Sabacon paradoxus Jest to gatunek z Harvestmen dyspnois rodzin z sabaconidae .
Gatunek ten występuje w jaskiniach we Francji , Hiszpanii i Andorze w Sewennach , Causses i Pirenejach .
Anatomicznie ciało jest kuliste, żółtawobrązowe, o wymiarach 3,5 mm / 2,5 mm.
Na grzbietowej powierzchni prosomy widoczne są boczne ujścia gruczołów zapachowych, sutek oczny szerszy niż jest długi, a za nim dwa symetryczne narządy paramedyczne (ryc.). Gruczoły zapachowe.
Paramedyczne narządy grzbietowe od dawna uważane są za zwykłe „kolce” lub „drzazgi”. W rzeczywistości są one chemoreceptorami sensilla, których neurony dwubiegunowe zawierają dziwne romboedryczne parakrystaliczne inkluzje (ryc.), Nieznane u innych pajęczaków i zdolne do wywierania funkcji węchowej.
Pédipalpe lub klapa-szczęka Sabacon jest „absolutnie wyjątkowa wśród Harvestmen” uzasadniające utworzenie jego nowej rodziny. Jego stęp jest krótki, nerkowaty (ryc.) I zgięty na opuchniętej kości piszczelowej. Oba są wyposażone w specjalne gruczołowe włoski o długości 160 µm , wklęsłe, przedstawiające gładką proksymalną część i dystalną łopatkę kolczastą pokrytą lepką wydzieliną. Każdy włos jest powiązany z jednostką adenozensoryczną składającą się z 6 do 8 neuronów dwubiegunowych, których dendryty wnikają do jego jamy, 2 komórki otoczki i 3 duże zagnieżdżone adenocyty, z elastycznymi kryptami wyłożonymi mitrovilli, uwalniającymi wydzielinę we włosach. Pory ciemieniowe dziurki od guzika uwalniają ją na zewnątrz, gdzie jest zatrzymywana przez spinule. Te włosy mogłyby być mechanoreceptorami określonego typu i poprzez swoją funkcję gruczołów interweniowałyby w chwytaniu zdobyczy, takich jak jedwabie Nemastomatidae.
U samców pierwszy odcinek chelicerowy jest zwieńczony guzkiem lub wyrostkiem kolczystym „tak wysokim, jak szerokim” ..... Nogi, długie i brązowawe, wykazują charakterystyczne dla tego gatunku „prążkowanie” kości udowej. Brzuch jest wyraźnie podzielony na segmenty, jak u mężczyzny obejmującego w spoczynku długiego, wklęsłego penisa.
Zwierzę stoi nieruchomo na podporze z szeroko rozstawionymi nogami.
Tarło, obserwowane do 1978 roku w 3 zagłębieniach, utrwala się w „wiszącej kropli” na sklepieniach i nawisach skalnych w postaci krystalicznej i lepkiej matrycy zawierającej od 12 do 16 jajowatych (ryc.).