| Fundacja | 1 st styczeń 1987 |
|---|---|
| Rozpuszczenie | 23 października 1989 |
| Rodzaj | Firma |
|---|---|
| Pole aktywności | Okrętownictwo |
| Siedzenie | Finlandia |
| Właściciel | Wärtsilä |
|---|---|
| Produkt | Statek |
Wärtsilä Marine ( fiński : Wärtsilä Meriteollisuus ) ( szwedzki : Wärtsilä Marinindustri ) to fińska firma stoczniowa . Firma została utworzona w 1987 roku w celu poprawy produktywności przemysłu stoczniowego poprzez połączenie stoczni Wärtsilä i Valmet w ramach tej samej organizacji. Stocznie znajdują się w Helsinkach i Turku . Firma zbankrutowała w 1989 roku. Działalność tych stoczni była kontynuowana pod nazwą Masa-Yards .
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych europejski przemysł stoczniowy cierpiał z powodu nadmiernie dużych zdolności produkcyjnych i silnej konkurencji. Azjatyccy stocznie szybko się rozwijali i przejęli kontrolę nad znaczną częścią rynku. Połączenie rosnących kosztów pracy i dumpingu cenowego prowadzi do trudnej sytuacji dla wielu europejskich stoczniowców. Szwedzcy stoczniowcy walczyli już w latach siedemdziesiątych XX wieku, ale utrzymywali się przy życiu dzięki ogromnym dotacjom.
Dzięki sowieckiemu eksportowi fińscy stocznie pracowali na dość dobrym poziomie do lat 80. XX w. Plan pięcioletni na lata 1981–1985 gwarantował podstawowe obciążenie podstawowe fińskich stoczni, ale plan 1986–1990 oznaczał koniec złotego wieku dla ZSRR. eksport. Sowieci negocjują bardzo niskie ceny na kilka statków objętych planem, a zamówiona ilość jest wciąż znacznie niższa. Statki wyprodukowane dla Związku Radzieckiego są objęte umową dwustronną między tymi dwoma krajami i umowa staje się niezrównoważona, a radziecki eksport do Finlandii drastycznie spada. Aby utrzymać zatrudnienie w swoich stoczniach, rząd fiński decyduje się na dostarczenie statków do Związku Radzieckiego na kredyt.
W 1986 r. Dwaj główni fińscy producenci statków, Wärtsilä i Valmet , zgodzili się na utworzenie swoich jednostek biznesowych i zamknięcie mniej konkurencyjnych, tj. Stoczni Valmet. W ramach reorganizacji Wärtsilä oddziela działalność związaną z budową silników wysokoprężnych w Turku i Vaasa od organizacji stoczniowej do oddzielnej jednostki biznesowej Wärtsilä Diesel Oy . Własność nowej firmy stoczniowej jest dzielona, tak że 30% trafia do Valmet, a 70% do Wärtsilä. Przemysł maszyn papierniczych Wärtsilä zostaje przekazany firmie Valmet jako zapłata. Początkowo państwo przyznaje ulgę podatkową w wysokości 700 mln FIM .
Liczba pracowników była stopniowo redukowana w latach 80. Stocznia Perno w Turku oferuje pracownikom w wieku 56 lat i starszym przechodzenie na wcześniejszą emeryturę.
Nowa firma została oficjalnie założona na początku 1987 roku. Nazwa firmy to Wärtsilä Meriteollisuus Oy w języku fińskim, Wärtsilä Marinindustri Ab w języku szwedzkim, a na całym świecie używana jest nazwa Wärtsilä Marine. Reżyserem jest Pekka Laine.
Martin Saarikangas , dyrektor stoczni Wärtsilä Helsinki , jest przeciwny fuzji; nie wierzył w przyszłość radzieckiego handlu, a Saarikangas ciężko pracował, aby zabezpieczyć plany z Zachodem, aby zmniejszyć zależność Wärtsilä od sowieckiego eksportu. Tylko około 25% sprzedaży Wärtsilä trafia do Związku Radzieckiego, podczas gdy stocznie Valmeta są prawie całkowicie zależne od eksportu do ZSRR. Saarikangas sugeruje reorganizację oddziałów Wärtsilä, aby móc stawić czoła rynkowi, zamiast się łączyć. Jednak dyrekcja generalna nie podziela poglądów Saarikangas i chociaż został mianowany wiceprezesem Wärtsilä Marine, zostaje przeniesiony do Stanów Zjednoczonych.
Na samym początku Laine zawarła nową umowę z sowieckim Sudoimportem dotyczącą przeniesienia części projektu z dziewięcioma jednostkami ze stoczni Valmet do stoczni Wärtsilä Perno. Dwa statki zostają oddane do użytku w stoczni Valmet Laivateollisuus w Turku, a jeden w stoczni Vuosaari w Helsinkach; stocznie muszą być zamknięte po dostawie statków. Wärtsilä Marine otrzymuje zamówienie na 70 000 tonowy statek wycieczkowy dla Carnival Cruise Lines (CCL). Kontrakt obejmuje opcję dwóch sióstr, a statki mają zostać zbudowane w stoczni Wärtsilä w Helsinkach. Również w styczniu Wärtsilä Marine otrzymuje kolejne zamówienie od norweskiej firmy Kloster Cruise A / S na 37 000 tonowy statek wycieczkowy ; dostawa jest zaplanowana na listopad 1988. W następnym miesiącu szwedzki Rederi Ab Slite zamawia 40 000 tonowy prom wycieczkowy na trasie między Finlandią a Szwecją; umowa ta zawiera również opcję na siostrę, która jest podpisywana w lipcu następnego roku. CCL wykorzysta również swoją opcję dla dwóch 70 000 tonowych jednostek wycieczkowych we wrześniu następnego roku. Nowe zamówienie pojawiło się w październiku, kiedy Effoa zamówiła 58.000 tonowy prom wycieczkowy na połączenie Helsinki - Sztokholm, w tym opcję na statek siostrzany, który został zamówiony w marcu 1988 roku.
Nagle powiększony portfel zamówień stawia Wärtsilä Marine przed nowymi wyzwaniami i pojawiają się słabości strukturalne firmy.
Kapitał firmy wynosi łącznie 1,5 miliarda FIM. Udział Wärtsilä wynosi 1,05 miliarda FIM, a Valmet posiada 450 milionów FIM. Jednak 90% kapitału stanowią środki trwałe, takie jak nieruchomości i wyposażenie, a zaledwie 150 mln FIM w gotówce.
Drugi problem dotyczy statków zamówionych przez ZSRR, odziedziczonych po Valmecie; obliczenia pokazują, że w 1987 roku statki te spowodowały straty rzędu 200 do 400 milionów FIM. Wynika to częściowo z błędnych obliczeń, ale częściowo ze świadomego wyboru dokonanego w imieniu pracy.
Trzeci problem dotyczy statków wycieczkowych zamówionych przez CCL; okazuje się, że przeliczyły się również koszty ich budowy. Nie wiadomo, czy przyczyną jest celowe błędne obliczenie, czy też niedoszacowano kosztów statków. Państwo zagwarantowało projekty do 600 mln FIM strat. Należy jednak zauważyć, że CCL najprawdopodobniej kupiłaby statki za mniej z subsydiowanej stoczni w innym miejscu w Europie, ale CCL wybrała Wärtsilä ze względu na jej dobrą reputację jako konstruktora statków wycieczkowych.
Czwartym problemem jest brak pracowników. Wärtsilä, a następnie Wärtsilä Marine, drastycznie zredukowała liczbę pracowników od 1985 do 1988 roku. Firma musiała polegać na podwykonawcach o wysokich kosztach. W szczególności brak pracowników powoduje strajki w zakładzie Perno.
W swoim pierwszym roku działalności, 1987, Wärtsilä Marine poniosło 205 milionów strat MIF, co jest oczekiwane.
Prawda o kontrakcie Valmet ze Związkiem Radzieckim zaczęła się ujawniać w 1988 roku. Pomimo strat Wärtsilä Marine zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby móc dostarczyć statek zamówiony przez Związek Radziecki, chcąc utrzymać partnerstwo handlowe w dłuższej perspektywie. Stocznia Valmet Laivateollisuus w Turku zostaje zamknięta, a prace są przenoszone do stoczni Rauma-Repola i Hollming, gdzie są one zakontraktowane i po wysokich kosztach. Więcej strat wynika z projektu Monterey, który obejmował przebudowę starego amerykańskiego statku towarowego na statek wycieczkowy w dawnej stoczni Wärtsilä Turku .
W tym samym roku Pekka Laine opuściła stanowisko w Wärtsilä Marine i dołączyła do firmy macierzystej Wärtsilä. Kari Airaksinen zostaje nowym dyrektorem Wärtsilä Marine. Wynik roku spadł do 638 milionów strat w MTF, a sytuacja Wärtsilä Marine zaczęła wydawać się niepokojąca. W raporcie rocznym Wärtsilä Corporation czytamy: „Oddział Marine stoi na czele rosnących zmian”.
Dyrektor zarządzający Wärtsilä Corporation Tor Stolpe podał się do dymisji pod koniec 1988 roku, a na jego miejsce powołany został Pekka Laine od początku 1989 roku. Laine zaczął gorączkowo zastanawiać się, jak uratować firmę przed stratami Wärtsilä Marine, które następnie zostały oszacowane. , już miliard marek fińskich. Saarikangas zostaje odwołany do Finlandii ze Stanów Zjednoczonych i ponownie przejmuje szefa stoczni w Helsinkach; Bezpośrednio powołał zespół do rozpoczęcia pilnego programu reorganizacji, ale czas ucieka.
Media donoszą na początku sierpnia, że Wärtsilä Marine jest na skraju bankructwa i można je uratować jedynie dzięki pilnemu wsparciu państwa. Armatorzy nie są już w stanie wspierać stoczniowców. Państwo nie chce pomóc; Bror Wahlroos z Ministerstwa Handlu i Przemysłu twierdzi, że państwo odmawia posiadania Wärtsilä Marine.
Jednak 10 sierpnia państwo i Wärtsilä Marine ogłosiły plan finansowania, w którym uczestniczyły również dwa fińskie banki, na realizację niedokończonych projektów stoczniowych. Wärtsilä sprzedaje 51% Wärtsilä Marine na rzecz Yhdyspankki, Oy Pomi Trading Ab, funduszu emerytalnego Wärtsilä i fundacji emerytalnej Wärtsilä; cena akcji wynosi cztery marki fińskie. Następnie udział Wärtsilä Corporation spada poniżej 19%, w związku z czym nie musi traktować go jako spółki zależnej w sprawozdaniu finansowym.
12 października zarząd Wärtsilä Marine proponuje upadłość spółki na walnym zgromadzeniu, które odbędzie się 2 listopada. Bieżące straty szacuje się na 1,6 miliarda FIM. Tego samego dnia pracownicy stoczni Perno strajkują i żądają 10% podwyżki.
Rada dyrektorów Wärtsilä Marine została pilnie wezwana na posiedzenie 23 października 1989 r. Rezerwa gotówki spółki została wyczerpana. Zarząd podejmuje decyzję o ogłoszeniu upadłości spółki, wchodzi ona w życie o godzinie 15:30 tego samego dnia.
Już w momencie ogłoszenia upadłości Saarikangas wygłasza swoje słynne przemówienie do pracowników stoczni helsińskiej. Pracownicy budowlani i wykonawcy, którzy nagle stracili środki do życia, są zszokowani wiadomością. Saarikangas kończy swoje przemówienie zapewnieniem, że bankructwo nie oznacza końca budowy statków, jeśli pracownicy są gotowi do kontynuowania go na nowych warunkach.
Zaraz po przemówieniu Saarikangas dzwoni do Teda Arisona, amerykańskiego właściciela Carnival Cruise Lines , który ma trzy statki wycieczkowe w portfelu zamówień Wärtsilä Marine. Arison przybywa do Finlandii zaledwie jedenaście godzin później; po tym następuje szereg spotkań i negocjacji z wierzycielami i innymi stronami. Zaledwie cztery dni później Saarikangas utworzył nową firmę, Helsinki New Shipyard. Podstawę finansową do sfinalizowania niedokończonych statków zabezpiecza list intencyjny podpisany przez Arison. Stocznia Turku została ponownie uruchomiona w ten sam sposób, pod nazwą Turku Nowa Stocznia. Obie lokalizacje zostaną zorganizowane w ramach nowej firmy Masa-Yards w dniu 9 listopada; nazwa Masa pochodzi od inicjałów Martina Saarikangasa.
Saarikangas powiedział później, że wznowienie budowy nie jest możliwe bez pomocy Teda Arisona.
Saarikangas uważa upadłość za niepotrzebną, mówiąc, że wynika ona po prostu z braku gotówki, ponieważ firma ma otrzymać zapłatę za Kopciuszka i miesiące po tym, jak CCL zapłaci 80% za statek wycieczkowy Fantasy . Z drugiej strony uważa, że bankructwo jest, choć teoretycznie możliwe do uniknięcia, nadal najłatwiejszym sposobem restrukturyzacji biznesu; Saarikangas ponownie zatrudnia prawie wszystkich pracowników fizycznych, ale tylko dwie trzecie pracowników umysłowych.
NB 479, M / S Fantasy, został zadokowany pod kątem wyposażenia i zbliżał się do ukończenia.
NB 1298, M / S Kalypso, obecnie M / S Star Pisces, był na nabrzeżu w celu wyposażenia.
NB 1302, M / S Cinderella, był na nabrzeżu w celu wyposażenia.
NB 1301, M / S Silja Serenade, nadal nie był zwodowany, ale znajdował się w budowie w suchym doku.
Rozpoczęto budowę NB 1309, M / S Silja Symphony.
Rozpoczęto budowę NB 1323, M / S Royal Majesty, obecnie M / S Louis Majesty.
NB 1299, M / S Ecstasy, był na desce kreślarskiej; został ostatecznie zbudowany w stoczni w Helsinkach jako NB 480.
NB 1300, M / S Sensation, był na desce kreślarskiej; został ostatecznie zbudowany w stoczni w Helsinkach jako NB 484.