Zespół Kallmanna

Zespół Kallmanna-de Morsiera Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Struktura GNRH1
(zgodnie z PDB  1YY1 ) Kluczowe dane
Specjalność Endokrynologia
Klasyfikacja i zasoby zewnętrzne
ICD - 10 E23,0
CIM - 9 253,4
OMIM 308700 147950 244200 138850 607002
ChorobyDB 7091
eMedycyna 255152 i 122824
eMedycyna śr / 1216   śr / 1342
Siatka D017436
Objawy Anosmia , hipogonadyzm , osteoporoza i niepłodność

Wikipedia nie udziela porad medycznych Ostrzeżenie medyczne

Zespół Kallmanna lub zespół węchowo-genitalny jest rzadkim zaburzeniem (częstość występowania szacowana na 1/10 000), które łączy hipogonadyzm z niedoborem hormonów gonadotropiny przysadka (z powodu niewystarczającego lub braku wytwarzania hormonu kontrolującego podwzgórze układu rozrodczego: uwalnianie gonadotropin lub GnRH ) oraz deficyt percepcji zapachów . Częściej dotyka mężczyzn (około 5 chłopców dotkniętych na dotkniętą dziewczynkę). Choroba ta wynika z zlokalizowanej nieprawidłowości w rozwoju płodu, której przyczyna jest genetyczna . Osoby dotknięte chorobą najczęściej konsultują się pod kątem braku dojrzewania w okresie dojrzewania.

Zespół olfakto-genitalny nazywany jest również:

Historyczny

Zespół ten został po raz pierwszy opisany w 1856 roku przez hiszpańskiego patologa Aureliano Maestre de San Juan  (es) , który zauważył korelację między hipogonadyzmem a defektami zapachu. Prawie sto lat później, w 1944 roku , Franz Josef Kallmann , genetyk niemieckiego pochodzenia, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, opisał kilka rodzinnych przypadków męskich, które sugerowały przyczynę genetyczną (dziedziczność związana z chromosomem X ). Następnie wykazano różne formy genetyczne zespołu węchowo-genitalnego: formy recesywne związane z chromosomem X, formy autosomalne dominujące lub recesywne , formy związane z jednoczesną anomalią niektórych genów (formy oligogeniczne). Od 1991 roku zidentyfikowano kilka genów zaangażowanych w ten zespół.

Opis

Zespół olfakto-genitalny charakteryzuje się:

Inne nieprawidłowości rozwojowe, bez bezpośredniego związku patofizjologicznego z zespołem węchowo-płciowym, takie jak rozszczepienie wargi górnej lub podniebienia jamy ustnej ( rozszczep wargi i podniebienia ), brak nerek ( ageneza nerek ), istnienie ruchów lustrzanych rąk ( przeciwnej imitacje synkinesias ) lub głuchota , mogą być związane z tym zespołem w niektórych jednostek, w zależności od genu niosącego mutację w pytaniu (patrz niżej).

Diagnostyczny

Chłopcy i dziewczęta z zespołem olfakto-genitalnym mają opóźnienie pojawienia się drugorzędowych cech płciowych w okresie dojrzewania (wzrost wielkości jąder i penisa u chłopców, rozwój piersi u dziewcząt) z powodu braku samoistnego dojrzewania . U dziewcząt cykle menstruacyjne nie pojawiają się ( pierwotny brak miesiączki ). Wiążący się z tym deficyt węchu (który należy zbadać poprzez przesłuchanie i ewentualnie test) pozwala, przy badaniach hormonalnych wykazujących niewystarczającą produkcję hormonu uwalniającego gonadotropiny, na szybkie postawienie diagnozy.

Czasami u chłopców diagnozę podejrzewa się od wczesnego dzieciństwa, przed powiązaniem mikropenisa i wnętrostwa ( jądra w nieprawidłowej pozycji, niewyczuwalne w kaletkach).

Brak rozwoju opuszek węchowych można wykazać w każdym wieku za pomocą badania rentgenowskiego (MRI).

Przyczyny

Często są to pozornie odosobnione przypadki w rodzinie, ale często zdarza się, że dotyczy to kilku osób z tej samej rodziny. Najczęstsze nieprawidłowości genetyczne (mutacje) wśród opisanych do tej pory u osób z zespołem węchowo-genitalnym dotyczą genu ANOS1 (forma rodzinna powiązana z chromosomem X , w której chorują tylko chłopcy, podczas gdy dziewczynki przenoszą chorobę. chorych), gen FGFR1 (forma autosomalna dominująca , w której chłopcy i dziewczęta mogą być dotknięci chorobą, ale czasami są spontanicznie płodni bez hormonalnej terapii zastępczej), gen PROKR2 ( forma autosomalna recesywna lub oligogeniczna) lub ponownie gen CHD7, którego mutacje są często odpowiedzialne za liczne nieprawidłowości rozwojowe oprócz zespołu węchowo-genitalnego. Jednak ponad połowa osób z zespołem węchowo-genitalnym nie ma możliwej do zidentyfikowania mutacji w jednym ze znanych genów, co wskazuje, że inne geny zaangażowane w tę chorobę pozostają do odkrycia.

Patofizjologia

W chorobie tej występuje defekt migracji w okresie życia płodowego komórek neuroendokrynnych wytwarzających hormon uwalniający gonadotropiny (GnRH) z nosa do obszaru podwzgórza mózgu, gdzie zachodzi wydzielanie tego hormonu, co tłumaczy hipogonadyzm hipogonadotropowy obecny od urodzenia. Ten defekt migracji jest wtórny do nieprawidłowości we wczesnym rozwoju włókien nerwów węchowych (wyjaśniając anosmię lub hiposmię), które normalnie kierują tymi komórkami w ich migracji do mózgu.

Leczenie

Głównym celem leczenia jest „wyzwolenie” i utrzymanie rozwoju dojrzewania płciowego poprzez podawanie testosteronu chłopcom i estrogen-progestyn dziewczętom. Tę hormonalną terapię zastępczą należy kontynuować aż do wieku dorosłego, aby uniknąć powikłań, zwłaszcza kostnych ( osteoporoza ), spowodowanych niewystarczającą ilością hormonów płciowych . Leczenie niepłodności u osób chcących rozmnażać się wymaga wstrzyknięcia brakującego hormonu podwzgórza ( GnRH ) za pomocą pompy lub wstrzyknięcia hormonów o działaniu gonadotropowych hormonów przysadki, których również brakuje. Zabiegi te są zazwyczaj wykonywane na oddziałach endokrynologii rozrodu w szpitalach .

Obecnie nie ma leczenia przywracającego zmysł węchu.

Epidemiologia

Uważa się, że zespół węchowo-płciowy występuje u około 1 na 10 000 chłopców i może występować 5 razy rzadziej u dziewcząt.

Uwagi i referencje

  1. Na podstawie opisu zespołu Mitchella E. Geffnera w przewlekłych złożonych chorobach dzieciństwa: praktyczny przewodnik dla klinicystów , częściowo dostępny online .
  2. Schwanzel-Fukuda M, Bick D, Pfaff DW, Komórki z ekspresją hormonu uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH) nie migrują normalnie w dziedzicznym zespole hipogonadalnym (Kallmann) , Brain Res Mol Brain Res, 1989; 6: 311–326
  3. (w) A. Fechner, S. Fong, P. McGovern, „  Przegląd zespołu Kallmanna: genetyka, patofizjologia i postępowanie kliniczne  ”, „Przegląd położniczy i ginekologiczny” , tom.  63, n o  3,2008, s.  189-194 ( PMID  18279545 , odczyt online , dostęp 12 marca 2013 )

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne