Szczygieł magellana

Spinus magellanicus

Spinus magellanicus Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Samiec szczygła magellana Klasyfikacja (COI)
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Sub-embr. Kręgowce
Klasa Aves
Zamówienie PASSERIFORMES
Rodzina Fringillidae
Uprzejmy Spinus

Gatunki

Spinus magellanicus
( Vieillot , 1805 )

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejszy niepokój

Kapturem Siskin ( Spinus magellanicus dawniej Carduelis magellanica ), zwany również Tarin Magellan lub kapturka jest A gatunki z wróblowych ptaków należących do rodziny z Fringillidae .

Morfologia

Samiec ma czarną głowę, mniej więcej zielonkawą powyżej, z żółtym paskiem na skrzydłach, równomiernie rozłożonym na piersi i brzuchu. Tępsza samica wyróżnia się szarawą głową. To upierzenie i żółte paski boczne przypominają Europejskiej szczygieł nieletnich .

Zachowanie

Zachowanie żywieniowe

Szczygieł magellana zjada głównie nasiona , w tym osty , a także pąki, a czasem owady . Żeruje na ziemi, w krzakach, a czasem na drzewach, na różnych nasionach (w tym ślazu ), jagodach , owocach , liściach (w tym sałaty ). Inne rośliny zostały wymienione, wraz ze zdjęciami pomocniczymi, przez Ottaviani (2011): owoce Ravenelle Raphanus raphanistrum , Brassicaceae; nasiona eleganckiej szałwii Salvia elegans , lamiaceae; pręciki stokrotki Bellis perennis , asteracea; z kwiatostanów o seguierioides Ledenbergia , phytolaccacée i owocowych fuksji fuksja Magellana , onagracée.

Szczygieł magellana trzyma owoc na łodydze, najczęściej tylko jedną nogą, w przeciwieństwie do olchowego czyżyka, który zwykle używa obu nóg. Również w porównaniu do olchowego czyżyka rzadko widuje się go do góry nogami, wiszącego na gałązce.

Głos

Na stronie internetowej Aves Pampa możemy usłyszeć piosenkę złożoną z przenikliwego, wysokiego bełkotu z urywanym strumieniem, zawierającego wróblowe piski i bardziej melodyjne nuty. Witryna Xeno-canto oferuje aż 17 nagrań audycji głosowych z reprodukcją sonogramów. Sekwencje te, nagrane w Boliwii, Peru, Brazylii, Urugwaju i Ekwadorze przez różnych bioakustyków, podkreślają kwaskowość, metaliczność, pisk i wysokie tony na stromym strumieniu, bardzo przypominającym piosenkę i krzyki olchowego czyżyka.

Rytuał zalotów

Van den Elzen i Sternheim (1992) przeprowadzili szczegółowe badania dotyczące przejawów zalotów i różnych pozycji związanych z nimi w niewoli. Pokazali, że w wyświetlaniu bully są trzy stopnie intensywności. Mniej agresywna i raczej defensywna forma polega na utrzymaniu ciała w pozycji poziomej, rozchyleniu skrzydeł i uniesieniu ich na poziomie grzbietu podczas wyciągania szyi i kierowania dzioba w kierunku kongeneru.

W postawie uspokojenia ptak nadyma swoje upierzenie, marszcząc bardziej szczegółowo pióra na piersi i po bokach, aby zamaskować kontrastujące kolory skrzydeł, a także przez zaciśnięcie prostowników, aby złagodzić kształt ogona. Pokazy karmienia i zaproszenia do krycia są najważniejszymi pozycjami uspokajającymi u samic.

Zaloty obejmują zarówno postawy, jak i kolorowe ozdoby. Początkowo samiec jest zadowolony z lekkiego rozłożenia i opuszczenia skrzydeł, aby pokazać swój jaśniejszy zad i odsłonić żółty wzór ogona, jednocześnie poprawiając upierzenie, aby odsłonić blask kolorów. Na wysokości wystawy podnosi głowę i ciało, wyciąga się na nogach, a następnie opuszcza i otwiera główne lotki, aby pokazać czarno-żółte wzory skrzydeł. Tak przystrojony, wygłasza całą swoją pieśń przed kobietą.

Pokaz żerowania jest często inicjowany przez samicę. Miażdży swoje ciało, nadyma upierzenie i drży skrzydłami, wydając lekkie wezwania, prosząc o jedzenie. Samiec się zbliża, dziób rozstąpi się i zwróci pokarm.

Reprodukcja

Zagnieżdżanie

Dane z Fjeldså i Krabbe (1990) (budowa gniazda obserwowana w październiku, listopadzie i styczniu na południowo-zachodnim wybrzeżu Peru, jaja znalezione w czerwcu w Cajamarca iw marcu w Tacna, młode w lipcu w Tacna i w lutym w Tucuman) sugerują gniazdowanie, prawdopodobnie w zależności od wysokości i szerokości geograficznej tych różnych stanowisk w Andach.

Dystrybucja i siedlisko

Podział

Ostropest magellana zajmuje znaczny obszar w Ameryce Południowej, gdzie wykształcił wiele podgatunków. Rozkład jest przedstawiony w postaci trzech różnych stref: jednej na północy (Wenezuela, na zachód od Gujany, skrajna północ Brazylii), drugiej typowo andyjskiej (od południa Kolumbii do północy Chile) i trzeciej, najbardziej rozległy, obejmujący znaczną część wschodniej części Ameryki Południowej.

Siedlisko

Ma dużą plastyczność ekologiczną, dostosowując się do wielu biotopów w równie zróżnicowanym klimacie. W całej Ameryce Południowej jej siedlisko obejmuje zalesione sawanny, obszary zalesione, gaje palmowe, lasy bagienne, obszary porośnięte krzewami, wybrzeża morskie, ale także pola, uprawy, plantacje, parki, farmy, sady, skwery, ogrody miast i wsi w regionach o klimacie umiarkowanym, subtropikalnym i tropikalnym. W Andach jego siedlisko jest przedstawiane jako zespół zarośli, zarówno wilgotnych, jak i półsuchych, obszarów rolniczych, ogrodów i skrajów lasów na równinach do wysokości 5000  m . W Brazylii siedlisko składa się z otwartych i wtórnych lasów, gajów araucarias, plantacji drzew owocowych i drzew kawowych rozmieszczonych w górzystych regionach południowo-wschodniej części kraju.

Systematyczny

Gatunek Spinus magellanicus został opisany przez francuskiego ornitologa Louisa Jean Pierre Vieillot w 1805 roku pod pierwotną nazwą Fringilla magellanica .

Równoznaczny

Podgatunki

Według Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego gatunek ten składa się z dwunastu następujących podgatunków (porządek filogeniczny ):

Uwagi i odniesienia

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne