William Miller (kaznodzieja)

William Miller Obraz w Infoboksie. Williama Millera. Biografia
Narodziny 15 lutego 1782 r.
Pittsfield
Śmierć 20 grudnia 1849(w wieku 67 lat)
Hampton ( pl )
Pogrzeb Hampton ( w )
Narodowość amerykański
Czynność Teolog
Inne informacje
Religia Chrzest
podpis Williama Millera (kaznodziei) podpis

Williama Millera (15 lutego 1782 r. - 20 grudnia 1849) Był amerykański Chrzciciela kaznodzieja , który prowadził protestanckich międzywyznaniowy ruch odrodzenia między 1831 i 1844 , o pseudonimie „ milleryzm  ” lub „ adwentyzm,  ” zapowiada powrót Chrystusa na 1843-1844. To przesłanie później zrodziło kilka ruchów adwentystycznych, w tym Kościół Adwentystów Dnia Siódmego .

Ruch badania proroctw

Na początku XIX -go  wieku , zawierusze rewolucji francuskiej skłoniło niektórych czytelników Biblii rozważyć apokaliptyczne proroctwa ksiąg Daniela i Apokalipsy. Patrząc na „2300 dni” (przeliczonych na lata), najdłuższy proroczy okres w Biblii w Księdze Daniela 8:14, ponad 80 komentatorów biblijnych na całym świecie stwierdziło, że zakończy się w dniu, który najczęściej przypada na lata 1840-1847. że chodziło o powrót Chrystusa, rozgłaszali nowiny w różnych częściach świata. Joseph Wolff (1795-1862), niemiecki Żyd, który nawrócił się na (anglikańskie) chrześcijaństwo, niósł to przesłanie na Bliski Wschód i Indie do Żydów , muzułmanów i Hindusów . Około 1790 r. Manuel de Lacunza (1731-1801), chilijski jezuita, napisał „Powrót Chrystusa w chwale i majestacie” . Książka ta krążyła po jego śmierci w 1801 roku we Włoszech , Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej . Zainteresowanie tłumów wzbudzali protestanccy kaznodzieje: Louis Gaussen w Szwajcarii i Francji , Edward Irving w Anglii , Thomas Playford w Australii, a nawet dzieci w Skandynawii . W latach dwudziestych XIX wieku John Brown i William Cunninghame, dwaj angielscy korespondenci Christian Observer , nadawali tę interpretację proroctwa.

Okres deistów

Dzieciństwo i młodość w Low Hampton (1782-1803)

William Miller był najsłynniejszym spikerem tego powrotu Chrystusa. Urodził się 15 lutego 1782 w Pittsfield w Massachusetts . Jej rodzicami byli kapitan William Miller, weteran rewolucji amerykańskiej i Paulina, córka baptystycznego pastora Elnathana Phelpsa. Był najstarszym w rolniczej rodzinie liczącej szesnaście dzieci. Kiedy Miller miał cztery lata, jego rodzina przeniosła się do wiejskiego Low Hampton w stanie Nowy Jork . Jego matka zajmowała się jego edukacją do 9 roku życia. Od dziewiątej do czternastego roku pracował na rodzinnej farmie i każdej zimy uczęszczał do Szkoły Okręgowej w East Poultrey.

Od najmłodszych lat Miller był zapalonym czytelnikiem. Sędzia James Witherell i Matthew Lyon  ( członek Kongresu) mieszkający w Fairhaven w stanie Vermont , a także Alexander Cruikshanks z Whitehall w stanie Nowy Jork, umożliwili mu dostęp do książek w swoich bibliotekach, prywatnych, zwłaszcza historycznych. Jako nastolatek Miller spotykał się z młodymi deistami, uważając Biblię za staromodną księgę.

Rolnik w Poultney (1803-1812)

W 1803 Miller poślubił Lucy Smith i przeniósł się do pobliskiego miasta Poultney , gdzie stał się odnoszącym sukcesy rolnikiem. Ta zmiana miejsca zamieszkania pozwoliła mu nawiązać kontakt z deistyczną inteligencją miasta. Napisał: „Włożyli mi w ręce dzieła Woltera , Hume'a , Paine'a , Ethana Allena i innych pisarzy deistycznych. " On został wybrany na kilku pozycjach: szeryf w 1809 roku, sprawiedliwości, porucznik milicji Vermont w roku 1810. On również przyłączył się do masonów. Gdy w 1812 wybuchła wojna z Wielką Brytanią , został awansowany do stopnia kapitana milicji. Pod koniec konfliktu w 1815 został kapitanem armii regularnej.

Kapitan milicji (1812-1815)

Wojna wstrząsnęła deistycznymi przekonaniami Williama Millera o wrodzonej dobroci człowieka i śmierci jako ostatecznym końcu. Okrucieństwa wojny przekonały go inaczej. Od początku konfliktu jego ojciec i jedna z jego sióstr byli ofiarami cywilnymi. Wbrew wszelkim przeciwnościom armia angielska składająca się z 15 000 doświadczonych żołnierzy (w tym weteranów bitwy pod Waterloo ) poniosła niespodziewaną porażkę w bitwie pod Plattsburgh z małą armią liczącą 1500 żołnierzy i 4000 amerykańskich ochotników . Miller postrzegał to jako znak opatrzności. To było dla niego „dzieła potęgi silniejszej niż człowiek . ”

Powrót do chrześcijaństwa

Rolnik w Low Hampton: Studium proroctw (1815-1831)

Po wojnie Miller wrócił do Low Hampton do swojej matki i kupił farmę (w tym historycznym miejscu znajduje się obecnie muzeum Ministerstwa Dziedzictwa Adwentystów). Uczęszczał Chrzciciela wuja Elihu, chcąc wiedzieć, jak Biblia „może rozwijać zasady tak idealnie dopasowane do potrzeb upadłego świata . ” W 1816 doszedł do wniosku, że jest to objawienie od Boga.

Po dwóch latach skrupulatnego i systematycznego studiowania Biblii werset po wersecie, z pomocą konkordancji biblijnej , William Miller doszedł do wniosku w 1818 r. w oparciu o Księgę Daniela 8-9, że koniec 2300 proroczych dni Księgi Daniela 8:14 co ma doprowadzić do „oczyszczenia świątyni” około roku 1843 . Myśląc, że „sanktuarium” oznacza Kościół chrześcijański, uważał, że ziemia zostanie oczyszczona po powrocie Chrystusa. Miller doszedł do tego wniosku:

Ograniczone ogłoszenie powrotu Chrystusa (1831-1838)

Miller początkowo bardzo niechętnie podzielał swoje przekonanie. Wierząc, że był jedynym na świecie, który doszedł do tego wniosku, przez kilka lat kontynuował swoje badania na osobności, nie mówiąc nikomu o tym. W sierpniu 1831 r. niespodziewane zaproszenie do wygłoszenia prezentacji na temat powrotu Chrystusa zmusiło go po raz pierwszy do publicznego ujawnienia tego tematu. W tym samym roku porzucił masonerię. Miller otrzymywał zaproszenie za zaproszeniem do przedstawienia swojego przesłania. Nie mogąc sprostać wszystkim oczekiwaniom, opublikował w 1834 r. niewielką książeczkę zatytułowaną: Dowody Pisma Świętego i historia powtórnego przyjścia Chrystusa, ok . 1843 r .

Ruch Millerite

Przebudzenie ruchu (1838-1843)

Od 1838 r. pastorzy protestanccy przyjęli przesłanie Williama Millera o powrocie Chrystusa. W czerwcu 1838 r. dr Josiah Litch (1809-1886), lekarz i pastor metodystyczny , opublikował około 1843 r . Prawdopodobieństwo powtórnego przyjścia Chrystusa . W jego interpretacji Objawienia 9, ogłosił upadek Imperium Osmańskiego w sierpniu 1840 roku traktatu z 11 sierpnia 1840, który umieszczony Turcji (the imperium osmańskiego ) pod kierunkiem mocarstw europejskich, w szczególności, że w Imperium Brytyjskim wykonana duży plusk. Humaniści i ludzie wszystkich wyznań bardziej zainteresowali się proroctwami biblijnymi i zapowiedzią powrotu Chrystusa.

Joshua Himes (1805-1895), pastor Kościoła Chrześcijańskiego (zwanego także Chrześcijańskim Związkiem), był wielkim organizatorem ruchu Millerite. Pod jego kierownictwem wiadomość rozeszła się po miastach i gazetach. W lutym 1840 r. stworzył dwumiesięcznik „ Znaki Czasów” , który w kwietniu 1842 r. stał się tygodnikiem. W listopadzie 1842, podczas pięciu miesięcy głoszenia Millera , Himes założył nowojorski dziennik The Midnight Cry . Następnie pismo stało się tygodnikiem. Ukazywało się około czterdziestu czasopism Millerite.

Ruch Millerite był międzywyznaniowy. William Miller nigdy nie rozważał oddzielenia się od swojego zboru baptystów ani utworzenia oddzielnego Kościoła. Jednak rosnące zainteresowanie jego przesłaniem i jego sprzeciw szły w parze. W lipcu 1843 r. Charles Fitch (1805-1844), pastor kongregacyjny, a następnie prezbiteriański, wygłosił słynne kazanie zatytułowane „Wyjdźcie z Babilonu, ludu mój”, wzywając szczerych chrześcijan do opuszczenia wyznań, które odrzuciły przesłanie o rychłym przyjściu. Chrystusa. Ta wiadomość wywarła głęboki wpływ na Millerytów. Nie opuścili swoich spowiedzi, ale znaleźli tam teologiczne uzasadnienie rozstania z nimi.

Ruch siódmego miesiąca (1843-1844)

William Miller nigdy nie zmuszał się do podania dokładnej daty powrotu Chrystusa. Zadowolił się wskazaniem, że będzie to około 1843-1844. Ale krytyka ich przeciwników i entuzjazm ich zwolenników zmusiły przywódców Millerite do bliższego przyjrzenia się. Zgodnie z tradycją karaimskich Żydów (którzy zachowali swój kalendarz religijny nieprzerwanie przez wieki), żydowski rok 1843 zakończył się nie w dniu równonocy 21 marca, ale 18 kwietnia. Nic się nie wydarzyło, ale Miller nie był strasznie rozczarowany, ponieważ nie ustalił wyraźnie daty. Przyznał się do błędu, ale cytując Habakuka 2:3 zwrócił uwagę na to, że możliwe było opóźnienie. Z drugiej strony Millerici odkryli, że konieczne było dodanie roku do ich obliczeń, ponieważ historycznie rok 0 nie istnieje.

12 sierpnia 1844 r. podczas „ spotkania obozowego ” w Exeter w stanie New Hampshire Samuel Snow (1806-1870), kaznodzieja millerytów, zasugerował, że powrót Chrystusa nastąpi 22 października 1844 r. , co według Żydów kalendarz karaimski był datą Jom Kippur (dzień pokuty). Ogłoszenie tego poselstwa nazwano „ruchem siódmego miesiąca”, ponieważ zgodnie z Księgą Kapłańską 16 dzień pojednania przypadał na siódmy miesiąc roku żydowskiego. Przywódcy Millerite byli zaskoczeni, jak szybko ta wiadomość się rozeszła. Miller przyjął tę datę dopiero na początku października 1844 roku.

Skutki Milleryzmu

Wielkie oszustwo (październik 1844)

Szacunki dotyczące liczby Millerytów są dość zróżnicowane: od 50 000 do 500 000 osób. Spośród 17 milionów Amerykanów w 1844 roku około 150 000 ludzi (według najbardziej prawdopodobnych szacunków) czekało na powrót Chrystusa. To nauczanie było następnie sprzeczne z powszechnym przekonaniem, które zwiastowało rychłe początki tysiącletniego pokoju i dobrobytu na ziemi ((post)milenializm). Amerykanie wierzyli, że Chrystus powróci po tysiącleciu Objawienia 20, podczas gdy Milleryci zapowiedzieli, że przyjdzie wcześniej . Stanowisko to było nietypowe, ponieważ nie było mowy o ziemskim panowaniu Chrystusa przez tysiąclecie.

Nieprzyjście Chrystusa w 1844 roku nazwano wielkim rozczarowaniem lub wielkim rozczarowaniem . Wielu Millerystów było bardzo rozczarowanych. William Miller przyznał się do swojego błędu, ale nigdy nie wyrzekł się wiary w powrót Chrystusa, mimo że zachęcał Millerytów, by nie ustalali daty. 10 listopada 1844 r. oświadczył: „Mój duch jest doskonale spokojny, a nadzieja na przyjście Chrystusa silniejsza niż kiedykolwiek. Zrobiłem tylko to, co czułem po kilku latach trzeźwych rozważań, jako mój uroczysty obowiązek. "

Zmęczony i chory Miller rozważał zakończenie swojego zadania. Kierunek ruchu zostawił Joshui Himesowi. Oślepił na początku 1848 r. 20 grudnia 1849 r. zmarł spokojnie.

Kościoły z Milleryzmu

Przed wielkim rozczarowaniem wielu Millerystów zostało wyrzuconych ze swoich wyznań religijnych. Po tej dacie Miller został wyrzucony ze swojego kościoła w Low Hampton. Mimo jego niechęci przywódcy Millerite stwierdzili, że nie mają innego wyjścia, jak założyć wyznanie adwentystyczne. Miller, Himes, dr Litch doszli do wniosku, że nic się nie wydarzyło 22 października 1844 r., ale nie wszyscy Millerici podzielili się swoimi wnioskami. Liczba tych, którzy pozostali przywiązani do nadziei powrotu Chrystusa - od 50 000 do 100 000 według ówczesnych źródeł - podzieliła się na trzy szkoły myślenia:

W 1860 roku DT Taylor opublikował pierwszy spis ludności adwentystów. Oszacował liczbę adwentystów (wszystkie prądy łącznie) na 54 000 osób i naliczył 584 pastorów. Dzisiaj Kościół Adwentystów Dnia Siódmego jest praktycznie jedynym ruchem, który odziedziczył Milleryzm z 16 milionami ochrzczonych członków w 2009 roku. Historyczny nurt adwentystycznych spirytualistów już minął. Przetrwały dwa wyznania adwentystów w Albany: chrześcijanie adwentyści (25 600 członków w 2006 r.) i Kościół Boży (600 członków).

Wkład Milleryzmu

Nauka o powrocie Chrystusa

Proklamacja rychłego powrotu Chrystusa jest największym wkładem Milleryzmu w chrześcijaństwo. Przed głoszeniem Williama Millera powrót Chrystusa był doktryną albo zapomnianą z Biblii, albo odsuniętą w przyszłość. Jego przesłanie spopularyzowało wśród wyznań chrześcijańskich wiarę w bliski i widzialny powrót Chrystusa.

Studiowanie proroctw biblijnych

Ruch Millerytów wywołał przebudzenie i ponowne zainteresowanie badaniem apokaliptycznych proroctw ksiąg Daniela i Objawienia, które do tej pory uważano za zapieczętowane i niedostępne dla zrozumienia. Zainicjował popularne studium proroctw wśród protestantow.

Badania biblijne

Poprzez swoje pragnienie powrotu do źródeł chrześcijaństwa i przywrócenia nauczania wczesnego Kościoła chrześcijańskiego, Milleryzm ożywił protestancką tradycję badań biblijnych. Milleryci twierdzili, że ich jedynym wyznaniem jest Biblia. Stworzyli zainteresowanie badaniem wierzeń dawno zapomnianych lub mało uważanych za warunkową nieśmiertelność duszy, sądu, sabatu lub darów duchowych.

Adwentyzm Dnia Siódmego

Milleryzm zrodził światowy ruch głoszący powrót Chrystusa: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego , głównego spadkobiercę przesłania Williama Millera. Jak sama nazwa wskazuje, „adwentyzm” (łac. adventus oznacza „przybycie, przyjście, przyjście”) odnosi się do nadziei na chwalebny powrót Chrystusa, widzialny iw niedalekiej przyszłości. Sam William Miller nie był ani adwentystą dnia siódmego, ani święcą sabatu. Kiedy zmarł, ten ruch był jeszcze w zalążku.

Znani Milleryci

Linki zewnętrzne

Uwagi

  1. „  Głoszenie 2300 wieczorów i poranków  ”
  2. Fabrice Desplan, „  Adventism: How It All To Begin (by JL Chandler)  ” , na dixmai.com ,13 listopada 2007 r.
  3. William Miller, Apologia i obrona Wm Millera , Boston, MT: Joshua V. Himes, 1845, 24.
  4. Sylvester Bliss, Pamiętniki Williama Millera , Boston: Joshua V. Himes, 1853.
  5. Fabrice Desplan, „  Początki adwentyzmu: na scenę wkracza William Miller (autor: JL Chandler)  ” , na dixmai.com ,15 listopada 2007 r.
  6. David L. Rowe, Dziwne dzieło Boga: William Miller i koniec świata (Eerdmans: 2008).
  7. Fabrice Desplan, „  William Miller ogłasza swoje odkrycie (JL Chandler)  ” , na dixmai.com ,23 listopada 2007
  8. Fabrice Desplan, „  Joshua Himes: organizator ruchu Millerite (przez JL Chandlera)  ” , na dixmai.com ,6 grudnia 2007 r.
  9. Samuel S. Snow, Zwiastun Adwentu , 21 sierpnia 1844, 20
  10. Everett N. Dick, William Miller i kryzys adwentowy , Berrien Springs: Andrews University Press, 1994.
  11. Fabrice Desplan, „  Le Millerisme éclé (by JL Chandler)  ” , na dixmai.com ,19 lutego 2008
  12. George Knight, Millenial Fever or the End of the World , Boise: Pacific Press Publishing Association, 1993
  13. Kenneth Strand, wyd., Sabat w Piśmie i Historii , Washington: Review and Herald Publishing Association, 1982.
  14. (w) „  Galeria pionierów i szkice biograficzne  ” na aplib.org
  15. [PDF] (w) Tim Poirier, „  Czarny zwiastun dla Ellen White: William E. Foy  ” na spectrummagazine.org
  16. "  http://www.4hispeople.org/williamellisfoy.htm  " ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić ? )
  17. „  http://www.4hispeople.org/hazenfoss.htm  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? )