Walter E. Lautenbacher

Walter E. Lautenbacher Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 23 lutego 1920 r
Monachium
Śmierć 10 sierpnia 2000(w wieku 80 lat)
Leonberg
Narodowość Niemiecki
Trening Uniwersytet Nauk Stosowanych w Monachium Państwowa Akademia Fotografii w Monachium
Czynność Fotograf

Walter Ernst Hans Werner Lautenbacher (* the23 lutego 1920 rw Monachium , Niemcy; †10 sierpnia 2000w Leonberg , Niemcy), jest fotograf mody prime wśród najbardziej wpływowych w XX th  wieku w Niemczech . Plik13 stycznia 1969wraz z trzema innymi fotografami założył Związek Zawodowych Fotografów Artystycznych (pierwotnie Bund Freischaffender Foto-Designer , dziś Berufsverband Freie Fotografen und Filmgestalter e. V. ). Ponadto Lautenbacher jest uważany za prawdziwego twórcę oficjalnego zawodu fotografa w Niemczech.

Dzieciństwo i szkolenie

Walter E. Lautenbacher urodził się w 1920 roku w Monachium w Niemczech. Jest drugim dzieckiem swojej matki Marie-Berta Stanze, z domu Lautenbacher (1882 - 1992), z romansu z Georgem Heinrichem Emmerichem. Ten związek pozamałżeński, w tamtych czasach źle oceniany przez społeczeństwo, trwał27 sierpnia 1914 aż do śmierci tego ostatniego 19 października 1923niestety spowodowane źle leczoną infekcją bakteryjną. Marie-Berta następnie ponownie wyszła za mąż27 grudnia 1932nosząca nazwisko męża Wilhelma Wiese.

Z 1 st kwiecień 1934Lautenbacher swoje pierwsze szkolenie jako kupiec tekstylny odbył w sklepie detalicznym w Monachium (Herrenschneider LH Van Hees, Brienner Strasse 1) . W tamtym czasie był to butik męskiej odzieży gotowej, cieszący się świetną renomą. W wieku 15 lat23 lutego 1935Walter Lautenbacher opuszcza dom rodzinny.

Pod koniec praktyki w przemyśle tekstylnym odbył służbę wojskową w Berlinie w 1938 roku i wstąpił do wojska. Krótko po rozpoczęciu II wojny światowej Lautenbacher został ranny na froncie. Pomimo pociechy, jaką otrzymał Krzyż Żelazny (Eisernes Kreuz) , Lautenbacher musi żyć z konsekwencjami odniesionej kontuzji. Rzeczywiście, po wojnie, jego prawe biodro pozostało sztywne, tak że musiał utykać przez całe życie. Do końca wojny trafił do stoiska odzieżowego (Kleiderkasse) zainstalowanego na podbitych terenach Europy Wschodniej, a dokładnie w Schlackenwert (dziś Ostrov w Czechach). Dzięki wyszkoleniu na kupca tekstyliów opiekował się tą organizacją wojskową, która przez całą wojnę dostarczała odzież i mundury dla całej armii niemieckiej.

Po wojnie Walter Lautenbacher został wzięty do niewoli przez Amerykanów z r 13 maja w 26 czerwca 1945 r. Z6 lipca 1945 r, został zatrudniony jako robotnik rolny przez właściciela dużej posiadłości w pobliżu wioski Dorfen, niedaleko Monachium, gdzie poznaje swoją żonę Lore-Marie i swojego pierwszego syna Klausa. To właśnie w tej wiosce urodził się jego drugi syn, Heinz.

Po ponownym otwarciu szkoły założonej przez ojca przeniósł się do Monachium, by od 1947 roku rozpocząć studia w Krajowej Szkole Fotografii w Bawarii (Bayerische Staatslehranstalt für Lichtbildwesen, a po Staatliche Fachakademie für Fotodesign München ), które kontynuował do 1949 roku. Szkoła ta została założona w 1900 roku przez jego prawdziwego biologicznego ojca, Georga Heinricha Emmericha (1870 - 1923) i nazwana wówczas Instytucją ds. Nauczania i Badań Fotograficznych w Bawarii w Monachium.

Ponadto Emmerich został pierwszym profesorem zwyczajnym na wydziale fotografii i piastował to stanowisko od 1900 do 1917 roku. W tamtych czasach w całej Europie fotografia była postrzegana bardziej jako „sztuka tworzenia obrazu za pomocą światła”. Wreszcie w 2005 roku Krajowa Szkoła Fotografii w Bawarii została przyłączona do Wydziału Nauk Stosowanych Uniwersytetu w Monachium.

Obowiązki zawodowe

Po ukończeniu studiów fotograficznych Lautenbacher po raz pierwszy zaręczył się w studiu fotograficznym pod Stuttgartem (Foto Barth, Fellbach) , gdzie pracował jako operator fotografii reklamowej.

W 1954 roku Lautenbacher poszedł na własną rękę i otworzył swoje pierwsze studio fotografii modowej w Stuttgarcie, znanym na całym świecie z samochodów Mercedes i Porsche. W następnych latach stał się jednym z czołowych fotografów mody swoich czasów.

Od 1959 roku pracował dla magazynów modowych w Hamburgu, zwłaszcza dla najbardziej prestiżowego tamtych czasów „Constanze” i „Petra” . Na ich prośbę Lautenbacher sfotografował nową paryską modę, a także kilka innych ważnych kolekcji mody. Dla tych dużych niemieckich magazynów wyprodukowano ponad 250 fotoreportaży modowych.

Dla ważnych włoskich gazet „La Donna” i „Annabelle” Lautenbacher sfotografował w Mediolanie i Florencji najnowsze kolekcje gotowych do noszenia. Dla magazynów mody „Freundin“ , „Neue Mode“ i „Für Sie“ w Niemczech przeprowadził wiele prezentacji, a także dla prestiżowego magazynu „Annabelle“ w Szwajcarii. Pracował również dla głównych marek tekstylnych w Europie, w szczególności dla Triumph International ( staniki ), Willy Bogner (odzież sportowa), Ergée (pończochy nylonowe), Schiesser (bielizna), a także Egeria (luksusowa tkanina frotte), Comtesse (luksusowa torebka) ) i Hanro Swiss (bielizna z najwyższej półki).

Od 1954 roku w Lautenbacher pracowało ponad 25 asystentów fotograficznych, z których większość została później zawodowymi fotografami w Niemczech. Jednym z ostatnich z tych asystentów był jego syn Marc, którego zatrudnił na wyprawy fotograficzne w latach 1984 i 1987 na Kretę , w 1985 i 1988 na Cypr, aw 1986 na Djerbę / Tunezję. Te lata to ostatnie kontrakty Waltera E. Lautenbachera w jego życiu zawodowym.

Lautenbacher wypromował także wiele modelek, których sławę zdobył, w tym Ritę Jaeger, późniejszą założycielkę agencji modelek, a także „Top-Models” z lat 60. i 70. z Niemiec, np. Sylvia Dakis, Beate Schulz, Margie Schmitz- Jürgens (żona aktora Curt Jürgens), Mirja Sachs , Astrid Schiller, Gloria ter Braake, Gabrielle von Canal, Britta Bauer (na zdjęciu „Commercial Photography” ), Evelyn Kuhn i wielu innych, które widzieliśmy na okładkach -end czasopisma modowe i różne redakcje modowe.

W Niemczech, które niedawno stały się Republiką Federalną Niemiec, zwyczaje narzucały, że porady i wskazówki dotyczące oświetlenia i ogólnie robienia udanego zdjęcia są trzymane w tajemnicy. Jednak Lautenbacher zawsze był przeciwny temu typowi zamkniętego zachowania, które było powszechne w jego branży. Dzieląc się otwarcie swoją wiedzą z zakresu inscenizacji fotograficznej, chciał pobudzić konkurencję. Już w latach pięćdziesiątych jako pierwszy pokazał swoim kolegom swoje nowe studio w Stuttgarcie, gdzie gorące i trudne w manewrowaniu projektory oświetleniowe, wówczas powszechnie stosowane, zostały zastąpione przez neony.

Lautenbacher był jednym z pierwszych mistrzów fotografii, który wykorzystał kolorowe papiery jako tło studyjne, które zamówił w Stanach Zjednoczonych. Kilkakrotnie dowiedział się w Nowym Jorku o lampach błyskowych, najnowszej fotografii studyjnej i zawsze chętnie dzielił się swoją wiedzą. W 1963 roku na Międzynarodowych Targach Fotografii Photokina w Kolonii Lautenbacher po raz pierwszy zaprezentował swoją metodę „naoliwionego okna” (Fettscheibe) , którą opanował do perfekcji, co nadało zdjęciu pożądany efekt rozmycia. Ta metoda nieostrości, Lautenbacher wymyśliła ją dostosowaną do jego indywidualnego stylu artystycznego fotografii mody i reklamy.

Stworzenie nowego zawodu

W 1967 roku Walter E. Lautenbacher wraz ze swoimi współpracownikami i przyjaciółmi Franz Lazi i Ludwig Windstoßer zorganizowali pierwszą tego typu wystawę w prestiżowych halach Wilhelmspalais w Stuttgarcie , zatytułowaną „Fotografia komercyjna” w języku angielskim . Po raz pierwszy fotografia reklamowa i modowa służąca rozwijającej się branży w Niemczech została zaprezentowana jako forma sztuki współczesnej, właściwa fotografia komercyjna. Innymi słowy: fotografia komercyjna. Przed tym ważnym momentem w historii fotografii jako artystyczne można było zakwalifikować jedynie podejście fotograficzne pozbawione misji komercyjnej i ściśle „dla siebie”.

Zainspirowany sukcesem i ogromnym echem tej wystawy, Lautenbacher postanowił zwrócić się do niemieckiej jurysdykcji podatkowej, aby fotografowie komercyjni byli również uznawani za artystów. Przegrał sprawę w pierwszej instancji, ale złożył drugą skargę. Ostatecznie federalny sąd podatkowy (Bundesfinanzhof) orzekł w drugiej instancji na korzyść Lautenbachera. W następstwie tego wyroku ustawa podatkowa stanowi, że fotograf komercyjny może odtąd wykonywać swoje rzemiosło jako niezależny pracownik, zamiast być wpisanym do rejestru rzemieślników i płacić w ten sposób powiązany podatek zawodowy., Pod warunkiem że artystyczny charakter immanentny praca jest demonstrowana.

Zmotywowany tym całkowicie wybuchowym sukcesem w zawodzie fotografa komercyjnego, Lautenbacher postanowił stworzyć stowarzyszenie profesjonalnych fotografów, aby lepiej bronić swoich interesów w przyszłości. Ponadto konieczne było powołanie instytucji zdolnej do stosowania kryteriów pozwalających orzekać o artystycznym charakterze twórczości fotografa, a tym samym zadeklarować samozatrudnienie.

Związek Zawodowych Fotografów Artystycznych

Plik 18 stycznia 1969wraz z dwoma przyjaciółmi Lazim i Windstoßerem, a także sześcioma innymi kolegami, Lautenbacher założył działający do dziś Związek Zawodowych Artystów Fotografików w Niemczech ( Bund Freischaffender Fotografen - BFF ). Organ ten jest oficjalnym zawodowym zrzeszeniem fotografów komercyjnych, posiadających status artysty w pierwszym sensie. Członkostwo wymaga pozytywnej oceny jury złożonego ze specjalistów z BFF, którzy zapewniają spełnienie surowych warunków członkostwa. Wstęp do BFF jest zatem ważny nie tylko w oczach organów podatkowych, ale daje fotografowi komercyjnemu status artysty.

Aby umocnić status artysty jako fotografa komercyjnego, Lautenbacher wkrótce po założeniu BFF spopularyzował termin Foto-Designer (po francusku: zdjęcie projektanta). To oznaczenie zostało zaakceptowane przez całą branżę, tak że BFF został przemianowany na Bund Freischaffender Foto-Designer . Dziś Foto-Designer stał się oficjalnym zawodem, a BFF uznaną organizacją zawodową w Niemczech i na świecie. Z inicjatywy Lautenbachera i od 1970 roku BFF wydawała co roku wysokiej jakości książkę, liczącą około 300 stron, w której prezentowali się wszyscy członkowie stowarzyszenia. Przez lata każdy fotograf miał okazję dać się poznać poprzez przykłady swojej pracy. Dziś tę książkę można znaleźć pod tytułem „Jahrbuch BFF” .

Walter E. Lautenbacher został wybrany na przewodniczącego zarządu od 1969 do 1985 przez członków BFF. W 1985 roku w wieku 65 lat zdecydował się nie ubiegać się o reelekcję na przewodniczącego zarządu. W tym samym roku został Honorowym Prezydentem i nominację tę posiada do dziś, nawet po swojej śmierci w 2000 roku.

Inne działania

Lautenbacher był członkiem zarządu Niemieckiego Stowarzyszenia Projektantów ( Deutscher Designertag eV ). Lautenbacher podzielił się doświadczeniem zdobytym w magazynach o modzie w branży reklamowej i nauczył się tego. W latach 1981-1992 kilku jego uczniów skorzystało z jego dogłębnej wiedzy w ramach kursów fotografii mody, które prowadził w swoim domu w Leonbergu.

Szkoła prywatna Waltera E. Lautenbachera

Od 1981 do 1992 Lautenbacher założył, kierował i prowadził swoją prywatną szkołę fotografii mody (Seminar-Studio für Modefotografie Walter E. Lautenbacher - SFM) w Leonbergu w południowych Niemczech, niedaleko Stuttgartu. W swojej pracowni Lautenbacher co roku uczył swoich uczniów lekcji fotografii z dwóch głównych przedmiotów:

A) Fotografia mody studyjnej: prezentacja mody odzieżowej, futrzanej, strojów kąpielowych, biżuterii, akcesoriów, portretu, makijażu, mody skarpetowej oraz mody bielizny i bielizny. Ta dziedzina fotografii była nauczana techniką oświetlenia za pomocą elektronicznej lampy studyjnej.

B) Fotografia mody plenerowej ( na miejscu ): w tym fotografia mody z naturalnym oświetleniem poza studiami, technika motion blur, a także spójność ze stylistami i innymi asystentami w produkcji fotograficznej.

Każdy kurs obejmował maksymalnie 10 uczestników w ciągu 10 intensywnych dni. Tematyka obejmowała również stronę administracyjną pracowni oraz niezbędne procedury związane z wyprawą fotograficzną za granicę. Ponadto zaproszono przyjaciół fotografów Waltera E. Lautenbachera, menadżerów agencji reklamowych oraz gości z innych studiów fotograficznych, aby zaprezentowali swoją działalność zawodową, ale zawsze związaną z fotografią mody.

Studio fotograficzne Lautenbacher

Z Lipiec 1974, Prywatna siedziba i studio fotograficzne Lautenbachera znajdowało się w Leonbergu w Niemczech, gdzie miał 15-pokojowy budynek zbudowany we współpracy z architektem Harrym GH Lie z biura Bächer-Lie w Stuttgarcie. Budowa trwała od 1972 do 1974 roku. Ten 3-kondygnacyjny budynek służył zarówno jako przestrzeń profesjonalna, jak i prywatna. Na pierwszym piętrze znajdowało się laboratorium fotograficzne do wywoływania filmów, ciemnia do zdjęć na papierze oraz pokój gościnny. Na drugim piętrze znajdowały się 3 prywatne sypialnie, dwie łazienki, jadalnia, kuchnia ze spiżarnią, sauna i basen. Na trzecim piętrze znalazły się biura, sekretariat, foyer, dwie szklarnie na orchidee, skarb dla aparatów fotograficznych, pokój dla modelek, a przede wszystkim studio fotograficzne o powierzchni 100 mkw. Całość otoczona była balkonem oraz dziedzińcem z ogrodem i fontanną.

Życie prywatne

Walter E.Lautenbacher ożenił się krótko przed II wojną światową w wieku 23 lat z Lore-Marie (z domu Haubs), 10 lipca 1943w Monachium. Lore urodziła troje dzieci swojemu mężowi: Klausowi Georgowi, urodzonemu dnia14 sierpnia 1944w Schlackenwerth (obecnie Ostrov w Czechach); Heinz Walter, urodzony dnia25 grudnia 1947w Dorfen w Bawarii; i Marc Ernst, urodzony dnia30 września 1956 w Stuttgarcie.

Później, w wieku dorosłym, wszyscy trzej chłopcy ćwiczyli w domu ojca jako asystent fotograficzny, a ponadto każdy z nich przeszedł profesjonalne szkolenie z różnych rzemiosł plastycznych w prywatnych szkołach. Obecnie mieszkają w Monachium (Niemcy), Londynie (Anglia) i Quebecu (Kanada).

Lautenbacher rozwiódł się z Lore-Marie w 1957 roku. Prawie 20 lat później w 1975 roku po raz drugi ożenił się z Juliane Biallas-Lautenbacher. Mieli dziecko Tom, urodzone w 1976 roku w Leonbergu.

Walter E. Lautenbacher zmarł w swoim domu dnia 10 sierpnia 2000 w Leonberg, Niemcy.

Pracuje

W archiwum fotograficznym Waltera E. Lautenbachera znajduje się ponad 7 000 prac, z których większość to zdjęcia czarno-białe, wykonane na zlecenie jego klientów. Niektóre z nich to dzieła artystyczne produkowane swobodnie, bez umowy.

Obecnie niektóre zdjęcia są prezentowane jako odbitki zabytkowe w Muzeum Sztuki i Historii Kultury w Dortmundzie, w prywatnych kolekcjach zdjęć Waning i Schupmann w Niemczech. Odbitki w stylu vintage są zwykle pierwszymi, które fotograf wykonuje, zaraz po wywołaniu negatywu. Norbert Waning był dyrektorem zarządzającym BFF od 1987 do 2014 roku w Stuttgarcie. Dr Michael Schupmann z Bad Hersfeld kojarzony jest z ponad 700 fotografiami, co stanowi niezwykły zbiór historii fotografii niemieckiej.

Publikacje

1994: „Inszenierte Modefotografie 1953 do 1983 und wie sie entstand. Eine Chronology „ Książka w dużym formacie, licząca 146 stron, poświęcona prezentacji fotografii mody w latach 1953–1983, autorstwa Waltera E. Lautenbachera. Zdobywca nagrody Kodak Photo Book w 1994 roku. Format: 29,4 x 24,8 x 1,8 cm ( ISBN 3-89322-677-X )  

1997: „Goldene Jahre” Wieczny kalendarz z 12 zdjęciami z okresu Waltera E. Lautenbachera, „złote lata”. Edycja limitowana.

2000: „Mode, Models und ihr Fotograf“ 159-stronicowa czarno-biała książka zawierająca 25 krótkich historii zawodowych Lautenbachera podczas niektórych jego wypraw modowych w latach 1958–1975. Format: 18,8 x 12,2 x 1,2 cm ( ISBN 3-933989- 06-X )  

Nagrody, wyróżnienia i wyrazy uznania

Źródło

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. (de) Założyciel Walter E. Lautenbacher, „  Wer ist der BFF?  » , Na bff.de (dostęp 20.05.2020 )
  2. (De) „  Katalog der Deutschen Nationalbibliothek  ” , na portal.dnb.de (dostęp 5 maja 2020 )
  3. (de) „Staatliche Fachakademie für Fotodesign München” w Wikipedii ,30 kwietnia 2019 r( czytaj online )
  4. (de) „GH Emmerich” w Wikipedii ,13 października 2019 r( czytaj online )
  5. (De) „  Katalog der Deutschen Nationalbibliothek  ” , na portal.dnb.de (dostęp 5 maja 2020 )
  6. „  HANRO Online Shop - Schweiz  ” , na www.hanro.com (dostęp: 6 czerwca 2020 )
  7. (de) „Franz Lazi” w Wikipedii ,2 listopada 2018 r( czytaj online )
  8. (De) „  BFF Berufsverband Freie Fotografen und Filmgestalter eV  ” , na bff.de (dostęp: 20.05.2020 )
  9. (z) „Harry GH Lie” w Wikipedii ,16 kwietnia 2019 r( czytaj online )
  10. „  Schupmann Collection: Walter E. Lautenbacher  ” , na www.ms-collection.de (dostęp 20 maja 2020 )
  11. (De) "  Mitglieder · BFF  " , na bff.de (dostęp 20 maja 2020 ).