Victor de Mirecki

Victor de Mirecki Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Víctor Mirecki Larramat, 1892 Kluczowe dane
Imię urodzenia Victor Alexandre Marie przez Mirecki Larramat
Narodziny 21 lipca 1847
Tarbes , Królestwo Francji 
Śmierć 7 kwietnia 1921(w wieku 73 lat)
Madryt , Hiszpania
Podstawowa działalność wiolonczelista , nauczyciel
Współpraca Sociedad de cuartetos de Madrid
Trening Konserwatorium w Bordeaux
Mistrzowie Adrien-François Servais , Auguste Franchomme
Edukacja Królewskie Konserwatorium w Madrycie
Studenci Augustin Rubio , Juan Ruiz Casaux , Pablo Casals

Victor Alexandre Marie z Mirecki Larramat jest wiolonczelistą i nauczycielem muzyki hiszpańsko -francusko-polskim pochodzenia (ur21 lipca 1847w Tarbes ( Hautes-Pyrénées ) - zmarł dnia7 kwietnia 1921w Madrycie ).

Życie Victor Mireckiego jest typowym przykładem wieloaspektowy koncert koniec XIX th  century wczesnego XX th  century . Człowieka świata, cieszącego się szerokim wachlarzem powiązań społecznych i kulturowych, uznano go za geniusza wiolonczeli , zarówno jako wykonawcę, popularyzatora muzyki kameralnej, jak i nauczyciela. Jego praca w Sociedad de cuartetos de Madrid , związanym z Jesús de Monasterio, wniosła wiele do hiszpańskiego środowiska muzycznego tamtych czasów, promując europejską muzykę kameralną i umożliwiając rozpowszechnianie dzieł wyłaniających się geniuszy muzyki hiszpańskiej, takich jak Manuel z Falla .

Jego wkład w nauczanie swojego instrumentu w National School of Music, która stała się Królewskim Wyższym Konserwatorium Muzycznym w Madrycie , był istotny dzięki importowaniu innowacyjnych technik wiolonczelowych z belgijskich Adrien-François Servais i francuskiego Auguste Franchomme , torując drogę dla wspaniała szkoła hiszpańskich wiolonczelistów. Wśród jego uczniów wyróżniają się Augustin Rubio , Juan Ruiz Casaux i Pablo Casals .

Dzieciństwo i młodość we Francji

Syn polskiego hrabiego Aleksandra de Mirecki  (en) i Marie Zelinne Larramat, spędził wczesne dzieciństwo w niezwykłym środowisku muzycznym. Jego ojciec, marszałek i bohater Rewolucji Polskiej z 1830 - 1831 roku przeciwko Rosji , schronił się w Francji od Ludwika Filipa d'Orléans i osiadł w Tarbes , gdzie uczył się gry na skrzypcach, po krótkim pobycie w Paryżu.. To tam urodziło się jego troje dzieci, Maurice , Victor i Françoise, które poświęcą się muzyce. W 1857 roku , w wieku dziesięciu, trochę Victor przeniósł się z rodziną do Bordeaux , gdzie jego ojciec zajmował skrzypce krzesło przy tym Konserwatorium . Victor rozpocznie tam liceum z myślą o karierze wojskowej.

W kwietniu 1862 roku wiolonczelista Adrien-François Servais i skrzypek Henri Vieuxtemps zatrzymali się w mieście i zamieszkali w domu Mireckiego. Młody Wiktor, pod wrażeniem interpretacji tych mistrzów, przez dwa lata poświęci się praktyce gry na wiolonczeli z bratem Maurycym i pod okiem ojca. Jego naturalne zdolności były ewidentne iw wieku zaledwie siedemnastu lat wystąpił jako solista na publicznym koncercie w Konserwatorium w Bordeaux w obecności wielkich Servais ( 1864 ). Sukces młodego Wiktora był taki, że belgijski wiolonczelista przekonał profesora Aleksandra de Mireckiego, by pozwolił maluchowi całkowicie poświęcić się wiolonczeli i porzucić studia wojskowe.

Ukończył studia w Bordeaux z pierwszą nagrodą i medalem honorowym Konserwatorium oraz nadzwyczajnym stypendium na kontynuację studiów w Paryżu . Dalszą naukę rozpoczął w Konserwatorium Cesarskim w 1865 r. Jako uczeń Auguste Franchomme, aw ciągu roku wyjechał do Halle na pogrzeb swojego mentora Servais. Okres nauki w Paryżu zakończył honorowym odznaczeniem Cesarskiego Konserwatorium Muzycznego i Deklamacji6 sierpnia 1868przewyższając swojego kolegę ucznia Julesa Delsarta, także wiolonczelistę i przyszłego następcę mistrza Auguste Franchomme'a.

W czasie studiów, ze względu na ograniczone środki, jakie stypendium mu przekazało, oraz przy pomocy ojca i nauczyciela, wytrwale pracował w orkiestrach kilku paryskich teatrów, stykając się z wielkimi kompozytorami i wykonawcami teatru. okres, który z konieczności przeszedł przez Paryż i stał się bliskim przyjacielem Pabla de Sarasate , Édouarda Lalo , Camille'a Saint-Saënsa czy Julesa Masseneta .

W wieku zaledwie 18 lat został pierwszym wiolonczelistą w orkiestrze Théâtre Lyrique du Conservatoire Impérial. Zaczęło się jako solista wiolonczel w otwarciu Fausta od Charlesa Gounoda . Brał także udział jako solista w Société de Concerts Classiques de Pasdeloup , występując m.in. w towarzystwach filharmonicznych w Lyonie , Bordeaux , Valenciennes , Poitiers , Lille czy Pau .

Porzucił wszystkie te zawody od 1869 roku, aby całkowicie poświęcić się karierze solisty , grając we Francji, Anglii , Belgii i Hiszpanii . Wielka sława jego zdolności interpretacyjnych uczyniła go zwykłym koncertującym sesjami muzycznymi cesarzowej Eugenii de Montijo oraz pałaców hiszpańskich królowych na wygnaniu, Marie Christine de Bourbon i Isabelle II , gdzie został przedstawiony przez swojego przyjaciela Sarasate. Pierwsze tournée po Hiszpanii odbył na polecenie Isabelle II w 1870 roku i był zaskoczony wybuchem wojny francusko-pruskiej w San Sebastian . Stamtąd przeniósł się do Madrytu, gdzie na stałe założył swoją rezydencję.

Siedziba w Hiszpanii

Jego życzenie osiedlenia się na stałe w Madrycie spełniło się w następnym roku. Pod koniec 1870 roku Société de Concerts de Madrid otworzył konkurs, aby wypełnić wolne miejsca, a Victor de Mirecki z łatwością zdobył pierwszą wiolonczelę. W ten sposób wszedł dalej do orkiestry w Madrycie11 lutego 1871. Wielu jego kolegów było dawnymi znajomymi Paryża i pytali go, poprzez te francuskie przyjaźnie, o możliwość odnowienia repertuaru o nową niemiecką i francuską muzykę symfoniczną. Wykonał tę pracę przy nieocenionej współpracy swojego bliskiego przyjaciela Mariano Vazqueza Gomeza, dyrektora muzycznego Teatro Real w Madrycie, którego zaproponował na dyrektora Towarzystwa w 1876 roku. Jego konsekracja publiczna jako solista świata muzycznego Madryt, występuje w lecie 1872 roku, kiedy wykonuje podczas koncertu orkiestry Towarzystwa pod kierunkiem Jean-Baptiste Dalmau, a Fantazja na wiolonczelę opartego na głównym tematem La córki z Donizettiego pułku , aranżacji jej były mistrz Servais. Wykonał również jego upodobania do wiolonczeli Souvenirs de Suisse le29 sierpnia 1874z wielkim sukcesem. Jego najbardziej rozkwitający okres z tą orkiestrą odbył się pod batutą swojego przyjaciela Mariano Vazqueza, ale opuścił organizację na14 listopada 1884, po rezygnacji Vazqueza. Jego zamiłowanie do muzyki kameralnej sprawiło, że latem 1873-74 r. Aktywnie uczestniczył w Filharmonii Madryckiej w kilku cyklach poświęconych temu gatunkowi, gdzie grał również jako solista.

Zachęcony przez Sarasate przygotował w 1874 r. Europejską trasę koncertową, która zaprowadziłaby go do Lizbony , Londynu i Paryża, ale tymczasowo ją odwołał z powodu zwołania konkursu na fotel wiolonczelowy, utworzonego niedawno w National School of Music. Madryt. Konkurs został przełożony z przyczyn administracyjnych, co pozwoliło mu odbyć zaplanowaną trasę koncertową, która okazała się wielkim sukcesem w trzech stolicach: władze portugalskie mianują go Komendantem Orderu Poczęcia Villaviciosa. Jego sława w Portugalii osiągnęła w końcu niezwykłą ocenę jak na muzyka i otrzymał najwyższe odznaczenie panowania dla obcokrajowca, mianując go rycerzem Zakonu Chrystusa . Konkurs na fotel wiolonczelowy Szkoły Madryckiej odbył się po jego powrocie do Hiszpanii i został jednogłośnie wygrany przez jury. Z tej okazji przedstawił rozprawę o historii nauczania wiolonczeli, w której szczegółowo opisał swoją metodę dydaktyczną, która byłaby podstawą współczesnej madryckiej szkoły wiolonczelowej, a która jest przechowywana w bibliotece Królewskiego Wyższego Konserwatorium Muzycznego w Madrycie . Plik23 listopada 1874, jego nominacja została ogłoszona publicznie i następnego dnia objął stanowisko, co pozwoliło mu na wspólne wykonywanie działalności koncertowej i pedagogicznej oraz zapewniło mu pewną stabilność ekonomiczną.

Kurator Madrid Stradivarius

Przywrócenie Burbonów na tronie, wraz z przyjściem do władzy Alfonso XII , otworzył drzwi pałacu do niego. Stary znajomy króla, który kilka lat wcześniej słuchał go podczas wieczorów muzycznych w paryskim pałacu swojej matki, wszedł do Chapelle Royale jako wiolonczelista po prywatnym egzaminie, na który składał się mały koncert solisty przed Dworem. W ten sam sposób wchodzi do orkiestry Teatro Real .

Ale najważniejszą powierzoną mu pracą jest opieka i utrzymanie kolekcji Palatyna Stradivariusa przechowywanej w Sali Muzycznej Pałacu Królewskiego w Madrycie . Ta grupa instrumentów jest najważniejszą grupą zachowaną w całości do dziś. W tym czasie składał się z dwojga skrzypiec i dwóch wiolonczel. Altówka zostały usunięte przez Joseph Bonaparte podczas wojny o niepodległość i nie odzyskano do 1951 roku przez Juana Ruiza Casaux . Kiedy kolekcją zajął się Victor de Mirecki, instrumenty były w złym stanie, źle utrzymane w zbyt wilgotnym i nieodpowiedniej temperaturze, a wcześniejsze naprawy poważnie uszkodziły ich brzmienie.

Muzyczna dojrzałość i promocja

Mianowanie go na nauczyciela wiolonczeli w Madrycie i wejście na dwór Alfonsa XII ostatecznie utwierdzi go w Madrycie. Ożenił się z Marią Luizą Bach, córką antykwariusza nadwornego. Ich domy w Madrycie, najpierw na Plaza de Oriente, a następnie na Calle Recoletos, stają się obowiązkowym przystankiem dla wielu zagranicznych muzyków przejeżdżających przez Madryt, a także dla dużej części madryckiej społeczności muzycznej. Bliski przyjaciel Tomása Bretóna , Pablo de Sarasate i Jesúsa de Monasterio , wstąpił do Sociedad de cuartetos de Madrid , kierowanego przez tego ostatniego, aby zastąpić Ramóna Rodrígueza Castellanosa. W ten sposób może poświęcić się swojej pasji do muzyki kameralnej , wnosząc wiedzę i kontakty z francuskim środowiskiem muzycznym. Jego debiut w grupie datuje się od5 grudnia 1875. Relacje z Monasterio stają się bardzo bliskie, ponieważ obaj są kolegami z konserwatorium w Madrycie, a wielki skrzypek poświęca mu w 1874 roku swoją Melodię na skrzypce (lub wiolonczelę) i fortepian, stworzoną na1 st marca 1875z tytułem Romanza para violonchelo . Po licznych prośbach publiczności, Sociedad de cuartetos rozpoczął w sezonie 1881-1882 programowanie prac na wiolonczelę i fortepian, gdzie występował z towarzyszeniem pianistów Juana Maríi Guelbenzu i André Chevalliera. W 1883 r. Jako solista uczestniczył w wielkim muzycznym wydarzeniu roku, inauguracji Sala Zozaya,16 kwietnia, z wielkim sukcesem. W 1887 roku otrzymał telefon od swojego brata Maurice'a z Paryża, gdzie stanowisko nauczyciela wiolonczeli pozostało nieobsadzone po śmierci Auguste Franchomme, a dyrekcja Konserwatorium Paryskiego zdecydowała się zaoferować mu to stanowisko bez egzaminu. Mirecki rezygnuje z zajmowania tego stanowiska, aby nie zrezygnować z miejsca w Madrycie, przede wszystkim ze względu na wartość, jaką przywiązuje do pracy pedagogicznej i promocji muzycznej, której się poświęca. Władze francuskie w uznaniu pracy powołały go do Akademii Sztuk Pięknych na wydział muzyczny, gdzie wstąpił do14 lipca 1889. W następnym roku został kawalerem Legii Honorowej. W tych samych latach hiszpański dwór uhonorował go także honorami: Komendantem Orderu Karola III Hiszpanii i Kawalerem Orderu Izabeli Katolickiej . Aktywnie współpracuje przy cyklach koncertów kameralnych organizowanych przez Ateneum w Madrycie , którego jest członkiem. Te koncerty zaczynają się o godz23 stycznia 1903i trwał ponad dwa lata. W 1904 roku, po poważnym kryzysie, przez który przeszło Sociedad de Conciertos de Madrid , został jednym z założycieli Madryckiej Orkiestry Symfonicznej , która dała swój pierwszy koncert na7 lutegotego roku w Teatro Real . Mówiąc o jego pracy jako solisty i jego działaniach na rzecz promocji muzyki, z okazji jego śmierci Anuario del Real Conservatorio (1920) komentuje: „Działalność pana Mireckiego jako solisty była niezbędna, wnosząc wkład w Sociedad de cuartetos de Madryt do popularyzacji muzyki kameralnej, gatunku, w którym odznaczył się tak samo jak Pan Jezus z Monasterio ”.

Mirecki i Manuel de Falla

Jego życie w ostatniej dekadzie XIX th  wieku , a pierwszy z XX th  century jest oznaczony przez choroby, choroby płuc, które zmusiły go do regularnego uczestniczenia kąpiele Panticosa odpocząć. W rodzinie były ciężkie czasy, kiedy choroba psychiczna jego żony czyniła ją niepełnosprawną, ale jej dom zawsze był pełen muzyków, starych przyjaciół i młodych talentów muzycznych. Wśród nich wyróżnia się młody Andaluzyjczyk, który uczy się u swojego przyjaciela José Tragó i który w 1899 roku otrzymał nagrodę fortepianową: Manuel de Falla . De Falla, rówieśnik jego synów, jest gościem spotkań z Mireckim podczas jego pobytów w Madrycie. Mirecki prezentuje młodego kompozytora w Ateneum w Madrycie , gdzie zostanie prawykonanych kilka jego utworów. W 1906 roku Mireckiemu nie udało się stworzyć La Vida breve de Falla, ale spotkał się ze sprzeciwem kilku swoich towarzyszy, dlatego w 1907 roku poradził kompozytorowi, a także Joaquínowi Turinie , aby udali się do Paryża, gdzie więcej możliwości rozwoju swojej sztuki. Dowiedziawszy się o trudnościach swojej sytuacji ekonomicznej, Mirecki zaprasza go pod koniec roku na tournée koncertowe z Antonio Fernandezem Arbosem w Oviedo , León i Bilbao , które odbywają się w pierwszych miesiącach 1908 roku. Zdrowie L Mireckiego pogarsza się i jest zmuszony wrócić do Madrytu. Wraz z poprawą kondycji ponownie organizował koncerty dla de Falli, ale pobyt de Falli w Paryżu uniemożliwił im to. Dlatego Mirecki napisał do swojego ucznia Luisa Amato, wiolonczelisty w Operze Paryskiej i profesora konserwatorium, aby przyjąć i pomóc de Falli w jego paryskim życiu. Po premierze La Vida breve w Paryżu (1914), z wielkim sukcesem, napisał do de Falla z prośbą o partyturę opery do negocjacji w Madrycie, ale znowu mu się nie udało. Ponadto poleca de Falla Alfredowi E. Hillowi, słynnemu londyńskiemu kolekcjonerowi Stradivariusa, aby ułatwić pobyt de Falli w angielskiej stolicy pod koniec 1914 roku. Z drugiej strony w Hiszpanii jako udziałowiec Ritz Hotel w Madrycie ułatwia powstanie kilku utworów, między innymi orkiestrowej wersji Amor brujo (1916).

Szkoła wiolonczelistów w Madrycie

Wpływ Mireckiego był najbardziej widoczny w obszarze treningu. Przez ponad czterdzieści lat pełnił funkcję katedry wiolonczeli w Królewskim Wyższym Konserwatorium Muzycznym w Madrycie , uczył głównych hiszpańskich wiolonczelistów swoich czasów. Szkolenie studentów opierało się na klasycznej metodzie, kładąc nacisk na możliwości ruchu smyczka w celu uzyskania wyższych tonów, zgodnie z technikami belgijskiego Adrien-François Servais . Jak pisze La Critica (1890), mówiąc o jego technice gry na wiolonczeli: „Mirecki posiadał pełną ekspresję dzięki technice, której pulsacja odzwierciedlała długie studia, jakie prowadził na tak trudnym instrumencie”. Ze swojej strony Ilustración Musical Hispano-americana : „Jest elegancki w swoim przemówieniu, nigdy nie uciekając się do tych efektów wykonawczych, zawsze w złym guście, dzięki którym tak łatwo jest uzyskać aplauz: dźwięk, z którego„ czerpie ” jego instrument jest godny podziwu, jak tworzy ten niezrównany łuk ”. Podsumowując, Anuario del Real Conservatorio (1921), z okazji jego śmierci, komentuje: „Wybitny nauczyciel i godny podziwu artysta, praktykując nauczanie jako prawdziwe kapłaństwo, przez blisko pięćdziesiąt lat wykonywał ogromne dzieło. Owocem jego pracy jest liczna falanga wielkich hiszpańskich wiolonczelistów, w tym kilku celebrytów ”. Na liście jego uczniów znajdują się nazwiska Agustína Rubio , Luisa Sarmiento , Luisa Amato , Miguela Tejady , Alfredo Garrochy , Julii Terzi , José Gonzáleza , jego syna Rafaëla Mireckiego oraz, jako pierwszego z nich, Juan Ruiz Casaux , jego uczeń ożenił się z córką Marią Teresą, która miała zająć jego apartament w Pałacu i Konserwatorium.

Bibliografia

Bibliografia

Linki zewnętrzne