| Rodzaj umowy | Traktat pokojowy |
|---|
| Znak |
15 lipca 1840 r Londyn , Wielka Brytania |
|---|
| Sygnatariusze | Imperium Osmańskie | Zjednoczone Królestwo Cesarstwo Rosyjskie Cesarstwo Austriackie Królestwo Prus |
|---|
Traktat lub Konwencja Londyńska z15 lipca 1840 r, sygnowany jest z jednej strony przez Wielką Brytanię , Prusy , Rosję i Austrię, z drugiej zaś Imperium Osmańskie . Jego celem jest zakończenie II wojny egipsko-ottomańskiej i osiągnięcie pacyfikacji Lewantu .
Po francuskiej wyprawy do Egiptu , Mehemet Ali , oficer Ottoman wojsk albańskich, znajdzie się w pozycji arbitra pomiędzy gubernatora mianowanego przez drzwi wzniosłym i resztą Mameluków, wciąż wpływowy. Zdobywając poparcie mieszkańców Kairu , udaje mu się przejąć władzę i zostać gubernatorem. Zainicjował ambitny program reform, mający na celu modernizację Egiptu.
Od 1805 r. Méhémet Ali był panem Egiptu i starał się wyzwolić od kalifa osmańskiego, swego zwierzchnika. Wezwany przez wzniosłe drzwi o pomoc w stłumieniu greckiej wojny o niepodległość , domaga się odszkodowania za utratę posiadłości w Morea więcej niż na Krecie, którą sułtan proponuje mu przewodzić. Dążenie Méhemeta Alego do ekspansji terytorialnej doprowadziło do dwóch wojen 1831-1833 i 1839-1841 z Imperium Osmańskim, które zwróciło się na korzyść Egiptu i pokazało słabość „ chorego człowieka Europy ”.
W trudnej sytuacji sułtan Mahmoud II zaapelował do carskiej Rosji o uniknięcie rozpadu Imperium Osmańskiego z myślą, że Rosja może więcej zyskać na słabym sąsiedzie niż na nowej wschodzącej potędze, takiej jak Egipt. Charles Robert de Nesselrode , rosyjski minister spraw zagranicznych pisze, że bez interwencji na rzecz Porty „Rosja widziałaby silnego i zwycięskiego sąsiada, który zastąpiłby słabego i pokonanego sąsiada”.
Egipski zwycięstwo Nezib , nabyte po zaledwie dwóch godzinach walki, nad wojskami Mahmuda II na24 czerwca 1839prowadzi do kryzysu dyplomatycznego w Europie w kwestii wschodniej . Sułtan zmarł kilka dni po tej donośnej klęsce, a jego miejsce zajął Abdulmecid I , który próbował kontynuować reformy zapoczątkowane przez ojca.
Niektóre mocarstwa obawiają się destabilizującego wpływu upadku osmańskiego na Europę. Wydarzenie podpala proch: Kapitan Pasza , odczuwając osłabienie Porty, dostarcza dużą część floty osmańskiej Mehemetowi Alemu, wywołując silną reakcję Anglii, która chce umocnić swoją dominację we wschodniej części Morza Śródziemnego.
Cztery mocarstwa europejskie ( Wielka Brytania , Prusy , Rosja i Austria ) występują jako negocjatorzy między La Porte a Egiptem. Te uprawnienia trzymają Francję z dala od negocjacji, ponieważ ta ostatnia wspiera Mehemeta Alego w nadziei na uzyskanie wpływów w Palestynie . Poczwórny Sojusz zgadza się ograniczyć ambicje Méhemeta poprzez londyńską konwencję15 lipca 1840 r. Oddzielona Francja przechodzi „dyplomatyczne Waterloo”, by użyć wyrażenia Alphonse de Lamartine . Traktat ten sprowadza się de facto do wykluczenia Francji z europejskiego koncertu narodów i marginalizacji jej wpływów w ramach Sojuszu Pięciokrotnego. Ogłoszenie zawarcia tego traktatu wzbudza we Francji bardzo żywy gniew ludowy i doprowadza do jego szczytu patriotycznego uniesienia. Ten ostatni, wspierany przez Francję i Adolphe Thiersa, odrzuca ultimatum mocarstw jako całość, co powoduje brytyjską interwencję wojskową w Syrii pod dowództwem admirała Napiera , która bombarduje Sydon i Bejrut. W obliczu militarnego fiaska Thiers zrezygnował i został zastąpiony przez Soulta, bardziej ugodowego, który ograniczył swoje żądania, aby Mehemet Ali mógł rozmawiać w Egipcie.
W ten sposób traktat potwierdza koncesję Egiptu na rzecz Mehemeta Alego jako dziedzicznego, który staje się „Kedywem Egiptu” (wicekrólem). Ten ostatni również otrzymuje pachalik z Akki dożywotnio, pod warunkiem przyjęcia zawiadomienia o umowie w ciągu 10 dni. Po brytyjskiej interwencji wojskowej i blokadzie Aleksandrii przez brytyjską flotę Mehemet Ali akceptuje pokój10 grudnia 1840. Musi porzucić całą Syrię i Kretę Imperium Osmańskiemu i zwrócić flotę osmańską z Aleksandrii, która uciekła.
Konwencja Londyn od 1841 uzupełnia traktat z poprzedniego roku o zagwarantowaniu neutralność „ Straits ” w czasie pokoju oraz zakazu Morza Marmara do okrętów wojennych.