| Narodziny |
21 sierpnia 1913 Jarosław , Imperium Rosyjskie |
|---|---|
| Śmierć |
28 września 2004 Moskwa , Rosja |
| Podstawowa działalność | Dramaturg |
| Język pisania | Rosyjski |
|---|
Viktor Sergeyevich Rozov ( rosyjski : Виктор Сергеевич Розов ) to radziecki rosyjski dramatopisarz urodzony8 sierpnia 1913, w Jarosławiu i zmarł dnia28 września 2004w Moskwie . Laureat nagrody państwowej ZSRR (1967). Autor ponad 20 sztuk i 6 scenariuszy dla kina, w tym Eternally Alive , pracy, która dała początek scenariuszowi do filmu Kiedy przechodzą bociany . Członek Rosyjskiej Akademii Literatury, był prezesem Rosyjskiej Akademii Sztuk Teatralnych i członkiem Związku Pisarzy .
Viktor Rozov jest synem księgowego Siergieja Fiodorowicza Rozowa ( weterana I wojny światowej ) i Ekateriny Ilinichnej. Podczas buntu w Jarosławiu w 1918 r. Spłonął dom rodzinny, rodzina uciekła do Vetlugi . To w tym mieście Viktor Rozov kończy swoje pierwsze trzy lata szkoły. Od 1923 roku mieszka i studiuje w Kostromie . W 1929 r. Nie zdał egzaminów wstępnych na Rosyjski Państwowy Uniwersytet Rolniczy w Moskwie z powodu nieobecności na stażu i rozpoczął pracę w fabryce włókienniczej w Kostromie. W tym samym roku został aktorem i gorliwym widzem Teatru Młodego Widza Kostroma. W 1932 r. Wstąpił do Technikum Przemysłowego w Kostromie. W 1934 r. Wstąpił do rewolucyjnej szkoły teatralnej satyry (klasa pod kierunkiem Marii Babanowej ).
Po przystąpieniu ZSRR do wojny w rCzerwiec 1941, Rozov między 8 th popularne milicji Narodowy Division Krasnopresnenski regionie. Jesienią tego samego roku został poważnie ranny. Wyszedł ze szpitala w połowie 1942 r. I stanął na czele grupy propagandowej na froncie; w tym samym czasie brał udział w kursach korespondencyjnych w Maxim-Gorky Institute of Literature . Pod koniec wojny przerwał studia w instytucie i założył Teatr dla Dzieci i Młodzieży Alma-Ata . Po powrocie do Moskwy pracował jako aktor i reżyser w Teatrze Centralnego Domu Kultury Kolejarzy. W 1953 roku Rozov ukończył studia w Instytucie Literatury.
Od 1949 roku jego sztuki wystawiane są w różnych teatrach. Jego sztuka Ses Amis , wystawiona w 1949 roku w Centralnym Teatrze Młodzieży, prawie nigdy nie ujrzała światła dziennego, ponieważ została uznana za „zbyt sentymentalną”. Anatoli Efros znalazł w Rozovie swojego dramaturga (wyreżyserował sztukę À la bonne hour ! , W poszukiwaniu szczęścia , Dzień ślubu i Przed obiadem w Centralnym Teatrze Młodzieży ), a także Olega Efremova : w 1956 roku Teatr Sovremennik otwiera spektakl Eternally Alive , teatr, w którym później pojawią się inne sztuki Rozova, m.in. W poszukiwaniu szczęścia , Wesele , Od wieczora do rana . Film Viktora Eisymonta, À la bonne heures ! (1956) to pierwsza filmowa adaptacja dramatów Rozova. Film przez Michaiła Kałatozowa , Lecą żurawie , adaptacji gry wiecznie żywym to prawdziwy sukces. Otrzymał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes w 1958 roku „za humanizm, dla jego jedności i jego wysokiej jakości artystycznej”.
W 1967 roku otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR na adaptację powieści zwykłego Historia przez Iwan Gonczarow w sztuce, do Teatru Sowriemiennik w Moskwie.
Viktor Rozov umiera w wieku 91 lat i zostaje pochowany na cmentarzu Vagankovo w Moskwie .
Viktor Rozov był żonaty z Nadiejdą Varfolomiéiévną Kozlova (urodzoną w 1919 r.). Miał syna Siergieja (ur. 1953), reżysera i córkę Tatianę (ur. 1960), aktorkę Moskiewskiego Teatru Artystycznego .
Filmy zrealizowane na podstawie scenariuszy Siergieja Rozowa:
Jest laureatem kilku rosyjskich i radzieckich orderów i odznaczeń, w tym Orderu Zasługi dla Ojczyzny w 1995 roku, Orderu Wojny Ojczyźnianej , Orderu Czerwonej Flagi Pracy i Orderu Przyjaźni Narodów .