Teoria De Broglie-Bohma

Interpretacja Bohm w mechanice kwantowej (w skrócie „DeBB”) wytworzono preparat w 1952 przez fizyków David Bohm . Jest to rozwinięcie teorii fal pilotażowych wyobrażonych przez Louisa de Broglie w 1927 roku . Znany jest również pod nazwą interpretacji ontologicznej i interpretacji przyczynowej .

Teoria Bohma jest czasami uważana za teorię kwantową z ukrytymi zmiennymi odniesienia, chociaż opis ten jest odrzucany przez wszystkich fizyków Bohmów, w tym Johna Stewarta Bella i innych fizyków i filozofów. Zamierza przedstawić realistyczną i deterministyczną wizję mechaniki kwantowej, w przeciwieństwie do interpretacji kopenhaskiej .

Kontekst twierdzenia teoretycznego

Teoria fali pilotowej De Brogliego i jej późniejszy rozwój przez Bohma były przez długi czas ignorowane podczas szkolenia fizyków, nazywając je „metafizyką”, ponieważ bezpośrednio kwestionowała dominującą interpretację, interpretację z Kopenhagi . John Bell , który ujawnił znaczenie nielokalności w fizyce kwantowej, wskazał:

- Więc dlaczego Born nie powiedział mi o tej „fali pilotażowej”? Żeby tylko wskazać, co się z nią dzieje? Dlaczego von Neumann o tym nie pomyślał? Co jeszcze bardziej niezwykłe, dlaczego ludzie nadal udowadniają niemożliwość, po 1952 r., A dopiero po 1978 r.? Czyli nawet Pauli, Rosenfeld i Heisenberg nie byli w stanie przedstawić bardziej niszczycielskiej krytyki teorii Bohma, niż potępić ją jako „metafizyczną” i „ideologiczną”? Dlaczego obraz fali pilota jest ignorowany na lekcjach? Czy nie należy tego uczyć, nie jako jedynego rozwiązania, ale jako antidotum na dominującą samozadowolenie? Aby pokazać, że niejasność, subiektywność i indeterminizm nie są narzucane nam przez fakty eksperymentalne, ale pochodzą z przemyślanego wyboru teoretycznego? ”.

Nawet dzisiaj teoria „deBB” (de Broglie-Bohm) pozostaje mało znana. Profesor Cavendish Laboratory of Cambridge , Mike Towler  (w) , zauważa:

„Już w 1924 roku Louis de Broglie miał sedno pomysłu i faktycznie przedstawił mniej lub bardziej kompletną teorię matematyczną na słynnej konferencji Solvay w 1927 roku. Jak został zmiażdżony przez Heisenberg / Pauli / Bohr, co spowodowało, że porzucił swoją teorię, dopóki Bohm jej nie odzyskał, jest fascynującą historią. Podobnie jest z faktem, że Bohm z kolei został zignorowany i źle zinterpretowany, dopóki badania Bella nie doprowadzą tego ostatniego do jego niesławnej nierówności, którą - wbrew powszechnemu przekonaniu - można postrzegać jako dowód teorii fali pilotowej, a nie jej obalenie. Nawet dzisiaj [2008] stosunkowo niewiele osób słyszało o tej teorii. ”.

Teoria

W tej teorii cząstkom towarzyszy fala, która kieruje ich ścieżką, stąd termin fala pilotująca. Matematycznie, fala pilotująca jest definiowana w taki sam sposób, jak funkcja falowa mechaniki kwantowej. Oddziaływanie fali pilotującej scharakteryzowano w postaci potencjału kwantowego , wyprowadzonego z funkcji falowej , działającego na cząstkę w taki sam sposób jak pole elektryczne. Dlatego fala pilotująca zarządza ruchem cząstki zgodnie z równaniem Schrödingera .

Teoria ta stwierdza, że ​​ewolucja zachowania cząstek następuje regularnie w czasie, więc nie ma załamania funkcji falowej . Zgadza się z krytyką Alberta Einsteina, że mechanika kwantowa w interpretacji szkoły kopenhaskiej nie jest kompletna.

Dokładniej, Bohm charakteryzuje swoją teorię czterema następującymi właściwościami:

1. Funkcję falową uważa się za rzeczywiste i obiektywne pole , a nie za czysto matematyczną całość.

2. Przypuszczamy, że istnieją - niezależnie od tego pola - cząstki, których współrzędne w przestrzeni są zawsze dobrze zdefiniowane i ewoluują w sposób deterministyczny.

3. Prędkość tych cząstek jest określona jako , gdzie m jest masą cząstki, a S jest funkcją fazową otrzymaną przez zapisanie funkcji falowej jako , przy czym S i R są rzeczywistymi.

4. Zakłada się, że cząstka reaguje nie tylko na klasyczny potencjał, ale także na   dodatkowy „ potencjał kwantowy ” . Ta właściwość jest równoważna właściwości 3.

Te cztery właściwości definiują „deterministyczną wersję” teorii, opublikowaną w 1952 r. „Wersja stochastyczna”, wprowadzona przez Bohma i Vigiera w 1954 r. I przedstawiona przez Bohma jako „ostateczna”, charakteryzuje się piątym aksjomatem zdefiniowanym w następujący sposób:

5. Pole faktycznie znajduje się w stanie losowej i chaotycznej fluktuacji, tak że wartość zdefiniowana równaniem Schrödingera stanowi średnią z tych fluktuacji. Te fluktuacje pochodzą z poziomu podstawowego, w ten sam sposób, w jaki fluktuacje ruchów Browna pochodzą z głębszego poziomu atomowego.

Tak zwane „ukryte” zmienne i cząstki

Ta interpretacja mechaniki kwantowej nazywana jest teorią z ukrytymi zmiennymi , chociaż jej zwolennicy odrzucają tę nazwę. John Stewart Bell , główny Bohmian do lat 90., wykrzyknął:

„Absurdem jest to, że teorie te nazywane są teoriami„ ukrytych zmiennych ”. Jest to absurdalne, ponieważ tutaj nie w funkcji falowej znajdujemy obraz widzialnego świata i wyników eksperymentów, ale w tych uzupełniających się „ukrytych” (!) Zmiennych. (...) Najbardziej ukrytą ze zmiennych na tym obrazie fali pilotującej jest funkcja falowa, która objawia się nam jedynie poprzez jej wpływ na zmienne komplementarne. "

Jean Bricmont podsumował teorię Bohma następującym wzorem:

„W jaki sposób teoria Bohma unika rozmaitych twierdzeń o niemożliwości? Jest to łudząco proste: „ukryte zmienne” to po prostu pozycje cząstek. To teoria materii w ruchu. Nigdy nie wysunięto żadnego argumentu, który wskazywałby, że wprowadzenie tych zmiennych było niemożliwe. "

Teoria oparta na nielokalności

Jeszcze przed zademonstrowaniem naruszenia nierówności Bella, które zakazują teorii lokalnych z ukrytymi zmiennymi, interpretacja ta nie tylko zakładała nielokalność ( Bell faktycznie wykazał, że mechanika kwantowa jest z natury nielokalna), ale wyraźnie to uczyniła. Zaletą wersji de Broglie-Bohma jest to, że przenosi ona nielokalność tak wyraźnie, że nie można jej zignorować. "

Funkcja jednej fali

Jeśli teoria jest deterministyczna, jak radzi sobie z probabilistycznym charakterem równań mechaniki kwantowej? Dürr, Goldstein i Zanghì (1993) wyjaśniają, że to, co wydaje się przypadkowe w każdym kontekście eksperymentalnym, nie jest takie we wszechświecie Bohmian. Prawa statystyczne Borna są lokalnymi przejawami uniwersalnej równowagi kwantowej.

Każda prognoza potwierdzona prawami Borna nie potwierdza jednocześnie, że świat kwantowy jest zdecydowanie nieprzewidywalny w szczegółach; potwierdza, poprzez odwrócenie układu odniesienia, że ​​to moment eksperymentu i określone w nim badane cząstki są przypadkowe. W fizyce Bohmiana istnieje a priori tylko jedna funkcja falowa: funkcja wszechświata .

Inna interpretacja zasady nieokreśloności Heisenberga

Podobnie, zasada nieokreśloności (lub niepewności) Heisenberga jest potwierdzona, ale nie w takim sensie, w jakim jest ogólnie rozumiana (nie możemy znać prędkości i położenia cząstki, ponieważ nie ma, nie ma w istocie cząstki i trajektorii, mówiąc ściśle , ale podwójny byt, opisany przez pojęcia antynomiczne, dualizm korpuskularno-falowy ), ale w tym sensie, że każdy „pomiar”, jakikolwiek eksperyment jest wpisany w nieokreślony sposób we wszechświat cząstek o deterministycznych trajektoriach.

Tak więc, w obliczu paradoksu szczelin Younga (patrz poniżej), cząstka zawiera informacje odnoszące się do całego aparatu; cząstka „wie”, kiedy jedna ze szczelin jest zablokowana. Nie wystarczy powiedzieć, że cząstka przechodzi przez jedną szczelinę (zgodnie z modelem Bohma tak się dzieje). Zdarzenie to jest pełniej definiowane przez parę cząstka- potencjał kwantowy . Basil Hiley, kolega Bohma, opisuje cząsteczkę jako serce, a potencjał kwantowy jako rodzaj  otaczającej ją „  kropelki ”, która zawiera lub jest definiowana przez informacje o całym aparacie otaczającym cząstkę. Jednostki badane przez teorię Bohma to sprzężenie między cząstkami, jakie znamy (ja) z potencjałem kwantowym . Rodzaj pulsacji między tym, co lokalne i nielokalne, ożywia świat cząstek.

Dziedzina informacji wykraczająca poza fizykę

Pojęcie informacji jest niezbędne do zrozumienia tego potencjału kwantowego . Rzeczywiście, w przeciwieństwie do pól znanych w fizyce, to nie siła pola, ale jego kształt determinuje jego działanie. Jego działanie nie zmniejsza się wraz z odległością. Jest raczej analogiczna do przyczyny formalnej zdefiniowanej przez Arystotelesa .

Nie ma mowy o antropocentrycznej informacji, istniejącej przez Ducha (lub system ustanowiony przez eksperymentatora), który ją uchwyci , ale o informacji, o procesie wpisywania się w formy, zwanym holomovementem .

„  Jeśli spojrzeć na stanowisko Nielsa Bohra (…) to argumentuje się ze względu na problem oddzielenia tego, co obserwowane od aparatu obserwacyjnego (…), że trzeba odejść od mechanizmu do jakiegoś organizmu lub organiczność. W tym kontekście nadal możesz utrzymać cząstkę z falą wpływającą na cząstkę. Wydaje się, że fala ma teraz nową jakość; jest jak pole informacyjne . Ale kiedy idziesz do teorii względności, nawet ten pogląd staje się trudny do utrzymania. Nie jesteśmy pewni, czy istnieje trwała struktura elektronów i czy zawsze podążają one po ciągłych trajektoriach. Więc może chodzi o coś głębszego. Podejście z funkcją falową zostało utrzymane, ponieważ udało mu się zapewnić RODZAJ ontologii, ale indywidualności nie można było dopasować do kategorii kartezjańskiej. Jest sprzeczność. David Bohm i ja zajmowaliśmy się kwestią alternatywnych kategorii QM . W tym kontekście Bohm wpadł na pomysł ukrytego i jawnego porządku. Cząstka była teraz serią rozwinięć z głębszej struktury, którą nazywamy holomowem.  " - Basil Hiley

Jeśli wyznaczymy tę „świadomość”, która napędza cząstkę, Hiley  (en) będzie mówić o protokoświadomości . W holizmie Bohmia informacja ma ten sam charakter, zarówno na poziomie cząstek, jak i na innych polach ( w szczególności biologii , filozofii umysłu ). Dlatego z tej perspektywy termin „protokświadomość” jest używany mądrze, a nie metaforycznie, na określenie cząstki w jej otoczeniu.

Ze względu na wprowadzenie tego potencjału kwantowego opartego na pojęciu informacji, teoria Bohma jest, ściśle mówiąc, teorią o umyśle i materii.

Jak podkreśla Bohm, pojęcie informacji aktywnej nie jest nowe, to jest jej zastosowanie w dziedzinie fizyki cząstek elementarnych. Spośród czterech przyczyn arystotelesowskich jest to przyczyna formalna, która odpowiada aktywnej informacji Bohma. Jeśli wyjaśnienia zostały podane w kategoriach  pchania i ciągnięcia  w fizyce klasycznej, tak wiele innych zjawisk spoza dziedziny fizyki zostało zrozumianych w tych terminach, nie oznacza to, zdaniem Bohmianów, że jest to najbardziej fundamentalna forma interakcja: informacja, zarówno w biologii molekularnej, jak iw socjologii , wydaje się bardziej wyjaśniająca.

David Peat podsumowuje:

„W przeciwieństwie do wszystkich innych potencjałów, [potencjał kwantowy ma efekty], które nie zależą od siły lub„ wielkości ”potencjału, ale tylko od jego kształtu. Z tego powodu odległe obiekty mogą wywierać silny wpływ na ruch elektronu ”

Aktywny informacje teorii Bohma jest zasadą w pracy w subatomowych świata, ale występuje również w innych obszarach:

Obraz hologramu jest szczególnie wymowny. Holograficzna tablica przedstawiająca jabłko w trzech wymiarach, jeśli zostanie podzielona na dwie połowy, pokaże nie dwie połówki jabłka, ale dwa jabłka. Aby powtórzyć proces, nic nie zmieni, jabłko pozostanie w tylu egzemplarzach, chociaż ze stopniową utratą rozdzielczości obrazu. Każda część tabliczki zawiera wszystkie informacje o całości i jest zorganizowana według całości. To przejście światła przez płytę (y) aktywuje informację.

Doświadczenie

Potencjał kwantowy w działaniu: efekt Aharonova-Bohma

Ten zdalny wpływ jest w prosty sposób zademonstrowany za pomocą następującego urządzenia.

Jeśli w urządzeniu Younga wykorzystującym cząstki naładowane umieścimy w przestrzeni ściśle ograniczone pole magnetyczne, odizolowane tak, aby nie rozprzestrzeniało się na cząstki emitowane przez urządzenie, to wzór interferencji obserwowany na l Ekran zostanie zmieniony tak, jakby to magnetyczne pole rozciągało się na cząstki przechodzące przez szczeliny. W ten sposób cząsteczki wydają się „wiedzieć”, że istnieje pole magnetyczne, chociaż technicznie rzecz biorąc, nie ma go „tam” na ich drodze. Być może jeszcze bardziej zaskakujące jest to, że zmiany pola magnetycznego będą zmieniać wzór interferencji. Chodzi o eksperymentalną demonstrację tego potencjału kwantowego , który wpływa na cząstkę na całym urządzeniu eksperymentalnym, bez jakiegokolwiek oddziaływania elektromagnetycznego.

Interpretacja eksperymentu Younga ze szczelinami

Kiedy eksperyment ze szczeliną Younga jest wykonywany przy użyciu źródła punktowego, figura interferencyjna jest budowana stopniowo, punkt po punkcie, a każdy emitowany foton dopełnia figurę. Ta liczba teoretycznie może powstać tylko wtedy, gdy każdy foton interferuje ze sobą. Najczęściej akceptowane teorie kwantowe, oparte na zasadach superpozycji kwantowej i dekoherencji , zakładają zatem, że foton przechodzi jednocześnie przez obie szczeliny.

Bohm i De Broglie proponują zamiast tego, że cząstka przechodzi tylko przez jeden z dwóch otworów. Z drugiej strony fala pilotująca przechodzi przez dwa otwory i zakłóca samą siebie. Gdy foton jest kierowany przez falę pilotującą, a ta ostatnia tworzy wzór interferencyjny, foton zaczyna formować „pomimo siebie” wzór interferencyjny wytworzony przez falę pilotującą.

W 2011 roku eksperyment Steinberga i wsp., Zakwalifikowany jako przełom w fizyce w 2011 roku ( Przełom Fizyki Roku ), wydaje się odtwarzać trajektorie przewidywane przez teorię De Broglie-Bohma.

Różne publikacje uważają, że ten eksperyment wskazuje, że cząstki rzeczywiście wydają się mieć trajektorie i są kierowane przez falę pilotującą (lub potencjał kwantowy).

Efekty potencjału kwantowego są teraz widoczne gołym okiem

Paradygmatyczny eksperyment szczelinowy Younga jest tak dziwny, że Feynman uznał go za kluczowy dla zrozumienia lub przynajmniej zrozumienia świata kwantowego. Na podstawie de interpretacji Broglie'a-Bohma, naukowcom udało się wykazać zachowanie podobne do tych cząstek przed tym urządzeniem, ale z kropli cieczy milion razy większej niż największa cząsteczki badane do tej pory. „Teraz w tym kontekście, fulereny ( 60 atomów węgla).

Kiedy ciecz jest mieszana pionowo, w górę iw dół, z określoną prędkością, na powierzchni tworzą się fale Faradaya , które tworzą regularne wzory. Zespół Yves Couder w serii eksperymentów zaobserwował zachowanie kropli osadzonych na cieczy, mieszanych tuż poniżej progu, który tworzy falę Faradaya, tak że krople te mogą pozostawać w nieskończoność zawieszeniem nad powierzchnią cieczy. Jeśli powstają dwie lub więcej zawieszonych kropli, „komunikują się” poprzez swoje „pola falowe” na odległość, tworzą pary i wzory oraz przyjmują skoordynowane trajektorie (zdjęcia i analiza tej serii badań, patrz Bush (2010)) . Couder i Fort następnie poddali te ciałka wielkości milimetra dostosowanemu eksperymentowi ze szczeliną Younga. Zaobserwowali, że krople, nawet jeśli przechodziły tylko przez jedną szczelinę, stopniowo wytwarzały figury interferencyjne („ze sobą”), tak jak robią to cząstki w tak zwanej skali kwantowej. Według naukowców i Johna WM Busha, matematyka z MIT, fale, które napędzają te krople, które są znacznie masywniejsze niż fulleren, są ściśle mówiąc falami pilotującymi:

„Główną atrakcją (teorii de Broglie-Bohma) jest to, że przywraca ona realizm i determinizm w mechanice kwantowej, a jej słabość polega na tym, że fizyczna natura tego pola fali pilotującej pozostaje niejasna. W czasie, gdy teoria fali pilotowej była rozwijana i zastępowana przez interpretację kopenhaską, która stała się interpretacją standardową, nie istniał makroskopowy odpowiednik fali pilotowej, z którego można by czerpać inspirację. Tak jest teraz. "

Te krople są również w stanie przekroczyć nieprzekraczalne bariery fizyki Newtona dzięki efektowi tunelu , ale nie jest to najbardziej niezwykłe. Obracając basen na sobie, Couder i współpracownicy zaobserwowali, że krople wędrowały tylko po określonych orbitach, analogicznie, jak wskazuje Bush, z tym, co nadało nazwę fizyce kwantowej, a mianowicie z faktem, że cząstka subatomowa ewoluuje tylko na określonych, oznaczonych ilościowo orbitale. Potencjał wyjaśniający teorii de Broglie-Bohma został zilustrowany w filmie opublikowanym przez Harrisa i Busha

Podsumowanie różnic z interpretacją kopenhaską

Szkoła w Kopenhadze Teoria Bohma
Funkcja falowa jest matematyczną i abstrakcyjną jednostką, która podsumowuje całą wiedzę, jaką można mieć na temat układu kwantowego. Funkcja falowa jest obiektywna i rzeczywista oraz określa położenie i prędkość cząstek. David Bohm powróci na to stanowisko po 1952 r. I zaprzeczy obiektywnemu aspektowi funkcji falowej i trajektorii.
Wartość każdego obserwowalnego jest ustalona w czasie pomiaru w sposób zasadniczo przypadkowy i nie ma określonej wartości ani nawet nie istnieje przed pomiarem. Brak pojęcia trajektorii . Położenie i prędkość cząstki mają określoną wartość i istnieją nawet bez miary. Pojęcie trajektorii jest aktualne.
Zasada nieoznaczoności Heisenberga nieokreśloności wymaga fundamentalnej wartości w obserwowalne. Zasada nieoznaczoności odzwierciedla nieuniknione rozproszenie statystyczne w pomiarze zmiennych uzupełniających w zbiorze systemów. Observables w rzeczywistości mają dokładne wartości.
Spin The moment pędu lub energii są obserwable jak inni. Spin, moment pędu lub energia to zmienne niezwiązane z cząstkami, które nie mają określonej wartości przed pomiarem, w przeciwieństwie do położenia / prędkości cząstek. Spin jest efektem związanym z funkcją falową, a nie z cząstką, a zatem pomiar zależy całkowicie od konfiguracji eksperymentalnej, która wpływa na ogólną funkcję falową. Urządzenie pomiarowe pełni aktywną rolę, co uściśla i potwierdza intuicję Nielsa Bohra, który uważał, że urządzenie pomiarowe działa na system podczas redukcji pakietu falowego. W rzeczywistości fakt, że pewne właściwości fizyczne nie istnieją samoistnie i nie istnieją przed pomiarem, nie jest wyjątkowy dla teorii Bohma, wykazano go matematycznie na podstawie standardowego formalizmu mechaniki kwantowej w przypadku projekcji spinu, na przykład przez Greenbergera , Horne i Zeilinger. Specyfika teorii Bohma z 1952 r. Polega na tym, że twierdzi ona, iż położenie cząstki i jej trajektoria są wewnętrznymi właściwościami niezależnymi od urządzenia pomiarowego.
Fundamentalny indeterminizm wynikający z interakcji z aparaturą pomiarową, a nawet z początkowych warunków wszechświata. Chaos deterministyczny. Nieokreśloność wynika z niezliczonych przyczyn, nie tylko z interakcji z aparaturą pomiarową, ale nawet z początkowych warunków wszechświata. A priori znajomość warunków początkowych wszechświata umożliwiłaby poznanie wszystkiego, ponieważ teoria jest deterministyczna, ale w praktyce jest to niemożliwe.
Zmniejszenie pakietu fal należy model koncepcji pomiaru. Brak redukcji pakietu falowego: teoria jest deterministyczna, zasada superpozycji kwantowej nie ma zastosowania i tylko jedna wartość obserwowalnego jest ważna w dowolnym momencie. Nieprzewidywalność pomiaru wynika jedynie z fundamentalnego indeterminizmu początkowej funkcji falowej.
Cząstki, które mogą być zasadniczo nie do odróżnienia, co uzasadnia statystykę Bosego-Einsteina . Cząstki zawsze odrębne ontologicznie, to nielokalność teorii uzasadnia statystykę Bosego-Einsteina wpływem na odległość. David Bohm zaprzeczy temu rozróżnieniu ontologicznemu po 1952 roku.

Bibliografia

  1. str.  55
  2. str.  164
  1. str.  354
  2. Termin używany przez Bitbol, s.  356
  3. str.  357
  1. str.  105

Bibliografia

  1. JSBell, Speakable and Unspeakable in Quantum Mechanics, Cambridge University Press, Cambridge 1987, cytowane w Jean Bricmont, La non-locale et la teoria de Bohm , Academy of Moral and Political Sciences
  2. „[Już] już w 1924 r. […] Louis de Broglie miał istotę tego pomysłu i faktycznie przedstawił mniej lub bardziej kompletną teorię matematyczną na słynnej konferencji Solvay w 1927 roku. wbity w ziemię przez oś Heisenberg / Pauli / Bohr, porzucający swoją teorię do czasu, gdy Bohm zajął się nią ponownie w latach pięćdziesiątych XX wieku, to fascynująca historia […]. Podobnie jak fakt, że Bohm był z kolei ignorowany i źle interpretowany, dopóki badanie jego pracy nie doprowadziło Bella do jego słynnej nierówności, która - wbrew powszechnemu przekonaniu - może być traktowana jako dowód na teorię fali pilotowej, a nie jako zaprzeczenie to. Nawet dzisiaj stosunkowo niewiele osób słyszało o tej teorii ”, Mike Towler, teoria fal pilotowych De Broglie-Bohma i podstawy mechaniki kwantowej , wykład dla absolwentów prowadzony przez Mike'a Towlera (University of Cambridge, semestr w okresie Wielkiego Postu 2009), 10 Grudzień 2008
  3. D. Bohm, Wholeness and the Implicate Order , Routledge Kegan Paul, Londyn, 1980, s.  98
  4. (w) Bell, JS, 1987 Speakable and Unspeakable in Quantum Mechanics, Cambridge: Cambridge University Press. (strona 201). „  110 first pages  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • What to do? ) (Dostęp: 7 kwietnia 2013 r. )
  5. Bricmont, Jean. Wbrew filozofii mechaniki kwantowej Tekst komunikatu wygłoszonego na konferencji Czy powinniśmy promować wymianę między nauką a filozofią? , Louvain-la-Neuve, 24 i 25 marca 1994.
  6. Nielokalność i teoria Bohma , s.  9-10 , Jean Bricmont , „  Relacja z prezentacji w ramach dyskusji filozoficznych zorganizowanych przez Akademię Nauk Moralnych i Politycznych  ” .
  7. „Zaletą wersji de Broglie-Bohm jest wydobycie tej [nielokalności] tak wyraźnie, że nie można jej zignorować. Bell, Speakable and Unspeakable , strona 115
  8. (en) A Global Equilibrium as the Foundation of Quantum Randomness , S. Goldstein, D. Dürr, N. Zanghì, Foundations of Physics 23, 721-738 (1993) „Dlatego we wszechświecie rządzonym przez mechanikę Bohmian jest a priori tylko jedną funkcją falową, mianowicie funkcją wszechświata, ponieważ a priori istnieje tylko jeden system, którym rządzi mechanika Bohmiana, a mianowicie sam wszechświat. (...) Nie możemy wykonać tego samego eksperymentu więcej niż jeden raz. Możemy przeprowadzić tylko wiele podobnych eksperymentów, różniących się jednak co najmniej miejscem lub czasem. Innymi słowy, jeśli chodzi o wykorzystanie prawdopodobieństwa w fizyce, istotne jest nie próbkowanie w zespole wszechświatów, ale próbkowanie w przestrzeni i czasie w jednym wszechświecie. Istotne są rozkłady empiryczne - rzeczywiste względne częstotliwości dla zbioru faktycznych zdarzeń. (...) Innymi słowy, stwierdzamy niezwykły fakt, że obserwowana losowość kwantowa, wyrażona prawem statystycznym Borna, jest prostym przejawem uniwersalnej równowagi kwantowej w sensie typowości. "
  9. „migotanie”
  10. (i) "  Taher Gozel wywiad z bazylii Hiley na wholistic modelu kwantowej David Bohm  " [video] , na youtube.com
  11. (en) „  Wywiad z Davidem Bohmem w Instytucie Nilsa Bohra w Kopenhadze  ” [wideo] , na youtube.com ,1989.
  12. 25 th  minut.
  13. (w) to Mechanika kwantowa i ukryty porządek: wywiad z dr J. BASIL HILEY Wywiad przeprowadzony przez Mitję Perusa. National Institute of Chemistry, Ljubljana, Słowenia.
  14. (w) Bohm, David. „  Nowa teoria relacji umysłu i materii  ”. Philosophical Psychology 3, nr 2-3 (1990): 271-286. doi: 10.1080 / 09515089008573004.
  15. (in) "W przeciwieństwie do wszystkich innych potencjałów w fizyce, efekty icts nie zależą od siły lub" wielkości "potencjalnego zysku, jest tylko formą icts. Z tego powodu odległe obiekty mogą wywierać silny wpływ na ruch elektronu. David Peat. http://www.fdavidpeat.com/bibliography/essays/fzmean.htm Aktywne informacje, znaczenie i forma.
  16. (en) BJ Hiley. Od obrazu Heisenberga do Bohma: nowe spojrzenie na aktywne informacje i ich związek z informacjami Shannon . w proc. Conf. Teoria kwantowa: ponowne rozważenie podstaw. Ed. A. Khrennikov, str.  141-162 , Växjö University Press, Szwecja, 2002
  17. Kocsis, Sacha, Boris Braverman, Sylvain Ravets, Martin J. Stevens, Richard P. Mirin, L. Krister Shalm i Aephraim M. Steinberg. „  Obserwowanie średnich trajektorii pojedynczych fotonów w interferometrze z dwiema szczelinami  ”. Science 332, nr 6034 (2011): 1179-1173.
  18. "Physics World ujawnia 10 najważniejszych odkryć w 2011 r." - physicsworld.com
  19. „Wyniki te pokazują, że trajektorie cząstek w teorii de Broglie-Bohma to znacznie więcej niż jeden aspekt kontrowersyjnej interpretacji mechaniki kwantowej. Są integralną częścią mechaniki kwantowej, bez względu na to, jak je interpretujesz. Jednak różne interpretacje nie zgadzają się co do tego, czym te trajektorie „są” w rzeczywistości. W tym sensie trajektorie odgrywają taką samą rolę jak funkcja falowa w mechanice kwantowej. Wszystkie interpretacje odwołują się do tego, ale nie zgadzają się co do tego, czym naprawdę „jest”. "(" Wyniki [T] hese pokazują nam, że trajektorie cząstek deBB są czymś więcej niż tylko częścią kontrowersyjnej interpretacji QM. Są one częścią samego QM, niezależnie od interpretacji. Jednak różne interpretacje nie zgadzają się z tym, co te trajektorie naprawdę „są". W tym sensie trajektorie odgrywają rolę w QM podobną do roli funkcji falowej. Wszystkie interpretacje dotyczą funkcji falowej, ale różne interpretacje nie zgadzają się co do tego, czym naprawdę jest ta funkcja falowa. "), Mike Towler, „  Krótka dyskusja o słabych pomiarach  ” - Electronic Structure Discussion Group, TCM Group, Cavendish Laboratory, University of Cambridge, luty 2012.
  20. Braverman, Boris i Christoph Simon. „  Propozycja obserwacji nielokalności trajektorii Bohmiana za pomocą splątanych fotonów  ”. Physical Review Letters 110, # 6 (7 lutego 2013 r.): 060406. doi: 10.1103 / PhysRevLett.110.060406.
  21. Schleich, WP, M. Freyberger i MS Zubairy. „Rekonstrukcja trajektorii Bohma i funkcji falowych na podstawie pomiarów interferometrycznych”. Physical Review A 87, # 1 (16 stycznia 2013 r.): 014102. doi: 10.1103 / PhysRevA.87.014102.
  22. (w) „  Dynamika fali pilotowej poruszających się kropelek  ” [wideo] na youtube.com Wydziału Matematyki, Massachusetts Institute of Technology .
  23. (en) Woda lewitowana przez tybetańskie misy . New Scientist. 1 st lipca 2011 Film wyprodukowany przez Johna Busha, matematyka (patrz poniżej), wykazujących mis tybetański robi „lewitować” kropli wody
  24. (w) Couder Y, Fort E, Gautier CH, Boudaoud A, „  Od skaczącego do unoszenia się: niekoalescencja kropli w kąpieli płynnej  ” , Phys. Obrót silnika. Łotysz. , vol.  94 N O  17Maj 2005, s.  177801 ( PMID  15904334 , czytaj online )
  25. A. Eddi, A. Decelle, E. Fort i Y. Couder, sieci Archimedesa w stanach związanych cząstek oddziałujących z falami, Europhys. Lett., 87, 56002 (2009)
  26. (w) John WM Bush, „  Mechanika kwantowa pisze szeroko  ” [PDF] , Wydział Matematyki, MIT
  27. (w) Couder Y, Fort E, „  Dyfrakcja pojedynczych cząstek i interferencja w skali makroskopowej  ” , Fiz. Obrót silnika. Łotysz. , vol.  97 N O  15,Październik 2006, s.  154101 ( PMID  17155330 , czytaj online )
  28. (w) Larry Hardesty, „  Czy dynamika płynów może zapewnić wgląd w mechanikę kwantową? : Eksperymenty, w których kropelki płynu naśladują dziwne zachowanie cząstek subatomowych, przypominają porzuconą interpretację mechaniki kwantowej  ” , na mit.edu/newsoffice ,20 października 2010
  29. Bush (2010), op. cit. „Jego głównym apelem jest to, że przywraca realizm i determinizm mechanice kwantowej, a jego słabość polega na tym, że fizyczna natura pola fali przewodniej pozostaje niejasna. W czasie, gdy teoria fal pilotażowych została opracowana, a następnie przejęta przez interpretację kopenhaską jako standardowy pogląd na mechanikę kwantową, nie istniał żaden makroskopowy analog fali pilotowej, z którego można by skorzystać. Teraz jest. "
  30. Bohm i jego wzmacniające zasady selekcji teoretycznej , s.  2 , Michel Bitbol , „  Relacja z prezentacji w ramach dyskusji filozoficznych organizowanych przez Akademię Nauk Moralnych i Politycznych  ” .
  31. Jean Bricmont , s.  15-16 , „  Jakie jest znaczenie funkcji falowej?  ” .
  32. D. Albert, Mechanika kwantowa i doświadczenie , s.  158-159 . Harvard University Press, Cambridge, 1992.
  33. Nielokalność i teoria Bohma , str.  7-9 , Jean Bricmont , „  Relacja z prezentacji w ramach dyskusji filozoficznych zorganizowanych przez Akademię Nauk Moralnych i Politycznych  ” .
  34. DM Greenberger, H. Horne, A. Zeilinger, w twierdzeniu Bella, teorii kwantowej i koncepcjach wszechświata, redaktor: M. Kafatos, Kluwer, Dordrecht, Holandia (1989), s.  69 .
  35. Co jest nie tak z tymi elementami rzeczywistości? , N. David Mernin, Physics Today, 11 czerwca 1990.
  36. D. Dûrr, S. Goldstein, N. Zhanghi, Quantum equilibrium and the origin of absolutna niepewność, J. Stat. Fiz. 67 (1992) 843-907.
  37. Jean Bricmont , s.  16 , „  Jakie jest znaczenie funkcji falowej?  ” .

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Powiązane artykuły