Alpejskie szczyty powyżej 4000 metrów

W Alpach są dziesiątki szczytów powyżej 4000 metrów . Znajdują się one w Szwajcarii , we Włoszech i we Francji , głównie w Alpach Pennińskich , Mont Blanc i Berneńskich , ale także w górach Ecrins , masywnym Gran Paradiso i łańcuchu Bernina .

Od końca XIX th  century pojawił się wśród wspinaczy , ambicję zbieranie szczyty nad tym symbolicznym wysokości. Pierwszy zastrzeżenia mieć je wszystkie gravis jest na początku XX th  wieku, Austriak Karl Blodig , na podstawie listy około sześćdziesięciu szczytów. Biorąc pod uwagę często złożoną strukturę gór, zamknięta lista musi odróżnić „prawdziwe” szczyty od szczytów drugorzędnych, antecimes , ramion, garbów , szczytów i różnych żandarmów, które przekraczają fatalną wysokość. Kilka list współistniało do początku lat 90. , kiedy pomysł również wydawał się łączyć, w sposób ciągły i ograniczony, wszystkie z ponad 4000.

W 1994 roku Międzynarodowa Unia Stowarzyszeń górska (UIAA), z uwzględnieniem ograniczeń topograficznych, morfologicznych i „alpinistic” kryteria w tym samym czasie, określona jest „oficjalną” listę 82 szczytów powyżej 4000  m . Istnieją inne wykazy, z mniej lub bardziej ścisłymi kryteriami, liczące od 50 do 89 pików głównych, jak również wykazy pików wtórnych, z których łącznie dochodzimy do 200.

Historia listy 4000

Lista blogów

Na początku XX  wieku zdobyte zostały wszystkie szczyty wielkich Alp i prawie wszystkie drugorzędne. W tym czasie pojawił się pomysł zdobycia wszystkich 4000 Alp. Głównymi kandydatami do pierwszej pełnej kolekcji są Austriacy Karl Blodig i Ernst Pühn oraz Bawarczyk Hans Pfann . Geoffrey Winthrop Young liczył wtedy 65 (ale dwa nowe szczyty zostały dodane w 1908 roku, punkt Marguerite des Grandes Jorasses i punkt Louis Amédée na grani Brouillard na Mont Blanc . Pierwszym, który uzupełnił tę listę 67 szczytów, jest austriacki okulista Karl Blodig (1859-1956), w 1911 (m.in. miał premierę Mont Brouillard w 1906), ale w 1913 zauważył, że reedycja przewodnika Mont-Blanc zawierała dwa nowe 4000: Grande Rocheuse (4102  m ) i Aiguille du Jardin (4035  m , po raz pierwszy wspiął się w 1904 roku), które są de facto satelitami Aiguille Verte (4122  m ), z powodu wojny 1914-1918 , a następnie z powodu problemów zdrowotnych, nie mógł wcześniej rozpocząć ich wspinaczki. 1932. W międzyczasie opublikował historię swoich wejść w 1923 r. w Die Viertausender der Alpen ( Cztery tysiące Alp ), która jest wielokrotnie wznawiana i tłumaczona, zaliczana jest do klasyków literatury alpejskiej.

W tym samym roku Anglik Eustace Thomas (1869-1960) rozpoczął wspinaczkę wysokogórską w wieku 54 lat i za namową przewodnika Josepha Knubla , z którym zrobił większość swoich wspinaczek, rzucił w sekwencji 4000  m . Wielki walker, w 1920 roku złamał rekord Bob Graham rundy (w ciągu 66 mil i 25000 stóp spadku pionowego w Fells w Lake District ), w 1924 roku, był pierwszym, aby zakończyć w ciągu 24 godzin co 4 000 szkockich stóp (z połączeniem samochodowym między Fort William a Cairngorms ). W 1928 r. uzupełnił własną listę 70 szczytów, opartą na liście Johna Percy Farrara . Wrócił w 1932 r., po próbie w 1930 r. trudnej przeprawy przez Aiguilles du Diable , z której była trzecią, pierwszą z 1928 r. Te igły przekraczające 4000  m zostały zdobyte niezależnie od 1923 do 1926 r.: Francuz Jean Chaubert, który brał udział w pierwszej z trzech z tych igieł (z których jedna nosi jego imię), zaproponował listę 88 szczytów.

Również w 1932 roku, w wieku 73 lat, Karl Blodig mógł wreszcie wejść na dwa szczyty, których brakowało na jego liście. Z braku towarzysza i sądząc, że zbocze Talèfre jest zbyt popękane dla samotnika, wspiął się sam na26 lipca 1932północne zbocze przełęczy Armand Charlet między dwoma igłami (nachylenie lodowe 400  m przy 50-55 °, dziś oceniane jako TD, a pierwsze z nich zostało wykonane w poprzednim tygodniu), dotarło do Grande Rocheuse, a następnie biwakowało przy kołnierzu . Następnego dnia wspiął się na Aiguille du Jardin i zszedł tą samą ścieżką. Francuski alpinista Jacques Lagarde mówi: „jest to dowód na to, że można dokonać wielkich wyczynów z bardzo próżnych powodów” . Dla przewodnika Chamonix, Armanda Charleta , w 1949 roku: „Istnieje tak naprawdę kategoria alpinistów, dla których góra jest warta odwiedzenia tylko wtedy, gdy osiągnie lub przekroczy fatalną wysokość 4000  m . "

Alpinista Michel Vaucher pisze o Allalinhorn (4027  m ): „Wysokość 4000  m jest przekroczona, to nieprawda, ale wystarczająca, aby ten szczyt cieszył się dużym zainteresowaniem. Dla niektórych wspinaczy prawdziwa góra istnieje tylko z pewnej wysokości i systematycznie polują na te wysokie szczyty. Ta liczba jest ukoronowana prestiżem i pamiętam swoje pierwsze „4000”, którym był ząb Olbrzyma (4013  m n.p.m. ). Przez zaledwie osiem metrów miałem wrażenie, że doznałem swego rodzaju konsekracji, że w końcu jestem prawdziwym alpinistą. Mężczyzna lubi postacie, które podkreślają jego występy lub dodają mu otuchy. A jednak co oznaczają te mierniki? Gdyby standardowy licznik zdeponowany w Sèvres był trochę dłuższy lub trochę krótszy, co by się stało z naszymi 4000 metrami? A gdyby zamiast rozpoznawanych obecnie trzynastu wielkich szczytów było sto szczytów o wysokości 8000 metrów, epos himalajski nie miałby takiej intensywności. W Alpach Pennińskich czterdzieści dwa szczyty przekraczają 4000 metrów, podczas gdy w masywie Mont-Blanc jest ich około dwudziestu, aw całej Europie osiemdziesiąt osiem. » W porównaniu z listą UIAA z 1994 roku, lista 42 szczytów Valais dodaje Aiguille du Croissant do Grand Combin i Balmenhorn , a usuwa Breithornzwillinge.

W krajach niemieckojęzycznych była to lista Blodiga, początkowo licząca 69 szczytów, ale w późniejszych wydaniach zredukowana do 61, która mniej więcej była punktem odniesienia do 1994 r. Zawierała większość drugorzędnych szczytów Monte Rosa , ale nie Mont Blanc , Breithorn , Grand Combin lub Grandes Jorasses . W szczególności wzięto niemal identycznie przez niemiecki wspinacz i pisarz Richard Goedeke w pierwszym wydaniu swojej 4000er, die auf alle Viertausender Normalwege der Alpen , zastępując tylko punkt Baretti dla punktu Giordani .

Żadna z tych list nie była oparta na wyraźnych kryteriach odróżniania prawdziwych pików od pików drugorzędowych.

Lista UIAA

W 1994 roku Międzynarodowa Unia Stowarzyszeń Alpinizmu (UIAA) chcąc stworzyć oficjalną listę, utworzyła grupę roboczą do zbadania tej kwestii. W jej skład weszło trzech autorów topo-przewodników w krajach, w których znajduje się 4000: Gino Buscaini dla Włoskiego Klubu Alpejskiego (wspomagany przez inicjatorów projektu, Roberto Aruga, Franco Bianco i Luciano Ratto), François Labande dla Alpine Club francuski i Maurice Brandt w szwajcarskim Alpine Club . Ponieważ lista jest przeznaczona przede wszystkim dla alpinistów, postanowiono dodać kryteria subiektywne do kryterium topograficznego. Kryteria to:

Po zidentyfikowaniu wszystkich szczytów powyżej 4000  m , posiadających nazwę lub nie, na listę wpisywano wszystkie spełniające kryterium topograficzne, z wyjątkiem kilku antecymów lub żandarmów szczytów bardzo zindywidualizowanych i interesujących. Tak jest w przypadku Grand Gendarme du Weisshorn (wysokość 70 metrów) lub Nez du Liskamm (wysokość 40 metrów). Pozostałe wierzchołki są badane jeden po drugim z pozostałymi dwoma kryteriami. W ten sposób zachowano pięć punktów Grandes Jorasses (punkt Croza z wypukłością 20 metrów, punkt Marguerite z 30 metrami i punkt Hélène z 20 metrami), a także pięć igieł Diable (tylko 17 metrów dla Róg diabła). Mont Blanc Courmayeur ma znaczenie 10 metrów Główne kołnierz, który oddziela je od Mont Blanc, ale jego poziomej odległej 600 m. Szczyt Grand Pilier d'Angle jest również prostym ramieniem o wysokości 10 metrów na grzbiecie Peuterey, który wznosi się z Mont Blanc, ale spełnia kryterium morfologiczne, które czyni go samodzielną jednostką, oraz kryterium alpinistyczne z m.in. szlak Opatrzności Bożej , otwarty przez Patricka Gabarrou i François Marsigny w 1984 roku i uchodzący za najtrudniejszy dostęp do Mont Blanc.

Spośród 82 wybranych szczytów 41 znajduje się w Alpach Pennińskich , 28 w masywie Mont-Blanc , 9 w Alpach Berneńskich , 2 w masywie Ecrins , 1 w masywie Grand-Paradis i 1 w łańcuchu Bernina . Jest ich 48 w Szwajcarii, 38 we Włoszech i 25 we Francji, biorąc pod uwagę fakt, że 29 znajduje się na graniach granicznych (z drugiej strony szczyt między trzema krajami, Mount Dolent , ma tylko 3820  m n.p.m. ). Grossglockner , najwyższy punkt w Austrii , w czwartym co do wielkości krajem alpejskim wzrasta do 3.798  m .

Wierzchołki, które nie spełniały zdefiniowanych kryteriów, zostały połączone w uzupełniającą listę 46 wierzchołków drugorzędowych. Wśród nich jest Aiguille de la Belle Étoile, punkt na szczycie ostrogi gruszki na wschodnim zboczu Mont Blanc , nazwany i oceniony na około 4454 m przez szkockiego alpinistę Thomasa Grahama Browna w jego książce Brenva (1944). ), gdzie opowiada o swoich trzech wielkich debiutach po stronie Brenva Mont Blanc , Red Sentinel (1927), Major Way (1928) i Gruszka (1933). Ten punkt jest wskazany w „  Punta Ultima  ” przez Renato Chabod w pierwszym tomie włoskiego przewodnika po Mont-Blanc (CAI-TCI, 1963). Nie jest wymieniony nigdzie indziej, ale został dodany do listy z tą przybliżoną wysokością „  per amore di completezza  ” . Mapa IGN TOP25 Mont Blanc wskazuje punkt na 4349  m powyżej grzbietu Gruszy.

Inne listy

Listy Richarda Goedeke i Willa McLewin

Richard Goedeke opublikował w 2002 r. czwartą edycję swojego 4000er, Die Normalwege auf alle Viertausender der Alpen, która liczy 89 szczytów głównych i 91 drugorzędnych, łącznie 180, co czyni ją najbardziej wyczerpującą listą do tej pory.

Do 82 głównych szczytów na liście UIAA dodaje siedem, które jego zdaniem zasługują na zaliczenie według tych samych kryteriów: Wielki Żandarm du Weisshorn, Nez du Liskamm, Wielki Żandarm de la rête Nord du Rimpshifhorn, żandarm z północno-zachodni grzbiet Lauteraarhorn, szczyt Eccles i diabelski filar do Mont Blanc du Tacul.

Wśród wysokich szczytów, które nie zostały zarejestrowane w uzupełniającej liście UIAA są, na przykład świeca główny filar Freney Mont Blanc (wyścigu n o  100 sto najlepszych wyścigach Massif du Mont Blanc de Gaston Rébuffat ) miejscu " Tragedia Fréneya”, gdzie inlipiec 1961, siedmiu wspinaczy zostało pozostawionych przez burzę na kilka dni kilkadziesiąt metrów od szczytu filaru, a następnie dziewicy, i tylko trzech z nich, w tym Walter Bonatti i Pierre Mazeaud , przeżyło odwrót.

Brytyjczyk Will McLewin w In Monte Viso's Horizon: Climbing All the Alpine 4000m Peaks (1991) ma 53 szczyty główne i 39 szczytów drugorzędnych.

Listy internetowe z kryteriami liczbowymi

Strona Peaklist.org , z jednym kryterium widoczności 100 metrów, oferuje listę 50 szczytów. Wśród znanych szczytów, których nie ma, znajdziemy Bishorn (95 metrów w porównaniu do Weisshorn ), Nordend (94 metry w porównaniu do punktu Dufour ), Lenzspitze (90 metrów w porównaniu do Nadelhorn ), Dome de Neige des Ecrins (41 metrów od Barre des Ecrins ) itp.

Witryna thehighrisepages.de definiuje liczbowe kryterium „niepodległości” ( Eigenständigkeit ), które łączy w sobie wyeksponowanie , izolację topograficzną i wysokość , z progiem, który zwraca klasyczną listę szczytów powyżej ośmiu tysięcy metrów w Himalajach . Mając te same kryteria i ten sam próg, oferuje listę 35 szczytów (pierwszymi, które należy wyeliminować według tego kryterium, są Mont Blanc du Tacul , Aiguille de Bionnassay i Dent du Géant ).

Prawie 4000

Brytyjski dziennikarz i alpinista Ken Wilson zauważa, że ​​jeśli odnieść się do jednostek brytyjskich i wymienić ponad 13 000 stóp, to jest to 3962,4  m (analogicznie do amerykańskich czternastolatek - 13 000 stóp to także wysokość, jaką musieli osiągnąć członkowie Klubu Alpejskiego, gdy był utworzony w 1857 roku), to byłoby dodać osiem ważnych i ciekawych szczytów: z Piz Zupó (3996  m ), przy czym Fletschhorn (3986  m ), Meije (3983  m ), Gletscherhorn (3983  m ), Schalihorn (3974  m ), Góra Mallet (3989  m ), Eiger (3967  m ) i Grivola (3969  m ).

Do 1956 r. Fletschhorn był również wymieniony na 4001  m na mapach, a zatem był zaliczany do listy Blodig. Dalsze pomiary sprowadziły go z powrotem na 3993  m poniżej fatalnej poprzeczki. Mieszkańcy Saas-Grund rozpoczęli następnie projekt podniesienia szczytu o 7 metrów, transportując 300 ton sprzętu helikopterem. Jednak po protestach Szwajcarskiego Klubu Alpejskiego i regionalnych przewodników wysokogórskich projekt został odrzucony przez Komisję Budowlaną Wallis i Radę Stanu Konfederacji.

Trudność

Większość tych szczytów, często zaśnieżonych, ma stosunkowo łatwe trasy normalne (dla wspinaczy): F lub PD . Niektóre są jednak trudniejsze, jak Matterhorn (AD), Schreckhorn (AD +), Täschhorn (AD), Weisshorn (AD), Dent Blanche (AD), Aiguille Verte (AD +), Pointe Walker des Grandes Jorasses (AD), a zwłaszcza Aiguille Blanche de Peuterey (D), Grand Pilier d'Angle (D przez Arête de Peuterey), trudne skaliste grzbiety przeprawy Grandes Jorasses (D) dla Croz, Marguerite i Hélène) i skrzyżowaniu igieł Diable (D +) (Corne du Diable, Chaubert point, Médiane point, Carmen point i l'Isolée). Najłatwiejsze są Wielkie Paradis , Śnieżna Kopuła Ecrins , Hinter Fiescherhorn , Allalinhorn , Bishorn , zachodni i centralny szczyt Breithorn . Pierwsze 4000 zdobytych to Dôme du Goûter w 1784 i Mont Blanc w 1786, a ostatnie, pięć igieł Diabła w latach 1923-1925, prawie wszystkie zdobyte w epoce złota podbijają Alpy w druga połowa XIX -tego  wieku .

4000 kolekcjonerów

W 1993 roku Włosi Luciano ratto Franco Bianco stworzył „Club 4000”, która od 2006 roku jest częścią Turyn części z włoskiego Alpine Club . Jego celem jest „stworzenie punktu odniesienia i miejsca spotkań dla wszystkich zbieraczy szczytów powyżej 4000  m , przydatnego do wymiany informacji, dokumentacji i doświadczeń na temat 4000 Alp” . Aby móc być jego częścią, początkowo konieczne było zdobycie 50 szczytów o wysokości ponad 4000  m , dziś liczba ta została zredukowana do 30. Na koniec 2009 roku liczyła 287 członków , w tym 232 Włochów , z 11 krajów . Wśród nich 13 z powodzeniem ukończyło 82 szczyty z listy UIAA. Niemiecka strona 4000er.de ma 842 rejestrujących , w tym od 114 do 30 szczytów i więcej oraz od 7 do 82 . Szczyty najczęściej odwiedzane przez osoby zarejestrowane na stronie to Weissmies , Allalinhorn , Breithorn , Mont Blanc i szczyt Gnifetti na Monte Rosa (ponad 40% rejestrujących). Mniej uczęszczane są trudne grzbiety masywu Mont-Blanc  : Aiguilles du Diable , grzbiet Peuterey ( Aiguille Blanche de Peuterey , Grand pillar d'Angle ), grzbiet Brouillard ( Mont Brouillard , Pointe Baretti , pointe Louis Amédée ), grzbiet Jardin przy Aiguille Verte ( Aiguille du Jardin i Grande Rocheuse ) oraz skrzyżowanie Grandes Jorasses (mniej niż 2% zarejestrowanych).

Łączenie

Jeśli dla wysokopoziomowych alpinistów żaden ze szczytów Alp nie stwarza indywidualnych trudności, to ciąg ponad 4000  m w sposób ciągły i w ograniczonym czasie jest wyzwaniem wytrzymałości i mistrzostwa, zwłaszcza wiosną lub zimą, gdy pogoda i Warunki śniegowe sprawiają, że podjazdy są o wiele trudniejsze i bardziej niebezpieczne. Ograniczony czas wspina się również w niesprzyjających warunkach pogodowych, ponieważ dobra pogoda nie jest w stanie utrzymać się przez tygodnie potrzebne do sekwencji. Poza sezonem, kolejny parametr sekwencji jest stosowanie lub nie pojazdów do połączeń między różnymi masywów (Jest 300  km na południowy w linii prostej pomiędzy Barre des Écrins i Piz Bernina ), a także jak wyciągów jak Aiguille du Midi (3842  m ), kolejka Klein Matterhorn (3883  m ), kolej Jungfrau (3454  m ) czy Metro alpin z Mittelallalin (3 456  m ).

Zimą 1986 roku szwajcarscy przewodnicy i himalaiści Erhard Loretan i André Georges w ciągu 18 dni związali łańcuchami szczyty Valais wokół Zermatt  : „cesarską koronę”, 30 szczytów na wysokości ponad 4000  m , łącznie 38.

W 1993 roku - przed publikacją listy UIAA - szkoccy alpiniści Martin Moran i Simon Jenkins zdobyli 75 szczytów (tych określonych przez wzniesienie 35 metrów) w 52 dni, latem (od 23 czerwca w 13 sierpnia) poprzez wykonywanie połączeń rowerowych pomiędzy masywami (tj. 570  km po górskich drogach). Po opublikowaniu listy UIAA, pierwsza krótka próba została podjęta wiosną i latem 2005 roku przez przewodnika Doliny Aosty Abla Blanca z Christianem Kuntnerem.

Wiosną 2004 roku himalaista Patrick Berhault wraz ze swoim kolegą z ENSA Philippe Magnin próbował połączyć 82 szczyty w 82 dni , tworząc połączenia narciarskie. Spadł na śmierć z Täschhorn i Dom Mischabel ( kanton Wallis ), po swoim 64. miejscu  .

Słoweński alpinista Miha Valic przeszedł sam lub z różnymi towarzyszami (w sumie 15), 82 szczyty w 102 dni , od27 grudnia 2006 r. w 7 kwietnia 2007(więc nie do końca zimą), korzystanie z samochodu do połączeń i kolejek linowych, jeśli to możliwe. Po 82 dniach zdobył 75 szczytów, ale z powodu złej pogody ostatnie siedem zajęło mu miesiąc.

Latem 2008 roku, włoscy przewodnicy Franco NICOLINI i Diego Giovanniniego udało się w serii 82 szczytów , w ciągu 60 dni od26 czerwca w 24 sierpnia, wykonując połączenia pieszo lub rowerem i bez wyciągów narciarskich

W 2015 roku szwajcarski alpinista Ueli Steck zakończyła się 82 szczytów w 62 dni od11 czerwca w 11 sierpnia, bez środków zmotoryzowanych między etapami, pieszo lub rowerem.

Sekwencja w 82 dni, w ciągu trzech miesięcy sezonu zimowego, bez pomocy mechanicznej, pozostaje zatem do zrobienia.

Francuzka Liv Sansoz rozpoczęła wspinaczkę na 82 alpejskie szczyty o wysokości ponad 4000 metrów od 2017 roku i ukończyławrzesień 2018 swój program przez wejście na Mont Blanc.

Listy

Lista głównych szczytów UIAA

UWAGA: W zależności od zastosowania, dla pierwszych wspinaczek w XIX -tego  wieku , klienci są wspomniane pierwsze, a po prowadnicach poprzedzone słowami „z”. Daty odpowiadają pierwszym podjazdom, które osiągnęły najwyższy punkt każdego szczytu.

Lista głównych szczytów UIAA
n° Wysokość szczyt górski Masywny Pierwsze wejście Lokalizacja
1 4809  m² Mont Blanc Masyw Mont-Blanc 8 sierpnia 1786przez Jacques Balmat i Michel Paccard 45 ° 49 ′ 57 ″ N, 6 ° 51 ′ 52 ″ E Francja Włochy
2 4748  m² Mont Blanc z Courmayeur Masyw Mont-Blanc 31 lipca 1877 r.przez Jamesa Eccles z Michel-Clément Payot i Alphonse Payot (pierwszy z Mont Blanc poprzez grzbiet PEUTEREY) 45 ° 49 ′ 44 ″ N, 6 ° 52 ′ 10 ″ E Francja Włochy
3 4634  m² Pointe Dufour (najwyższy punkt Mont Rose ) Alpy Pennińskie 1 st August 1855przez Charles Hudson , J., C. Birkbeck Smyth JG Smyth EJ Stevenson z Ulrich Lauener , J. i M. Zumtaugwald i Porter 45 ° 56 ′ 13 ″ N, 7 ° 52 ′ 04 ″ E Szwajcaria
4 4612  m (I) - 4609  m (CH) Nordend (Monte Rosa) Alpy Pennińskie 26 sierpnia 1861 rautorstwa TF i Edwarda N. Buxtona, John Jermyn Cowell z Michel-Ambroise Payot 45 ° 56 ′ 30 ″ N, 7 ° 52 ′ 12 ″ E Szwajcaria Włochy
5 4563  m² Zumsteinspitze ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 1 st August 1.820Josepha i M. Zumsteina, Molinatti, Marty, Castel, JN. Vincent 45 ° 55 ′ 55 ″ N, 7 ° 52 ′ 17 ″ E Szwajcaria Włochy
6 4554  m² Pointe Gnifetti lub Signalkuppe ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 9 sierpnia 1842 r. Giovanni Gnifetti, G. Farinetti, C. Grober, C. Ferraris, G. i G. Giordani 45 ° 55 ′ 38 ″ N, 7 ° 52 ′ 37 ″ E Szwajcaria Włochy
7 4545  m² Dom des Mischabel Alpy Pennińskie 11 września 1858 r. L. Davies z Johannem Zumtaugwaldem, Johannem Kronigiem i Hieronymusem Brantschen 46 ° 05 ′ 52 ″ N, 7 ° 51 ′ 36 ″ E Szwajcaria
8 4527  m² Wschodnia Liskamm Alpy Pennińskie 19 sierpnia 1861William Edward Hall, JF Hardy, JA Hudson, CH Pilkington, AC Ramsay, T. Rennison, F. Sibson i RM Stephenson z Franz Josef Lochmatter , Stefan Zumtaugwald, Jean-Pierre Cachat, Josef-Marie i Peter Perren 45 ° 55 ′ 21 ″ N, 7 ° 50 ′ 08 ″ E Szwajcaria Włochy
9 4505  m² Weisshorn Alpy Pennińskie 19 sierpnia 1861przez John Tyndall z Johann Joseph Bennen i Ulrich Wenger 46°06′05″N, 7°42′58″E Szwajcaria
10 4491  m² Täschhorn Alpy Pennińskie 31 lipca 1862 r, Llewelyn Davies i JH Hayward ze Stefanem i Johannem Zumtaugwaldem oraz Peterem-Josefem Summermatter 46°05′01″N, 7°51′26″E Szwajcaria
11 4481  m (I) - 4479  m (CH) Zachodnia Liskamm Alpy Pennińskie 16 sierpnia 1864 r.przez Leslie Stephen i ENBuxton z Jakob Anderegg i Franza Biner 45 ° 55 ′ 37 ″ N, 7 ° 49 ′ 15 ″ E Szwajcaria Włochy
12 4478  m² Matterhorn Alpy Pennińskie 14 lipca 1865 rprzez Edward Whymper , Charles Hudson , Douglas Hadow i Pana Franciszka Douglas z Michel Croz , Peter Taugwalder ojca i syna 45 ° 58 ′ 35 ″ N, 7 ° 39 ′ 30 ″ E Szwajcaria Włochy
13 4468  m (I) - 4465  m (F) Mont Maudit Masyw Mont-Blanc 12 września 1878 r.Henry Seymour Hoare i William Edward Davidson z Johannem Jaunem i Johannem von Bergen 45 ° 50 ′ 52 ″ N, 6 ° 52 ′ 33 ″ E Francja Włochy
14 4460  m² Pointe Louis Amédée Masyw Mont-Blanc 20 lipca 1901przez GB i GF Gugliermina z Joseph Brocherel (pierwszy z Mont Blanc przez grzbiet brouillard) 45 ° 49 ′ 19 ″ N, 6 ° 51 ′ 55 ″ E Włochy
15 4.436  m (I) - 4.432  m (CH) Papuga Pointe ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 16 sierpnia 1863 r., autorstwa Reginalda S. Macdonalda, Florence Crauford Grove, Montagu Woodmass i Williama Edwarda Halla z Melchiorem Andereggiem i Peterem Perrenem16 lipca 1862 r, AW Moore i HB George z Christianem Almerem i panem Zumtaugwaldem przeszli w pobliżu szczytu) 45 ° 55 ′ 11 ″ N, 7 ° 52 ′ 17 ″ E Szwajcaria Włochy
16 4357  m² Biały ząb Alpy Pennińskie 18 lipca 1862 rautorstwa Williama Wigrama i Thomasa Stuarta Kennedy'ego z Jean-Baptiste Crozem i Johannem Kronig 46 ° 02 03 ″ N, 7 ° 36 ′ 43 ″ E Szwajcaria
17 4 342  m (I) - 4 341  m (CH) Ludwigshöhe ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 25 sierpnia 1822 r.autorstwa Franza Ludwiga von Welden i pomocników 45 ° 55 ′ 00 ″ N, 7 ° 51 ′ 50 ″ E Szwajcaria Włochy
18 4327  m² Nadelhorn Alpy Pennińskie 16 września 1858autorstwa Franza Andenmattena , B. Epineya, Aloysa Supersaxo i J. Zimmermanna 46 ° 06 ′ 32 ″ N, 7 ° 51 ′ 50 ″ E Szwajcaria
19 4322  m² Corno Nero ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 18 sierpnia 1873 r., autorstwa Marco Maglioniniego, Alberta de Rothschilda z Nicolausem i Peterem Knubelem, Édouardem Cupelinem i trzema przewoźnikami 45 ° 54 ′ 54 ″ N, 7 ° 51 ′ 43 ″ E Włochy
20 4314  m² Grand Combin de Grafeneire (najwyższy punkt Grand Combin ) Alpy Pennińskie 30 lipca 1859 r. C. Sainte Claire de Ville z Danielem, Emanuelem i Gaspardem Ballayami oraz B. Dorsazem 45 ° 56 ′ 15 ″ N, 7 ° 17 ′ 57 ″ E Szwajcaria
21 4306  m (I) - 4304  m (F) Kopuła Przekąski Masyw Mont-Blanc 17 września 1784 Jean-Marie Couttet i François Cuidet 45 ° 50 ′ 34 ″ N, 6 ° 50 ′ 36 ″ E Francja Włochy
22 4294  m² Lenzspitze Alpy Pennińskie Sierpień 1870przez Clinton Thomas Dent z Alexandre Burgener i Franza Burgener 46°06′17″N, 7°52′07″E Szwajcaria
23 4274  m² Finsteraarhorn Alpy Berneńskie 16 sierpnia 1812 r. przez R. Meyera z A. Volkerem, J. Bortisem, K. Huberem, A. Abbuhlem lub 10 sierpnia 1829 r. J. Leuthold i H. Wahren z dwoma przewodnikami 46 ° 32 ′ 15 ″ N, 8 ° 07 ′ 34 ″ E Szwajcaria
24 4248  m² Mont Blanc du Tacul Masyw Mont-Blanc 8 sierpnia 1855przez jednego lub więcej członków ekspedycji Charlesa Hudsona i Edwarda Shirley Kennedy 45 ° 51 ′ 24 ″ N, 6 ° 53 ′ 16 ″ E Francja
25 4243  m² Duży narożny filar Masyw Mont-Blanc 31 lipca 1877 r.przez Jamesa Eccles z Michel-Clément Payot i Alphonse Payot (pierwszy z Mont Blanc poprzez grzbiet PEUTEREY) 45 ° 49 ′ 40 ″ N, 6 ° 52 ′ 48 ″ E Włochy
26 4241  m² Stecknadelhorn Alpy Pennińskie 8 sierpnia 1887 r.przez Oscar Eckenstein z Matthias Zurbriggen 46°06′42″N, 7°51 °34″E Szwajcaria″
27 4 228  m (CH) - 4 221  m (I) Bóbr Alpy Pennińskie 23 sierpnia 1861autorstwa Williama Mathewsa i FW Jacomba z Michelem Croz 45 ° 55 ′ 20 ″ N, 7 ° 47 ′ 35 ″ E Szwajcaria Włochy
28 4221  m² Zinalrothorn Alpy Pennińskie 22 sierpnia 1864 r.Leslie Stephen , Florence Crauford Grove z Jakobem i Melchiorem Anderegg 46 ° 03 ′ 53 ″ N, 7 ° 41 ′ 24 ″ E Szwajcaria
29 4219  m² Hohberghorn Alpy Pennińskie Sierpień 1869 autorstwa RB Heathcote, Franza Binera, Petera Perrena i Petera Taugwaldera Jr. 46 ° 06 ′ 45 ″ N, 7 ° 51 ′ 14 ″ E Szwajcaria
30 4215  m² Piramida Wincentego ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 5 sierpnia 1819przez J.-N. Vincent i trzech towarzyszy 45 ° 54 ′ 29 ″ N, 7 ° 51 ′ 43 ″ E Włochy
31 4208  m (F) - 4206  m (I) Pointe Walker des Grandes Jorasses (najwyższy punkt) Masyw Mont-Blanc 30 czerwca 1868 r.przez Horace Walker , z Melchior Anderegg , Johann Jaun i Julien Grange 45°52′07″N, 6°59′17″E Francja Włochy
32 4206  m² Alpubel Alpy Pennińskie 9 sierpnia 1860 rprzez Leslie Stephen , TW Hinchliff z Melchior Anderegg i Peter Perren 46 ° 03 ′ 47 ″ N, 7 ° 51 ′ 50 ″ E Szwajcaria
33 4199 mln ²  Rimpfischhorn Alpy Pennińskie 9 września 1859przez Leslie Stephen i R. żyjących z Melchior Anderegg i Johann Zumtaugwald 46°01′23″N, 7°53 °02″E Szwajcaria″
34 4195  m² Aletschhorn Alpy Berneńskie 18 czerwca 1859Francis Fox Tuckett z Johann Joseph Bennen , Peter Bohren , V. Tairraz 46°27′54″N, 7°59 °39″E Szwajcaria
35 4190  m² Strahlhorn Alpy Pennińskie 15 sierpnia 1854 rChristopher Smyth i Edmund J. Grenville z Ulrichem Lauenerem i Franzem Andenmatten 46 ° 00 ′ 47 ″ N, 7 ° 54 ′ 06 ″ E Szwajcaria
36 4184  m² Combin de Valsorey ( Grand Combin ) Alpy Pennińskie 16 września 1872 r przez JHIslera z J. Gillioz 45 ° 56 ′ 17 ″ N, 7 ° 17 ′ 24 ″ E Szwajcaria
37 4184  m (F) - 4180  m (I) Whymper Point z Grandes Jorasses Masyw Mont-Blanc 24 czerwca 1865 rprzez Edward Whymper z Michel Croz , Christian Almer i Franza Biner 45 ° 52 ′ 06 ″ N, 6 ° 59 ′ 03 ″ E Francja Włochy
38 4179  mln (I) - 4171  mln (CH) Dent d'Hérens Alpy Pennińskie 12 sierpnia 1863 r.autorstwa Florence Crauford Grove, Williama Edwarda Halla, Reginalda Somerleda Macdonalda i Montagu Woodmass z Melchiorem Andereggiem , Peterem Perrenem i Jean-Pierre Cachat 45 ° 58 ′ 11 ″ N, 7 ° 36 ′ 17 ″ E Szwajcaria Włochy
39 4165  m (I) - 4164  m (CH) Zachodni Breithorn (najwyższy punkt) Alpy Pennińskie 13 sierpnia 1813 r. Henry Maynard z Joseph-Marie Couttet, Jean Gras, Jean-Baptiste i Jean-Jacques Erin 45 ° 56 ′ 28 ″ N, 7 ° 44 ′ 50 ″ E Szwajcaria Włochy
40 4 160  m (I) - 4159  m (CH) Centralny Breithorn Alpy Pennińskie 19 lipca 1900 autorstwa E. Hahna i towarzyszy 45 ° 56 ′ 19 ″ N, 7 ° 45 ′ 29 ″ E Szwajcaria Włochy
41 4158  m² Jungfrau Alpy Berneńskie 3 sierpnia 1811 r. autorstwa Rudolfa i Hieronymusa Meyera z Josephem Bortisem i Aloisem Volkerem 46 ° 32 ′ 13 ″ N, 7 ° 57 ′ 46 ″ E Szwajcaria
42 4153  m² Bishorn Alpy Pennińskie 28 sierpnia 1884 r GS Barnes i R. Chessyre-Walker z Josefem Imbodenem i J.-M. Chantonem 46 ° 07 ′ 04 ″ N, 7 ° 42 ′ 53 ″ E Szwajcaria
43 4141  m² Combin de la Tsessette ( Grand Combin ) Alpy Pennińskie 21 lipca 1894 r autorstwa EFM Benecke i HA Cohen 45 ° 56 ′ 34 ″ N, 7 ° 18 ′ 39 ″ E Szwajcaria
44 4141  m (I) - 4139  m (CH) breithorn orientalny Alpy Pennińskie 16 sierpnia 1884 rJohn Stafford Anderson z Ulrichem Almerem i Aloysem Pollingerem (pierwsze skrzyżowanie Breithorn) 45 ° 56 ′ 13 ″ N, 7 ° 45 ′ 59 ″ E Szwajcaria Włochy
45 4122  m² Aiguille Verte Masyw Mont-Blanc 29 czerwca 1865 rprzez Edward Whymper z Christian Almer i Franza Biner 45 ° 56 ′ 05 ″ N, 6 ° 58 ′ 12 ″ E Francja
46 4114  m² Igły Izolowanego Diabła (najwyższy punkt) Masyw Mont-Blanc 8 lipca 1925autorstwa Armanda Charleta i A. Ravanela 45 ° 51 ′ 19 ″ N, 6 ° 53 ′ 23 ″ E Francja
47 4112  m² Aiguille Blanche de Peuterey Masyw Mont-Blanc 31 lipca 1885 r.przez Henry Seymour Króla z Émile Rey , Ambros Supersaxo i Alois Anthamatten 45 ° 49 ′ 24 ″ N, 6 ° 52 ′ 52 ″ E Włochy
48 4110  m (F) - 4108  m (I) Pointe Croz des Grandes Jorasses Masyw Mont-Blanc 24 sierpnia 1909 (prawdopodobnie) Eleonore Hasenclever, Wilhelma Klemma, Felixa Koniga i Richarda Weitzenbocha 45 ° 52 ′ 09 ″ N, 6 ° 58 ′ 57 ″ E Francja Włochy
49 4109  m² Carmen Punkt Diabelskich Igieł Masyw Mont-Blanc 13 sierpnia 1923H. Bregeault, Paul Chevalier i Jacques de Lépiney 45 ° 51 ′ 16 ″ N, 6 ° 53 ′ 30 ″ E Francja
50 4107  m² Monch Alpy Berneńskie 15 sierpnia 1857 r.Siegismund Porges z Ulrichem i Christianem Kaufmanem oraz Christianem Almer 46 ° 33 ′ 35 ″ N, 7 ° 59 ′ 54 ″ E Szwajcaria
51 4106  m² Breithornzwillinge / Pointe 4106 ( Breithorn ) Alpy Pennińskie 16 sierpnia 1884 rJohn Stafford Anderson z Ulrichem Almerem i Aloysem Pollingerem (pierwsze skrzyżowanie Breithorn) 45 ° 56 ′ 08 ″ N, 7 ° 46 ′ 15 ″ E Szwajcaria Włochy
52 4102  m² Wielki Skalisty Masyw Mont-Blanc 17 września 1865 rRobert Fowler z Michelem Balmat i Michela Ducroz 45 ° 56 ′ 04 ″ N, 6 ° 58 ′ 22 ″ E Francja
53 4102  m² Barre des Ecrins Masyw Ecrins 25 czerwca 1864 r.przez AW Moore , Horace Walker i Edward Whymper z Christian Almer i Michel Croz 44 ° 55 ′ 23 ″ N, 6 ° 21 ′ 36 ″ E Francja
54 4097  m² Środek igieł diabła Masyw Mont-Blanc 23 lipca 1926przez Émile-Robert Blanchet i J. Chaubert z Armand Charlet 45 ° 51 ′ 16 ″ N, 6 ° 53 ′ 32 ″ E Francja
55 4092  m (CH) - 4091  m (I) Polluks Alpy Pennińskie 1 st August +1.864 J. Jacot z ojcem Peterem Taugwalderem i MJ Perrin 45 ° 56 ′ 41 ″ N, 7 ° 47 ′ 06 ″ E Szwajcaria Włochy
56 4078  m² Schreckhorn Alpy Berneńskie 14 sierpnia 1861 r.przez Leslie Stephen z Peterem Michel, Ulrich Kaufmann i Christian Michel 46 ° 35 ′ 20 ″ N, 8 ° 07 ′ 06 ″ E Szwajcaria
57 4075  m² Roccia Nera ( Breithorn ) Alpy Pennińskie 16 sierpnia 1884 rJohn Stafford Anderson z Ulrichem Almerem i Aloysem Pollingerem (pierwsze skrzyżowanie Breithorn) 45 ° 55 ′ 57 ″ N, 7 ° 46 ′ 29 ″ E Szwajcaria Włochy
58 4074  m² Pointe Chaubert z Igieł Diabła Masyw Mont-Blanc 1 st Wrzesień +1.925Jean Chaubert z Armandem Charletem i A. Ravanel 45 ° 51 ′ 16 ″ N, 6 ° 53 ′ 34 ″ E Francja
59 4069  m² Góra Brouillard Masyw Mont-Blanc 11 lipca 1906 r.przez Karla Blodig i Oscar Eckenstein z Alexis Brocherel 45 ° 49 ′ 03 ″ N, 6 ° 51 ′ 54 ″ E Włochy
60 4065  m² Pointe Marguerite des Grandes Jorasses Masyw Mont-Blanc 22 sierpnia 1898 r.przez Louis-Amédée de Savoie z G. Petigax, Laurent Croux F. Ollier 45°52′07″N, 6°58′39″E Francja Włochy
61 4064  m² Diabelski Róg Diabelskich Igieł Masyw Mont-Blanc 1 st Wrzesień +1.925Jean Chaubert z Armandem Charletem i A. Ravanel 45 ° 51 ′ 16 ″ N, 6 ° 53 ′ 35 ″ E Francja
62 4063  m² Ober Gabelhorn Alpy Pennińskie 6 lipca 1865 rautor: AW Moore , Horace Walker i Jakob Anderegg 46 ° 02 19 ″ N, 7 ° 40 ′ 05 ″ E Szwajcaria
63 4061  m² Wielki raj Masyw Wielkiego Raju 4 września 1860 rprzez John Jermyn Cowell i W. Dundas z Michel-Ambroise Payot i Jean Tairraz 45 ° 31 ′ 20 ″ N, 7 ° 15 ′ 45 ″ E Włochy
64 4052  m² Igła Bionnassay Masyw Mont-Blanc 28 lipca 1865 rautorstwa EN Buxton, FC Grove i RJS MacDonald z Jean-Pierre Cachat i Michel-Ambroise Payot 45 ° 50 ′ 09 ″ N, 6 ° 49 ′ 09 ″ E Francja Włochy
65 4049  m² Piz Bernina Łańcuch Bernina 13 września 1850 rautorstwa Johanna Coaza z Jonem i Lorenzem Ragutem Tscharner 46°22′57″N, 9°54 °29″E Szwajcaria″
66 4049  m² Brutto Fiescherhorn Alpy Berneńskie 23 lipca 1862 rHB George i Adolphus Warburton Moore z Christianem Almerem i Ulrichem Kaufmannem 46 ° 33 ′ 05 ″ N, 8 ° 03 ′ 41 ″ E Szwajcaria
67 4046  m² Pointe Giordani ( Monte Rosa ) Alpy Pennińskie 23 lipca 1801 r. autorstwa Pietro Giordaniego i towarzyszy 45 ° 54 ′ 21 ″ N, 7 ° 05 ′ 41 ″ E Włochy
68 4045  m (F), - 4042  m (I), Pointe Hélène des Grandes Jorasses Masyw Mont-Blanc 22 sierpnia 1898 r.przez Louis-Amédée de Savoie z G. Petigax L. Croux F. Ollier 45°52′07″N, 6°58′48″E Francja Włochy
69 4043  m² Brutto grunhorn Alpy Berneńskie 7 sierpnia 1865przez Edmunda von Fellenberg z Peterem Michel, Peter Egger i Petera Inäbnit 46 ° 31 ′ 55 ″ N, 8 ° 04 ′ 39 ″ E Szwajcaria
70 4042  m² Lauteraarhorn Alpy Berneńskie 8 sierpnia 1842 r.przez Pierre Jean Édouard Desor Christiana Girard, Louis Agassiz i Arnold Escher von der Linth z Melchior Bannholzer Jakob Leuthold, D. Brigger, Fahner Johann Madutz 46°35′00″N, 8°07′41″E Szwajcaria
71 4035  m² Dürrenhorn Alpy Pennińskie 7 sierpnia 1879 r.przez Albert F. Mummery i Williama Penhall, z Alexandre Burgener i Ferdinand Imseng 46 ° 07 ′ 11 ″ N, 7 ° 50 ′ 53 ″ E Szwajcaria
72 4035  m² Igła ogrodowa Masyw Mont-Blanc 1 st August +1.904przez Émile Fontaine z Joseph Ravanel i Leon Tournier 45 ° 56 ′ 02 ″ N, 6 ° 58 ′ 33 ″ E Francja
73 4027  m² Allalinhorn Alpy Pennińskie 28 sierpnia 1856 rEdvard Levi Ames i Johann Joseph Imseng z Franzem Andenmatten 46 ° 02 46 ″ N, 7 ° 53 ′ 42 ″ E Szwajcaria
74 4025  m² Hinter Fiescherhorn Alpy Berneńskie 28 lipca 1885przez Eugen Guido Lammer i sierpnia Lorria (dolnej szczyt (3990  m ) został wspiął się na10 sierpnia 1871 r.F. Bischoff z Peterem Bohrenem , P. Eggerem 46 ° 32 ′ 47 ″ N, 8 ° 04 ′ 04 ″ E Szwajcaria
75 4023  m² Weissmie Alpy Pennińskie Sierpień 1855 autorstwa Jakoba Christiana Häussera i Petera Josefa Zurbriggen 46 ° 07 ′ 40 ″ N, 8 ° 00 ′ 43 ″ E Szwajcaria
76 4015  m² Kopuła śnieżna Ecrins Masyw Ecrins 21 lipca 1877 r.autorstwa Emmanuela Boileau de Castelnau z Pierre Gaspard 44 ° 55 ′ 28 ″ N, 6 ° 21 ′ 14 ″ E Francja
77 4015  m² Kopuła Rochefort Masyw Mont-Blanc 12 sierpnia 1881 r.przez Jamesa Eccles z Alphonse Payot i Michel-Clément Payot 45 ° 51 ′ 51 ″ N, 6 ° 58 ′ 03 ″ E Francja Włochy
78 4014  m (I) - 4013  m (F) Ząb Olbrzyma Masyw Mont-Blanc 14 sierpnia 1882 r.przez William Graham Woodman z Auguste Cupelin i Alphonse Payot (The28 lipca 1882 rJean-Joseph Maquignaz , Baptiste Maquignaz i Daniel Maquignaz dotarli do Pointe Sella, 4009  m ) 45 ° 51 ′ 43 ″ N, 6 ° 57 ′ 06 ″ E Francja Włochy
79 4013  m² Pointe Baretti Masyw Mont-Blanc 20 lipca 1880 rMartino Baretti z Jean-Josephem Maquignaz 45 ° 48 ′ 52 ″ N, 6 ° 51 ′ 48 ″ E Włochy
80 4010  m² Lagginhorn Alpy Pennińskie 26 sierpnia 1856Edvard Levi Ames, Johann Josef Imseng i trzech Anglików, z Franzem Andenmattenem i trzema innymi przewodnikami 46 ° 09 ′ 26 ″ N, 8 ° 00 ′ 11 ″ E Szwajcaria
81 4001  m² Igła Rochefort Masyw Mont-Blanc 14 sierpnia 1873 r.przez Jamesa Eccles z Alphonse Payot i Michel-Clément Payot 45 ° 51 ′ 43 ″ N, 6 ° 57 ′ 36 ″ E Francja Włochy
82 4000  m² Prawa Masyw Mont-Blanc 7 sierpnia 1876 ​​r.przez Thomasa Middlemore , John Oakley Maund i Henri Cordier z Johann Jaun i Andreas Maurer 45 ° 55 ′ 49 ″ N, 6 ° 59 ′ 21 ″ E Francja

Listy drugorzędnych wierzchołków

  • Szczyt Dufour , najwyższy szczyt Monte Rosa , a dwa antécimes: the Ostspitze i Grenzgipfel.

  • Rimpfischhorn , w centrum między Allalinhorn i Strahlhorn , a na lewo od szczytu Grand Żandarm i pięć punktów północnej grani, a po prawej antecime i południe ramię.

  • Mont Maudit , z prawej północno szczytu, a zaraz wszystko na dolnej Terzo Pilastro i policjant przeklęty kołnierz.

  • Jungfrau i jej drugorzędny szczyt Wengen Jungfrau.

Uwaga  : Szczyty pogrubione i zaznaczone XX to 7, które według Richarda Goedeke powinny być uważane za szczyty główne zgodnie z kryteriami UIAA.

Listy drugorzędnych wierzchołków
Główny szczyt Szczyt wtórny Wysokość Lista UIAA Lista Goedekego
Mont Blanc (4809  m ) Rocher de la Tournette (na grzbiecie Bossów) 4677  m² X
Mont Blanc Świeca centralnego filaru Freney 4600  m (ok.) X
Mont Blanc Petite Bosse (na grzbiecie Bossów) 4547  m² X X
Mont Blanc Grande Bosse (na grzbiecie Bossów) 4513  m² X X
Mont Blanc Aiguille de la Belle Étoile (punkt na wschód od Col Major) 4354  m² X
Mont Blanc Pic Eccles (drugi szczyt na SE od początku grzbietu Innominata) 4041  m² X XX
Pointe Dufour (4634  m ) Ostspitze (antecime) 4632  m² X X
Pointe Dufour Grenzgipfel (antecime) 4618  m² X X
Pointe Dufour antecime zachód 4600  m (ok.) X
Pointe Dufour Górny szczyt zachodniego grzbietu 4499  m² X
Pointe Dufour Dolny szczyt zachodniego grzbietu 4385  m (ok.) X
Pointe Dufour Górny żandarm południowo-zachodniego grzbietu 4120  m (ok.) X
Pointe Dufour Niższy żandarm południowo-zachodniej grani 4026  m² X
Nordend (4609  m ) Kopuła South Ridge 4542  m (w przybliżeniu) X
Zumsteinspitze (  4563 m ) Punkt południowo-zachodniego grzbietu 4463  m² X
Pointe Gnifetti (4556  m ) Żandarm wschodniego grzbietu 4545  m (w przybliżeniu) X
Dom Mischabel (4545  m ) antecime zachód 4479  m² X
Dom des Mischabel Wielki Żandarm NE grzbietu 4468  m² X X
Liskamm wschodni (4527  m ) Wschodnie ramię lub Cima Scoperta 4435  m (ok.) X
Wschodnia Liskamm Nos Liskamm (drugi szczyt na południu) 4272  m² X XX
Wschodnia Liskamm Roccia della Scoperta lub Entdeckungsfels (drugi szczyt na wschodzie) 4178  m² X
Weisshorn (4505  m ) Górny szczyt grzbietu północnego 4362  m² X
Weisshorn Wielki żandarm grzbietu N 4331  m² X XX
Weisshorn Dolny punkt grzbietu północnego 4203  m² X
Weisshorn Górna głowa grzbietu północnego 4190  m (ok.) X
Weisshorn Dolna głowa grzbietu północnego 4180  m (ok.) X
Weisshorn Zwiedzanie wschodniego grzbietu 4178  m² X
Weisshorn Szef Sygnału North Ridge 4108,9  m² X
Weisshorn Wieża Lochmatter East Ridge 4050  m (około) X
Täschhorn (4491  m ) Szczyt grzbietu północnego 4404  m² X
Täschhorn Ramię południowo-wschodniego grzbietu 4175  m² X
Zachodni Liskamm (4479  m ) antecime to 4450  m (ok.) X
Zachodnia Liskamm antecime zachód 4447  m² X
Zachodnia Liskamm Sattelkuppe (między dwoma szczytami Liskamm ) 4430  m (ok.) X
Zachodnia Liskamm Szczyt południowo-zachodniego grzbietu 4201  m² X
Matterhorn (4478  m ) Szczyt włoski lub szczyt zachodni 4476  m² X X
Matterhorn Pic Tyndall (antecime na Lion Ridge (SW)) 4241  m² X X
Matterhorn Pic Muzio (antecime na południowej ścianie) 4187  m² X
Mont Maudit (4465  m ) Górne ramię południowe 4369  m² X
Mont Maudit Dolne ramię południowe 4361  m² X
Mont Maudit Północno-zachodnie ramię lub szczyt 4345  m² X
Mont Maudit Szczyt północno-wschodni 4336  m² X
Mont Maudit Pointe Mieulet (drugi szczyt na NW) 4287  m² X X
Mont Maudit Pointe de l'Androsace (żandarm na grzbiecie Küffnera) 4107  m² X X
Mont Maudit Żandarm północno-zachodniego stoku 4087  m² X
Mont Maudit Terzo pilastro du Col Maudit (góra trzech filarów z widokiem na Cirque Maudit, na południe od Col Maudit) 4064  m² X
Mont Maudit Żandarm z Col Maudit (punkt na wschód od Col Maudit, z widokiem na Cirque Maudit) 4032  m² X
Dent Blanche (4357  m ) Wielki Żandarm Grzbietu S 4098  m² X X
Nadelhorn (4327  m ) Antecime północno-zachodni 4290  m (ok.) X
Nadelhorn Superior podwójny żandarm południowego grzbietu 4280  m (ok.) X
Nadelhorn Dolny podwójny żandarm południowego grzbietu 4280  m (ok.) X
Nadelhorn Dolny punkt południowego grzbietu 4235  m (ok.) X
Tete Noire (4322  m ) Balmenhorn (drugi szczyt) 4167  m² X X
Wielki Kombinat Grafeneire (4314  m ) Crescent Needle (antecime) 4243  m² X X
Kopuła Goûter (4304  m ) Pointe Bayeux (antecime na północy) 4258  m² X
Kopuła Przekąski Pointe Bravais (antecime w NNE) 4057  m² X
Lenzspitze (4294  m ) Wielki żandarm północnego grzbietu 4240  m (ok.) X
Lenzspitze Żandarm południowego grzbietu 4200  m (ok.) X
Lenzspitze Wielki Żandarm Grzbietu E 4091  m² X X
Róg Finstera (4274  m ) Antecime południowo-wschodniej 4167  m² X
Finsteraarhorn Hugisattel (punkt północno-zachodniego grzbietu) 4088  m² X
Mont Blanc du Tacul (4248  m ) Porada E 4247  m² X X
Mont Blanc du Tacul Czerwona Wieża (szczyt filaru Gervasutti, po wschodniej stronie) 4100  m (ok.) X
Mont Blanc du Tacul Pilier du Diable , naprzeciwko Aiguilles du Diable , po drugiej stronie Korytarza Diabła 4067  m² X XX
Mont Blanc du Tacul Punkt 4027 wschodniego stoku 4027  m (w przybliżeniu) X
Bóbr (4228  m ) Północny szczyt 4205  m² X
Bóbr Antecime południowo-wschodniej 4185  m (ok.) X
Bóbr Felikjoch-Kuppe (Przełęcz Felika) 4174 mln ²  X
Bóbr Felikhorn lub Punta Felik (drugi szczyt w SE) 4093  m (CH) - 4088  m (I) X X
Zinalrothorn (4221  m ) Kanzel (antecime południowo-zachodniego grzbietu) 4210  m (ok.) X
Zinalrothorn garb północnego grzbietu 4150  m (ok.) X
Zinalrothorn Gabel (żandarm południowo-zachodniej grani) 4100  m (ok.) X
Zinalrothorn Sfinks (żandarm północnej grani) 4100  m (ok.) X
Zinalrothorn ramię grzbietu N 4017  m² X X
Alphubel (4206  m ) Szczyt N 4188  m² X
Alpubel Szczyt S 4166  m² X
Alpubel Szczyt NE 4128  m² X
Alpubel Szczyt N 4116  m² X
Rimpfischhorn (4199  m ) Antecime południe 4180  m (ok.) X
Rimpfischhorn Piąty punkt północnej grani (lub północnego szczytu) 4175  m (ok.) X
Rimpfischhorn Czwarty punkt grzbietu północnego 4 160  m (ok.) X
Rimpfischhorn ramię południowe 4150  m (ok.) X
Rimpfischhorn Trzeci punkt grzbietu północnego 4140  m (ok.) X
Rimpfischhorn Drugi punkt grzbietu północnego 4130  m (ok.) X
Rimpfischhorn Pierwszy punkt grzbietu północnego 4120  m (ok.) X
Rimpfischhorn Wielki Żandarm Grzbietu N 4108  m² X XX
Aletschhorn (4195  m ) Punkt północno-wschodniego grzbietu 4086  m² X
Aletschhorn Punkt grzbietu zachodnio-północno-zachodniego 4071  m² X
Dent d'Hérens (4171  m ) La Corne (antecime na wschodnim grzbiecie) 4148  m² X X
Dent d'Hérens Zahaczony żandarm wschodniego grzbietu 4075  m² X X
Jungfrau (4158  m ) Wengen Jungfrau (drugi szczyt na grani SE) 4089  m² X X
Bishorn (  4153 m ) Burnaby Point (drugi szczyt NE) 4135  m² X X
Combin de la Tsessette (  4141 m ) Zachodni Szczyt 4121  m² X
Połącz de la Tsessette Żandarm SE 4088  m² X
Aiguille Verte ) (4122  m ) Pointe Croux (antecime W) 4023  m² X X
Aiguille Blanche de Peuterey (4112  m ) Szczyt SE (Seymour King Point) 4107  m² X XX
Aiguille Blanche de Peuterey Szczyt NW (Jones Point) 4104  m² X X
Wielka Góra Skalista (4102  m ) Pointe 4 015 (w pobliżu Col Armand Charlet) 4015  m² X
Barre des Ecrins (4102  m ) Pic Lory (antecime) 4086  m² X X
Schreckhorn (4078  m ) antecime to 4060  m² X
Wielki Raj (4061  m ) Pointe de la Madonne 4058  m² X
Wielki raj Il Roc (antecym) 4026  m² X X
Wielki raj Szczyt centralny 4015  m² X
Mont Brouillard (4053  m ) Głowa południowo-zachodniego grzbietu 4005  m (ok.) X
Aiguille de Bionnassay (4052  m ) Piton des Italiens (drugi szczyt między Aiguille de Bionnassay i Dôme du Goûter , połączony z trasą des Aiguilles Grises, normalną trasą Mont Blanc z Włoch) 4003  m² X
Piz Bernina (4049  m ) Punta Perrucchetti lub La Spedla (antecime południe, na granicy włosko-szwajcarskiej) 4020  m² X X
Róg Lautera (4042  m ) Policjant północno-zachodniej grani 4015  m² XX
Lauteraarhorn Policjant północno-zachodniej grani 4011  m² X
Aiguille du Jardin (4035  m ) Pointe Eveline 4026  m² X X
Ząb Olbrzyma (4013  m ) Punkt Sella 4009  m² X

W 2003 roku Patrick Gabarrou , Philippe Batoux i Benoît Robert nazwali „punkt Magali” żandarmem między punktami Croz i Hélène, na których kończyła się trasa, którą właśnie otworzyli na północnej ścianie.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Nie jest cytowany przez Goedeke, który cytuje z drugiej strony, ale też ich nie wymienia: „na szerokim grzbiecie prowadzącym na Mont Blanc de Courmayeur stoi skalisty punkt Tourette , 4171  m . [...] Schronisko Vallot znajduje się na zburzonych Skałach (4362  m n.p.m. ). "
  2. Witryna 4000er.de podaje również „Unterster Westgrat-Gipfel” na 4280  m .
  3. Godeke nazywa „Felikhorn” punkt z uniesieniem 4174  m , na zachód od Przełęczy Felik i Felikjoch-Kuppe punktu z uniesieniem 4093/4087  m na wschód. Ale UIAA podąża za szwajcarską mapą w 1:25 000 th , co daje Felikhornowi punkt 4093  m . A François Labande umieszcza „Felikhorn 4087 m  ” na wschód od przełęczy i mówi o  „garbie 4174  m  ”.
  4. Cytowany, ale nie wymieniony przez Godeke „punkt 4128 , czasami nazywany szczytem NE, ale w rzeczywistości to tylko zaśnieżone ramię” .
  5. Niewymienione na mapie IGN .

Bibliografia

  1. Geoffrey Winthrop Young , Nowa wspinaczka w Alpach , Attinger, 1939, s.  176
  2. Gilles Modica , Vertiges - Chroniques , Paulsen, 2017, „Doktor Blodif zbieracz 4000  m  ”
  3. Dumler i Burkhardt 1993 .
  4. (en) [PDF] Eustachy Thomas Manchester Góral Steve Dean.
  5. (it) Zapis e ciekawostki sui 4000 .
  6. (w) Eustace Thomas „  Sześć lat i czterotysięczniki  ” The Alpine Journal , vol. 41, Londyn, 1929.
  7. Jean Chaubert, „4000 metrów Alp”, La Montagne , 1929, s.  316-319 .
  8. (w) Claire Eliane Engel , Historia alpinizmu w Alpach , George Allen & Unwin, 1950, s.  162 [ czytaj online ]  : „  dowód na to, że można dokonywać wielkich czynów z bardzo głupimi motywami  ” .
  9. Armand Charlet, Vocation Alpine , Editions Victor Attinger, Neuchâtel, 1949, s. 167.
  10. Vaucher , s.  122.
  11. Vaucher , s.  252.
  12. (w) Ken Wilson, 4000 , bmc.co.uk, 2 maja 2003.
  13. [PDF] Biuletyn UIAA n O  45 , marzec 1994 , str.  9-16 .
  14. (it) Luciano Ratto, Tutti i 4000 delle Alpi , La Rivista del Club Alpino Italiano , listopad-grudzień 1993.
  15. (w) Will McLewin, W horyzoncie Monte Viso: wspinaczka na wszystkie alpejskie szczyty 4000 m , Ernest Press, 1991.
  16. (de) Die Viertausender der Alpen - Posłuchaj .
  17. (w) Alpejskie szczyty o wysokości 4000 metrów - 50 szczytów o wysokości 100 metrów lub większej .
  18. (de) Die 4000er der Alpen .
  19. (w) Ken Wilson o wyborach prezydenckich BMC .
  20. (w) Fergus Fleming, Zabijanie smoków: podbój Alp , Grove Press, 2002, s.  172 .
  21. (it) Un nuovo 4000 artificiale sul Piccolo Cervino .
  22. Goedeke 2007 , s.  216.
  23. (it) Membri del Club 4000 .
  24. (de) Die Viertausender der Alpen - Bestenliste .
  25. (de) Die Viertausender der Alpen - Meistbesuchte Gipfel .
  26. [wideo] Benoît Aymon, „  Bonus internetowy: rozmowa między André Georgesem i Erhardem Loretanem  ”, Podaj mi lornetkę , Télévision suisse romande ,23 marca 2011( przeczytaj online ).
  27. Jean Ammann i Erhard Loretan, Erhard Loretan: Les 8000 roissants , Fryburg, Éditions La Sarine,1996( ISBN  2883550298 ) , s.  93.
  28. (w) Matt Samet, Alps Masters: wywiad z Miha Valic i Martinem Moranem na wspinaczce.com.
  29. (en) Douglas MacDonald, 82 największe szczyty Alp w 102 dni na wspinaczce.com.
  30. Wszystkie alpejskie szczyty o wysokości 4000 m na thebmc.co.
  31. [PDF] Komunikat prasowy Franco Nicoliniego.
  32. Agence Belga, „  Ueli Steck, „szwajcarska maszyna” alpinizmu, zapętla 82 szczyty Alp w 62 dni  ” , na rtl.be ,12 sierpnia 2015(dostęp 6 października 2015 r . ) .
  33. Assia Hamdi, ta Francuzka wspina się na 82 szczyty Alp , ouest-france.fr, 22 listopada 2017 r.
  34. Patricia Jolly, Liv Sansoz, królowa „4000” , lemonde.fr, 25 grudnia 2018 r.
  35. Ballu .
  36. François Labande, La Chaîne du Mont-Blanc: Przewodnik Vallot. Wybór tras , Edycje Arthaud,1987.
  37. Vaucher , s.  21.
  38. (Z) Karl Blodig, Helmut Dumler, Die Viertausender der Alpen , R. Rother, 1968, s.  169 .
  39. Dumler i Burkhardt 1993 , s.  161.
  40. Maurice Brandt, Przewodnik po Alpach Walijskich Vol. 4, od Theodulpass do Monte Moro , Swiss Alpine Club (CAS).
  41. (it) Data i bohater pierwszego salite degli 82 quattromila na club400.it: informacje na tej stronie są czasami niepoprawne i należy je sprawdzić.
  42. Dumler i Burkhardt 1994 , s.  188.
  43. Dumler i Burkhardt 1993 , s.  198.
  44. Dumler i Burkhardt 1993 , s.  111.
  45. Dumler i Burkhardt 1993 , s.  171.
  46. (w) J. Neill, Wybrane podjazdy w Alpach Pennińskich , tom 1, Alpine Club, 1962 - Goedeke 2007 podaje Imboden złą drogę zamiast Imseng.
  47. (en) Geographisches Lexikon der SCHWEIZ, 1902-1910  : 1864 E. von Fellenberg z Inäbit P., U. i P. Kaufmann wspięli się na Klein lub Ochs Fiescherhorn (3913  m ) między Hinter Fiescherhorn i Gross Grünhorn .
  48. Goedeke 2007 , s.  196.
  49. (de) Die Viertausender der Alpen - Dufourspitze .
  50. Goedeke 2007 .
  51. François Labande, Skialpinizm : Haut Valais , Éditions Olizane, 2008, s.  113 i 117 .
  52. Goedeke 2007 , s.  87.
  53. „  Otwarcie zimowe w Grandes Jorasses  ”, Wyzwolenie , 06.03.2003.

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • Pierre Abramowski, Maurice Schobinger i Daniel Léon, Les 4000 des Alpes , Glénat, 2011 ( recenzja )
  • Yves Ballu , Alpiniści , Glénat,1997, s.  447-491. Książka użyta do napisania artykułu
  • (de) Peter Donatsch Alle 4000er der Alpen AT Verlag, 2003.
  • (de) Helmut Dumler, Willi P. Burkhardt, Viertausender der Alpen , Bergverlag Rother,2007, 13 th  ed..
    • (fr) Helmut Dumler i Willi P. Burkhardt, Les 4000 des Alpes , Arthaud,1993( przedruk  2000) [ szczegóły wydania ] Książka użyta do napisania artykułu
    • (en) Helmut Dumler i Willi P. Burkhardt, The High Mountains of the Alps , Mountaineers Books,1994.
  • (de) Richard Goedeke, 4000er: Die Normalwege auf alle Viertausender der Alpen , Bruckmann,2002.
    • (en) Richard Goedeke, 4000 des Alpes: Wszystkie normalne trasy szczytów o wysokości 4000 metrów , Libris,2007. Książka użyta do napisania artykułu
    • (en) Richard Goedeke, Alpejskie szczyty 4000 m przy trasie Classic Routes , Menasha Ridge Press,2003.
  • (en) Will McLewin, In Monte Viso's Horizon: Climbing All the Alpine 4000m Peaks , Ernest Press, 1990.
  • (en) Martin Moran Alps 4000: 75 szczytów w 52 dni , David i Charles, 1994.
  • Michel Vaucher , Alpy Walijskie, Denoël, coll.  „100 najpiękniejszych”,1979. Książka użyta do napisania artykułu
  • Obszerna bibliografia na club4000.it

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne