Santiago rusiñol

Santiago rusiñol Obraz w Infobox.
Narodziny 1861 lub 25 lutego 1861
Barcelona
Śmierć 1931 lub 13 czerwca 1931
Aranjuez
Pogrzeb Cmentarz Montjuïc
Imię urodzenia Santiago Rusiñol i Prats
Pseudonim Jordi z Peracamps
Narodowość hiszpański
Zajęcia Poeta , malarz , pisarz , krytyk sztuki , dziennikarz , powieściopisarz
Ruch Kataloński modernizm
Rodzeństwo Alberto Rusiñol Prats ( d )
Małżonka Lluïsa Denís i Reverter ( d )
Dziecko Q85011775

Santiago Rusiñol , urodzony w Barcelonie w 1861 r. I zmarł w Aranjuez w 1931 r., Jest hiszpańskim katalońskim malarzem pejzażowym pod wpływem symbolistów . Kluczowy gracz katalońskiego modernizmu , wielki malarz ogrodów Hiszpanii, jest także pisarzem i dramaturgiem .

Biografia

Rebel, syn rodziny bogatych katalońskich przemysłowców, Rusiñol został najpierw zmuszony do integracji fabryki tkanin swojego dziadka w Manlleu , ale już wcześniej interesował się malarstwem i pobierał lekcje Tomàsa Moragasa  (es) . Śmierć ojca w 1883 roku, a następnie, że od patriarchy w 1887 roku uwolniono go od obowiązków rodzinnych: porzucił swoje stanowisko, żonę i córkę, zorganizowaną (bez większych sukcesów) pierwszą osobistą wystawę w Sala Pares  (ES ) z Barcelony, po czym postanawia wyjechać do Paryża . Zainstalowany na Montmartre , w Moulin de la Galette , zapisał się do Académie de la Palette i dołączył do bohemy  : odwiedzał Le Chat noir , spotkał Katalończyków Miquel Utrillo , Ramon Casas i Carles Mani , wkrótce dołączył do baskijskiego Ignacio Zuloaga . Otrzymał wyróżnienie na Salonie w 1889 roku.

Po powrocie do Barcelony w 1895 roku stał się jednym z wielkich propagatorów katalońskiego modernizmu . Był współzałożycielem Els Quatre Gats w 1897 roku na wzór paryskiego kabaretu: spotyka się tam cała lokalna awangarda i wymienia się, od Antoniego Gaudiego po Izaaka Albéniza poprzez młodego Pabla Picassa , który był wtedy zafascynowany Rusiñolem i wyprodukował 21 portretów o nim w latach 1899–1903. Jego willa w Cau Ferrat w Sitges , którą artysta ozdabia alegoriami sztuki, jest jednocześnie sceną pięciu głównych festiwali modernistycznych  (ca), na które gromadzą się artyści z Barcelony. Jest również powiązany ze szkołą Olota .

Znalazłszy swój ulubiony temat, triumfował wystawą „Ogrody Hiszpanii” w 1899 r. W Paryżu ( Maison de l'Art Nouveau ), w 1900 r. W Barcelonie (Sala Parés). W tym samym roku trafił do szpitala z powodu uzależnienia od morfiny (temat na słynnym obrazie ) oraz martwicy nerek. Zdobył I nagrodę na Wystawach Narodowych w 1908 r. ( Jardin d'Aranjuez ), 1912 ( Stara fauna ) i 1929 ( Kwitnące drzewa migdałowe ).

Artysta kompletny, jest także prozaikiem, kronikarzem i dramaturgiem w języku katalońskim  : jego najsłynniejszy tekst to L'auca del senyor Esteve  (ca) (1907, adaptacja teatralna w 1917). Zmarł w Aranjuez , którego ogrody wielokrotnie reprezentował . Muzeum Cau Ferrat zostało otwarte 2 lata później. Rusiñol był głównym tematem datowanego banknotu 50 peset31 grudnia 1951.

Praca obrazkowa

Jego pierwszy okres to sceny intymne , najczęściej na Montmartre, w nieco zamglonej skali zdominowanej przez szarości . Malował także sceny kostiumowe w Katalonii oraz - pod wpływem swoich nauczycieli Puvis de Chavannes i Carrière - serię obrazów symbolistycznych  : Le Mystique , L'Angélus , Nuit de garde ... tajemnica i melancholia.

To właśnie podczas podróży do Granady w 1892 roku objawił mu swój osobisty głos, definitywny z wystawy w 1899 roku: malowanie samotnych ogrodów Hiszpanii, od Generalife do Aranjuez , nie zapominając o tych z krajów katalońskich (Katalonia, Walencja, Baleary). Ostatecznie wyklucza postać ludzką i nadaje jej nowy obraz swojego kraju, poetycki i daleki od stereotypów. Jego sugestywne i rygorystycznie skomponowane krajobrazy to zamknięte wszechświaty, imperia równowagi i symetrii; natura jest tam uporządkowana, podporządkowana woli człowieka, do tego stopnia, że ​​graniczy z dziwnością tak bliską symbolistom. Rusiñol bywał czasami oskarżany o dekadencki .

Dobrze reprezentowany w muzeach Hiszpanii ( Reina Sofía , MNAC itp.), Santiago Rusiñol pojawia się we Francji w zbiorach Musée d'Orsay w Paryżu i Musée Goya w Castres.

Praca literacka

Wybór farby

Bibliografia

  1. (es) Artykuł w Słownik biograficzny z Królewskiej Akademii Historii .
  2. Artykuł w encyklopedii Larousse malowania.
  3. Prezentacja wystawy na oficjalnej stronie Picassa .
  4. (es) Artykuł z encyklopedii Muzeum Prado .

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne