Siedem lat refleksji

Siedem lat refleksji Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Marilyn Monroe i Tom Ewell w filmie.

Kluczowe dane
Tytuł oryginalny Siedmioletni świąd
Produkcja Billy Wilder
Scenariusz George Axelrod
Billy Wilder
George Axelrod (odtwórz)
Główni aktorzy

Marilyn Monroe
Tom Ewell

Firmy produkcyjne 20th Century Fox
Ojczyźnie Stany Zjednoczone
Uprzejmy Komedia
Trwanie 100 minut
Wyjście 1955


Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja

Seven Years of Reflection ( The Seven Year Itch ) to amerykańska komedia o Billy Wilder , wydany w 1955 roku .

Streszczenie

W stylu drogim reżyserowi film rozpoczyna się od sekwencji pośród Indian Algonquin, którzy nadali nazwę Manhattan tej słynnej wyspie Nowy Jork  : kilkaset lat temu wojownicy żegnają się z kobietami i dziećmi, które wyjeżdżają do chłodniejszych regionów. podczas gorących letnich miesięcy.

Richard Sherman, menadżer w małym wydawnictwie specjalizującym się w niedrogich (re) wydaniach z kuszącymi okładkami, towarzyszył żonie Helen i synowi Ricky'emu na stacji z tych samych powodów: opuszczają piec nowy -Yorkaise, aby udać się do Maine , dużo bardziej przyjazne latem. Ledwo oddzielone, zmysłowe pokusy są już obecne i groźne, ale Richard obiecuje sobie, że nigdy im nie ulegnie, podobnie jak alkoholowi i papierosowi, zgodnie z zaleceniami żony i lekarza.

Wraca do domu i spotyka niesamowicie piękną młodą kobietę, modelkę z reklamy, która wprowadziła się do mieszkania sąsiadów na piętrze. Nie, nie ulegnie pokusie, powtarza sobie. Richard jest mężczyzną o galopującej wyobraźni i dlatego wymyśla wiele scenariuszy, na przykład aby ujawnić swojej żonie swoją moc uwodzenia lub oczarować nowego sąsiada. Dzięki temu fantazyjnemu duchowi daje sobie również dobre powody do działania. Jedna rzecz prowadzi do drugiej, od jednej pierwszej randki do następnej, może rozpocząć się związek z nieodpartą gwiazdką .

Kilka kolorowych postaci przychodzi, aby zakłócić jego intencje lub wyrzuty sumienia. Na przykład dr Brubaker, autor badania zatytułowanego Man and his Subconscious (którego wydawca chce zmienić nazwę Sex and Violence , z odpowiednią okładką), w którym Richard odkrywa - z mile widzianą wymówką - że wielu mężczyzn w siódmym roku małżeństwa przechodzi sporadyczną fazę niewierności zwaną „swędzeniem siódmego roku” (stąd pierwotny tytuł The Seven Year Itch ). Albo Kruhulik, woźny, który przyszedł po dywan do wyczyszczenia. I Tom MacKenzie, znajomy z rodziny, który może uwieść żonę Richarda.

Karta techniczna

Dystrybucja

Produkcja

Geneza

Film jest inspirowany jedną z najodważniejszych sztuk tamtych czasów, wystawioną 18 000 razy na Broadwayu , która traktuje ogólnie o seksualności, aw szczególności o cudzołóstwie .

Podział ról

Tom ewell

Walter Matthau był przesłuchiwany do tej roli, ponieważ reżyser Billy Wilder chciał zwykłego mężczyzny, a nie drukowanej mody, aby każdy amerykański mężczyzna mógł lepiej zidentyfikować siebie i fantazję uwodzenia, aby być bardziej reprezentatywnym. Ale ostatecznie to Tom Ewell , który stworzył rolę Richarda na Broadwayu , został wybrany.

Marilyn Monroe

Jeśli w grze było Vanessa Brown , który grał rolę kobiety jest Marilyn Monroe , która dzieli pierwszy aktor Tom Ewell, w jego 24 -tego  filmu.

Wbrew temu, co można by powiedzieć, Marilyn nie gra roli głupka, a raczej naiwną i spontaniczną młodą kobietę. Jej postać nie ma imienia (w scenariuszu jest nazywana „  dziewczyną  ”, „dziewczyną” ). Jest piękna, wie o tym, ale się tym nie bawi: uwodzi, nie chcąc uwodzić. W filmie jej bohaterka ma 22 lata, podczas gdy Monroe podczas kręcenia miała 28 lat. Aktorka przeżywała trudne chwile ze swoim mężem Joe DiMaggio , który zakończył się ich rozwodem podczas kręcenia filmu, po zaledwie kilku miesiącach małżeństwa. Jednak na premierze filmu1 st czerwiec 1955, Dzień 29 XX  rocznicy Monroe, DiMaggio towarzyszy.

Tym wielkim sukcesem Marilyn zyskała większą władzę w stosunku do studiów, w szczególności w zakresie wyboru scenariuszy i reżyserów.

W filmie scenarzyści ukłonili się w stronę „prawdziwej” Marilyn: kiedy postać Texa pyta Richarda, o której blondynce mówi, odpowiada: „  Może to Marilyn Monroe („ Może to być Marilyn Monroe ”)  ” .

Tuż przed sceną metra, w której biała sukienka Marilyn jest podniesiona na kratkę wentylacyjną metra, dwie postacie wychodzą z kina, w którym wyświetlany jest film „Dziwne stworzenie z Czarnego Jeziora” (1954) Jacka Arnolda .

Dom

Krytyczny

W serwisie agregującym recenzje Rotten Tomatoes film uzyskał 87% pozytywnych recenzji na podstawie zebranych 31 recenzji i średniej oceny 7,20 / 10.

Kasa biletowa

W 1955 roku Siedem lat refleksji było największym sukcesem Foxa  : koszt 1,8 miliona dolarów , przywrócił 6.

Nagrody

Nagroda

Nominacja

Hołd

W 2000 roku film zajął 51 th rangi na liście 100 najlepszych filmów komediowych (AFI za 100 lat ... 100 śmiech) ustalonych przez American Film Institute .

Analiza

Sztuka na podstawie filmu, napisana przez George'a Axelroda , odniosła wielki sukces na Broadwayu w 1952 roku i szybko zainteresowały się nią studia hollywoodzkie . Autor nie chciał, aby film był pokazywany publiczności w trakcie grania sztuki. Ponadto temat spektaklu, przypadek cudzołóstwa, nie mógł przekroczyć cenzury: w owym czasie surowym kodeksem Haysa (komisja specyficzna dla branży filmowej) regulował moralność dzieł.

Kodeks zalecał między innymi, aby „cudzołóstwo nigdy nie było przedmiotem żartów” . Twórcy adaptacji, Billy Wilder i George Axelrod, musieli więc znacząco zmienić fabułę. W przeciwieństwie do sztuki, która w prosty i zabawny sposób traktuje o cudzołóstwie, w filmie jest wiele pożądania w Richardzie, ale bez realizacji. Zmniejszono również humorystyczne efekty dialogów. Często odbywa się to w trybie subiektywnym, a Richard na głos dzieli się swoimi przemyśleniami z publicznością.

Struktura teatralna pozostaje jednak bardzo obecna: prawie cała akcja koncentruje się w mieszkaniu Richarda - z wyjątkiem słynnej sceny wentylacji metra - i jest filmowana prawie wyłącznie w planie amerykańskim (nie tylko w zbliżeniu), przywracając w ten sposób jedność miejsca i unikalne perspektywy widza teatralnego. Podobnie scenariusz zawiera kilka scen, ale są one stosunkowo długie.

Film bawi się rzeczywistością i światem onirycznym, ponieważ Richard jest bardzo pomysłowy. Sekwencja mrugnięcia, w której zostaje uwiedziony przez kobietę, odnosi się do pamiętnej sceny z filmu Tak długo, jak są mężczyźni (1953) między Burtem Lancasterem i Deborah Kerr na plaży. Kobieta, która obejmuje Richarda, wyjaśnia efekt, jaki na to wywiera: „  I będzie mi to zawsze przeszkadzać,„ odtąd do wieczności ” („ To będzie mnie niepokoić do Sądu Ostatecznego ”)  „ , „ Stąd do wieczności” to oryginalny tytuł od dopóki nie będzie mężczyźni .

Inne adaptacje części

Sztuka została zaadaptowana dla telewizji francuskiej w 1967 roku w komedii Pierre'a Badela zatytułowanej Demeure chaste et pure  ; Marie-France Boyer przejmuje rolę Marilyn Monroe wraz z Jeanem Richardem, który przejmuje rolę Toma Ewella.

Uwagi i odniesienia

(fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „  The Seven Year Itch  ” ( zobacz listę autorów ) .
  1. Philibert Humm, „  Siedem lat refleksji  : skąd nogi Marilyn iść?  » , W Le Figaro .fr ,10 października 2019 r.
  2. (w) The Seven Year Itch on Rotten Tomatoes
  3. (w) Odmiana „  All Time Domestic Champs  ” , 6 stycznia 1960, s. 34.
  4. (w) "  The Envelope: Past Winners Database - 1955 13th Golden Globe Awards  " [ archiwum17 maja 2007] , w Los Angeles Times .
  5. (w) „  The 13th Annual Golden Globe Awards (1956)  ” , na hfpa.org (dostęp 23 listopada 2014 ) .
  6. (w) „  Directors Guild of America, USA: Awards for 1956  ” , IMDb .com (dostęp 23 listopada 2014 ) .
  7. (w) „  8. doroczne nagrody DGA: Honoring Outstanding Directorial Achievement for 1955 - Winners and Nominees - Feature Film  ” , Directors Guild of America (dostęp 23 listopada 2014 ) .
  8. (w) „  100 lat AFI ... 100 śmiechu  ” , American Film Institute ,2002.
  9. otwór wentylacyjny scena metra został zastrzelony we wrześniu 1954 roku na rogu Lexington Avenue i 52 th  ulicy , aby być w końcu powrócił do studia.
  10. „  Cnotliwe i czyste mieszkanie - Pierre Badel - 1967”

Linki zewnętrzne