Simon-Antoine Pacoret z Saint-Bon

Simon-Antoine Pacoret z Saint-Bon Obraz w Infobox. Funkcje
Minister Marynarki Wojennej Królestwa Włoch ( d )
15 lutego 1891 -27 listopada 1892
Antonio di Rudinì Benedetto Brin ( we )
Zastępca ( d )
22 listopada 1882 -27 kwietnia 1886
Zastępca ( d )
20 listopada 1876 -2 maja 1880
Zastępca ( d )
23 listopada 1874 -3 października 1876
Minister Marynarki Wojennej Królestwa Włoch ( d )
10 lipca 1873 -25 marca 1876
Auguste Riboty Benedetto Brin ( we )
Zastępca ( d )
5 grudnia 1870 -20 września 1874
Senator Królestwa Włoch
Biografia
Narodziny 20 marca 1828
Chambery
Śmierć 26 listopada 1892(w wieku 64 lat)
Rzym
Pogrzeb Monumentalny cmentarz komunalny Campo Verano
Imię w języku ojczystym Simone Antonio Pacoret z Saint-Bon
Imię urodzenia Simone Antonio Pacoret
Narodowość Włoski (17 marca 1861 -26 listopada 1892)
Czynność Polityk
Inne informacje
Uzbrojony Marynarka wojenna Królestwa Sardynii
Stopień wojskowy Wiceadmirał
Konflikt Pierwsza włoska wojna o niepodległość
Różnica Wielki Krzyż Legii Honorowej

Simon-Antoine Pacoret de Saint-Bon , urodzony dnia20 marca 1828w Chambéry i zmarł dnia26 listopada 1892w Rzymie jest włoskim admirałem i politykiem pochodzenia sabaudzkiego, który był ministrem włoskiej marynarki wojennej .

Biografia

Rodzina

Urodził się Simon-Antoine François Marie Benoît Pacoret de Saint-Bon20 marca 1828w mieście Chambéry ( Księstwo Sabaudii ), które jest częścią Królestwa Sardynii . Jest synem rycerza Charles-François Pacoret de Saint-Bon (1759-1841), współwładcy Veigy i demoiselle Louise-Françoise de Grailly z Veigy. Jego ojciec, sędzia, zastępca prawnika podatkowego w Chambéry, w 1793 r. Osadzony w więzieniu przez francuskich rewolucjonistów, którzy zostaną senatorem, a następnie przewodniczącym Senatu Sabaudii w 1828 r. I rycerzem zakonu świętych Maurycego i Łazarza. Jego wujek, Charles-François Pacoret, zostanie pasowany na rycerza przez króla Sardynii w 1781 roku.

Rodzina Pacoret de Saint-Bon pochodzi z miasta Chambéry, któremu powierzyła kilku powierników . Miała posiadłości z XV -go  wieku w La Motte-Servolex . Jest nobilitowany przez Letters Patent of4 sierpnia 1781, przekazana przez Victora-Amédée III z Sardynii Jean-François Pacoret (1752 -...), hrabia Saint-Bon, wuj admirała, przodek wszystkich obecnych potomków tej sabaudzkiej rodziny, która stała się Francuzem w 1860 roku Był kapitanem pułku dragonów Maurienne w 1791 roku i został mianowany majorem9 marca 1791„ per lo zelo con cui si fece largere a fronte del enemico ” (Arch. Familiales). W 1791 roku poślubił Madeleine de La Fléchère, którą w 1793 roku wtrącili do więzienia francuscy rewolucjoniści. Urodziła mu sześcioro dzieci.

Ożenił się w pierwszym małżeństwie z Zobéide-Victoire-Caroline Gianelli, z której miał syna zmarłego młodo na cholera w tym samym czasie co jego matka, aw drugim małżeństwie Philippine-Marie-Claire-Bonne de Savardin (bez potomstwa ).

Kariera wojskowa

Simon-Antoine Pacoret de Saint-Bon wstąpił w wieku 14 lat do Szkoły Morskiej w Genui w rKwiecień 1842.

Pochodząc z Risorgimento , wyróżnił się we Włoszech jako minister marynarki wojennej i jako założyciel nowoczesnej floty włoskiej floty morskiej. Jest częścią młodszej gałęzi rodziny Pacoret de Saint-Bon, która stała się włoska, podczas gdy starsza gałąź zdecydowała się w 1860 roku na obywatelstwo francuskie.

W 1848 roku Simon-Antoine Pacoret de Saint-Bon był oficerem marynarki w armii króla Sardynii Karola Alberta Sabaudzkiego i jego syna Wiktora-Emanuela II Sabaudzkiego, króla Sardynii, a następnie króla Włoch . Kiedy Królestwo Włoch zostało założone w 1861 roku, opowiedział się za jego przyłączeniem do armii włoskiej.

Bardzo wcześnie w ciągu dnia, młody Simon pokazał konkretny smak marynarce: wszedł do Genoa marynarki szkoły na1 st kwiecień 1842W wieku 14 lat i wyjdzie 5 lat później w randze aspirant od 1 st klasy. W Royal Marine School miał jako kolegę z klasy młodego szambelana ze szlachty sabaudzkiej , Victora Arminjona (1830-1897), który został zatrudniony jeszcze młodszy, w wieku 12 lat. Że przyszły wiceadmirał Ernest Martin -Franklin

Simon Pacoret de Saint-Bon zakończy karierę we Włoszech w randze kontradmirała.

Brał udział w wojnie 1848 r. Z Austriakami na pokładzie brygantyny Daino na Morzu Adriatyckim, przed Wenecją, której mistrzami byli Austriacy. Pod ostrzałem z baterii wroga młody strażnik piechoty morskiej odważnie odzyskuje sprzęt ze zniszczonej przez wroga brygantyny.

Awansowany porucznik (Tenente di vascello), brał udział w wojnie krymskiej . Następnie jako kapitan korwety (capitano di corvetta) przeprowadził kampanię włoską. Mianowany dowódcą (Capitano di fregata) dnia6 stycznia 1861, objął dowództwo nad kanonierką Confienza i okrył się chwałą podczas oblężenia Gaety w 1861 roku. Swoim zachowaniem zasłużył na krzyż oficera Orderu Wojskowego Sabaudii, który został mu przyznany19 maja 1861.

W 1862 roku został szefem Królewskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Neapolu . Później prześle go do Livorno . Głęboko zreformował metody szkolenia przyszłych oficerów włoskiej marynarki wojennej i rozwinął teorię przekształcania starych jednostek w potężne pancerniki zdolne do walki z siłami morskimi wroga. Opublikował pracę pod tytułem „Pensieri sulla Marina militare” , w której potwierdził zalecenie budowy nowoczesnych pancerników zamiast starożytnych okrętów liniowych. Wskazuje w ten sposób drogę postępu, która warunkuje przyszłość floty włoskiej.

Od 1865 r. Potrzeba posiadania przez nowo zjednoczony naród nowych baz morskich i arsenałów wojskowych skłoniła senatora Cataldo Nitti z Tarentu do zaproponowania Taranto jako odpowiedniego miejsca do celów obronnych. Specjalnie utworzona komisja krajowa wyraża zgodę na tę propozycję, poleca Pacoret de Saint-Bon sporządzenie planu prac do wykonania: oficer projektuje imponujący arsenał ( Arsenal militaire maritime de Taranto lub po włosku : Arsenale militare marittimo di Taranto) z dwoma barakami, szpitalem, siedmioma suchymi dokami i siedmioma pochylniami , projekt, który nigdy nie zostanie zrealizowany ze względu na zbyt wysoki koszt.

W 1866 roku włoska eskadra pod rozkazami admirała Carlo Pelliona di Persano zajęła obiektywnie austriackie baterie wyspy Lissa. Dowódca Pacoret de Saint-Bon, dowódca pancernika „Formidabile” , uzbrojony w 20 dział i składający się z 356 ludzi załogi, zaatakował 18 czerwca Porto San Giorgio i19 lipca 1866. Odważnie zniszczył austriacką obronę, ale musiał wycofać się na Ankonę po tym, jak doznał gwałtownego ostrzału artyleryjskiego, który częściowo zniszczył jego statek, bez akcji. Dlatego nie brał udziału w katastrofalnej bitwie pod Lissą (1866), która miała miejsce następnego dnia,20 lipca 1866. Za swoją błyskotliwą akcję otrzymał złoty medal wartości militarnej dekretem królewskim15 sierpnia 1867. Jego bohaterskie postępowanie skłoniło historyków do napisania, że ​​„ten kapitan fregaty ocalił honor armii włoskiej swoją nieustraszonością”.

Plik 4 lipca 1873, Simon Pacoret de Saint-Bon zostaje mianowany kontradmirałem. Został ministrem marynarki wojennej10 lipcanastępujący. Udało mu się odnowić włoską marynarkę wojenną, przywracając ducha wojskowego i modernizując flotę. Z jego inicjatywy stocznie stworzyły okręty wojenne zdolne do konkurowania z najlepszymi flotami, w szczególności angielską. Wojsko i naród mieli wielkie zaufanie do jego umiejętności i był wysoko ceniony za jego cechy.

Kariera polityczna

Został ministrem włoskiej marynarki wojennej i uważany jest za odnowiciela floty.

W 1881 r. Admirał Pacoret de Saint-Bon napisał drugą pracę popierającą doktrynę modernizacji floty włoskiej, za którą opowiadał się inżynier morski Benedetto Brin (1833–1898): La questionne delle navi , chez Loescher, Turyn, 1881. pierwsze dwa odpowiadające im statki bojowe są dopuszczone na mocy ustawy finansowej z 1883 r. Są to Umberto i Sicilia, po których w 1885 r. nastąpi Sardynia . Zachęca go w ten sposób sam Garibaldi .

Od 1884 r., Między dwiema fazami posługi, został posłem do Pozzuoli , Wenecji , La Spezii i Castelfranco Veneto . Następnie został mianowany adiutantem króla Umberto I Sabaudii . Zostaje senatorem Włoch i wreszcie przewodniczącym Najwyższej Rady Marynarki Wojennej. Jest Wielkim Krzyżem Orderu Świętych Maurycego i Łazarza .

W Luty 1891przejął stery Ministerstwa Marynarki Wojennej, gdzie zginął na stanowisku w wieku 64 lat. Niektórzy komentatorzy jego czasów nazywali go Savoyard Pietro Micca lub Bayard armii włoskiej .

Śmierć i hołdy

Pod koniec życia admirał Pacoret de Saint-Bon został odznaczony przez aliantów Wielkim Krzyżem Legii Honorowej . Jego śmierć nastąpiła w dniu26 listopada 1892 była żałobą dla całej Italii.

Admirał Pacoret de Saint-Bon miał pogrzeb państwowy w Rzymie. Na jego cześć włoska marynarka wojenna wzniosła marmurowe mauzoleum na cmentarzu w Rzymie.

Plik 27 listopada 1892Pan Giovanni Giolitti , Przewodniczący Rady oświadcza przed Parlamentem: „  On jest jednym z wielkich postaci z Risorgimento , który schodzi do grobu. Był pierwszym autorem zmartwychwstania włoskiej marynarki wojennej i jego nazwisko z pewnością pozostanie w pamięci Włochów, dopóki w ich sercach będzie trwała wdzięczność wobec tych, którzy dali mu ojczyznę  ”.

W swoim przemówieniu pogrzebowym pisarz włoskiej marynarki wojennej i zastępca Carlo Randaccio oświadczył: „Simon de Saint-Bon należał z urodzenia i charakteru do tej silnej i bardzo szlachetnej rasy sabaudzkiej, która w dużej mierze przelała krew za sprawę„ niepodległości Włoch i która był dla armii piemonckiej stałym przykładem cnót militarnych ” .

Herb

Rodzina Pacoret de Saint-Bon niesie: Azure lwa Argenta, wodza drugiego, naładowanego trzema barwami Gules w fess .

Honorowe wyróżnienia

- 19 maja 1861"Za nieustraszone zachowanie pod Lissą w 1866 r., Jako dowódca pancernika" Formidabile ". - 11 sierpnia 1867

Zamek Saint-Bon

Admirał Pacoret de Saint-Bon był właścicielem w Sabaudii mieszczańskiego domu zbudowanego około 1880 roku, położonego w Villard-Léger , znanego jako Château de Saint-Bon . Bardzo przywiązany do Savoy, przyjeżdżał tam co roku spędzać kilka wakacji.

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Większość rodzin sabaudzkich wybrała obywatelstwo francuskie. Historycy są bardzo podzieleni co do losów rodzin sabaudzkich, które wybrały obywatelstwo włoskie, ze względu na brak dokładnej dokumentacji. Dyplomata Charles-Albert de Gerbaix de Sonnaz mówi o 1422 mieszkańcach Sabaudii i Nicei mieszkających w Turynie, którzy zostali podzieleni między oba kraje. Według historyka Huberta Heyrièsa, spośród 368 oficerów sabaudzkich 267 poszło za Wiktorem-Emmanuelem II . We Włoszech 22 osoby osiągną stopień generała. Do 1946 roku włoscy generałowie pochodzenia sabaudzkiego liczyli 55, w tym 23 z arystokracji. A we włoskiej marynarce było 11 admirałów pochodzenia sabaudzkiego. Nie wspominając o dyplomatach i ministrach, którzy mieli duże wpływy we Włoszech.
  2. W czasie aneksji Sabaudii i hrabstwa Nicei we Francji, zawartym w Traktacie z Turynu podpisana w dniu24 marca 1860między Wiktorem-Emmanuelem II a Napoleonem III i potwierdzony w plebiscycie Savoyards służący w armii Sardynii muszą dokonać wyboru. Lub wybierz Francję i dopełnij formalności administracyjnych, aby wykazać ich sabaudzkie pochodzenie. Albo zdecyduj się pozostać w armii sardyńskiej, która stanie się armią włoską w momencie utworzenia królestwa Włoch, założonego 17 marca 1861 r. Przez proklamację parlamentu turyńskiego. Wiele rodzin wojskowych Sabaudzkich, które służyły w armii Królestwa Piemontu-Sardynii, zostanie w ten sposób podzielonych między oba kraje. Z wyjątkiem admirała, który pozostał bez potomstwa i stał się Włochem, rodzina Pacoret de Saint-Bon opowiedziała się za Francją. Jest częścią istniejących rodzin francuskiej szlachty i jest zarejestrowany w Stowarzyszeniu wzajemnej pomocy szlachty francuskiej (ANF), podobnie jak większość rodzin szlacheckich pochodzących z Sabaudii.
  3. Odrestaurowany w 1833 roku dekretem króla Karola Alberta , złoty medal był rzadko przyznawany aż do wojny 14-18.
    Zwracamy uwagę na nazwiska czterech sabaudzkich: majora Adriena d'Oniera z Moûtiers (1793-), generała Jean-François Mollarda (1795-1864), z Albensa (brata Philiberta Mollarda ), generała Maurice'a de Gerbaix de Sonnaz i Simona Pacoret de Saint-Bon.
  4. Wśród sabaudzkich służących we włoskiej Królewskiej Marynarce Wojennej odnotowujemy również awans admirałów Eugène'a i Alberta de Viry, kawalera Eugène Courtois d'Arcollières, Victora Arminjon , Ernest-Martin Franklin ... W 1915 roku kontradmirał Savoyard Ernest Rullin de Cervens, dowódca dywizji morskiej, zginął chwalebnie na swoim posterunku, storpedowany przez Niemców na Morzu Adriatyckim 27 września 1915 roku.

Bibliografia

  1. The Encyclopedia Britannica z 1911 r. Wskazuje na narodziny 20 marca 1823 r
  2. François Miquet "  The Savoyards XIX th  century - Pierwsze prezydenci i adwokatów ogóle  ," Savoy weryfikacja ,1896, s.  216-218 ( czytaj online ).
  3. General Paul-Émile Bordeaux , „L'Amiral Saint-Bon”, Wspomnienia i dokumenty , tom 65, Société savoisienne d'histoire et d'archéologie , 1928, s.  263 .
  4. Michel Germain , Znakomite postacie Sabaudii: „de viris illustribus” , Lyon, Autre Vue,2007, 619  s. ( ISBN  978-2-915688-15-3 ) , str.  426.
  5. Gabriel Pérouse , Okolice Chambéry: Przewodnik historyczno-archeologiczny , La Fontaine de Siloé , wyd.  "Pole regionalne",1993, 389  pkt. ( ISBN  978-2-908697-47-6 , czytaj online ) , str.  309.
  6. François Marius Hudry , Historia gmin Savoyard: Albertville i jego dystrykt (tom 4) , Roanne, Éditions Horvath,1982, 444  str. ( ISBN  978-2-7171-0263-5 ) , str.  261.
  7. Hubert Heyriès , Żołnierze Sabaudii i Nicei między dwoma krajami, 1848-1871: Podejście do porównawczej historii wojskowej: armia francuska, armia Piemontu, armia włoska , t.  30, Montpellier, UMR 5609 du CNRS, Université Paul-Valéry-Montpellier III, coll.  „Studia wojskowe”,2001, 575  str. ( ISBN  978-2-84269-385-5 ).
  8. Generał Paul-Émile Bordeaux , Admirał Saint-Bon , Wspomnienia i dokumenty Savoy Society of History and Archeology - t. 65 - rok 1928)
  9. Generał Borson , „  Sesja z 11 marca 1897 - Nekrolog - Kontradmirał Victor Arminjon (1830–1897)  ”, Wspomnienia Akademii Nauk, Belles-Lettres et Arts de Savoie , t.  9,1902, s.  171-198 ( czytaj online ).
  10. Monique Dacquin, „  Ci Chambériens, którzy wybrali Piemont w 1860 roku  ” , na stronie internetowej Société savoisienne d'histoire et d'archéologie - ssha.fr (konsultacja w marcu 2021 r . ) .
  11. Armorial de l'ANF , éditions du Gui, 2004, str. 2104, nr 2105 - Akt uznania zarejestrowany na Zgromadzeniu Ogólnym ANF w dniu 3 grudnia 1993 r .: 10 lipca 1781 r. Patent na listy Victora Amédée, króla Sardynia, książę Sabaudii, założyciel hrabstwa Saint-Bon, zarejestrowany w Turynie 4 sierpnia 1781 roku . ( Archiwa Państwowe w Turynie )
  12. Michèle Brocard, Maurice Messiez-Poche, Pierre Dompnier, Historia gmin Savoyard: La Maurienne - Chamoux - La Rochette (tom 3) , Roanne, Éditions Horvath,1983, 558  str. ( ISBN  978-2-7171-0289-5 ) , str.  489. ( [PDF] przeczytaj online )

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne