Tranzyt Wenus 1882 jest drugim tranzyt planety z XIX th wieku ośmiu lat po raz pierwszy w 1874 roku . Od czasu tranzytów w latach 1761 i 1769 w poprzednim stuleciu, te dwa tranzyty wywołują wiele komentarzy na całym świecie, aby dokładnie zmierzyć wartość jednostki astronomicznej , odległość między Ziemią a Słońcem .
Tranzyt odbywa się w dniu 6 grudnia 1882. Jest wtedy widoczny we wschodniej Ameryce Północnej oraz w całej Ameryce Środkowej i Południowej . Można go zobaczyć o wschodzie słońca nad zachodnią Ameryką Północną i większą częścią Oceanu Spokojnego . Można go obserwować o zachodzie słońca nad Afryką i zachodnią Europą .
Czasy tranzytu są następujące (w czasie uniwersalnym ):
Prace Jamesa Gregory'ego w 1663 r. I Edmonda Halleya w 1691 i 1716 r. Pokazują, że możliwe jest zmierzenie odległości między Ziemią a Słońcem dzięki licznym obserwacjom tranzytu w odpowiednio rozmieszczonych punktach na powierzchni kuli ziemskiej, mierząc paralaksa słoneczna. Tranzyty Wenus w latach 1761 i 1769 dają zatem początek wielu obserwacjom i pozwalają uzyskać wartość stosunkowo precyzyjnej jednostki astronomicznej.
Tranzyty z 1874 i 1882 roku dają możliwość wyjaśnienia tej wartości. Liczne wyprawy, przez kilka krajów (w tym 10 francuskich i 8 brytyjskich), są wysyłane do wszystkich możliwych stref obserwacyjnych.
Z okazji tranzytu amerykański kompozytor John Philip Sousa komponuje Marsz Tranzytu Wenus .
W 1890 r. Amerykański astronom Simon Newcomb sprawdza dane z ostatnich czterech tranzytów i oblicza dla paralaksy słonecznej wartość 8,79 sekundy łuku , co prowadzi do wartości jednostki astronomicznej 149,9 ± 0,31 miliona km.
Tranzyt 1882 jest ostatnim, który ma istotne zainteresowanie naukowe: nowoczesne techniki wykorzystujące sondy kosmiczne i telemetrię radarową pozwalają obliczyć wartość jednostki astronomicznej z dokładnością do 30 m i uczynić metodę paralaksy w tej przestarzałej ramie.