Teatr Akwarium

Teatr Akwarium Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Akwarium Teatr - Fasada Kluczowe dane
Rodzaj Teatr
Lokalizacja Paryż
Informacje kontaktowe 48 ° 50 ′ 06 ″ na północ, 2 ° 27 ′ 03 ″ na wschód
Inauguracja 1973
Pojemność 2 sale - 300 miejsc i 200 miejsc
Menedżer krótkie życie
Kierunek krótkie życie
Stronie internetowej www.theatredelaquarium.net

Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Teatr Akwarium
Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Teatr Akwarium
Geolokalizacja na mapie: Bois de Vincennes
(Zobacz lokalizację na mapie: Bois de Vincennes) Teatr Akwarium

Rezydencja

Jeanne Candel, Marion Bois, Elaine Méric

Akwarium Teatr znajduje się na miejscu w Cartoucherie w Bois de Vincennes w 12 th  dzielnicy Paryża . Przylega do innych teatrów La Cartoucherie: Théâtre du Soleil , Théâtre de la Tempête , Théâtre de l'Épée de Bois i Ateliers de Paris - CDCN .

Historyczny

1965, powstanie trupy Théâtre de l'Aquarium

Teatr Akwarium - nazwany tak w nawiązaniu do wewnętrznego ogrodu szkoły ochrzczonej w ten sposób przez uczniów - to przede wszystkim oddział uniwersytecki złożony tylko z normaliens skupionych wokół Jacquesa Nichet w ENS . Następnie studenci chcieli odnowić inscenizację uniwersytetu poprzez nowe interpretacje tekstów i badania sceniczne. Następnie oddział rozszerza się, aby powitać studentów z innych ENS i otwiera się na publiczność spoza uniwersytetu.

Niektóre z wystawianych wówczas sztuk to: Les Grenouilles d'Aristophane (1965, reż. Jacques Nichet, w oryginalnym przekładzie Victora Henri Debidoura), Et les chien de taisait (1965, kreacja wg Aimé Césaire), Monsieur de Pourceaugnac (1965-66, reinterpretacja wg Moliera), Tatiana Repina (wg Antona Czechowa) ...

W tym czasie trupa wygląda następująco:

„Literackie, naukowe, pochodzące z St-Cloud lub Sèvres, Fontenay-aux-Roses lub rue d'Ulm, działamy w duchu National Federation of University Theatre: zachowując anonimowość, unikamy plagiatu profesjonalistów i szukamy na nowy styl lub oryginalny repertuar ”.

Po utworzeniu L'héritier ou les Students pipés - wykonywanej podczas buntów 68 maja, zajmującej się nierównościami społecznymi w szkolnictwie wyższym - trupa słynie z Picrocholines Wars (po Rabelaisie ), spektaklu, dla którego Jean -Louis Benoit dołącza do oddziału. W 1967 r., Oklaskiwana przez prasę, sztuka poprowadziła Théâtre de l'Aquarium do Théâtre du Vieux-Colombier w Paryżu, a następnie do Ameryki Łacińskiej w 1969 r. Po powrocie firma została częściowo rozwiązana i chcąc sprofesjonalizować działalność, s otwiera się na młodych aktorów, takich jak Didier Bezace .

We wczesnych latach siedemdziesiątych teatr Aquarium przeniósł się do Cartoucherie

Pod koniec lat sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych Théâtre de l'Aquarium , nie mając statusu i wsparcia, znalazło się w trudnej sytuacji. Reformę funkcjonowania trupy wprowadził pod koniec 1972 roku Jacques Nichet, który został wówczas gospodarzem-dyrektorem.

„Nikt nie jest zatrudniony przez nikogo, ryzyko jest podzielone, ta sama pensja, prawo do kontroli i krytyki, prawo do wyboru repertuaru. (…) Taki jest więc cel, który postawiłem w Akwarium: nowy czeladnictwo świata, aby inaczej spojrzeć na relacje ludzi między sobą. Ten „inny” (...) to pragnienie odnowienia siebie, odnowienia innych poprzez ukazywanie nieznanego pod znanym, niezwykłe pod banalnością, niestabilność pod stabilność, prozaiczne marzenia, zaprzeczenie bezprecedensowe ”. - Jacques Nichet

Zmieniając się i szukając miejsca, grupa osiedliła się w 1972 roku w Cartoucherie de Vincennes za namową Ariane Mnouchkine i Jean-Marie Serreau , którzy już tam byli. Prowadzona przez Jacquesa Nicheta, Jean-Louisa Benoîta i Didiera Bezace trupa na kilka miesięcy przekształca własnymi rękami 50-metrową nawę w teatr otwarty na wiele możliwości scenograficznych.

„Przenosząc się do Cartoucherie, Théâtre de l'Aquarium z kolei decyduje się zachować swoją wolność, polegając tylko na sobie w zakresie wyboru i rytmu swoich produkcji, ale także angażuje się w niebezpieczny proces polegający na„ skazaniu na sukces ” aby móc żyć ”.

W latach 70. trupa uprawiała głównie twórczość kolektywną (pod okiem syntezatora Jacquesa Nicheta): chodziło o tworzenie spektakli z improwizacji, przepisywanych przez cały oddział. Nie chodzi już o to, by klasyka stała się dostępna dla wszystkich, ani nawet o zaproponowanie jej oryginalnej „lektury”, ale o stworzenie nowego, bezpośredniego i wizualnego teatru, w bezpośrednim kontakcie z bieżącymi wydarzeniami, napisanego z wielu improwizacji napędzanych przez dokumenty, wywiady i badania terenowe. Wśród wyprodukowanych wówczas programów: Gob lub dziennik normalnego człowieka (1973), Marchands de ville - o poważnej restrukturyzacji miejskiej i przeciw nadużyciom eksmisyjnym (1972) lub Młody księżyc całkowicie trzyma stary księżyc. Noc w jego broni - o zajęciach fabryk (1976).

Podobnie jak inne teatry w Cartoucherie, Akwarium działa w wielkiej niepewności ekonomicznej: jeśli dotacje pozwalają na dobre rok w rok na próby i stworzenie spektaklu, jest to jedyny publiczny sukces i wycieczki, które decydują o jego żywotności w czasie.

Lata 80. i ewolucja kolektywu

W latach 80. Jean-Louis Benoît ,  Didier Bezace  i  Jacques Nichet podpisali się pod spektaklami, często projektowanymi we współpracy, ale coraz mniej kolektywnie, a coraz częściej na podstawie wcześniejszych tekstów (często nieteatralnych):  Flaubert (reż. Jacques Nichet, 1980), Bardzo zwyczajna rada klasowa (kierowana przez Jean-Louis Benoît, 1981), Korespondencja (kierowana przez Jacques Nichet, 1982), Historie rodzinne ( reż.Jean -Louis Benoît, 1983), Les heures blanche (adaptacja Didier Bezace i Jacques Nichet, 1985).

Stopniowo bojowy kolektyw początków tracił swoją oczywistość, a wielu członków zespołu zdecydowało się wyjechać i odkryć na nowo swoją artystyczną podróż gdzie indziej.

W 1986 roku Jacques Nichet opuścił Théâtre de l'Aquarium, aby kierować Théâtre des Treize Vents, Narodowym Centrum Dramatycznym Montpellier Langwedocja-Rousillon.

Jean-Louis Benoit  i  Didier Bezace  nadal pracują ramię w ramię, a przynajmniej po kolei: Benoît podpisuje między innymi  proces Joanny d'Arc, wdowy po Mao Tse Toung ,  Skóra i kości ,  Noc ,  Telewizja i Wojna w Zatoce Perskiej ,  Niepowodzenia ,  Życzenia prezydenta , Noc nad Elizeją ,  Henryk V ,  Rozmowa na Sycylii , podczas gdy Bezace inscenizuje  Héloïse i Abélard ,  Spokojne dni w Szampanii ,  Emmanuel i jego cienie - Pułapka , Małgorzata i Prezydent ,  Kobieta zmieniła się w lisa ,  Wesele wśród drobnomieszczaństwa i Wielki strach i nędza III Rzeszy ,  twierdzi Péreira itd.

W tych latach Théâtre de l'Aquarium gościło również pokazy na zewnątrz lub tworzone in situ (takie jak Jean-Pierre Wenzel, Jean-Louis Hourdin, Chistian Schiaretti, Catherine Anne, Claude Yersin, Frédéric Bélier-Garcia ...) .

Didier Bezace objął kierownictwo Théâtre de la Commune (CDN d'Aubervilliers) w 1997 roku, a Jean-Louis Benoît przeniósł się do La Criée (CDN Marsylia) w 2001 roku.

2002, Julie Brochen kieruje Teatrem Akwarium

Catherine Tasca , Minister Kultury, a następnie wybiera  Julie Brochen  wstyczeń 2002 być następcą Théâtre de l'Aquarium.

Wystawiała w szczególności  wujka Vanię (2003) , Żywego zwłok, Hanjo, Prawdziwą historię Périchole, Wymiana.

W 2008 roku Julie Brochen została mianowana szefem Théâtre National de Strasbourg.

W latach 2009-2019 reżyser François Rancillac kierował Théâtre de l'Aquarium

Christine Albanel , minister kultury, zdecyduje się uda  François Rancillac , z10 marca 2009.

François Rancillac rozwija projekt skupiający się na kreacji i transmisji. Oprócz własnych kreacji zaprasza inne firmy do tworzenia pokazów w Akwarium.

Jednocześnie prowadzone są prace z publicznością amatorską, nastolatkami, aktorami-praktykantami ... Pory roku są tematyczne: (En) Quest w latach 2013-2014, Le Chant des Possibles w latach 2014-2015.

2019, la vie brève przejmuje kierownictwo nad Teatrem Akwarium do 2024 roku

Z lipiec 2019, company la vie brève, zespół artystyczny założony w 2009 roku, kieruje Théâtre de l'Aquarium, które staje się kreatywnym domem, w którym przeplata się muzyka i teatr. Jego motywem przewodnim jest „Zamachnij się w każdym zakątku”. Zrzeszeni artyści, aktorzy-muzycy-śpiewacy, firmy w rezydencji pracują nad wprawieniem tego rezonującego instrumentu w wibracje. Przyczyniają się do tego centrum zasobów i warsztaty poświęcone ekoprojektowaniu. Publiczność jest zapraszana dwa razy w roku, zimą i wiosną, na Festiwal Teatralno-Muzyczny BRUIT, a rzadziej na wydarzenia publiczne.

Uwagi i odniesienia

  1. Joël Cramesnil , La Cartoucherie, teatralna przygoda , Paryż, Ed. De l'Amandier,Czerwiec 2004, 474,  str. ( ISBN  2-907649-88-4 , OCLC  419237773 , czytaj online ) , str.43
  2. „  Biography  ” , na www.college-de-france.fr (dostęp 2 lutego 2017 )
  3. Joël Cramesnil , La Cartoucherie, teatralna przygoda , Paryż, Ed. De l'Amandier,Czerwiec 2004, s. 44  pkt. ( ISBN  2-907649-88-4 , OCLC  419237773 , czytaj online )
  4. w: Teatr i University , program IV th Festival Mondial de Nancy ( N O  7, 1966), str.  34
  5. „  W teatrze Aquarium, 50 lat refleksji  ”, La Croix ,30 października 2015 r( ISSN  0242-6056 , czyt. Online , przeglądano 2 lutego 2017 r. )
  6. Nichet, Jacques (1942 -....) i Bourdieu, Pierre (1930-2002) , „  BnF Catalog général  ” , na catalog.bnf.fr ,1 st styczeń 1968(dostęp 2 lutego 2017 )
  7. Joël Cramesnil, La Cartoucherie, teatralna przygoda , Paryż, Ed. De l'Amandier,Czerwiec 2004, 474,  str. ( ISBN  978-2-907649-88-9 i 2-907649-88-4 ) , strony 132-133
  8. Joël Cramesnil , La Cartoucherie: teatralna przygoda , Amandier,1 st styczeń 2004, 473,  str. ( ISBN  978-2-907649-88-9 , czytaj online )
  9. Joël Cramesnil , La Cartoucherie: teatralna przygoda , Amandier,1 st styczeń 2004, 473,  str. ( ISBN  978-2-907649-88-9 , czytaj online ) , str.134
  10. „  History of the Aquarium - Aquarium Theatre  ” , na www.theatredelaquarium.net (dostęp 2 lutego 2017 )
  11. Bezace, Didier (1946 -....) and Nichet, Jacques (1942 -....) , „  BnF Catalog général  ” , on catalog.bnf.fr ,1 st styczeń 1973(dostęp 2 lutego 2017 )
  12. „  Marchands de ville - Spectacle - 1972  ” , data.bnf.fr (dostęp 2 lutego 2017 r. )
  13. Patrice Besnard, Viviane Ferran, UFR, „  Młody księżyc trzyma stary księżyc przez całą noc w swoich ramionach - film czarno-biały / Ujęcie pokazu w Théâtre de l'Aquarium (Cartoucherie de Vincennes) / Reżyseria Patrice Besnard za pomocą usług audiowizualnych / 1977 / czas trwania 2 godziny  ” , na stronie www.archives-video.univ-paris8.fr (dostęp 2 lutego 2017 r. )
  14. „  Flaubert - Spectacle - 1980  ” , data.bnf.fr (dostęp 2 lutego 2017 r. )
  15. „  Bardzo zwyczajna rada klasowa - Festival d'Avignon  ” , na www.festival-avignon.com (dostęp 2 lutego 2017 )
  16. „  Correspondence - Les Archives du Spectacle  ” , w Les Archives du Spectacle (dostęp 2 lutego 2017 )
  17. „  Les Heures blancs - Spectacle - 1985  ” , data.bnf.fr (dostęp 2 lutego 2017 r. )
  18. "  UNCLE VANIA - Cartoucherie - Aquarium Theatre | THEATREonline.com  ” na www.theatreonline.com (dostęp 2 lutego 2017 )
  19. National Audiovisual Institute - Ina.fr , „  Uncle Vania  ” , na Ina.fr ,19 października 2008(dostęp 2 lutego 2017 )
  20. (en) «  krótkie życie | kreacje  ” , o krótkim życiu (dostęp 20 kwietnia 2021 )

Link zewnętrzny