Teatr Sovremennik
Sovremennik
| Lokalizacja | Moskwa , Rosja |
|---|---|
| Informacje kontaktowe | 55 ° 45 ′ 42 ″ na północ, 37 ° 38 ′ 45 ″ na wschód |
| Architekt | Roman klein |
| Inauguracja | 1956 |
| Kierunek | Igor Popov |
| Kierownictwo artystyczne | Viktor Ryzhakov |
| Stronie internetowej | [1] |
Sovremennik Teatr w Moskwie ( Współczesna w języku rosyjskim ), założona w 1956 roku , w przeciwieństwie do stalinowskiego sztuki, jest jednym z najbardziej znanych grup teatralnych w Rosji . Od 1974 roku znajduje się na Bulwarze Clear Ponds w centrum Moskwy .
Historyczny
Moskiewski Teatr Sovremennik powstał w 1956 roku , trzy lata po śmierci Stalina iw tych samych latach, kiedy został zdemaskowany kult jego osobowości , który miał tragiczne następstwa. Okres ten nazywany jest „ odwilżą ”.
Społeczeństwo rosyjskie rozgrzewało się po dziesięcioleciach braku wolności. Kontrola i presja cenzury narzucana przez wiele lat na sztukę pozostawiła katastrofalne skutki.
W teatrze sytuacja była szczególnie trudna. Plakaty wypełniały odkażone pokoje, w których ewoluowały dobitne postacie i sterylnie dostosowując się do kanonu radzieckiej propagandy .
Ruch protestu przeciwko teatralnej praktyce czasu skupionych wokół Oleg Jefriemow młodych absolwentów w szkole-Studio w MKHAT (Moskiewskiego Teatru Artystycznego) włącznie Galina Voltchek , Igor Kvacha Lilia Tolmatcheva, Oleg Tabakov i Jewgienija Evstigneyev .
Wychowani przez oglądanie okazałych i zrujnowanych sal, mieli za nauczycieli uczniów Konstantyna Stanisławskiego . Jednak na początku lat pięćdziesiątych sztywność radzieckiego systemu teatralnego zmumifikowała spuściznę założycieli MKHAT.
Odrzucając te praktyki, ci młodzi absolwenci postanowili na nowo odkryć i zregenerować styl Stanilavskiego, aby udowodnić żywotność teatru psychologicznego, sprowadzając nowych widzów do szybko zmieniającego się kraju.
Jednym z wielkich celów młodego teatru było stworzenie prawdziwego grona towarzyszy, którzy mogliby wnikać w wewnętrzny świat bohaterów i psychikę człowieka. Konieczne było portretowanie prawdziwych postaci z ich codziennymi troskami, nieszczęściami i nadziejami.
Pierwsza gra, wiecznie żywy przez Viktor Rozov , została przeprowadzona w nocy z15 czerwca 1956 w sali Szkolno-Pracowni MKHAT i spotkał się z wielkim sukcesem przed publicznością złożoną z młodych ludzi, zwykłych studentów, nie tylko sztuki, którzy przyszli zobaczyć niemal undergroundowe widowisko.
Pod koniec tego przedstawienia młoda trupa musiała kontynuować i stworzyć własny teatr. Pomysł wydawał się fantastyczny, bo w ówczesnym ZSRR teatry pojawiały się tylko na rozkaz „z góry”, ale dynamizm i wiara w ich projekt tych studentów przewyższyła legendarną sowiecką biurokrację.
Bardzo szybko teatr Sovremennik stał się ulubionym teatrem młodzieży i intelektualistów. Wczorajsi studenci zostali okrzyknięci najlepszym zespołem teatralnym Moskwy.
Na repertuar bardzo młodego Teatru Sovremennik w Moskwie składały się dzieła współczesne specjalnie napisane przez autorów radzieckich z takim samym podejściem, ale także sztuki zachodnie, którym udało się przekroczyć żelazną kurtynę .
W życiu teatru częsta była cenzura władzy. Kawałki takie jak Le silence des matelots przez Alexandre Galitch i L'Incident de Vichy przez Arthura Millera zostały ostatecznie zakazane, ale inne pokazy uzyskali koncesję po 10 lub 15 walidacji sesji , z poprawkami z powodu cenzury. Być albo włączone do inscenizacji lub sprytnie obejść.
Pod koniec lat 60. utwory klasyczne weszły do repertuaru Teatru Sovremennik. Galina Voltchek, jedna z aktorek Założenie trupy, który został już sprawdzony w kierowaniu się tworzy pokaz Une Histoire Normale przez Iwan Gonczarow i Les Bas-Fonds przez Maksyma Gorkiego .
Kolejny założyciel, Oleg Jefriemow , ze swej strony, oferuje raczej nieoczekiwany rereading z Czechowa Mewa .
W tym okresie prestiż teatru wzrósł jeszcze bardziej, oprowadzania były częste, a spektakle zawsze wyprzedane.
W 1970 Oleg Efremov, założyciel i lider zespołu, przyjął kierownictwo artystyczne teatru MKHAT i opuścił Sovremennik wraz z częścią trupy, a kierownictwo przejął Oleg Tabakov , partner od początku.
Pozbawiony duszy i tych aktorów Sovremennik musiał zmierzyć się z kryzysem pokoleniowym i problemem jego sukcesji.
Ci, którzy pozostali lojalni wobec Teatru Sovremennik, zamiast łączyć go z MKHAT według propozycji Olega Efremova, musieli zaciekle walczyć o przetrwanie trupy, jej estetykę i światopogląd.
Przez dwa lata kierownictwo Sovremennika było kolegialne, ale to błędne rozwiązanie uwypukliło potrzebę nowego dyrygenta, który mógłby wyznaczyć nową linię artystyczną i osie przyszłego rozwoju.
Walne Zgromadzenie Teatru powołało Galinę Voltchek, aktorkę-założycielkę, która odniosła już kilka sukcesów zespołu do tego zadania. Ale nowa dyrektorka walczyła, żeby się narzucić. W istocie nie odpowiadał on sowieckiemu kanonowi żadnego przywódcy, który faktycznie musiał być „człowiekiem” typu „słowiańskiego” i członkiem „partii”. Tym bardziej, ze względu na popierane postulaty ideologów teatru, którzy wywierali na nią mocną presję wstąpienia do partii, na co zawsze odmawiała.
Wybory większości trupy, składającej się w większości z wybitnych aktorów, były na tyle stanowcze, że władze musiały zaakceptować ideę tego teatru, o którą zarzucały niekontrolowanie.
Rekonstrukcja była trudna i Galina Voltchek przystąpiła do odtwarzania nowego repertuaru teatralnego, podążając ścieżką, której odmówił jej poprzednik Oleg Efremov.
Rzeczywiście, po kilku próbach Oleg Efremov doszedł do wniosku, że nie trzeba zapraszać „zagranicznych” reżyserów, ale że muszą wyłonić się z zespołu w środowisku artystycznym.
Z inicjatywy Galiny Voltchek Sovremennik stał się znacznie bardziej otwarty, witając znanych mistrzów, takich jak Andrzej Wajda i Gueorgui Tovstonogov .
W Sovremenniku kształcili się najsłynniejsi twórcy współczesnego teatru rosyjskiego, tacy jak Valeri Fokine , Iossif Raïkhelgauz czy Roman Viktiouk .
Lata siedemdziesiąte i początek osiemdziesiątych XX wieku nazywane są w byłym ZSRR latami „stagnacji”.
W tych latach sytuacja gospodarcza uległa pogorszeniu, a niedostatek artykułów pierwszej potrzeby odczuwalny był wraz z pochyłością niezdolności i czarnym rynkiem, a jednocześnie kwestionowano swobody wynikające z „odwilży”.
Sovremennik, aktywnie sprzeciwiając się tej społecznej tendencji, prowadzi swego rodzaju emigrację wewnętrzną. Swoją domenę artystyczną wybiera wewnętrzny świat każdego konkretnego człowieka i jego główny konflikt wynikający z relacji człowieka z sumieniem.
W tych czasach apatii i ogólnego zniechęcenia pojawia się w Sovremenniku nowe pokolenie, wnosząc ze sobą nowy sposób egzystencji na scenie. Marina Neïolova , Konstantin Raïkine , Valentin Gaft, a zwłaszcza Oleg Dahl wiedzieli, jak uosabiać skargi tego czasu. Rozproszony dyskomfort, wrażliwość, a nawet pewna neurastenia, uczucie nieodwracalnej straty i rozpacz tak nienaturalne u tak młodych ludzi to cechy tych utworów, które pokazują zawiedzione nadzieje, niespełnione projekty i zew otchłani.
W połowie lat siedemdziesiątych XX wieku Sovremennikowi zakazano koncertowania za granicą, pomimo ogromnego zainteresowania, jakie wzbudził. Oryginalnie historia, która zgorszyła komunistycznych przywódców: osiem dni przed wyjazdem na tournee po Szwecji i Norwegii KGB zabrania 4 artystom zespołu opuszczania terytorium kraju. Mimo wszelkich starań, aby władze zmieniły tę decyzję, urzędnicy Komitetu ds. Bezpieczeństwa nie wahali się. Na dwa dni przed wyjazdem walne zgromadzenie teatru postanowiło okazać solidarność ze swoimi członkami i odwołać zwiedzanie.
Represje, które nastąpiły po tym wyzwaniu, były bezlitosne. Cenzura i biurokracja, dyrektywy nakładane „z góry”, poważnie zakłóciły codzienne życie teatru.
Pierestrojki i zniesienie cenzury, które następnie mogą ożywić towarzystwo. Artyści potrafili wyraźnie pokazać cichym głosem to, co wcześniej dyskutowano w kuchni i destylowano między liniami tekstu aktorów.
Plakat Sovremennika wzbogacony jest licznymi utworami z prac, które wcześniej byłyby usankcjonowane przez cenzurę, takich jak Zawrót głowy w reżyserii Galiny Voltchek, oparty na autobiografii Jewgienija Guinzburga . W momencie jego powstania nie uważano, że ten spektakl ma wielką przyszłość. Ale los zdecydował inaczej. Vertigo nadal wyprzedaje się w Moskwie, podobnie jak na trasie.
Ten spektakl zawsze budzi wielkie emocje, jak Jane Fonda, która widziała go w Seattle , a kiedy reporter zapytał ją, co o tym myśli, pokazała mu przygryzione do krwi palce. Potem specjalnie zabrała swoje dzieci do Moskwy, aby zobaczyć tę sztukę. Albo producent z Korei Południowej, którego ojciec został zamordowany w obozach we własnym kraju i stracił przytomność podczas serialu. Albo Annie Girardot, która nie mogła powstrzymać łez, kiedy przyszła zobaczyć artystów po przedstawieniu. Albo Arthur Miller, który do Nowego Jorku przyjechał, by podziękować aktorkom za kulisami.
Plik 1 st marca 2000, odbędzie się premiera spektaklu Gramy… Schiller! W reżyserii Rimas Tuminasa po Marie Stuart przez Friedricha von Schillera , z Jelena Jakowlewa który gra Marie Stuart .
Uwagi i odniesienia
- „ Sovremennik Theater ” , na structurae.net
- „ Narodziny Sovremennika, nonkonformistycznego teatru ZSRR ” , na rbth.com ,2016
- Marie-Christine Autant-Mathieu, „ Naruszenie i zatykanie teorii socrealizmu w teatrze ”
- Marie-Christine Autant-Mathieu, „ The Soviet Theatre at the„ Dégel ”(1952-1964) ” , on theses.fr
- (w) „ Rosyjski reżyser teatralny Volchek zmarł w wieku 86 lat ” , The Washington Post ,26 grudnia 2019 r( czytaj online )
- Tania Bachénina-Remond, „ Scena z między dwoma światami ”, Fundacje Nouvelles , vol. 3-4, n kości 7-8,2007, s. 242-244 ( czytaj online )
Zobacz też
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
- (ru) Oficjalna strona