| Narodziny |
14 maja 1890 r Odessa |
|---|---|
| Śmierć |
22 października 1962(w wieku 72 lat) Moskwa |
| Pogrzeb | Cmentarz Gołowiński |
| Narodowość | radziecki |
| Trening | Moskiewskie Konserwatorium Czajkowskiego |
| Zajęcia | Pianista , kompozytor , nauczyciel muzyki |
| Pracował dla | Moskiewskie Konserwatorium Czajkowskiego |
|---|---|
| Członkiem | Związek Kompozytorów Radzieckich |
| Instrument | Fortepian |
| Mistrz | Aleksandra Goldenweisera |
| Gatunek artystyczny | Muzyka klasyczna |
| Nagrody |
Nagroda Stalina |
Samouïl Yevgenievich Feinberg ( ros . Самуил Евгеньевич Фейнберг ) urodził się w Odessie dnia26 maja 1890 ri zmarł w Moskwie dnia22 października 1962.
Jest znany jako rosyjski pianista i pedagog , ale jako kompozytor stosunkowo zapomniany. Pisał głównie na fortepian (12 sonat i 3 koncerty) oraz na głos.
Jego pracę można podzielić na dwie części:
Do tych utworów dołączane są transkrypcje , zawierające np. około piętnastu utworów Bacha , ale także utwory wielu innych kompozytorów.
Wcześnie Feinberg stał się sławny w swoim kraju, będąc pierwszym, który wprowadził w Rosji w 1914 r. cały koncert Dobrze temperamentnego Claviera Bacha, grając później kilka cykli 32 sonat Beethovena i 10 sonat Skriabina .
Od 1924 r. niektóre prace były publikowane przez Universal Edition w Wiedniu .
Szósty Sonata op. 13 zrobiło duże wrażenie na Festiwalu Muzyki Współczesnej w Wenecji na4 września 1925pod palcami autora, a także Koncert premierowy op. 20 powstały w Moskwie w 1932 pod kierunkiem Alberta Coatesa .
Amerykański krytyk Carl Engel (przyszły przyjaciel Schönberga ) napisał w 1924 roku w Kwartalniku Muzycznym, że Feinberg był „być może geniuszem”.
Feinberg był stałym gościem w Austrii i Niemczech (1925, 1927 i 1929). Nagrywał także w Berlinie od 1929 roku oraz dla kilku niemieckich rozgłośni radiowych.
Kilka lat później te rosnące sukcesy na Zachodzie zostały zatrzymane przez stalinowskie przewroty polityczne w ZSRR .
W tym czasie jego przyjaciel i redaktor Nikołaj Jiliajew (który był jego nauczycielem kompozycji przed 1914) zniknął w więzieniu w związku ze sprawą Tuchaczewskiego . Feinberg nie był już upoważniony do opuszczenia ZSRR w latach 30. (z wyjątkiem jego dwóch startów w jury konkursów wiedeńskiego 1936 i brukselskiego 1938), a jego muzyka (nawet późno) nie odpowiadająca kryteriom „socjalistycznego realizmu”. ", przestał grać swoje poprzednie utwory, woląc zamurować się w ciszy lub stworzyć stosunkowo prostsze partytury dla słuchacza.
II Koncert (1944) i III (1947) nawiązują do tego ostatniego okresu. Feinberg pozostał jednak po wojnie jednym z najważniejszych artystów w Rosji i pod koniec życia (zwłaszcza po opuszczeniu sceny w 1956 roku z powodów zdrowotnych) udało mu się dokonać wielu nagrań jako wykonawca.
Feinberg był jednym z najwybitniejszych profesorów w Konserwatorium Moskiewskim (od 1922 r. do śmierci22 października 1962), głęboko podziwiany przez swoich uczniów i to oni wydadzą jego książkę Le Pianisme comme un art , pośmiertnie, jak sobie tego życzył.
Samouïl Feinberg, pozostający samotny, mieszkał z bratem (malarzem) i rodziną. Był bardzo kulturalnym, dowcipnym, skromnym człowiekiem, który chorobliwie nienawidził autopromocji.
Feinberg, którego sonaty reprezentują, jak powiedziała Tatiana Nikołajewa „wiersz życia”, był artystą proroczym, świadomym otchłani i dwuznaczności naszych czasów.
Zmarł w Moskwie, spoczywa na cmentarzu Gołowińskim .
Na podstawie tekstu Christophe Sirodeau (1998), za zgodą autora i Międzynarodowego Stowarzyszenia Feinberg-Skalkottas, 2008.