Scille

Scille Nazwa zwyczajowa lub niejednoznaczna nazwa wernakularna :
nazwa „  Scille  ” odnosi się w języku francuskim do kilkuróżnych taksonów . Dwa liściach Scilla ( Scilla bifolia )

Dotyczy taksonów

Wśród rodziny hiacyntowatych  :

• jak Scilla sensu lato
• gatunki z rodzajów:
  • Hyacinthoides
  • Drimia
  • Ledebouria
  • Merwilla

Zwane „  squill  ” różnych roślin zielnych z rodziny z Hiacyntowate . Obecnie „prawdziwa” cebulka z rodzaju Scilla jest oddzielona od cebulki nazwanej tak przez podobieństwo morfologiczne.

Niedawne badania wykorzystujące sekwencjonowanie DNA wykazały, że gatunki sklasyfikowane w rodzaju Scilla mają inną filogenezę. W ten sposób Franz Speta zaproponował podział gatunku Scilla na Scilla sensu stricto i 16 nowych gatunków.

Scilla sensu lato

• We Francji wiemy:
  • Dwa liściach Scilla , Scilla bifolia L., mała wiosna bulwiaste rośliny, świeże runo, powszechne w centralnej i wschodniej Francji, kwitnące od marca do kwietnia, aż do 1500 m npm.
  • Sprężyna Scilla , Tractema Verna (Huds.) Speta (syn. Scilla Verna . Huds), gatunki atlantyckiego również w Centralne.
  • Scilla lilia hiacynt , Tractema Lilio-Hyacinthus (L.) Speta (syn. Scilla Lilio-Hyacinthus L.), zwany także hiacynt w Pirenejach, gatunki z południowo-zachodniej Francji i północnej Hiszpanii. Łuskowata cebulka przypomina lilię, a liście przypominają hiacynt.
  • Scilla jesień , Prospero autumnale (L.) Speta (syn. Scilla autumnalis L.), lato i jesień miniatura kwitnienia gatunków z Europy środkowej i południowej; liście pojawiają się po kwiatach.
  • Prospero obtusifolium (Poiret) Speta (Syn.: Scilla obtusifolia Poir.) Występuje na południowej Korsyce .
  • Scilla hiacyntowa, Nectaroscilla hyacinthoides (L.) Parl. (Syn.: Scilla hyacinthoides L.), gatunek śródziemnomorski, znaleziony lokalnie w Prowansji i Langwedocji, uciekł ze starożytnych ogrodów.
  • Peruwiański Scilla , Oncostema peruviana (L.) Speta (syn. Scilla peruviana L.) lub peruwiański hiacynt, roślina śródziemnomorska i Madera, wprowadzone lokalnie we Francji, nie jest ściśle peruwiański. Nazwa wernakularna (błędna) pochodzi od nazwy statku (Peru), którym sprowadzono do Anglii pierwsze cebulki tego gatunku.

• W innym miejscu w Europie
  • Syberyjska Scilla , Othocallis siberica (Haw.) Speta (syn. Scilla sibirica . Haw) z Europy Wschodniej jest teraz naturalizowany w dużej części Europy . Othocallis amoena (L.) Speta (syn.: Scilla amoena L.), podobny gatunek z Azji Mniejszej, zostaje wprowadzony do Europy Środkowej.
  • Na Sycylii spotykamy Oncostema hughii (Tineo ex Guss.) Speta (Syn.: Scilla hughii Tineo ex Guss.), Gatunek bardzo podobny do Oncostema peruviana .
  • Scilla łąka , Chouardia litardierei (Breistr.) Speta (syn. Scilla litardierei . Breistr), to gatunek endemiczny dla byłej Jugosławii .
  • Na Półwyspie Iberyjskim występują endemiczne gatunki Tractema monophyllos (Link) Speta (Syn.: Scilla monophyllos Link), Tractema odorata (Link) Speta (Syn.: Scilla odorata Link) i Tractema ramburei (Boiss.) Speta (Syn .: Scilla ramburei) Boiss.).
  • Pfosseria bithynica (Boiss.) Speta (syn .: Scilla bithynica Boiss.) Występuje w Rumunii, Schnarfia messeniaca (Boiss.) Speta (Syn .: Scilla messeniaca Boiss.) W Grecji.

Inne sceny

• Inne gatunki, które są również Hiacyntowate , nazywane są również „scilles”:
  • Pochylona cebulica lub hiacynt drzewny , dawniej Scilla non-scripta , obecnie Hyacinthoides non-scripta (L.) Chouard ex Rothm., Z pochylonymi kwiatami, w rurowych dzwonach.
  • Scilla hiszpańska , dawniej Scilla hispanica , obecnie Hyacinthoides hispanica subsp. hispanica , pochodzi z Półwyspu Iberyjskiego, ale obecnie rozmnaża się na wybrzeżu Atlantyku. Od leśnego hiacyntu odróżnia go wyprostowana łodyga z dzwonkowatymi kwiatami. Tam, gdzie te dwa taksony współistnieją, hybrydyzują. Ta płodna hybryda o cechach pośrednich została naturalizowana w zachodniej części Holandii.
  • Scilla włoska, dawniej Scilla italica , obecnie Hyacinthoides italica (L.) Rothm., Gatunek śródziemnomorski, występuje lokalnie w Prowansji.
  • Hyacinthoides mauritanica (Schousb.) Speta subsp. vincentina (Link & Hoffmanns.) S. Ortiz, Buján & Rodr.Oubiña - Syn. Hyacinthoides vincentina (Hoffmanns. & Link) Rothm., Dawniej Scilla vincentina , zastępuje Tractema lilio-hyacinthus w północnej Portugalii.
  • Scilli południowoafrykańskie są obecnie umieszczane w rodzajach Ledebouria i Merwilla .
  • Scilla morski , urginia morska (L.) Stearn, dawniej Scilla maritima , gatunek śródziemnomorskich znaleźć lokalnie we Francji
  • Ulotna jarząbka Drimia fugax (Moris) Stearn i jarząbica falista Drimia undata Stearn, dwa rzadkie gatunki Korsyki

Podobnie jak Strophanthus ( ouabaïne ), maja konwalia convallariamajalis L. ( konwalatoksyna ), oleander Nerium oleander L. (oleandroside i nerioside) i wiosną Adonis Adonis vernalis L. (adonidine), glikozydy z cebulica morskiego (scillarène A i B) mają właściwości kardiotoniczne . Obecnie tylko te z cyfrowego wełnistego naparstnicy lanata Ehrh. ( digoksyna ) oraz, w mniejszym stopniu, naparstnica Digitalis purpurea L. ( digitoksyna ) są obecnie nadal stosowane w tym wskazaniu.

Historia

Scillé w trochisque mógł wejść w znaczącym proporcji w składzie theriac w Zachodniej farmakopei morskiej w XVIII e  wieku .

Linki zewnętrzne

F. Speta, Systematische Analyze der Gattung Scilla L. (Hiacinthaceae) , Phyton (Horn), 38: 1-141, 1998

Uwagi i odniesienia

1. Scilla Gender Review
2. IPNI: Reklasyfikacje F. Speta
3. Ta nazwa jest myląca, ponieważ inna roślina, Brimeura amethystina , jest również nazywana hiacyntem pirenejskim
4. Według Maistrala, w Yannick Romieux, De la hune au mortier , Éditions ACL, Nantes, 1986.