Toraja

Toraja Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Młode dziewczyny Toraja na ceremonii ślubnej

Znaczące populacje według regionu
Ogół populacji 650000 ({{{datetot}}})
Inny
Języki Toraja-Sa'dan, Kalumpang, Mamasa, Ta'e, Talondo 'i Toala'.
Religie Protestanci  : 65,15%, katolicy  : 16,97%, islam : 5,99% i hinduska toraja (Aluk To Dolo): 5,99%.
Powiązane grupy etniczne Bugis , Makassar .

Toraja stanowią indonezyjski grupa etniczna , która głównie zamieszkują górzyste rejony północnej South Sulawesi prowincji . Ich populacja liczy 650 000 ludzi, z których 450 000 nadal żyje w kabupaten Tana Toraja („kraina Toradży”). Większość populacji to chrześcijanie , reszta to muzułmanie lub wyznawcy tradycyjnej religii (niewłaściwie nazywanej animizmem ) zwanej aluk („droga”). Rząd indonezyjski uznał te animistyczne wierzenia za Aluk To Dolo , „drogę starożytnych”.

Toraja słyną z wyszukanych obrzędów pogrzebowych, miejsc pochówku wykutych w skalistych klifach, masywnych tradycyjnych domów ze spiczastymi dachami zwanymi tongkonan oraz kolorowych rzeźb w drewnie. Obrzędy pogrzebowe Torji są ważnymi wydarzeniami towarzyskimi, trwającymi kilka dni, w których uczestniczą zwykle setki osób.

Historia

Najstarsza europejska wzmianka o nazwie „Toraja” znajduje się w Historycznym opisie Królestwa Macassar autorstwa księdza Nicolasa Gervaise , kapłana Misji Zagranicznych Paryża , opublikowanym w 1688 r., Który mówi o „królestwie Torajów”. Ta nazwa, pierwotnie „Toraya”, pochodzi z języka Bugis „  to ri aya  ” i oznacza „ludzi powyżej” (od do , „osoba, ludzie” i raya , „szczyt”). To właśnie przez ten termin Bugis z nizin nazywał te z wyżyn. Nazwę tę znajdujemy na europejskich mapach z XVIII wieku, które podobnie jak Gervaise wspominają o „królestwie Toraya”. W rzeczywistości, przed XX w. Toradża  mieszkał we wsiach autonomicznych .

Wraz z klęską królestwa Makassar w Gowa w 1669 roku, dominującą potęgą w Południowym Sulawesi stał się Holender z VOC ( Holenderska Kompania Wschodnioindyjska ). Jednak centrum i wschód półwyspu pozostaje pod zwierzchnictwem różnych państw Bugi. Na początku 19 wieku, wtargnięcia wojskowych i politycznych przez królestwa Bone na obszary, że holenderski uznane za pod ich władzą doprowadziło do dwóch wyprawach wojennych ze strony tego ostatniego w 1824 i 1825. To wojna Bone zakończył przejęcie kontroli nad prawie całym półwyspem. Królestwo Luwu Bugis uważało, że ten region górski podlega jego zwierzchnictwu. Jednak pod koniec XIX -go  stulecia, Holendrzy interesują się tym regionie, którego mieszkańcy nie są Islamized i dlatego postrzegają jako krainy ewangelizacji potencjału.

W 1920 roku, Reformowany Missionary Alliance z Holenderskiego Kościoła Reformowanego podjął misję pracę , wspieraną przez holenderskiego rządu kolonialnego. Oprócz wprowadzenia chrześcijaństwa Holendrzy zlikwidowali niewolnictwo i stworzyli podatki w kraju. Wokół regionu Sa'dan wytyczono linię, nazywając ją Tana Toraja („krajem Toradży”).

W 1946 roku Holandia przyznała Tana Toraja regentschap , własne terytorium administracyjne, aw 1957 roku została uznana za jednego z kabupatenów Indonezji.

Pierwsi holenderscy misjonarze napotkali silny sprzeciw Toradży, zwłaszcza elity, ponieważ zniesienie ich udanego handlu niewolnikami drażniło ich. Niektórzy Toradża zostali przymusowo wysiedleni przez Holendrów, którzy przenieśli ich na niziny, gdzie łatwiej było ich kontrolować. Podatki utrzymywano na wysokim poziomie, co osłabiło zasoby finansowe elity. Ostatecznie wpływy holenderskie nie przezwyciężyły kultury Toradży i tylko nieliczni zostali nawróceni.

Kultura

Jak widzieliśmy, nazwa „Toraja” jest egzonimem używanym przez Bugis. W rzeczywistości, przed XX th  wiecznym Toraja miał trochę świadomość siebie jako odrębnej grupy etnicznej. Przed holenderską kolonizacją i chrystianizacją żyli na wyżynach i identyfikowali się ze swoją wioską, nie czując przynależności do większej społeczności ” . Chociaż więzi między górskimi wioskami powstały podczas rytuałów, istniały różnice w dialektach, różnice w hierarchii społecznej i szereg praktyk rytualnych w wyżynnym regionie Sulawesi .

Obecność holenderskich misjonarzy na wyżynach podniosła świadomość tożsamości etnicznej Toradży poprzez zróżnicowanie z ich sąsiadami z Bugi. Rozwój turystyki uwydatnił to zróżnicowanie. Prowincja Sulawesi Południowe składa się z trzech głównych grup etnicznych - Bugis (w centrum i na wschodnim wybrzeżu półwyspu), Makassar (na zachodnim pasie przybrzeżnym) i Toraja (na północnych wyżynach).

Jeśli chodzi o wierzenia, w mitach o pochodzeniu obu populacji znajdujemy podobieństwa, a mianowicie, że ich przodkowie albo zstąpili z „wyższego świata”, albo wstąpili z „niższego świata”, aby zaprowadzić porządek na Ziemi.

Jednak inny mit toradży mówi, że ich przodkowie przybyli spoza mórz, aby osiedlić się na ich obecnym kraju, wypływając w górę rzeki Sa'dang (lub Saddang). Ta druga relacja może odzwierciedlać pewną rzeczywistość dotyczącą pochodzenia klas dominujących, nie tylko toraja, ale także bugis, makassar i mandar .

Najbardziej rozpowszechniona opinia widzi również w Bugis dziedzicznego wroga Toradży. W rzeczywistości w całej historii stosunki między dwoma narodami były częściej pokojowe niż wojownicze. Od samego początku Toraja i Bugis utrzymywali stosunki handlowe, handlując żelazem, złotem, produktami leśnymi, a później kawą z kraju Toraja za sól, suszone ryby, bawoły albinos, jedwab i szklane koraliki.

Toraja utrzymywał bliskie stosunki z książętami Bugis i Luwu . Sama tradycja Bugis że kilka małych księstw Bugis zostały założone przez Toraja Sangalla książąt w XIV th  wieku.

Toraja i Bugis mają o wiele więcej wspólnych cech kulturowych, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Niektórzy badacze uważają, że na przykład to Toraja nauczył Bugi sztuki pracy ze złotem, srebrem i żelazem. Aż do XVI -tego  wieku , Bugis zwłok obrzędy były podobne do tych z Toraja, którzy nadal obserwujemy dzisiaj.

Rozwój od lat 70. pewnej turystyki wymagającej „autentyczności” i „odmienności” zmusił lokalnych i zagranicznych przewodników do podkreślenia tego, co odróżnia Toraję od Bugis.

Religia

Obecnie prawie jeden na dwóch Toradżów jest chrześcijaninem. Pozostali to muzułmanie lub wyznawcy tradycyjnej religii aluk , która wciąż jest bardzo żywa. Rząd uznaje teraz tę tradycyjną religię jako Aluk To Dolo („droga przodków”).

Odizolowani w górach Toradża od dawna trzymali się z dala od wielkich prądów wymiany morskiej i handlowej, które umożliwiły rozprzestrzenienie się islamu na archipelagu indonezyjskim. Pod koniec XIX -go  stulecia, Holendrzy są zaniepokojeni zwiększenie rozprzestrzeniania się islamu w South Sulawesi, zwłaszcza wśród Bugis i Makassar . Postrzegają ludzi z wyżyn jako potencjalnych chrześcijan. W latach dwudziestych XX wieku „Zreformowany Sojusz Misyjny” holenderskiego Kościoła Reformowanego rozpoczął pracę misyjną przy wsparciu rządu kolonialnego.

Obrzędy pogrzebowe

Wśród Toradży bardzo ważne są obrzędy pogrzebowe. Oficjalny pochówek może nastąpić długo po śmierci. Dopóki ceremonia pogrzebowa się nie odbędzie , osoba jest uważana za „chorego”, to masaki ' w języku Toraja .

Unikalną cechą jest pochówek w grobowcach wykutych w klifach, z balkonami, na których umieszczone są lalki z podobizną zmarłego. W każdej piwnicy, zamkniętej tajnym zamkiem, mieszkają członkowie tej samej rodziny. Ciała są owinięte w całuny ozdobione złotem, a grabież grobów uważana jest za najpoważniejszą zbrodnię. Tau tau (słowo pochodzi od tau lub do „osoby”, to podwojenie wskazuje na osłabienie znaczenia), wizerunki drewna, są umieszczone w niszach obok grobów. Wyrzeźbione na obrazie zmarłego, oddają cześć ich pamięci. W ten sposób żyjący mogą kontemplować zmarłych i odwrotnie. Chlebowca drewno tau tau są rzeźbione przez specjalistów, którzy posiadają również funkcję religijną: oni wstawiali się z bogami. Pozycja rąk jest rytualna, jedna ręka, dłoń wyciągnięta w kierunku nieba, otrzymuje korzyści, które zapewnia druga. Tylko szlachetnie urodzeni (to znaczy gwarant tradycji) mają prawo do ich wizerunku. Kogut symbolizuje odwagę, poczucie sprawiedliwości. Walki kogutów organizowane podczas pogrzebu są świadectwem wielkości duszy zmarłego.

Wyrównane przed tongkonan , rodzinnego domu, te budynki bambusa, ozdobione liśćmi Cordyline , świętą roślinę z lśniących kolorach, są wykorzystywane do transportu świń, których ofiara przyniesie żyzności i płodności podczas Wielkiej Ma'bua ' festiwalu . Niezależnie od tego, czy jest używany do ofiar, do jedzenia, czy do czyszczenia przejść przez jedzenie śmieci, wieprzowina odgrywa istotną rolę. Uroczystości trwają ponad dwa lata. Oferują je zamożne rodziny, które czasami łączą siły. Imprezy często gromadzą nawet kilka tysięcy osób. Z rytuałów pogrzebowych składają się liczne ofiary z bawołów wodnych , poprzedzone walkami tych zwierząt. Pierwszy zabity bawół nadal znajduje się na zachód od domu. Gardło poderżnięte gwałtownym uderzeniem parangu (rodzaj maczety), upadnie i zadrży w ciągu kilku sekund. Dzieci spieszą się, aby zebrać jego krew do bambusowych rurek. Toradża wierzą, że bawoły towarzyszą zmarłym do krainy umarłych. Aby pomóc mu utrzymać pozycję w życiu ostatecznym, składamy w ofierze największą liczbę. To oznaka prestiżu. Pogrzeb ma czasem miejsce wiele lat po śmierci . Pochówek jest ważną częścią rytuału. Procesja pogrzebowa zatrzymuje się w drodze na miejsce pochówku, kobiety i dzieci wracają do wioski, ponieważ nie wolno im odprowadzać zmarłego do jego grobu ustawionego w jaskini. Szczątki owinięte czerwono-złotym całunem są unoszone wzdłuż rusztowania, a drzwi do rodzinnego skarbca są otwierane.

Obrzędy pogrzebowe są niezbędne do pogodzenia przysług zmarłego, w szczególności do uzyskania od nich korzystnego wpływu na rolnictwo.

Wśród Toradży, kiedy rozbrzmiewa bęben, „gaśnie ogień”: ktoś umiera . W jaki sposób żywi pomogą mu odnieść sukces w jego śmierci i przetrwać w zaświatach? Czy sam stanie się bogiem czy dobroczynnym przodkiem? W świetle obrzędów pogrzebowych, mitów i wierzeń kult zmarłych w kraju Toradży jest bardzo złożony, ale bardzo fascynujący.

Inspiracją dla tych obrzędów jest francuski duet artystyczno-performerski Hantu (Weber + Delsaux) . W 2013 roku Hantu rozpoczął serię performansów Ciała i drzewa, w których konfrontuje i / lub kojarzy ciało z królestwem roślinnym (drzewami, roślinami), nawiązując do ponownie odwiedzonego rytuału grobowego drzew-grobowców Toradży.

Gospodarka

Kiedy Tana Toraja kabupaten jeszcze bardziej otworzyła się na świat w latach siedemdziesiątych XX wieku, stała się ikoną turystyki w Indonezji , wykorzystywaną przez przemysł turystyczny i badaną przez antropologów. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy turystyka osiągnęła szczyt, społeczeństwo Toradży znacznie się zmieniło z modelu agrarnego - w którym życie społeczne i zwyczaje były przejawami Aluk To Dolo - w dużym stopniu do społeczeństwa schrystianizowanego.


Bibliografia

Dyskografia

Filmografia

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Załączniki

Bibliografia

  1. (id) „  Oficjalna witryna Tana Toraja  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 4 października 2006 )
  2. Bugis i Makassar są mieszkańcy przybrzeżnych regionach graniczących z Toraja kraju. „ Toraja ”, „ludzie powyżej”, to termin, za pomocą którego te populacje przybrzeżne odnoszą się do populacji regionów górskich.
  3. CHM Nooy-Palm, „Survey of Studies on the Anthropology of Tana Toraja, Sulawesi”, Archipel , rok 1978, 15, s. 163-192
  4. (w) Nooy-Palm, Hetty, „  Wprowadzenie do ludu Sa'dan i ich kraju  ” , Archipelago , vol.  15,1975, s.  163–192
  5. (w) Schrauwers Albert, „  Domy, hierarchia, headhunting i wymiana; Przemyślenie stosunków politycznych w południowo-wschodniej Azji królestwa Luwu '  ” , Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde , vol.  153 n O  3,1997, s.  356–380 ( czytaj online [PDF] , dostęp: 18 maja 2007 )
  6. (w) Toby Alice Volkman , „  Visions and Revisions: Toraja Culture and the Tourist Gaze  ” , American Ethnologist , tom.  17, n o  1,Luty 1990, s.  91–110 ( DOI  10.1525 / ae.1990.17.1.02a00060 , JSTOR  645254 )
  7. Patrz Kis-Jovak i in., The World of Toraja ,1988, Rozdz. 2, Hetty Nooy-Palm, s.  12-18
  8. (w) Kathleen M. Adams , „  Komoditizacja kultury w Tana Toraja, Indonezja  ” , Kwartalnik Przetrwania Kultury , t.  14, n o  1,31 stycznia 1990( czytaj online , dostęp 18 maja 2007 )
  9. R. Anderson Sutton, „  Performing Arts and Cultural politics in South Sulawesi  ”, Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde , vol.  151 n O  4,1995, s.  672–699 ( czytaj online [PDF] )
  10. (w) Kathleen M. Adams , „  Making-Up the Toraja? Właściwość turystyki, antropologii i muzeów dla polityki na wyżynach Sulawesi, Indonezja  ” , Ethnology , vol.  34 N O  2wiosna 1995, s.  143 ( ISSN  0014-1828 , DOI  10.2307 / 3774103 , odczyt online , dostęp 18 maja 2007 )

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne