W poezji , o tercet jest strofa z trzech linii . Na przykład w sonecie są dwa tercety poprzedzone dwoma czterowierszami .
Nazwa tercet jest pożyczka do włoskiego Terzetto , sam pochodzący z numerem trzecim , a jej istnienie jest potwierdzone w 1606 roku jako tiercet słowem, które utrzymuje się do końca XVII -tego wieku, o czym świadczy 802 z kobiet Wiedzy przez Moliera w 1672 roku :
„Wreszcie czterowiersze są godne podziwu. Przejdźmy
szybko do poziomów …”
Obecna forma „tercet” jest zauważana od 1658 roku i oznacza trzywierszową strofę, używaną głównie w sonecie.
Dante wymyśla tercet w swojej Boskiej komedii w 1307 roku, ustanawiając terza rima, która rozszerza system rymów od tercetu do tercetu w modelu aba / bcb / cdc… kończąc kaskadę końcową, izolowaną zwrotką. Struktura ta jest również znana w Hiszpanii jako przykuty tercet ( terceto cadre ).
Ta dziwna strofa zostanie wykorzystana jako taka przez Petrarkę, która również uczyni ją jednym z elementów sonetu . Kombinacja rymów dotyczących dwóch tercetów jest zatytułowana i otwiera drogę do różnych przepisów konstruujących w istocie dwuwiersz z następującym po nim rymem i czterowiersz ze skrzyżowanymi lub ujętymi rymami (ccd / ede lub ccd / eed).
Technika ta jest stosowana we Francji w XV TH i XVI, XX wieku (w villanelli EG 19 do 2 rymów pięć triol i końcowego układu quatrain ABA / ABA / ... ABAA) lecz szybko spada do użycia i poetów kierunkach jak Du Bellay a Ronsard użyje go tylko w połączeniu z czterowierszami w sonecie. Trójka pochodzi wyjątku dalej: jego zadaniem jest, aby zaznaczyć XIX th wieku przez Vigny (w wierszu otwierającym Przeznaczenia ) przez Gautier i Leconte de Lisle zanim Paul Valery w następnym stuleciu w poemacie turbinki .
Dziś tercet pojawia się ponownie wraz z adaptacją japońskiego haiku, które jest poematem zredukowanym do jednego skodyfikowanego tercetu (5/7/5 sylab).
Jego status jako zwrotki jest czasami kwestionowany z powodu braku autonomii w rymowaniu, ponieważ jest on albo monorimem, albo niezrównoważony rymem sierocym. Niektórzy teoretycy wolą więc mówić o „grupowaniu wersetów”, dających się zidentyfikować typograficznie, wskazując, że układ izolujący tercet nie zawsze jest przestrzegany, nawet jeśli we francuskim zwyczaju jest powszechny.