Prawdziwie zwiotczałe preludia (dla psa) | |
![]() Okładka wznowienia partytury. | |
Uprzejmy | Utwory fortepianowe |
---|---|
Nb. ruchów | 3 |
Muzyka | Erik Satie |
Przybliżony czas trwania | 4 min |
Daty składu | 1912 |
kreacja |
5 kwietnia 1913 Pokój Pleyela , Paryż Francja |
Tłumacze | Ricardo Viñes |
Prawdziwe preludia płyty (dla psa) jest zbiorem trzech sztuk na fortepian z Erik Satie , skomponowanych w 1912 roku .
Wcale nie zrażona odmową wydawcy Demetsa wydania Préludium flasques (pour un chien) , Satie wręcz przeciwnie, zajęła się kompozycją nowego zbioru zSierpień 1912, opublikowane tym razem w tym samym roku: Véritables preludia flasques (pour un chien) .
W partyturze znajduje się cytat pianisty Ricardo Viñesa : „Bardzo dziewiąta rano”.
Notatnik został stworzony przez Viñes le 5 kwietnia 1913podczas koncertu przez Krajowy Towarzystwa Muzycznego , w Salle Pleyel , gdzie będzie pocałował kawałki.
Praca, która trwa około czterech minut, składa się z trzech części :
"Quips autobiograficzne malownicze zabezpieczenia", według muzykologa Adelaide Place , True preludia odzyskują zwiotczały scenariusz preludiów , wnosząc kilka godnych uwagi innowacji: "zanik rozciągłości taktów , złagodzenie linii melodycznej i wprowadzenie adnotacji sugestywnych po łacinie (" corpulantus ", „cæremonius”, „pædagogus” itp. ) ” . Guy Sacre uważa, że muzyka z nowej kolekcji preludiów Satie jest „trochę bardziej abstrakcyjna, bardziej martwa niż ta z pierwszych Preludiów ” .
Pierwsza część książki, Severe nagany , jest rodzajem Toccata z ostinatem do prawicy fortepianu i tematu z chóralny w oktaw w lewej ręce.
Drugi utwór, Seul à la maison , został zinterpretowany przez Adélaïde de Place jako transpozycja „dnia samotnego muzyka w jego skromnym domu w Arcueil ”. Guy Sacre opisuje ją jako „słodką elegię”.
Wreszcie, kawałek który zamyka kolekcję, Gramy , jest rodzajem małego badania dla czwartych i chromatycznych piątych „gdzie synkopowane rytmy z przełęczy hali muzyka .”