Rodzaj | Ruina , stanowisko archeologiczne |
---|---|
Część | Palmyra |
Bieżące miejsce docelowe | Zniszczyć |
Materiał | Pierre |
Kraj | Syria |
---|---|
Governorate | Homs |
Dzielnica | Tadmor |
Gmina | Tadmor |
Informacje kontaktowe | 34 ° 33 ′ 12 ″ N, 38 ° 16 ′ 14 ″ E |
---|
Świątynia Baalshamin jest sanktuarium zbudowany w Palmyra i pierwotnie przeznaczone do kultu boga Baalshamin . Pierwsze fazy swoich dat budowlane Powrót do III th century BC. AD . Powiększone pod rzymskiego cesarza Hadriana do 130 , przekształcony w kościół w V th century , to sanktuarium było między 1954 do 1966 , wydobyty i odrestaurowany przez zespół z Instytutu szwajcarskiego Rzymu. Pomnik został zniszczony przez Państwo Islamskie w 2015 roku.
Całe stanowisko archeologiczne Palmyry (miejsce pogrzebowe i miejskie) znajduje się na południowy zachód od Tadmor , obecnego miasta Palmyra. Ponadto zauważamy, że stanowisko archeologiczne starożytnego miasta Palmyra znajduje się na południowy wschód od przylegającej do niego północnej nekropolii , a także na wschód od Doliny Grobowców. Z drugiej strony monumentalny ślad po sanktuarium Baalshamina sam znajduje się we wschodniej części starego zespołu urbanistycznego. Ponadto świątynia Baalshamina jest oddalona o około 500 m na północny zachód od świątyni Bēl .
Kult Baalshamina, bóstwa pochodzenia fenickiego, rozwinął się w Palmyrze pod przywództwem plemienia Benê-Ma'ziyan, czyli Bene Maazin, plemienia prawdopodobnie pochodzenia arabskiego. Zainspirowana świątynią Baalshamina z Sia w Hauran , świątynia Palmyry została zbudowana w pierwszej ćwierci pierwszego wieku naszej ery, około 17 roku naszej ery. BC Jednakże kult Baalshamina jest udokumentowany w Palmyrze, że z 23 AD. AD . Za panowania cesarza rzymskiego Tyberiusza - od 14 do 37 rne AD - Tadmor jest włączona do rzymskiej prowincji w Syrii (który powstał w 64 roku pne ). Tadmor został następnie przemianowany z zromanizowanego toponimu Palmyra, oznaczającego „oazę palmy” . Około 67 kwi. AD , jest wysoka kolumnada otaczająca duży dziedziniec. Sanktuarium zostało powiększone i upiększone za panowania Hadriana w latach 130-131 .
W 1751, dwóch archeologów Jamesa Dawkinsa ( 1696 - 1766 ) i Roberta Wooda ( 1717 - 1771 ) podejmuje wyprawę do Syrii , aby wydobyć na światło dzienne ruiny starożytnych zabytków Palmyry.
Pierwsze wykopaliska archeologiczne na stanowisku Palmyra odbywają się w1753 ; w związku z tym ruiny są wykopywane i / lub wydobywane. Z tej okazji Robert Wood wykonał liczne grafiki wiernie przedstawiające wszystkie zabytki, ale także przegląd stanowiska archeologicznego. Te reprodukcje pozwalają na pierwsze podejście do identyfikacji architektonicznej starożytnych szczątków. Ekspertyza archeologiczna pozwala wyznaczyć monumentalnych ruin I st i II th century AD. AD Ponadto uzyskuje z pewnością dokładną lokalizację świątyni Baalshamina i jej stylistyczną typologię podczas drugiej serii wykopalisk w 1756 roku.
W 1953 roku Unesco powierzyło szwajcarskiemu archeologowi Paulowi Collartowi spis dóbr kultury w Syrii i Libanie . Od 1954 do 1956 zorganizował pierwsze duże szwajcarskie stanowisko archeologiczne za granicą w Palmyrze, szczególnie w świątyni Baalshamina. W 1966 roku wykonał anastyloozę kilku kolumn w portykach świątyni.
Świątynia Baalshamina prezentuje styl architektoniczny, który przeszedł dwa jednoczesne wpływy, podobnie jak większość starożytnych pomników wzniesionych w Palmyrze . W rzeczywistości ogólna architektura sanktuarium palmyreńskiego wydaje się być syntezą kanonów grecko-rzymskich i starożytnej Lewatyny .
Charakterystyka kolumnady świątyni czyni z tego elementu architektonicznego prostyl - czyli wyposażony w elewację składającą się tylko z jednego rzędu kolumn -. Jednak kolumnada ma również kryteria specyficzne dla tetrastyle - z których każdy rząd kolumn ma cztery kolumny -. Obserwacja ta potwierdza, że kolumnada to konstrukcja z korynckim typu . Ponadto wykazano, że rząd kolumn , i tylko ten, jest wysoki w 17 roku naszej ery. AD , w przeciwieństwie do większości świątyni, która sama jest zbudowany w II th century (dokładniej od 130 naszej ery .
Samo sanktuarium wotywne jest budowane w kilku etapach, jak widać na podstawie danych archeologicznych. To pokazuje zewnętrzny aspekt architektoniczny czysto grecko-rzymskiej klasycznej typologii. Z drugiej strony można zauważyć, że w sanktuarium można zaobserwować architekturę i stylistykę, które można przypisać bliskowschodniej typologii starożytności. Nawiasem mówiąc, wnętrze świątyni zaopatrzone jest w liczne boczne kaplice wychodzące na nawę główną. Te same są wyposażone w klasyczne motywy bliskowschodnie i płaskorzeźby przedstawiające boga Baalshamina , ale także drugą postać panteonu , w tym przypadku boga Bēl . Możemy również zauważyć, że świątynia Bachusa w Baalbek - obecnie znajdująca się w Libanie - jest ozdobiona szczególnie podobnymi elementami architektonicznymi.
Równolegle z realizacją prezbiterium wzniesiono trzy rzędy pilastrów: dwa po lewej i prawej stronie świątyni, trzeci rząd znajduje się z tyłu tej ostatniej. Te trzy rzędy kolumn otaczające sanktuarium tworzą w ten sposób perystyl . Co więcej, podobnie jak elewacyjna kolumnada pełniąca funkcję portyku , jest przedstawiona w czysto grecko-rzymskim stylu architektonicznym , a dokładniej rodowodzie rodowym .
W rzeczywistości wzniesienie świątyni Baalshamina jest częścią chronologicznie znaczącego kontekstu w odniesieniu do jej architektury. Syria stała się rzymską prowincją , po zwycięstwie Pompejusza na króla Mitrydates VI Pontu , w 64 i 63 roku pne. AD . To wydarzenie jest konsekwencją ostatecznego zakończenia dynastycznego panowania Seleucydów . Status rzymskiej prowincji Syrii trwał do 211 r . AD również na miejscu wykopalisk budynku kościoła archeolodzy byli w stanie wykazać, że świątynia Bachusa , klasycznej greckiej i rzymskiej architektury, to w tym samym okresie ( III th century) również w tym samym regionie w czasie (the Roman prowincja Syrii ), przedstawia niewątpliwie wielkie podobieństwa do sanktuarium Baalshamina, zarówno pod względem stylu zdobień, jak i rodzaju wykonania. Jednak poświadcza się, że elewacje każdego z tych dwóch budynków są sobie współczesne. Z obserwacji tej wynika, że budowla poświęcona Baalshaminowi należy również do „klasycznego” grecko-rzymskiego ruchu architektonicznego .
Świątynia jest poświęcona kultowi fenickiego boga Baalshamina .
Ta boskość bliskowschodniego północnego zachodu przeszła wiele asymilacji teologicznych w różnych czasach starożytnych, nadając Baalshaminowi różne i często błędne boskie atrybucje i / lub funkcje. Jednakże powszechnie przyjmuje się, że teologiczna typologia tego ostatniego ustabilizowała się za panowania króla Hadada Ist . Pantheonic boskość materializuje się zatem w postaci boga nieba . Należy również zauważyć, że w tym okresie teonim Baalshamin jest często redukowany do prostego elementu teonimicznego Baal , czyli Baal . Ten element teonimiczny zachowuje się jak termin ogólny; ponadto, podobnie jak Bel , tłumaczy się to w obu przypadkach jako Masters of .
W całej epoce przedislamskiej Baalshamin i Bēl pozostają dwoma głównymi bóstwami, którym oddaje się kult w Palmyrze . Ponadto, i idąc za przykładem jednej z płaskorzeźb zdobiących wnętrze świątyni - patrz zdjęcie płaskorzeźba, powyżej -, to należy zauważyć, że są one często związane z dwoma innymi postaciami tzw. Drobne duchowni : Yarhibol, panie wiosny i słońca i aglibol księżyca boga.