Yvonne Fontaine

Yvonne Fontaine, kryptonim Nénette i Mimi , urodzona w Longuyon le8 sierpnia 1913 i umarł dalej 9 maja 1996, jest członkiem francuskiego ruchu oporu i agentem Zarządu Operacji Specjalnych (SOE) Wielkiej Brytanii podczas drugiej wojny światowej . Misją SOE było wspieranie różnych ruchów oporu w okupowanych przez Niemcy krajach europejskich oraz prowadzenie akcji szpiegowskich, sabotażowych i / lub rozpoznawczych w okupowanej Europie. Agenci SOE współpracowali z grupami ruchu oporu i dostarczali im broń i sprzęt, który spadł z Wielkiej Brytanii.

Fontaine pracował jako oficer łącznikowy dla Tinker sieci i ministra w sekcji F SOE we Francji w 1943 i 1944. Była w słowach autor Beryl E. Escott, „wysoce efektywnego i właściwego urzędnika” .

Młodość

Na początku drugiej wojny światowej żywa, inteligentna i towarzyska „bez zobowiązań rodzinnych”, pracowała jako dyrektor firmy farbiarskiej i pralni chemicznej w Troyes . Ona nie bierze udziału w żadnym oporu działalności przedKwiecień 1943. Jest antyniemiecka, ale także krytykuje gaullistowski ruch oporu jako „zbyt polityczny, samolubny i rozmowny”. Ponieważ Troyes było regionem przemysłowym dobrze połączonym z Paryżem, miasto było celem licznych bombardowań alianckich, które spowodowały, że wielu pilotów i ich załóg musiało się ukryć, gdy ich samoloty zostały zestrzelone. W ten sposób Fontaine stopniowo przyłączył się do ruchu oporu.

Agent SOE

Sieć majsterkowiczów

Praca Fontaine'a z ruchem oporu rozpoczęła się w kwietniu 1943 roku, kiedy doświadczony agent SOE Benjamin Cowburn i jego radiooperator Denis John Barrett przybyli do Troyes, aby założyć przez SOE pierścień sabotażowy o nazwie Tinker . Cowburn nawiązał kontakt z Pierrem Mulsantem i za jego pośrednictwem spotkał Fontaine'a, którego zatrudnił jako oficera łącznikowego za pensję w wysokości 2000 franków miesięcznie. Używając pseudonimu „Nénette”, okazała się biegła w tej pracy, przenosząc wiadomości i materiały sabotażowe na dużym obszarze w północno-wschodniej Francji. Sieć Tinker odniosła pewien sukces, w tym w nocy 3 /4 lipca, zniszczenie sześciu lokomotyw używanych przez Niemców. Fontaine pomógł także osiemnastu amerykańskim lotnikom , których samoloty zestrzelono w pobliżu Troyes, w ucieczce do Szwajcarii. Jednak Niemcy zinfiltrowali i zniszczyli wiele sieci SOE we Francji latem 1943 roku. Cowburn został ewakuowany z Francji wWrzesień 1943. Plik15 listopadapozostali członkowie zespołu Tinkera , Fontaine, Mulsant i Barrett, opuszczają Francję do Anglii z podziemnego lotniska. Wśród innych bojowników ewakuowanych na tej samej płaszczyźnie był przyszły prezydent Republiki Francuskiej , François Mitterrand .

Minister Network

W Anglii Fontaine był szkolony przez SOE. Była tam znana pod mężem, Yvonne Fauge. Angielscy urzędnicy SOE różnili się w ocenach podczas szkolenia. Trener z grupy potencjalnych agentów SOE powiedział: „Była najciekawszą i prawdopodobnie najmądrzejszą osobą. Żywiołowy i niestrudzony mówca”. Inny powiedział, że jest egocentryczna, zepsuta, uparta, niecierpliwa, zarozumiała… ”Fontaine był jedyną osobą nie mówiącą po angielsku w jej grupie rekrutów w SOE.

Fontaine wrócił do Francji łodzią w nocy z 25 na 26 marca 1944, wysiadając na plaży w Bretanii . Wyjeżdża do Paryża, gdzie spotyka swoich przyjaciół Pierre'a Muslanta, szefa nowej sieci Minister i Denisa Barretta, operatora radiowego. Mulsant zainstalował go w bezpiecznym miejscu w Melun , około 40 kilometrów na południowy wschód od Paryża. Następnie wybiera nowy pseudonim: Mimi. Oprócz podróży jako oficer łącznikowy, zlokalizowała pola uprawne nadające się do spadochroniarstwa i zaopatrzenia francuskiego ruchu oporu . Zorganizowała grupy bojowników ruchu oporu, które miały otrzymać pięć zrzutów w kwietniu i maju. W kwietniu powitał zespół trzech amerykańskich oficerów wojskowych, którzy przybyli na spadochronie. Ich zadaniem była praca z francuskiego ruchu oporu , aby przygotować się do lądowania w Normandii ,6 czerwca 1944. Minister Network udało się w organizowaniu i realizacji kilku drobnych operacji sabotażowych zmierzające do utrudniania niemieckich logistyki i transportu dostaw do bitew po D-Day . WLipiec 1944, komandos SAS (siły specjalne armii brytyjskiej) ogłosił przez radio, że znajdują się w trudnej sytuacji w lesie Fontainebleau . Mulsant, Barrett i inni rzucili się, by uratować SAS, ale zostali schwytani przez Niemców. Benjamin Cowburn wrócił do Francji dalej30 lipcaw nieudanej próbie uwolnienia Mulsanta i Barretta, ale obaj zostali wysłani do Buchenwaldu . Fontaine, jedyny ocalały z sieci ministrów , kontynuował współpracę z ruchem oporu aż do wyzwolenia regionu Troyes spod późnej niemieckiej kontroli.Sierpień 1944. Wróciła do Anglii dalej16 września.

Fontaine, rozczarowana schwytaniem swoich dwóch kolegów, podzieliła się swoją krytyką w raporcie dla SOE. Schwytanie Mulsanta i Barretta, pisała, „było całkowicie spowodowane wysłaniem SAS w mundurze na obszar bardzo pilnie strzeżony przez SS ”. Komandosi zdołali wycofać się do bezpiecznej strefy. Jednak Mulsant i Barrett, próbując pomóc zespołowi SAS, „nie wiedzieli” i zostali schwytani.

Po powrocie do Londynu Fontaine została zakwaterowana w hotelu wraz z dwiema innymi kobietami - oficerami SOE. Oni również mieli rzekome pretensje do SOE: Anne-Marie Walters i Odette Wilen . Funkcjonariusz SOE zgłosił niedyskretną rozmowę, w której otwarcie omawiali aresztowania agentów SOE. Mówi o Fontaine: „Jej obecny stan nerwowy jest w dużej mierze spowodowany obwinianiem organizacji [SOE] za aresztowanie jej dwóch przyjaciół”. Dodał: „Byłem poważnie zszokowany postawą tych trzech pań”.

Fontaine nigdy nie otrzymał uznania za swoją pracę w SOE. Notoryczny szpieg SOE, Vera Atkins, twierdziła, że ​​Fontaine został zwerbowany z pola i nigdy nie był oficjalnym agentem francuskiej sekcji SOE. Propozycje udekorowania Croix de Guerre i Orderu Imperium Brytyjskiego w Fontaine nigdy nie zostały zatwierdzone. Rząd de Gaulle'a odznaczył ją Medalem Oporu . Pomimo niewielkiego uznania, SOE oceniła jej pracę jako „skuteczną i lojalną łączniczkę i asystentkę” z „talentem do pracy w konspiracji”.

Po wojnie

Fontaine ożenił się z Francuzem imieniem Claude Dumont 25 lutego 1948. Umarła dalej9 maja 1996.

Dekoracja

Medal Francuskiego Ruchu Oporu

Bibliografia

• (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  Yvonne Fontaine  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. Escott, Beryl E. (2010), The Heroines of SOE, Stroud, Gloucestershire: The History Press, str. 164-165
2. Childers, Thomas (2004), In the Shadows of War, Nowy Jork: Henry Holt and Company, str. 130
3. O'Connor, Bernard (2018), SOE Heroines, Stroud, Gloucestershire: Amberley Publishing, str. 273
4. Operacja: CONJURER zorganizowana przez Henri Déricourt  ; ACHILLE lądują w pobliżu Angers  ; Samolot Hudson  ; załoga: dowódca skrzydła Lewis Hodges i dowódca eskadry Wagland; sprowadzone osoby (5): Victor Gerson „Vic”, Jean Menesson „Henri”, Paul Pardi „Philibert”, André Maugenet „Benoît”, HJ Fille-Lambie; remmenées: Francis Cammaerts „Roger”, François Mitterrand , Pierre du Passage, Charles Rechenmann „Julien” oraz trzech członków sieci TINKER Pierre Mulsant, M me Fontaine, the mail i John Barrett „Honored”, operator radiowy, ( ... +?) [Źródło: Verity, s. 289]
5. O'Connor, (2018), s. 273-275
6. Escott, str. 162-163
7. (en) Peter Jacobs , Setting France Ablaze: The SOE in France during WWII , Pen and Sword,30 września 2015 r, 240  pkt. ( ISBN  978-1-4738-6662-1 , czytaj online )
8. O'Connor, (2018), s. 280-281
9. (w) Stopa, Michael, SOE we Francji , Londyn, HMSO,1966, Załącznik Bzobacz także: http://etheses.whiterose.ac.uk/1751/1/Ethesis_FINAL.pdf
10. O'Connor, str. 282.
11. Escott, str. 164
12. Foot, MRD (1966), SOE we Francji, Londyn: Her Majesty's Stationery Office, s. 410
13. O'Connor, str. 284
14. Liane Jones, A Quiet Courage: Women Agents in the French Resistance , Londyn, Transworld Publishers Ltd, 1990. ( ISBN  0-593-01663-7 )
15. Escott, str. 165
16. O'Connor, str. 287

Źródeł zewnętrznych

• Hugh Verity , Wylądowaliśmy w nocy ... , przedmowa Jacques Mallet, 5 -tego  wydania francuskiego, Éditions Vario 2004.