SS-520 to duża japońska rakieta sondująca używana do przeprowadzania eksperymentów naukowych w górnych warstwach atmosfery. Może wykonać lot suborbitalny z kulminacją na 800 km z ładunkiem 140 kg . Jego pierwszy lot odbył się w 1998 roku. Instytut Nauk o Kosmosie i Astronautyce , który zarządza naukową działalnością kosmiczną w Japonii, postanowił przetestować koncepcję nano- wyrzutni , wprowadzając na początku 2017 roku wersję sondy rakietowej wyposażonej w trzeci stopień umożliwiający umieszczenie na orbicie masy 4 kg. Po pierwszej porażce na początku 2017 roku, ta wersja odniosła sukces w umieszczeniu nanosatelity na orbicie3 lutego 2018 r. Przy masie 2,6 tony jest najmniejszą wyrzutnią, jaka kiedykolwiek pobiła rekord Lambdy 4S, również japońskiej.
ISA oddział naukowy z japońskiej agencji kosmicznej JAXA została rozwijających rakietach od 1960 roku , które są uruchamiane jako część rocznych kampanii latać eksperymentów naukowych na stacje orbitalne trajektorii . SS-520 jest jedną z aktywnych rakiet sondujących, która obejmuje również S-310 i S-520 . Te rakiety sondujące są produkowane przez IHI Aerospace, japońskiego specjalistę w dziedzinie napędu na paliwo stałe, dla którego opracowuje zastosowania do celów kosmicznych i wojskowych.
Rakieta sondująca SS-520 (określana jako jej średnica 52 cm ) jest najpotężniejszą japońską rakietą sondującą w działaniu. Umożliwia wystrzelenie ładunku o masie 140 kg na trajektorii suborbitalnej, której kulminacja znajduje się na 800 km . Pod koniec 2016 r. Zwodowano tylko dwie jednostki, pierwszą w 1998 r. Z japońskiej bazy startowej Uchinoura używanej przez ISAS, drugą w 2000 r. Z archipelagu Svalbard w Norwegii . Na 2017 rok zaplanowano dwa strzały.
| S-310 | S-520 | SS-520 | SS-520-4 | |
|---|---|---|---|---|
| Długość | 7,1 m | 8 m | 9,65 m | 9,54 m |
| Średnica | 0,31 m | 0,52 m | ||
| Masa | 0,7 t. | 2,1 t. | 2,6 t. | |
| Podłogi | 1 | 1 | 2 | 3 |
| Wysokość | 150 km | 300 km | 800 km | niska orbita |
| Ładowność | 50 kg | 95/150 kg | 140 kg | 4 kg |
| Lot inauguracyjny | 1975 | 1980 | 1998 | 2017 |
| Liczba strzałów | 55 | 32 | 2 | 2 |
Sondująca rakieta ma dwa stopnie paliwa stałego :
Rakieta sondująca jest wystrzeliwana z wyrzutni .
Podczas trzeciego lotu SS-520-4, zaplanowanego na początek 2017 r., ISAS zdecydował się przetestować koncepcję nano- wyrzutni (wyrzutni satelitów o wadze kilku kilogramów). Dodając trzeci stopień o masie 78 kg z czasem spalania 25,6 sekundy, rakieta sondująca zwiększa prędkość swojego ładunku ograniczonego do 4 kg nano-satelity z 3,6 do 8,1 km / s, co wystarcza do orbity na niskiej orbicie 180 × 1500 km z nachyleniem orbity 31 °.
| Czas, jaki upłynął | Zdarzenie | Wysokość | Prędkość | Przebyty dystans |
|---|---|---|---|---|
| 0 s | Podnieś | 0 km | 0 km / s | |
| 31,7 s | Wygaśnięcie pierwszego piętra | 26 km | 2 km / s | 9 km |
| 1 min 5 s | Oddzielenie czapeczki | 78 km | 1,7 km / s | 28 km |
| 1:07 | Wydzielenie piętra | 79 km | 1,7 km / s | 29 km |
| 2 min 37 s | Orientacja i rotacja drugiego etapu | 94 km | 1,6 km / s | 35 km |
| 2 min 50 s | Wypalanie drugiego stopnia | 174 km | 1,1 km / s | 86 km |
| 3:14 | Wymieranie drugiego stopnia | 182 km | 3,6 km / s | 132 km |
| 3 min 45 s | Separacja na drugim piętrze | 186 km | 3,6 km / s | 229 km |
| 3 min 48 s | Wypalanie na trzecim piętrze | 186 km | 3,6 km / s | 238 km |
| 4:14 min | Wygaśnięcie trzeciego piętra | 185 km | 8,1 km / s | 358 km |
| 7:30 min | Separacja satelity | 201 km | 8,1 km / s | 1818 km |
Zachowanym ładunkiem jest CubeSat 3U TRICOM 1 opracowany przez Uniwersytet Tokijski, który ma testować sprzęt komunikacyjny i do obserwacji Ziemi. Uruchomienie, które ma miejsce14 styczniajest porażką. 24 sekundy po odpaleniu pierwszego stopnia następuje utrata łączności radiowej z wyrzutnią. Operatorzy mogą wizualnie zobaczyć, że nastąpiło oddzielenie pierwszego stopnia, ale nie mogą wywołać zapłonu drugiego stopnia drogą radiową, jak planowano. Po osiągnięciu szczytu na 200 km wyrzutnia spadła z powrotem do Oceanu Spokojnego w niewielkiej odległości od miejsca startu. Analiza sygnału radiowego telemetrii przesyłanej przed przerwaniem łączy oraz symulacje przeprowadzane na ziemi identyfikują jako prawdopodobną przyczynę utraty łącza radiowego zwarcie spowodowane przecięciem przewodów elektrycznych krążących poza drugie piętro. Łączą one skrzynkę ze sprzętem znajdującą się na trzecim piętrze i pierwszym piętrze. Służą do zasilania energią elektryczną i sterowania wyrzutnią. Instalacja jest stosunkowo prymitywna ze względu na koszty, a kable wychodzą przez prosty otwór wykonany w aluminiowej obudowie u podstawy trzeciego stopnia przez wykonanie S. Zgodnie z teorią japońskich inżynierów, drgania fazy napędzane generują tarcie, które przez ścieranie konturów kryzy wykonanej w odsłoniętych aluminiowych kablach i spowodowało zwarcie.
Po pierwszej awarii decyduje się JAXA luty 2017zaplanować nową próbę na 2018 r. Koszt tego procesu szacuje się na 300 do 500 milionów jenów (między 2,5 a 4,2 miliona euro) i częściowo pokrywają go prywatne firmy. SS-520 został pomyślnie wystrzelony2 lutego 2018 rdo 5 godz 3 Coordinated Universal Time od Space Center Uchinoura . Umieszcza swój ładunek na niskiej orbicie 200 km. Składa się z CubeSat 3U TRICOM-1R (en) o wadze trzech kilogramów, repliki satelity na pokładzie podczas pierwszego lotu. TRICOM-1R został zaprojektowany i wyprodukowany przez Uniwersytet Tokijski, który posiada pięć aparatów do robienia zdjęć powierzchni ziemi. Satelita zasilany energią z ogniw słonecznych zamocowanych na jego korpusie i stabilizowany obrotowo ma żywotność od 1 do 3 miesięcy ograniczoną tarciem resztkowej atmosfery, co powinno prowadzić do stopniowego obniżania się jego orbity i jej niszczenia podczas jej trwania. powrót do atmosfery .
Ważący 2,6 tony SS-520 jest najmniejszą jak dotąd wyrzutnią satelitarną. Najmniejszą dotychczas wyprodukowaną wyrzutnią była również japońska rakieta Lambda-4S o masie 9,4 tony i długości 16,5 metra, która umieściła pierwszego japońskiego sztucznego satelitę na orbicie w 1970 roku.
Japonia nie ogłosiła planów dalszych orbitalnych startów z SS-520, ale projekt jest eksperymentem, który JAXA i japoński przemysł kosmiczny mają nadzieję, że doprowadzą w przyszłości do działającego systemu nanosatelitarnego.