| Narodziny |
15 listopada 1912 Damaszek |
|---|---|
| Śmierć |
21 marca 2007(94) Paryż |
| Narodowość | syryjski |
| Zajęcia | Powieściopisarz , pisarz |
| Okres aktywności | Od 1947 |
Ulfat Idilbi ( arab . ألفت الادلبي Ulfat al-Ādlibi ) czasami pisane jako Ilfat Idelbi , urodzony wListopad 1912, w Damaszku , zmarł dnia21 marca 2007w Paryżu jest syryjską literatką . Jej prace były szeroko rozpowszechniane i przez pewien czas były uważane za klasykę ekspresji kobiecej i muzułmańskiej, zanim pojawiła się nowa generacja listów arabskich kobiet. W swoich pracach pokazuje też głębokie przywiązanie do swojego rodzinnego miasta, swojego „Damaszku”.
Urodziła się w 1912 roku w tradycyjnej rodzinie damasceńskiej jako jedyna dziewczyna w rodzinie chłopców. Wyszła za mąż w wieku 17 lat. Syria została następnie zajęte przez Francuzów pod mandatu Ligi Narodów . W miastach takich jak Damaszek szykuje się zbrojna rewolta przeciwko tym okupantom, kojarząc Druzów z południowej Syrii z miejskimi przeciwnikami. W ramach tego miejskiego oporu wobec Francuzów tworzy się ruch kobiecy. Ten kontekst oporu naznacza ją i zostanie odnaleziony w jej pierwszych pismach. W 1932 r. Stworzyła salon literacki , w którym mieszkali intelektualiści z Damaszku, mężczyźni i kobiety. . Salony literackie prowadzone przez kobiety istnieją w Damaszku od lat dwudziestych XX wieku i są dla nich miejscem wymiany kulturowej i wpływów. Jeśli syryjskim kobietom nie uda się uzyskać reform dotyczących ich statusu od francuskiego organu, który woli sprzymierzyć się z najbardziej konserwatywnymi i religijnymi Syryjczykami, pozostają one bardzo aktywne w społeczeństwie, korzystając także ze stowarzyszeń filantropijnych, charytatywnych i kulturalnych. Ulfat Idilbi jest powiązany z kilkoma z tych stowarzyszeń.
Jego pierwsze pisma pochodzą z post- WWII ery , a następnie ustanowienie niezależnej Republiki Syryjskiej i ostatecznym odejściu wojsk francuskich. Pierwsza publikacja pochodzi z 1947 r., Al-qarar al-akheer („Ostatnia decyzja”).
W uda'an ya sham („Żegnaj Damaszku”) podejmuje temat swojego rodzinnego miasta i protestuje przeciwko pewnym renowacjom, które wydają się jej mało szanować architektonicznego dziedzictwa miasta. Jednym z jego najbardziej znanych powieści jest dimashq ya basimat el huzn ( „Damaszku - oh, uśmiech smutku”), wydany w 1981 roku i ponownie w roku 2003. Tłem do tej powieści jest okres międzywojenny , a świadomość przez kobiety jej tożsamość narodowa w obliczu Francuzów i niesprawiedliwości wyrządzonej kobietom w tradycyjnej rodzinie. Młoda kobieta w końcu wisi na pięknym dziedzińcu domu rodzinnego, zostawiając swój pamiętnik, który stanowi większą część powieści. Jego historie, poza powitaniem w Syrii, są tłumaczone na kilka języków, w tym rosyjski. Jego praca dimashq ya basimat el huzn jest tematem serialu telewizyjnego . Ulfat Idilbi zostaje także eseistą i wykładowcą. Otwiera drogę do nowego pokolenia literackich kobiet, takich jak Colette Khoury , niewątpliwie wyrażających w jeszcze bardziej bezpośredni sposób swoją odmowę uległości kobiety. Skąd, dla porównania, pewna krytyka pod jego adresem na objazdach zapożyczonych w jego pracach.
Ostatnie lata jego życia rozgrywają się między Paryżem, w którym mieszka jego córka, a Damaszkiem. Zmarła w Paryżu w 2007 roku.
Kontekst.