Ziemie, które tworzą panowania Belvoir zależą od VI XX wieku w opactwie Agaune rzeczywiście został obdarzony przez Zygmunta , a następnie króla Burgundii od 516 do 523 , w znacznym obszarze, w tym, między innymi, znajdujących się w pobliżu Besançon . W trakcie XI XX wieku członkowie rodu Rougemont , rodowity miejscu tej samej nazwie , zajmie naładowania Viscount w Besancon i to jest naturalne, że kadet z domu, w osobie Thibaud de Rougemont , zostanie obdarzony XII E wieku motywów Belvoir który będzie wyprostowany panowania przyjmując nazwę „Thibaud I er de Belvoir”. Wraz ze śmiercią Thiébauda III de Belvoir w 1339 roku, jego ziemia została przekazana testamentowi jego siostrzeńcowi Vauthierowi de Cusance, synowi jego siostry Isabelle i Jeana de Cusance, komornika Burgundii.
W VI -tego wieku , ziemia Belvoir zatem do de Vennes Val zależnej BRACON i jest sprzedawany w 516 przez Zygmunta , króla Burgundii , w opactwie Agaune (założonego przez niego) ze wszystkimi jego zależnościami, domy, lasy, niewolnicy, wolni ludzie, plebejusze i koloniści („ Quidquid pertinebat ad monasterium cum terris, domibus, liberis, servis, plebeis, accolibus, pratis… ”, statut fundacji Agaune). Ta własność opactwa jest pewna, ponieważ w 1258 roku opat Agaune przekazał rodzinie Belvoir ziemię położoną w Val de Vennes i poza tą doliną. Na przestrzeni wieków opactwo stopniowo oddawało swoje lenna na rzecz potężnych panów z okolicy, zachowując jedynie prymat honoru.
Wieś Belvoir tworzy plac na zboczu góry, na czubku którego znajduje się ufortyfikowany zamek, oddzielony rowem od mieszkań. Ta ostroga, zagrodzona dwoma rowami, była idealną pozycją do kontrolowania całej doliny, ponadto rzymska droga prowadząca z Besançon do Mandeure przecinała całą wioskę, wjeżdżając jednymi drzwiami i wychodząc drugimi, a następnie kontynuowała w kierunku Péseux (w kierunku des Terres de Chaux ). Ta stara droga nosiła nazwę „Way of Cusance ”, aw starych tytułach „ Perugia ”. W czasach rzymskich miejsce Belvoir było już zajęte, o czym świadczą ruiny odkryte u stóp zamku i w pobliżu strumienia w miejscu zwanym „ à la Curtine ”, a także w jaskini „ Baume ”, gdzie strumień bierze swój źródło i które służyło jako miejsce schronienia w czasie najazdów.
Fortyfikacje zostały zbudowane przez starożytnych władców miejsca, które było pierwszym znanym Thibaud I st Belvoir, który mieszkał w 1170 roku , najmłodszy z rodu Rougemonta i jego kuzyna, dzięki sojuszowi z Vergy, księciem Burgundii. Castle Belvoir , podniesiony do XII -go wieku, prawdopodobnie został ukończony w 1224 roku , jak wskazano w klucz do wieży na północy, nadal uważany za najstarszy rocznik figura Arab Zachodnia.
O założeniu kościoła Saint-Julien w 1024 r. ( Którego budynek nadal posiada kamień węgielny) świadczy napis na kamieniu inkrustowanym w kostkę brukową w pobliżu ołtarza Matki Boskiej ; są napisy: EVH.DOFI.AIN.MA.FA.1024 (" Ecclesia vici hujus, de oblationibus fidelium, anno incarnationis, monasterio Agaunensi facta 1024 ", "kościół tej wioski został zbudowany z ofiar wiernych, rok wcielenia 1024, pod opieką opactwa Agaune ”).
Baronia Belvoir posiadała ziemie Saint-Julien z bardzo odległych czasach , ze względu na link, który zjednoczył go do opactwa Agaune i ziemie te były takie przywilej najmłodszego syna Belvoir. Twierdza baronii rozciągała się na dużą liczbę wiosek, a nawet poza Dessoubre na krańcu hrabstwa Warasch , szanowani i pierwszorzędni wasale hrabiów Burgundii stracili tę rangę w 1238 roku i podlegali wraz z panami Joux w Montfaucon .
Do tego czasu zasłużyli na to, że opactwo Agaune wybrało ich do ochrony swoich kościołów i posiadłości; byli sprzymierzeni wielu rycerzy, wśród których zaliczane Vuillemin de Laviron , Pernette de Sancey , Vuillames Henri de Vennes , że zawodnicy Thiébaud i Vuillemos de Sancey jak również Perrins i Bourguins de Vellerot i Jacquot de Pierrefontaine .
Na początku XIII th wieku The Saracen zamek (lub zamek Montalot) nie miał rycerzy. Trzy zalotników walczyli o jego posiadaniu, Amédée de Montfaucon bo posiadał ziemie Cicon pobliżu, panowie Vennes podzielone na kilka rodzin i Huon de Belvoir, którzy w dniach od opactwa w Agaune kilku twierdz w Val de Vennes w szczególności w Saint- Julien , Laviron i Sancey . Pod koniec niekończącej się walki, obecni panowie postanowili w 1239 r. Zburzyć sporną fortecę i nigdy jej nie odbudować. Lordowie Vennes ogłosili się wasalem Montfaucon ; w ten sposób zawarli „pokój w Vennes ” pod zwierzchnictwem Huguesa IV Burgundii .
Traktat pokojowy z VennesA Amey, ojcowie Montfaucon i I Hues, ojcowie Belvoir i I Otes, ojcowie Chastel de Vennes i wszystkie li parantaiges dou chastel de Vennes, sposoby, aby wiedzieć wszystkim, którzy zobaczą te obecne listy, że mamy zawarliśmy pokój i zgodę między naszymi dziesięcioma panami, w sposób zawarty w tych listach, laqueix paix est ensi que li chatelx de Montallo est cheux (upadły), dla pokoju i dla ditohastel, który zostaje ubojowany. Li parantaige dou chastel de Vennes ma, na rozkaz pana Belvoir, należność (oddaną do dyspozycji) kaplicy Vennes od mojego wspomnianego pana Ameya przeciwko całemu genzowi jemu i jego spadkobiercy, który chciałby coś usunąć z Vennes który jest samotny (jego), uratuj wróżkę, mój panie Hue de Belvoir i jego następcę, który będzie trzymał oko Vennesa, który się od niego rusza.
A jego ojcowie Belvoir byli w stanie wojny, którego nie było w jego wodzu (z powodu innego pana), jest mi winien te de Vennes lub domaige Monseigneur Amey (nie może zmuszać rycerzy Vennes do chwytania broni na szkodę Amédée) , nie może otrzymać ani cbastel de Vennes dla domaige Mons. Amey nie był wodzem swojej wojny (ani nie wycofał się do zamku Vennes ze szkodą dla prałata Amédée, jeśli nie wypowie wojny swojemu przywódcy).
Messires Otes de Vennes i wszyscy parantaige dou chastel de Vennes są domem Mons. Amey, uratuj wróżkę wszystkim lordom.
Messire Otes de Vennes zwrócił jednego ze swoich filz lige Mons. Amey (jeden z jego synów, senior Monseigneur Amédée) i wszyscy rodzice parantaiges Monseigneur Otes dou chastel de Vennes muszą zostać mężczyzną Monseigneur Amey, z rzęsami, które nie są, jeśli są fioletowe (chociaż ich nie ma), pod warunkiem, że z każdego z parantaigów jest suzeren, kim lub oni są (tak, że z każdej rodziny jest suzeren, który jest na zewnątrz).
Obecnie Messire Amey de Montfaucon nie grzeszy hoir, ne sir Hues de Belvoir, ne sin hoir, ne eyel de Vennes, żaden ciężki dom nie może tworzyć chastel ani terytorium Vennes i przylecieli tam, aby utworzyć chastel, Messires Amey i Messires Hues de Belvoir i ci de Vennes muszą to zrobić według paour. dzięki udogodnieniom zawartym w niniejszym statucie. I na każdą wojnę między Mons. Amey i Mons. Hues ne eaux de Vennes, ne Amey nie może utracić (zniszczyć) czegoś dou val, co należy do Monseigneur Hue de Belvoir, ne do tych de Vennes ne Messires Hues de Belvoir, ne eyel de Vennes nie może utracić czegoś dou val, który należy do Monseigneur Amey
A cierpienia wyżej wymienionych panów pragną wygód, które zawierała, oko, które w wąskim (wyłaniającym się z niego) ma obowiązek narzekać w ciągu czterdziestu dni, które będzie wymagane, jeśli był, lub pokoju, i jeśli było cicho ( zdezorientowany), który jest wymagany od tego, kto jest w jego leju, a jeśli zawiedzie prałatowi Ameyowi, jego prośby (te, które można by złożyć za niego) byłyby naganne. Nie musi tworzyć chastel ani terytorium Vennes (a oko Vennes jest jego homaige); a jeśli zawiedzie prałata Hue de Belvoir lub lordów Vennes, skargi prałata Hue zostaną potępione.
A Messire Amey może utworzyć chastel, maszynę lub inny punkt lub val przez lox do pana Belvoir i do tych de Vennes.
I żeby to było mocne i stabilne, I Amey, ojcowie Montfaucon i I Hues, ojcowie Belvoir, umieścili nasze scaulxy w tym statucie, jako świadectwo prawdy. I to zrobiono w roku NSMcc.ixxvui.
Jakiś czas później, w 1248 roku , hrabia Jan I st Chalon-Arlay , regent hrabstwa Burgundii , uzyskał dla opactwa Agaune lenna Val Vennes, które baronowie Belvoir długo posiadali. Ta ważna twierdza została przekazana panom Montfaucon, co zobowiązało barona de Belvoir do oddania hołdu twierdzom Vennes i Belvoir („ Thiébaud, panie de Belvoir, przejąłem (od pana Amédée de Montfaucon) Vennes i Belvoir oraz wszystko to, co otrzymał od Jeana Comte de Bourgogne, na rozkaz wspomnianego hrabiego, w taki sposób, że cil dui fye de Belvoir i de Venne jest teraz fye, rok 1263 ”).
Plik 13 maja 1314Thibeaud III de Belvoir , za zgodą swojej żony Jeanne de Montfaucon-Montbéliard, córki Gauthier II de Montfaucon , oraz w celu zwiększenia liczby ludności i dobrobytu jego miasta, przekazał z gminy Belvoir listy szczerości. Ta szczerość była aktem założycielskim miasta, to mieszkańcy wybierali swoich doradców, ale burmistrz, który był odpowiedzialny za podnoszenie podatków i wymierzanie sprawiedliwości, został mianowany przez Pana Belvoir. W przypadku Saint-Julien jego koncesje były jeszcze szersze.
Franczyza Belvoir1 ST „Wszystkie klasy średniej mężczyźni i kobiety, którzy mają domy w miejscowości Belvoir, zapłaci nam rocznie dla każdego fathead mierzona z przodu tych domów, dwanaście negujących wnoszonych w Saint-Michel i w połowie Wielkiego Postu”.
2 nd „Oprócz tego dochodu, mieszkańcy Belvoir dały nam dwieście pięćdziesiąt funtów za cenę ich cała odliczeniu”.
3 e „Wobec nich zobowiązujemy się bronić siebie i swojej własności, gdziekolwiek się znajdują, przed jakimkolwiek wrogiem…”
4 th „Życzymy i porządek wyraźnie, że wybierają według własnego uznania czterech burżuazyjnej przez które miasto Belvoir będą regulowane i mają deskę większości obywateli.”
5 th „Cztery wybrani obywatele muszą przysięgać, aby zachować prawa panów i miasta.”
6 th „Dla nas, możemy i musimy umieścić burmistrza we wspomnianym mieście Belvoir, a jeśli nie znaleziono jeden wśród obywateli, którzy stają się jednym, możemy umieścić inny utrzymać naszą sprawiedliwość, odbierać nasze prawa i nasze czynsze. He nie będzie mógł nałożyć na nikogo grzywny ani nakazać nikomu, chyba że na podstawie wyroku czterech burżuazyjnych ławników i dwóch innych wybranych w mieście ... "
9 th „Jeśli ktoś zmarł bez spadkobierców, cały jego majątek wróci najbliższych krewnych, chyba że zamówiono inaczej. Nie możemy niczego roszczenie z prawej strony zmarłego lub zwyczaju, albo z jakiegokolwiek innego powodu.”
11 th „Gdyby ktoś zostać podjęte lub pozbawiony swojej własności, jesteśmy zobowiązani do zaopatrywania ich wybawienie, nawet zbrojnie, jeśli nie możemy zrobić inaczej”.
12 e Gdyby którykolwiek z mieszkańców Belvoir chciał odstąpić od tej franczyzy, musi zaoferować swoje dziedzictwo na sprzedaż władcy Belvoir, a jeśli pan zechce kupić, sprzedażą może być mieszkaniec miasta, ale nie inni ludzie. Mimo to musi pożegnać się z panem i burmistrzem, a pan musi go prowadzić ze wszystkim, co do niego należy, na dzień i na noc, ale jeśli się nie opuści, pana nie będzie się do niczego zmuszać ”.
14 th "Obywatele Belvoir nie mogą ustanowić franczyzy Belvoir żadnego z ogonowych ludzi tych warowni lub warowni, panie Montfaucon, jeśli nie nasza wola lub wola pana Montfaucon, ale mogą otrzymać innych, których zechcą".
5 e „Jeśli wojna burżuazyjna Belvoir musi toczyć się w mieście, zamknij i zachowaj mury miasta Belvoir”.
19 th „Oni są zobowiązane do naśladowania nas do wojny jeden dzień i jedną noc na własny koszt, a jeśli chcemy je zatrzymać dłużej, jesteśmy zobowiązani zwrócić je jak dobry reproduktor, w przeciwnym razie będą one swobodnie opuścić nas ”.
20 e „Chcemy, aby mieli swoje drewno tak, jak zawsze je mieli, ale bez sprzedaży lub dawania”.
21 st „Zachowujemy prawa i czynszów o targach i rynkach, jak w przeszłości ...”
23 rd „Jeśli Belvoir doznaje szkód w wyniku pożaru lub w inny sposób, jesteśmy zobowiązani do zapewnienia, aby pomóc odbudować drewna domy.”
Kilkakrotnie oblegany zarówno przez Szwajcarów w 1475 r., Jak i Szwedów w 1639 r. , Zdobytych przez wojska Ludwika XI w 1481 r., Za każdym razem powstawał zamek i miasto. Rodzina Belvoir zmarła w 1365 r. Wraz z Henri de Belvoir, synem Thiébauda III , który przekazał seigneury swojemu siostrzeńcowi Vauthierowi, znanemu jako „Mały” , synowi jego siostry Isabelle, żony Jeana de Cusance . Ta rodzina utrzymywała Belvoir i Saint-Julien do 1663 r. , Kiedy to Béatrix de Cusance poślubiła Karola IV Lotaryńskiego ; ziemie Belvoir pozostaną w domu Lorraine , a następnie w rodzinie Rohana aż do rewolucji francuskiej . Les Halles i zamek zostały opuszczone w 1848 i 1852 roku przez spadkobierców Madame de Marsan, urodzonej księżniczki Rohan-Soubise, guwernantki dzieci Francji.
Wierni słudzy Wielkich Książąt Zachodu, Vauthiera, znanego jako „mały” , Jean , Girard i Ferry de Cusance , okażą się kompetentnymi i oddanymi żołnierzami. Jean i Ferry zostaną podniesieni do godności szambelanów i doradców. Podobnie jak jego dziadek Jean, Ferry de Cusance będzie jednym z wielkich kapitanów burgundzkich, obecnych na głównych teatrach działań tamtych czasów. Zmarł wraz z Karolem Śmiałym w dniu Nancy w 1477 roku .
W 1562 roku dwóch braci z rodziny Cusance, Ermenfroy i Evandelin (Ermenfredus i Wendelinus, imiona zapisane alfabetem łacińskim), zostali zapisani na Uniwersytet w Dôle .
Vandelin-Simon de Cusance, baron de Belvoir, będzie pierwszym z czterech burgundzkich lordów, który otrzyma berło i urząd rektora Uniwersytetu Albertyńskiego we Fryburgu en Brisgau na okres sześciu miesięcy, zgodnie ze zwyczajem. Claude de Vergy, hrabia Champlitte będzie w 1575 r., Baronem Montigny w 1581 r., A hrabią Croy w 1595 r.
Na początku XVII th century, Claude François Cusance , pułkownikiem regimentu Burgundii w służbie Infantka Izabela Klara Eugenia Habsburg we Flandrii, mistrz obozu, członek rady wojennej, unowocześnienia stróżówki i skrzydła wschodnią część zamek. W 1612 roku ożenił się z Ernestine de Witthem, najmłodszą córką Jeana de Witthema, markiza de Berg-op-Zoom i Marguerite de Mérode. Po jego śmierci w Rheinbergu, jego syn, Clériadus , odziedziczył, oprócz baronii Belvoir, tytuły i majątek swojego pradziadka Clériadusa de Vergy , hrabiego Champlitte , gubernatora okręgu Burgundii . Zmarła młodo w 1633 roku , jego siostra Béatrix, księżniczka Cantecroix z pierwszego małżeństwa, a następnie księżna Lotaryngii z drugiego, odziedziczy Belvoir. Jego córka Anne de Lorraine przekaże Belvoir, po podboju Franche-Comté przez Ludwika XIV , z rodziny Lorraine do rodziny Rohan-Soubise. Dwóch jego potomków będzie rządzić dziećmi Francji , w tym hrabiną de Marsan, ostatnią baronową Belvoir.