Teofil z Aleksandrii

Teofil z Aleksandrii Obraz w Infobox. Portret Teofila z Aleksandrii Funkcje
Koptyjski papież prawosławny z Aleksandrii
Patriarcha Aleksandrii
Biografia
Narodziny Data nieznana
Egipt
Śmierć 15 października 412
Egipt
Pogrzeb Aleksandria
Dom Cerkiew koptyjska św. Marka
Czynność Kapłan
Inne informacje
Religie Prawosławie , Kościół katolicki

Teofil z Aleksandrii (zmarł15 października 412) Był biskupem (patriarcha) z Aleksandrii w Egipcie , od 384 do 412 . Ciesząc się wielką władzą w Egipcie, dał się poznać dzięki niezwykle brutalnym i pozbawionym skrupułów metodom.

Zniszczenie pogańskich świątyń Aleksandrii

Pierwszym znaczącym wydarzeniem, z którym był związany jest zamknięcie lub niszczenie świątyń pogańskich z Aleksandrii w 391 r . Chciał najpierw skonfiskować świątynię Dionizosa przekształcić kościół i uzyskał zgodę na realizację projektu od cesarza Teodozjusza I st , ale poganie miasta zmobilizowane i zabarykadowali się wewnątrz Serapæum , masywnym budynku na wysokim parterze nazywany „Akropol Aleksandrii ”. Prefekt Egiptu i dowódca naczelny wojsk prowincjonalnego chciał interweniować bez wyraźnego rozkazu cesarza, który Teofil wnioskowanej i otrzymanej: Cesarski dekret zatwierdzony rozbiórki świątyniach Aleksandrii. Następnie biskup, nie czekając na interwencję władz cywilnych i wojska, sam wziął głowę tłumu wzniosłych chrześcijan i stanął przed Serapæum, gdzie przed przerażonym tłumem odczytał na głos dekret cesarza. Potem rzucił się do świątyni i sam zadał pierwszy cios posągowi boga Serapisa  ; jego zwolennicy, w stanie szaleństwa, rzucili się za nim i zabrali się za splądrowanie i całkowite zburzenie sanktuarium, w którym, według świadectwa ówczesnego retora Aftoniosa z Antiochii , znajdowała się ważna biblioteka, która najwyraźniej została zniszczona. Teofil zaatakował także inne świątynie w mieście, takie jak Mithræum , z którego „oczyścił” wszelką pogańską obecność; miał również obiektów sakralnych tych tajemnic z Mitry wystawiony w miejscu publicznym i kulty pogańskie wyśmiewać pokazując w publicznych kwadratowych przedstawień fallusa . Te zniewagi doprowadziły do ​​bardzo gwałtownych starć między chrześcijanami a poganami, w wyniku których zginęło i zostało rannych wiele osób. Po zakończeniu walk prefekt Egiptu i wojsko podali Teofilowi ​​rękę do zburzenia świątyń. Posągi bogów zostały stopione i przekształcone w zastawę stołową do użytku kościoła chrześcijańskiego, z wyjątkiem posągu Thota w pawianie, którego trzymano, by zawstydzić pogan. Biskup kazał zbudować duży kościół na miejscu Serapæum, aw Canopus kazał zainstalować klasztor Metanoia lub Tabennésiotes na miejscu innej świątyni w Serapis .

Kłótnia origenistów

Do około 399 r. Teofil był po stronie Orygenistów  : mianował arcykapłanem i ekonomem Kościoła Aleksandryjskiego niejakiego Izydora, byłego mnicha z pustyni Nitrii, który wraz z czterema krewnymi zwany „długimi braćmi” ( Dioscorus, Ammonios, Euzebius i Euthymios), był postacią partii Orygenesów w Egipcie. W kłótni w Palestynie między Epifanesem z Salaminy a Janem II z Jerozolimy ( 394 ) stanął po stronie drugiego, uważanego za origenistę, a pierwszego potępił jako „antropomorfitę”. Dopiero w 396 r. Do Hieronima poprosił dziekana Izydora o poddanie się biskupowi Jerozolimy , a następnie zarzucił, że jest schronieniem biskupa anty-Orygenizmu, na którego polował. W 399 r. Zaatakował w swoim liście paschalnym do „antropomorficznych” (anty-origenistycznych) mnichów z pustyni Scete , przeciwników tych z Nitrii, ale ci mnisi, oburzeni, udali się do Aleksandrii, najechali jego pałac i grozili śmiercią, również z wyrzutem. go za bardzo mało religijny sposób życia.

Ale wkrótce potem całkowicie pokłócił się z arcykapłanem Izydorem, najwyraźniej w kwestii pieniędzy, które szafarz ukrywał przed biskupem, powszechnie uważanych za chciwych i rozrzutnych. Kłótnia szybko stała się bardzo gwałtowna, a Isidore i „Długie Bracia” znaleźli schronienie w klasztorach origenistów w Nitrii. Następnie Théophile sprzymierzył się z „antropomorfitami” ze Scété i w swoim liście paschalnym z 401 r. Potępił ich przeciwników. W tym samym roku zwołał synod w Aleksandrii, który potępił Orygenizm, a następnie sam stanął na czele uzbrojonego oddziału, który splądrował i spalił cele mnichów o tej tendencji, a tych, którzy zostali złapani, poddawał przemocy. Trzystu mnichów schroniło się w Scythopolis w Palestynie, a Isidore i „Long Brothers” w Konstantynopolu, gdzie gościnnie udzielił im biskup Jan Chryzostom . Do 404 roku Théophile był wyzwalany przeciwko origenizmowi, próbując zmobilizować cały Kościół przeciwko tej doktrynie.

Konflikt z Janem Chryzostomem

Pod koniec 402 roku Teofil został wezwany do Konstantynopola, gdzie „Długie Bracia” zwrócili uwagę cesarza Flawiusza Arcadiusa i gdzie patriarcha Aleksandrii został zaproszony, aby przybył i wytłumaczył się synodowi, któremu przewodniczył Jean Chryzostome , arcybiskup stolicy. Ale Teofil nie był człowiekiem, na którym można było zrobić wrażenie: wylądował w KonstantynopoluCzerwiec 403z oddziałem, w tym dwudziestu dziewięciu egipskich biskupów, bardzo dużą ilością pieniędzy i wieloma różnymi darami, aby zyskać sojuszników. Jan Chryzostom miał w stolicy wielu wrogów, a jednocześnie zraził się do cesarzowej Eudoksji , wygłaszając ogniste kazanie przeciwko luksusowi niepoważnych kobiet, które przyjęła jako atak na siebie. Teofil osiadł w jednym z cesarskich pałaców i tam naradzał się ze wszystkimi przeciwnikami Chryzostoma. W końcu biskup Aleksandrii zebrał synod w willi niedaleko Chalcedonu (willa „ἐπὶ δρύν”, „w pobliżu dębu”, stąd nazwa „Synod Dębu” nadana temu zgromadzeniu); u jego boku siedział dwadzieścia dziewięć biskupów, których przywiózł oraz siedem innych wrogów Jana Chryzostoma (łącznie Acace z Beroe , Severian z Gabala i Cyrinus Chalcedońskim), przed czterdziestu dwóch arcybiskupów i biskupów zgromadzonych przez Chryzostoma dla orzekać w sprawie pierwotnej, o której szybko zapomniano. Na „Synodzie Dębu” odbyło się dwanaście posiedzeń poświęconych „sprawie” Chryzostoma, gromadząc dwadzieścia dziewięć zarzutów przeciwko niemu, często podporządkowanych, zresztą opartych w szczególności na zeznaniach duchownych Konstantynopola. Chryzostom, wezwany cztery razy, sprzeciwił się usunięciu niedopuszczalności, potępiając ponowne zjednoczenie swoich notorycznych wrogów. Synod ogłosił, że został usunięty za zgodą cesarza, który wysłał żołnierzy, aby go aresztowali. Atmosfera w stolicy była elektryzująca. Po trzech dniach, aby uniknąć starć, Chryzostom poddał się i został wypędzony z miasta. Ale w pałacu doszło do wypadku, zabobonna cesarzowa Eudoksja wezwała arcybiskupa, który wrócił triumfalnie wśród okrzyków wiernych. Teofil i jego sojusznicy w obawie przed powszechnym poruszeniem opuścili miasto pośpiesznie.

Ale uraza Eudoksji do Jana Chryzostoma nie została uspokojona i wybuchła ponownie dwa miesiące później, z powodu powszechnych ekscesów przy okazji inauguracji pomnika cesarzowej ustawionego tuż przed bazyliką. Hagia Sophia , na którą skarżył się arcybiskup prefekt miasta, które cesarzowa nadal brała przeciwko niej. Wezwała Teofila i innych biskupów, którzy byli wrogami Chryzostoma, aby spotkali się i zdetronizowali arcybiskupa. Ale Teofil, rozważny lub zmęczony, nie przyszedł po raz drugi i odpowiedział przez prosty list, w którym stwierdził, że Chryzostom, po reoccupied swoje miejsce po usunięciu z niego, powinien być wydalony na mocy decyzji o Arian Synod posiadanych w Antiochii w 341 .

Jeśli chodzi o główny przedmiot wezwania Teofila do Konstantynopola, nie tylko został on zapomniany, ale patriarcha rzeczywiście pogodził się z „długimi braćmi”. Po powrocie do Aleksandrii dość szybko zaprzestał swojego anty-Orygenizmu ( nadal był mu poświęcony jego list paschalny z 404 roku) i wydaje się nawet, że wkrótce ponownie uznał dzieła Orygenesa za całkowicie zgodne z prawem. W rzeczywistości był zaskakująco otwarty, gdy tylko zostawiliśmy pytania o równowagę sił: w 412 r. Konsekrował biskupa Synesiosa z Cyreny, który sprecyzował, że przyjął to stanowisko pod warunkiem trzymania żony blisko siebie i kontynuowania pracy. trzymać się swoich platońskich stanowisk (preegzystencja duszy w ciele itp.)

Jego siostrzeniec Cyryl zastąpił go na stanowisku głowy Kościoła Aleksandryjskiego.

Pisma

Niewiele z pism Teofila Aleksandryjskiego zachowało się: trzy z jego listów paschalnych przetłumaczonych na łacinę przez św. Hieronima (z 401 , 402 i 404 , przeciw Orygenizmowi i Apolinarianizmowi ) oraz fragmenty obszernego traktatu przeciw origenizmowi , istnienie na co zwraca uwagę Gennade de Marseille (który poświęca Théophile'owi uwagę 34 swojego De viris illustribus ).

Jego 100-letni stół paschalny

Teofil zobowiązał do siebie pobożnego cesarza chrześcijańskiego Teodozjusza I (379-395 r.), Poświęcając mu swój stół paschalny. 19-letni metoniczny cykl księżycowy, będący podstawą paschalnego stołu Teofila, musiał bardzo różnić się od pierwszego podobnego cyklu księżycowego, wynalezionego przez Anatoliusza około roku 260 ne, ale bardzo niewiele z podobnego cyklu księżycowego, który zostałby wprowadzony około roku 260. 412 roku przez mnicha i informatyka Anniane z Aleksandrii i adoptowany około roku 425 przez Cyryla , bezpośredniego następcę Teofila. Ostatecznie juliański odpowiednik tego blisko spokrewnionego wariantu 19-letniego cyklu księżycowego Teofila przeważyłby w łacińskiej części Europy: we Włoszech od VII wieku (w rzeczywistości ponad sto lat po tym, jak Dionizy Mały zaprezentował swój stół paschalny w Rzymie) , w Wielkiej Brytanii i Irlandii od pierwszej połowy VIII wieku (dzięki Bedzie Czcigodnej ), na terytorium królestwa Karola Wielkiego od ostatniej ćwierci VIII wieku (z Anglii ).

Uwagi i odniesienia

  1. opis „Akropolu Aleksandrii” jako model ekfraza w Progymnasmata (§ 12). Zobacz Giuseppe Botti, Akropol Aleksandryjski i Serapeum po Aphtonius i wykopaliskach , Memoir przedstawione Towarzystwu Archeologicznemu w Aleksandrii na spotkaniu 17 kwietnia 1895 r. (Aleksandria, L. Carrière, 1895).
  2. podobnych wydarzeniach opowiada Sokrates Scholastyk z 361 roku pod przewodnictwem ariańskiego biskupa Jerzego z Kapadocji (atak i „oczyszczenie” Mithræum przez chrześcijan, którzy odkrywają tam ludzkie kości i zabierają je na spacer po mieście): Historia kościelna , III, 2.
  3. Rufin d'Aquilée , Ecclesiastical History , II, 23-30; Sokrates scholastyk , Historia kościelna , V, 16; Sozomène , Ecclesiastical History , VII, 15; Théodoret de Cyr , Ecclesiastical History , V, 22; Ammien Marcellin , Historia , XXII, 11, 7; Eunape , Life of Desius , 77-78.
  4. Saint Jerome , Against Rufin , III, 17 i 78.
  5. Sozomene , Ecclesiastical History , VIII, 11-12.
  6. Socrates the Scholastic , Ecclesiastical History , VI, 7; Palladios , Dialogi o życiu Jana Chryzostoma , VI, VII.
  7. Palladios , Dialogi , VIII.
  8. Photius , Library , codex 59 ( Dzieje Synodu Dębu ).
  9. Sokrates scholastyk , Historia kościelna , VI, 17.
  10. Denis Roques, Synesios of Cyrene and Cyrenaica of the Lower Empire , Editions du CNRS,1987
  11. Mosshammer (2008) 190-192
  12. Zuidhoek (2019) 72-74
  13. Zuidhoek (2019) 67-70

Literatura

Linki zewnętrzne