Rodzaj | Szkoła artystyczna , mediateka |
---|---|
Otwarcie | 1972 |
Stronie internetowej | www.villa-arson.org |
Ochrona |
![]() |
---|
Kraj | Francja |
---|---|
Gmina | Miły |
Adres |
20, avenue Stephen Liégeard 06105 Nice Cedex 2 |
Informacje kontaktowe | 43 ° 43 ′ 16 ″ N, 7 ° 15 ′ 11 ″ E |
![]() ![]() |
![]() ![]() |
Villa Arson to publiczny zakład administracyjny Ministerstwa Kultury w Nicei , które zrzesza krajowe szkoły sztuki, narodowym centrum sztuki współczesnej , miejsce zamieszkania artists' i wyspecjalizowanym mediateka.
Znajduje się na wzgórzu Saint-Barthélemy, na północ od Nicei, na obszarze dwóch hektarów, skąd rozciąga się rozległa panorama miasta.
Zainaugurowany w 1972 roku, jego misją jest staż artystyczny, wspieranie tworzenia i upowszechniania sztuki współczesnej.
W willi jest nazwany Pierre Joseph Arson , bogatego kupca rodem z Awinionu , który w 1812 roku nabył włoskim stylu willi z XVIII -tego wieku, zbudowany przez konsula Peyre Coste. Od nabycia tej domeny, w okresie sześciu hektarów, rodzina Arson stara się nieustannie upiększać willę i przekształcić ziemię rolną w przyjemny ogród w stylu ogrodów włoskich . Południowe zbocze terenu tworzą tarasy z rzeźbami, balustradami i barokowymi fontannami. Szata roślinna jej ogrodów skalnych umiejętnie łączy endemiczne rośliny ( sosny , dęby , szarańczyn i oliwki ) z bardzo modnymi wówczas gatunkami pochodzenia egzotycznego ( palmy , aloes i kaktusy ). Po zachodniej stronie Pierre-Joseph Arson sadzi imponującą aleję cyprysów . Kiedy zmarł w 1851 r., Jego syn Gonzague zastąpił go na czele majątku. Na początku XX th wieku, brytyjski transformacje hotelier Grand Hotel Saint Barthelemy, to po pierwszej wojnie światowej stał się domem medyczny, przychodnia Cyrnos.
W 1964 r. Miasto Nicea sprzedało posiadłość (od 1943 r. Zastawioną), aby przekazać ją państwu na budowę międzynarodowej szkoły artystycznej, zgodnie z życzeniem ministra ds. Kultury André Malraux .
W 1972 roku otwarto szkołę, a Narodowa Szkoła Sztuk Dekoracyjnych w Nicei zainstalowała od 1881 r. Rue Tondutti de l'Escarène, w dużej mierze dzięki staraniom Pierre-Adrien Chabal-Dussurgey (1819-1902), szkoła przenosi się do nowej przestrzeni przeprojektowanej przez architekta Michela Marota .
W 1984 roku uczelnia przyjęła nazwę Międzynarodowej Pilotażowej Szkoły Sztuki i Badań (EPIAR), zrzeszonej z Narodowym Centrum Sztuki Współczesnej, następnie w 2003 roku przyjęła status publicznej placówki administracyjnej bezpośrednio podległej. Ministerstwo Kultury i Komunikacji .
Od 2005 r. Ministerstwo rozpoczęło program renowacji i ulepszenia przestrzeni, w szczególności umożliwiając ponowne otwarcie dla publiczności całego obiektu i tarasów, prawdziwego wiszącego ogrodu i belwederu nad miastem.
Ogrody w XIX -tego wieku.
Widok willi z rodziny podpalenie w XIX th wieku.
Osiągnięcia Michela Marot składać się z kilku budynków ustanawiających byłego ochry Willa (kolor czerwony) z Genui z XVIII th -wiecznym budynku i inwestować prawie wszystkich gruntów (17.000 m 2 zbudowany około 23.000 działki). Realizacja projektu, obejmującego zarówno pozorny labirynt, jak i twierdzę, polegała głównie na zainwestowaniu południowej części terenu w formę urbanistyki zorganizowanej wzdłuż osi centralnej ulicy.
Duża, monumentalna sala zapewnia dostęp do budynków, starej willi, przestrzeni centrum sztuki (1200 m 2 ), mediateki itp. Stamtąd podwójna centralna oś komunikacyjna, która na górnym poziomie otwiera się na rozległe tarasy dachowe zaaranżowane na promenadę i wiszące ogrody poprzecinane patiami, z których wyłaniają się drzewa, a na niższym poziomie prowadzi do warsztatów szkolnych. Warsztaty te, umieszczone w ten sposób pod płytą, korzystają z odpowiednich systemów oświetlenia naturalnego, łączącego oświetlenie zenitalne piramidionami i boczne oświetlenie przez świetliki.
Wewnątrz ogólny wygląd sprawia wrażenie trzeźwości dzięki „z grubsza pozbawionym” ścianom betonowym i sprytnie sterowanemu oświetleniu naturalnemu.
Na zewnątrz pokrycie ścian kamykami wyjętymi z dna Var nie tylko nawiązuje do regionalnego kontekstu architektury wernakularnej, ale przede wszystkim wywołuje efekt puentylizmu, który nadaje budynkom bardzo dużą jedność.
Całość ma niepowtarzalny modernistyczny charakter i śródziemnomorski charakter.
Główną cechą ogrodu dawnej willi Arson była struktura trzech kolejnych „włoskich” tarasów wychodzących na południe. Na początku XX -go wieku, część ogrodu jest zdemontowana przez instalację wybranego hotelu. Z okresu rodziny Arson zachowały się dziś głównie imponujące zarysy sosen i cyprysów morskich, które uzasadniały ochronę w 1943 roku willi będącej dziedzictwem i niezwykłymi obiektami miasta Nicei.
Od tego czasu współczesne budynki w dużej mierze powstały w ogrodzie przyjemności z przeszłości, ale nadal potrafią zachować klimat i ducha ogrodu. Rozmieszczając główne budynki na trzech poziomach na południowym zboczu, architekt Michel Marot zdołał uszanować oryginalną topografię terenu na trzech tarasach. Tarasy na świeżym powietrzu umożliwiły zachowanie zieleni i drzew wewnątrz budynku. Tarasy dachowe złożone z donic i kwietników pozwalają w sposób podwieszany odtworzyć to, co architektura zaczerpnęła z pierwotnego ogrodu.
Przy wejściu do Villa Arson powstał współczesny ogród Le Bosco, który charakteryzuje się wybrukowanymi kręgami na dużym trawniku, pośrodku którego znajdują się drzewa z różnych kontynentów, w nawiązaniu do międzynarodowego powołania artystycznego establishmentu. Inne rośliny wybrane ze względu na ich liście rezonują z gołymi i surowymi materiałami budynków.
Spacer po miejscu, zaproponowany trochę jak w śródziemnomorskiej wiosce z jej roślinnością, placami, ławkami i alejkami, zastępuje to miejsce w jego przestrzeni geograficznej.
Ogród zawieszony na tarasach południowych, labirynt.
Wiszący ogród na tarasach.
Ogród zawieszony na tarasach południowych, labirynt.
Wiszący ogród na tarasach.
W zależności od wystaw i zamówień publicznych, strona prezentuje kilka prac in situ .
Villa Arson CNAC należy do sieci 57 ośrodków sztuki otrzymujących wsparcie Ministerstwa Kultury. Centra sztuki zrodziły się z eksperymentów skojarzeniowych w latach 70. XX wieku na wzór niemieckich Kunsthallen . Dzięki decentralizacji kulturowej w latach 80. państwo utrwaliło te doświadczenia, udzielając im regularnego wsparcia. Projekt instalacji centrum sztuki w Villa Arson należał do Henri Maccheroni , artysty z Nicei, który zgłosił goLipiec 1982w Ministerstwie Kultury. Zapewniony jest o wsparciu Michela Butora i Maxa Gallo .
W ten sposób CNAC powstała w 1984 r. I zastąpiła CARI (Centrum Artystyczne ds. Spotkań Międzynarodowych) utworzone na początku lat 70. XX wieku, kiedy instytucja została otwarta. Zarządzanie centrum sztuki było zapewniane przez dziesięć lat przez Christiana Bernarda i pozwoliło Villa Arson stać się częścią francuskiego i międzynarodowego krajobrazu artystycznego. Centrum wspiera artystów w ich badaniach, umożliwia realizację nowych projektów oraz pomaga uwidocznić, dokumentować i upowszechniać ich twórczość. Zajmuje się projektowaniem i realizacją programu wystawienniczego. Mogą być poświęcone jednemu lub kilku artystom, najczęściej na początku kariery lub niezbyt obecnym na terytorium Francji. Różnorodność przestrzeni na łącznej powierzchni 1200 m 2 pozwala na organizację kilku jednoczesnych wystaw monograficznych lub nawet dużych wystaw zbiorowych.
W przeciwieństwie do muzeum czy Regionalnego Funduszu Sztuki Współczesnej (FRAC) centrum sztuki nie stanowi stałej kolekcji. Działa bardziej jak producent, zapewniając pomoc techniczną i finansową. Centrum sztuki regularnie wydaje katalogi, przyczyniając się tym samym w inny sposób do promocji artystów i pamięci o współczesnej twórczości.
Galeria cyprysów i patio. Wystawa „Pół kwadratu, pół szaleństwa” (2007).
Galeria Kwadratowa. Wystawa Johna Armledera (2007).
Dawniej Państwowa Szkoła Sztuk Zdobniczych, w połowie lat 80. XX wieku została przekształcona w szkołę w całości poświęconą sztuce współczesnej i jej najbardziej eksperymentalnym praktykom.
ENSA Villa Arson jest jedną z siedmiu szkół narodowych zlokalizowanych w regionie pod nadzorem Ministerstwa Kultury. Z zadowoleniem przyjmuje około 200 studentów na jednym wydziale artystycznym na pięcioletnim kursie. Kierunki pedagogiczne prowadzone przez zespół pedagogiczny mają na celu oferowanie progresywnego kursu potwierdzonego dwoma dyplomami państwowymi:
Główną cechą ENSA jest oferowanie studentom możliwości kontynuowania studiów w bezpośrednim sąsiedztwie centrum sztuki i korzystania z obecności artystów goszczonych w rezydencji lub zapraszanych na wystawy. Lekcje i warsztaty podzielone są na pięć obszarów:
Studenci są rekrutowani w ramach corocznego konkursu, a także w drodze równoważności. Wizyta na warsztatach organizowana jest corocznie na początku marca w formie „dni otwartych”.
Warsztat ceramiczny.
Warsztaty rysunkowe.
Warsztaty studenckie.
Warsztaty grawerskie.
Biblioteka mediów jest centrum zasobów dla całej Villa Arson. Otwarta dla wszystkich, wita głównie naukowców i studentów sztuki. Bogaty w około 35 000 referencji funduszy, ma kolekcję dziedzictwa (stare książki, rzadkie lub cenne), który pochodzi głównie z XIX th wieku i odnosi się do środków starej szkoły sztuk dekoracyjnych. Zbiór ten obejmuje liczne repertuary modeli używanych w architekturze i sztuce zdobniczej, a także prace z zakresu historii sztuki.
Większość zbiorów wynika z chęci 30-letniej chęci stworzenia centrum dokumentalnego specjalizującego się we współczesnej twórczości, prowadząc politykę zakupów i wymiany między instytucjami. Wielu artystów zapraszało lub wystawiało prace w depozycie willi. Dostępność dla publiczności 65 żywych czasopism zajmujących się głównymi trendami w badaniach i aktualną twórczością świadczy o tym, że staramy się jak najdokładniej śledzić najnowsze wiadomości ze świata sztuki.
Rezydencja artystyczna umożliwia corocznie powitanie sześciu mieszkańców poprzez zaproszenie i / lub projekt związany z programem artystycznym willi Arson. Każdy artysta otrzymuje stypendium, ma zakwaterowanie na miejscu, warsztat i dostęp do wszystkich warsztatów szkolnych.
W zamian rezydent zobowiązuje się do aktywnego włączenia się w życie szkoły, inicjując warsztaty z uczniami lub organizując spotkania i konferencje z uczniami i publicznością. Okres pobytu waha się od trzech do czterech miesięcy.