 101
3 Artem Dziubaś 2015- 95
4 Jurij Jełoudkow  (pl) 1980-1991 87
5 Władimir Klementiew  (pl) 1976-1988 84
6 Lew Bourtchalkine 1957-1972 82
7 Andrei Archavine 2000-2008, 2012-2015 80
8 Władimir Kazatchionok 1971-1975, 1979-1983 78
9 Ponton 2012-2016 76
10 Danny 2008-2017 69
Inni ważni gracze

Identyfikacja wizualna

Zabarwienie

Poniższa galeria zawiera listę różnych logotypów znanych klubowi w czasie jego istnienia.

stadion

Do 2017 roku Zenith bazował na Stadionie Pietrowskim , znajdującym się w centrum miasta. Pierwotnie został zbudowany w 1924 roku, zanim został gruntownie przebudowany w 1957 roku , a prace zakończyły się w 1961 roku . Był gospodarzem Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku i miał pojemność 33 000 miejsc. Do dziś stadion jest ważną częścią miasta, ponieważ oprócz meczów piłkarskich organizowane są na nim imprezy rozrywkowe, takie jak koncerty i różnego rodzaju festiwale.

Drugi stadion w Sankt Petersburgu, stadion Kirowa na Wyspie Krestovsky , został całkowicie zniszczony, aby zrobić miejsce dla ultranowoczesnej obudowy ukończonej w 2016 roku, tym samym spełniając nowe ambicje klubu i jego bogatego właściciela. Kontrakt został przyznany japońskiemu architektowi, czyli firmie Kisho Kurokawa Architect and Associates . Nowa arena , początkowo znany jako Gazprom Arena , ma pojemność 69,500 miejsc siedzących i kosztować więcej niż 1 mld USD w budowie, co czyni go jednym z najdroższych stadionów na świecie. Spełnia najwyższe standardy wymagań UEFA i FIFA.

Aspekty finansowe

W 2005 roku rosyjski gigant energetyczny Gazprom przejął kontrolę nad klubem i masowo zastrzykuje nowy kapitał. Chociaż trudno jest poznać dokładny budżet klubu, ogólnie szacuje się go na około sto milionów euro rocznie.

Dowód tej nowej fortuny, Zenith nie waha się płacić dużych sum, aby pozyskać zagranicznych graczy. Możemy przytoczyć Belga Nicolasa Lombaertsa , kupionego w La Gantoise za cztery miliony euro, ale przede wszystkim transfer upragnionego przez największe europejskie kluby i byłego kapitana ambitnego Szachtara Doniecka ukraińskiego Anatolija Tymosczuka za 20 milionów euro był najdroższym zakupem. w ówczesnej historii rosyjskiego futbolu. wSierpień 2008, klub kontynuuje ambitną politykę rekrutacyjną, pozyskując reprezentanta Portugalii Danny'ego za kolosalną sumę 30 milionów euro, tym samym ponownie bijąc rekord najwyższego transferu w lidze rosyjskiej. Latem 2012 roku, na kilka dni przed końcem rynku transferowego, Zenith po raz kolejny pokazał swoją siłę finansową, powołując napastnika reprezentacji Brazylii FC Porto , Givanildo Vieira de Souza, znanego jako „Hulk”, za 40  mln euro opłaconych trzy lata kilka minut później, belgijski pomocnik międzynarodowy z Benfica Lizbona , Axel Witsel dołączył do klubu za 40 mln euro (kwota również jego klauzuli Release).

Zwolennicy

Zenith jest drugim najpopularniejszym klubem w Rosji po Spartaku Moskwa . Do spotkania między dwoma klubami są także jednym z najchętniej oglądanych meczów w kraju.

Według badań Sport + Markt, Zenit jest 7 th  najbardziej popularny klub w Europie , z prawie 24 milionów fanów, pokonując prestiżowych klubach jak AC Milan , z Bayernem Monachium , a nawet Juventusem .

Rosyjski kompozytor Dmitrij Szostakowicz był fanem klubu, jego przyjaciel Maksym Gorki posunął się do określenia go jako „wściekłego fana, który zachowuje się jak dziecko, skacząc, krzycząc i gestykulując”.

Wśród swoich kibiców klub liczy również byłego prezydenta Rosji Dmitrija Miedwiediewa , pochodzącego z miasta.

Załączniki

Linki zewnętrzne

Uwagi

  1. Często przytaczana przez klub data założenia 1925 roku budzi kontrowersje. Zobacz początki klubu .
  2. pokazane są tutaj tylko najważniejsze tytuły w oficjalnych zawodach.
  3. Czasami transkrybowany pod nazwiskiem Zenit Saint-Petersburg.
  4. Wskazuje się tylko narodowość sportową . Gracz może mieć kilka narodowości, ale ma prawo grać tylko dla jednej selekcji narodowej.
  5. Pokazywany jest tylko najważniejszy wybór.

Bibliografia

  1. (ru) „Важен не возраст, а традиции” (wersja z 11 września 2014 r. w archiwum internetowym ) , na tv100.ru ,30 maja 2010
  2. (ru) "  Так сколько же лет" Зениту „?  » , Na pressa.spb.ru ,13 stycznia 2000 r.(dostęp 12 maja 2019 )
  3. (ru) "  История" Зенита "- Как" Зенит "stal" Зенитом ". Часть 1  ” , na zenit-history.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  4. (ru) “  “ Мутко обещал пересмотреть дату рождения клуба, но потом его это уже не волновало ”. Почему сегодня "Зениту" не 95 лет  " , na fontanka.ru ,25 maja 2020 r.(dostęp 15 listopada 2020 r. )
  5. (ru) "  ГЛАВНЫМ ТРЕНЕРОМ" ЗЕНИТА "СТАЛ Юрий МОРОЗОВ  " , na sport-express.ru ,1 st czerwiec 2000(dostęp 12 maja 2019 )
  6. (ru) "  День рождения" Зениту "подарил Мутко  " , na sportsdaily.ru ,25 maja 2015(dostęp 12 maja 2019 )
  7. (ru) "  " День рождения "Зенита" Мутко выбрал без меня ". Главный российский историк футбола  ” , na stronie sportsdaily.ru ,1 st czerwiec 2018(dostęp 12 maja 2019 )
  8. (ru) „  Как начинался” Зенит „  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  9. (ru) „  Под флагом” Сталинца „  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  10. (ru) „  Военные годы  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  11. (ru) „  Эпоха Лемешева: Кубок-1944  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  12. (ru) „  Tрудные 1950-е  ” na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  13. (ru) „  Команда Жаркова  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  14. (ru) „  ЛЕТОПИСЬ Акселя ВАРТАНЯНА. 1967 rok. ЧАСТЬ ОДИННАДЦАТАЯ  ” , na sport-express.ru ,26 stycznia 2015(dostęp 12 maja 2019 )
  15. (ru) „  Эпоха Морозова  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  16. (ru) "  Садырин:" Зенит "- чемпион!  » , Na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 )
  17. (ru) "  Садырин: упоение успехом  " , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  18. (ru) „  Падение” Зенита „  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  19. (ru) "  Первая лига: на грани выживания  " , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 )
  20. (ru) "  Первая лига: команда Мельникова  " , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  21. (ru) „  Возвращение Садырина  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r .).
  22. (ru) "  Бышовец и Давыдов: кубок-1999  " , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  23. (ru) „  Tретий приход Морозова  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  24. (ru) "  Команда Петржелы  " , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  25. (ru) „  Команда Адвокаата. Европейские успехи  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 12 maja 2019 r. )
  26. (ru) "  Лучано Спаллетти  " , na fc-zenit.ru (dostęp 15 maja 2019 r. )
  27. "  The Zenith kupuje Witsela i Hulka  " , na lequipe.fr ,3 września 2012(dostęp 15 maja 2019 )
  28. "  Zenith: Spalletti zwolniony  " , na sofoot.com ,11 marca 2014(dostęp 15 maja 2019 )
  29. (ru) „  Виллаш-Боаш заявил, что покинет” Зенит „после окончания сезона  ” , na stronie championat.com ,10 września 2015 r.(dostęp 15 maja 2019 )
  30. (ru) „  Рекорды Андре Виллаш-Боаша  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 15 maja 2019 r. )
  31. (ru) „  Год с Луческу  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 15 maja 2019 r. )
  32. (ru) „  Манчини: сезон несбывшихся надежд  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 15 maja 2019 r. )
  33. "  Siergiej Semak mianowany trenerem Zenith Saint-Petersburg  " , na lequipe.fr ,29 maja 2018(dostęp 15 maja 2019 )
  34. "  Zenit, drugi powrót w historii  " , na lequipe.fr ,16 sierpnia 2018 r.(dostęp 15 maja 2019 )
  35. "  Liga Europy: halucynacyjna wspinaczka z Zenith Sankt Petersburg do Mińska  " , na rmcsport.bfmtv.com ,17 sierpnia 2018 r.(dostęp 15 maja 2019 )
  36. „  Rosja: radość graczy Zenith, święci mistrzowie w samolocie  ” , na rmcsport.bfmtv.com ,6 maja 2019(dostęp 15 maja 2019 )
  37. „  Transfery: znaki Malcom w Zénith Saint-Petersburg (oficjalne)  ” , na stronie L'Équipe ,2 sie 2019(dostęp 13 grudnia 2019 )
  38. (ru) „  Заболотный - седьмой игрок„ Зенита ”в„ Сочи ”. За некоторых даже платили, хотя у клубов общий спонсор  » , na sports.ru ,9 sierpnia 2019(dostęp 9 sierpnia 2019 )
  39. "  Transfer 19/20  " , na transfermarkt.fr (dostęp 13 grudnia 2019 )
  40. (ru) "  Безоговорочное лидерство" Зенита "и кризис конкурентов. Итоги первой части сезона РПЛ  ” , na tass.ru ,9 grudnia 2019(dostęp 9 grudnia 2019 )
  41. (ru) “  Крах еврокубковых надежд. "Зенит", "Локомотив", ЦСКА и "Краснодар" остались не у дел  " , na tass.ru ,13 grudnia 2019 r.(dostęp 13 grudnia 2019 )
  42. (ru) „  Вне конкуренции. "Зенит" за четыре тура до финиша стал чемпионом России по футболу  ” , na tass.ru ,6 lipca 2020 r.(dostęp 6 lipca 2020 r. )
  43. (ru) „  Самый досрочный чемпион. "Зенит" во второй раз подряд выиграл РПЛ  " , na tass.ru ,6 lipca 2020 r.(dostęp 6 lipca 2020 r. )
  44. (ru) „  Футболист” Зенита „Азмун стал лучшим бомбардиром Российской премьер-лиги  ” , na stronie tass.ru ,22 lipca 2020 r.(dostęp 22 lipca 2020 r. )
  45. (ru) "  Золотой дубль" енита ". Клуб из Петербурга второй раз выиграл РПЛ и Кубок России  ” , na tass.ru ,26 lipca 2020 r.(dostęp 26 lipca 2020 r. )
  46. (ru) “  Три титула за 33 дня. Футболисты "Зенита" выиграли Суперкубок России  ” , na tass.ru ,8 sierpnia 2020 r.(dostęp 8 sierpnia 2020 r. )
  47. (ru) „  Первые не вопреки, а благодаря. Разбиремся, почему Зенит провалился в ЛЧ и кто в этом виноват  » , na sports.ru ,12 stycznia 2021(dostęp 25 lutego 2021 )
  48. "  2020 - Sześć miesięcy piłki nożnej w Rosji (1/2)  " , na footballski.fr ,21 lutego 2021(dostęp 25 lutego 2021 )
  49. (ru) "  " Зенит "третий раз подряд стал чемпионом России по футболу  " , Tass ,2 maja 2021(dostęp 2 maja 2021 r. )
  50. (ru) "  " Зенит "и" Спартак "остались за бортом. Стартовала 1/8 финала Кубка России  ” , Tass ,21 lutego 2021(dostęp 21 lutego 2021 )
  51. (ru) „  Statystyki okresu sowieckiego  ” , na stronie wildstat.ru (dostęp 19 kwietnia 2019 )
  52. (ru) "  Statystyka okresu rosyjskiego  " , na wildstat.ru (dostęp 19 kwietnia 2019 )
  53. (ru) „  Lista trenerów Zenit St. Petersburg  ” , na footballfacts.ru (dostęp 20 marca 2019 )
  54. (ru) „  Tрофеи  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 20 marca 2019 r. )
  55. (ru) “  него. Энциклопедия  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 20 marca 2019 r. )
  56. (ru) "  Игроки  " , na fc-zenit.ru (dostęp 09 czerwca 2019 ).
  57. (ru) „  Бомбардиры  ” , na fc-zenit.ru (dostęp 20 marca 2019 r .).
  58. (ru) "  Lista logos of Zenit Saint-Petersburg  " , Logo643 (dostęp 25 kwietnia 2021 )
  59. (w) „  Wiadomości  ” na en.fc-zenit.ru (dostęp 4 września 2020 r . ) .
  60. „Zenit jest piątym najpopularniejszym klubem w Europie według badań Sport + Markt” , fc-zenit.ru, 3 maja 2012 r.
  61. Dymitr Szostakowicz i „balet mas” sofoot.fr, 27 lipca 2014 r.
  62. (ru) "  За кого болеет власть  " , na kp.ru ,4 października 2006 r.(dostęp 12 maja 2019 )