Mniszek

Mniszek Nazwa zwyczajowa lub niejednoznaczna nazwa w języku ojczystym :
nazwa „  Vesse-de-loup  ” odnosi się w języku francuskim do kilkuróżnych taksonów . Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Perłowy mniszek ( Lycoperdon chropowata )

Dane taksony

W rodzinie Agaricaceae
lub Lycoperdaceae według autora:

Te kuleczki , lub „pierdzi” w Kanadzie, są grzyby należące do różnych rodzajów , bardzo rozpowszechnione w łąki i lasy. Łatwo je rozpoznać po braku stopy, a przynajmniej osobnej stopy i kapelusza, ich białej lub szarawej barwie oraz po tym, że starzejąc się zamieniają się w worki wypełnione „brązowym pyłem, który po sprasowaniu ulatnia się.

Naukowe grecka nazwa dla głównych rodzaju tych grzybów, Lycoperdon , dosłownie oznacza zwierzę wilka , a ludowej nazwy dla tych gatunków grzybów. Vesse wyznacza w starej francuskiej slang cichą i cuchnące gazy jelitowe. Pochodzenie tej nazwy przekazywanej przez powszechną wyobraźnię jest być może związane z tym pyłem, który wydziela ostry zapach, jak wzdęcia psa lub gaz uwalniany przez jego ekskrementy, uważany za śmiertelny (patrz reputacja wilka w kulturze ), kuleczki mogąc być mylony z młodą trujących Amanita w piłkę jeszcze ujęty w ich Wolwa . Brytyjczycy nazywają je purchawkami , ponieważ po ściśnięciu wypuszczają kłęby „dymu”. Japończycy nazywają je po prostu hokori-také : „grzyby kurzowe”.

Czasami mylone są ze sklerodermami, które mają kształt podobny do pęcherza, ale wyróżniają się grubą, brodawkowatą otoczką.

Opis

Są to grzyby „  gastromycete  ” (cytaty wskazują, że użyty przyrostek jest nieodpowiedni, ponieważ nie jest to klasa), którego cechą szczególną jest to, że ich podstawa (układ rozrodczy podstawczaków zawierających zarodniki ) jest chroniony. perydium . Sama hymenium nazywana jest gleba . To właśnie ta gléba, z upływem czasu, zamienia się najpierw w nieapetyczny dżem z oliwek, a następnie w pył, który tryska pod najmniejszym naciskiem.

Rodzaje różnią się sposobem, w jaki pękają peridium: albo u góry tworzy się otwór ( ostiole wierzchołkowe), przekształcając grzyb w „wulkan” ( Lycoperdon i Bovista ), albo rozdarcie jest bardziej nieregularne ( Calvatia et Langermannia ). Zgodnie z klasyfikacją filogenetyczną , gastromycetes tworzyłyby najbardziej rozwinięte stadium podstawczaków .

Gdy dojrzeje, stopniowo brązowieją.

Różne mycophagous gatunki należące do kilku rodzin chrząszczy żerują na purchawki ( purchawkowate ), w tym cryptophagid Cryptophagus lycoperdi , dorosłych i larw Caenocara bovistae ( kołatkowate ), Lycoperdina bovistae , Endomychus coccineus i Mycetina cruciata ( Endomychus coccineus ) ( Endomychus coccineusata ).

W zasadzie żadna purchawka nie jest toksyczna . Wartość kulinarna grzyba jest jednak ograniczona, zwłaszcza że można jeść tylko bardzo młode okazy, o ile wnętrze jest białe. Jeden wyjątek: gigantyczna purchawka .

Główne gatunki

posługiwać się

Lycoperdon mixtecorum i Lycoperdon marginatum są używane ze względu na swoje halucynogenne właściwościw południowym Meksyku przez Mixteków z Oaxaca do celów wróżbiarskich.

Galeria obrazów

Kalendarz

Uwagi i referencje

  1. Bernard Clesse, „  Linneusz, kwiaty i wilk w wyobraźni botanicznej  ”, L'Érable. , N O  3,2017, s.  14 ( przeczytaj online )
  2. [1]
  3. (w) angielskim i sanskrycie, wspólnym dziedzictwem słów: ze szczególnym odniesieniem do pendżabskiego , Punjabi University, s.  105.
  4. Rémi Coutin, „  Insekty mykofagi  ”, Owady , tom.  3 N O  1382005, s.  4 ( przeczytaj online )
  5. Richard Evans Schultes ( tłum.  z angielskiego), A panorama halucynogenny Nowy Świat , Paryż, Wydanie Poltergeist ,2000, 116  s. ( ISBN  978-2-84405-098-4 )
  6. ks. Fabre d'Églantine , Sprawozdanie na Zjazd Krajowy na posiedzeniu 3 dnia drugiego miesiąca drugiego roku Republiki Francuskiej , s.  30 .

Bibliografia