| Bezpieczeństwo kolei Ogólny nadzór (SUGE) | |
| Sytuacja | |
|---|---|
| kreacja | 10 sierpnia 1939 (spadkobierca policji głównej kolei państwowych utworzonych w 1914 r.) |
| Rodzaj | Policja kolejowa |
| Siedzenie | Paryż |
| Organizacja | |
| Siła robocza | 2800 ( 2019 ) |
| Organizacje stowarzyszone | SNCF |
Bezpieczeństwa kolei składa się głównie z ogólnego nadzoru ( Suge ) jest policja kolejowa stacja , której zadaniem jest chronić, wspierać i zapewnić pasażerom jak personel i aktywa całej sieci SNCF . Może również interweniować u wszystkich innych operatorów kolejowych korzystających z francuskiej sieci kolejowej, jeśli sobie tego życzą.
Służba ta jest lepiej znana pod tradycyjną nazwą policji kolejowej .
La Suge jest częścią międzynarodowego podmiotu COLPOFER (Współpraca policji kolejowej i służb bezpieczeństwa).
W swojej historii służba ta znana była pod różnymi pseudonimami: SUGE, Policja Kolejowa, Policja Kolejowa, Brygada Kolejowa, V, Policja Kolejowa, Policja SNCF, Policja Transportu Kolejowego.
Od momentu powstania pierwszych przedsiębiorstw kolejowych państwo pozostawiło przedsiębiorstwom dużą swobodę w zarządzaniu stacjami przez własnych agentów.
Jak napisano w specyfikacjach koncesjonowanych przedsiębiorstw kolejowych w latach 1836-1843 (np.: Specyfikacje dotyczące budowy linii kolejowej z Paryża do Wersalu, mającej swój początek na brzegu na lewo od Sekwany Sporządzono w Paryżu 22 marca, 1837.
Art. 42. Agenci i strażnicy, których firma ustanowi, albo do prowadzenia poboru praw, albo do nadzoru i policji na drodze i robót od niej zależnych, mogą być zaprzysiężeni i będą w tym przypadku , zasymilowany do strażników wiejskich.)
Wszystkie te zarzuty zawierały specjalny przepis, tak pomyślany: „agenci i strażnicy, których ustanowi firma, albo w celu zbierania praw, albo nadzoru i policji kolei i robót, które są od nich zależne, mogą być zaprzysiężonych i we wszystkich przypadkach będą zrównani ze strażnikami wiejskimi ”.
Następnie ustawą z dnia 15 lipca 1845 r. pojawiła się ustawa o policji na kolei. Ustawę uzupełniono rozporządzeniem królewskim z dnia 15 listopada 1846 r., które jest tekstem założycielskim nadzoru policyjnego na dworcach do dnia dzisiejszego (było ono zmodyfikowany dekretem z 1 st marca 1901 ustanawiające w administracji publicznej na policji, bezpieczeństwa i funkcjonowania kolei i zastąpiony dekretem z dnia 11 listopada 1917 ustanawiające w administracji publicznej, policji, bezpieczeństwa i funkcjonowania kolei w interesie ogólnym i lokalnym Odsetki (te teksty są przodkami dekretu z 22 marca 1942 r.).
W tym rozporządzeniu w artykule 73 można przeczytać: „Każdy agent zatrudniony na kolei powinien być ubrany w mundur lub nosić znak rozpoznawczy; drogowcy, odźwierni i nadzorcy mogą być uzbrojeni w szablę”.
Dzięki tym tekstom firmy uzyskały uznanie prywatnej policji pozostawionej pod opieką jej agentów, że są kierownikami stacji, strażnikami, nadzorcami lub strażnikami zajezdni.
Podczas XIX th wieku, przedsiębiorstwa kolejowe, stacje monitorujące mocno sporne ustanowiony przez oficjalną policji.
[…] Ci ostatni stosowali przede wszystkim strategię straży statycznej (podporządkowanej), realizowanej przez policjantów, o niskim poziomie, najczęściej rekrutowanych bez konkurencji, bo wywodzących się z wojska (pod koniec służby) i szkolonych na kupa. Firmy miały w rzeczywistości zupełnie inną koncepcję policji na stacjach, według nich bardziej skuteczną, w przeciwieństwie do klasycznych praktyk policyjnych, przytłoczonych nowoczesnością kolei. Ich model opierał się na doborze kompetentnych agentów o dużej zdolności do inicjatywy, aby stawić czoła zagrożeniu; wysoce mobilni lub rozproszoni agenci, kontrolujący stację we wszystkich kierunkach, mogący interweniować na miejscu i nadzorowani przez inżynierów przeprowadzających okresowe obchody w przestrzeni stacji . [...]
Zgodnie z tą wizją przedsiębiorstw utworzonych na początku XX th wieku, ich różnych służb policyjnych w ich sieci. Usługi, które wystartowały w okresie I wojny światowej, w której nastąpiła eksplozja liczby kradzieży towarów powierzonych spółkom kolejowym.
I właśnie podczas tworzenia SNCF w 1937 r., po nacjonalizacji Wielkich Kolei, SNCF wchłonęła w siebie różne służby odpowiedzialne za wykrywanie i zwalczanie kradzieży dawnych spółek kolejowych, w szczególności:
Co do powstania obecnej ogólnej usługi monitoringu, podejmowana jest decyzja o 1 st marca 1939 przez Pana Surleau być skuteczny do 10 sierpnia 1939 roku i że poprzez reorganizację dawne Przedsiębiorstwo starożytnych w jednym z jednej organizacji, wzorowana na organizację służby nadzoru regionu zachodniego ( koleje państwowe ) (służba dozoru kolei państwowych , dawna żandarmeria generalna kolei państwowych utworzona w 1914 r.). Odpowiadał za wykrywanie i zwalczanie kradzieży towarów przekazanych SNCF. Składa się z dwudziestu czterech brygad regionalnych i brygady o nazwie Paris Route (wtedy brygada SCETA) odpowiedzialnej za transport ciężarówek w regionie paryskim; ponadto brygada narodowa odpowiada za wzmacnianie pozostałych brygad, ale także za zapewnienie ich prawidłowego funkcjonowania. To sprawia, że General Surveillance jest jedną z najstarszych instytucji SNCF i pierwszą wspólną służbą, jaka została stworzona.
Podczas II wojny światowej znaczny wzrost kradzieży towarów skłonił SNCF do znacznego zwiększenia liczby policji kolejowej, składającej się z ogólnego nadzoru i nadzoru lokalnego.
Mobilny zespół inwigilacyjny (należący do ogólnego nadzoru) składający się ze 176 agentów powstał nawet Październik 1940 zapewnienie ochrony pociągów na trasach uznanych za te, na których kradzieże były najczęstsze lub zapewnienie niezapowiedzianego nadzoru niektórych stacji w nocy.
Zawieszenie broni jest wymagane i podpisane 22 czerwca 1940, ten ostatni udostępnia okupantowi koleje francuskie i SNCF. Dla Niemców powszechna inwigilacja reprezentuje policję kolejową . Ale liderzy służby wskazują służbom niemieckim, że są one zależne nie od państwa, ale od kolei.
Po konferencji menedżerów operacyjnych na 2 września 1941, przepisano, że: „O ile dalsze instrukcje Dyrektora Generalnego nie stanowią inaczej, Generalna Służba Nadzoru nie może interweniować w działania antykomunistyczne. Musi jednak zgłaszać przypadki, w których przeszukania koszyków ujawniają ulotki. " Ale ostatnia część listu nie jest transmitowany przez liczbę lokalnych urzędników i służby i znajdzie sposób, aby unikać, aby odsłonić różne ruchy oporu.
Dzięki tym inicjatywom służba wychodzi z wojny bez wizerunku służby kolaborantów. Paradoksalnie przez cały okres okupacji niemieckiej personel pozostanie uzbrojony i będzie wyposażony w metalową tabliczkę identyfikacyjną (w kształcie diamentu) dwujęzyczną niemiecką / francuską (od14 listopada 1941 w północnej strefie okupacyjnej i 22 września 1943 w strefie południowej).
Ta tabliczka zostanie później zastąpiona od 19 września 1944 dwujęzyczną francusko-angielską tabliczką, która w styczniu 1947 zostanie zastąpiona nową.
Ogólną inwigilacją powierzono po II wojnie światowej represjonowanie czynów szkodliwych dla dziedzictwa firmy. Stworzenie ogólnego nadzoru nie doprowadziło do zniesienia usługi nadzoru zakładu znanego jako „nadzór lokalny”, terminologii ogólnej określającej zarówno ochronę bagażu i towarów, jak i ochronę obiektów (dyrekcje, okręgi itp.). Agenci przydzieleni do okręgów operacyjnych (CEX) otrzymali beżową kartę i ten sam port broni, co SUGE. Ostatnie „locales”, pozostające tylko w CEX w Paryżu, zostały rozwiązane w połowie lat 80. XX wieku.
Z biegiem czasu przemoc wobec personelu i podróżnych zmieniła kierunek misji SUGE: obecnie 80% siły roboczej poświęca się zwalczaniu ataków na ludzi.
Z myślą o otwarciu się na konkurencję, SNCF radykalnie zmieniło misję SUGE, aby uczynić go dodatkową usługą dla podróżnych.
Przed latami dziewięćdziesiątymi działalność SUGE była zorientowana głównie na problemy wewnętrzne w firmie, jak i te tworzone przez pozbawionych skrupułów klientów lub osoby trzecie. Agenci SUGE byli rekrutowani wyłącznie wewnętrznie, mieli codzienne kontakty zawodowe z innymi pracownikami SNCF.
Ponadto w czasie wojny algierskiej pojawiły się pewne praktyki związane z podejmowanymi wówczas działaniami policyjnymi (przeszukania pojazdów, koszy czy toreb), które trwały z biegiem czasu bez uzasadnienia, pozostawiając skontrolowanych pracowników kolei z poczuciem niesprawiedliwości.
W tym samym duchu kierownictwo SUGE utrzymywało z dominującymi związkami SNCF sprzeczne stosunki, posuwając się aż do walki antyzwiązkowej; w tym byli mniej przebiegli niż ich poprzednicy. Wspólna nick był Suge „piąty” (którego Suge nick dziedziczone, ponieważ zależało od jego debiutu w 5 th SNCF Division), która została przekształcona przez pun dla związków jako skrót dla "piątej kolumny”.
W dziedzinie czasami przesadnych nazw kolejowych, dyrektorzy odpowiedzialni (łącznie wszystkie służby) za zapewnienie dziennego nakładu pracy na określonym stanowisku nazywali się „komisją siekierową”.
Pomimo rozwoju, SUGE zachowuje czasami negatywny wizerunek wewnętrznie.
Jeśli SUGE przypisywana jest reputacji siarki, należy pamiętać, że 90% prowadzonych spraw dotyczyło osób trzecich spoza SNCF w związku z kradzieżą towarów, bagażem, włamaniami, kradzieżami kieszonkowymi (kieszonkowymi), oszustwami z wykorzystaniem skradzionych książeczek czekowych. .
Ewolucja SUGE rozpoczęła się w regionie Paryża we wczesnych latach 90. Siłą napędową tego rozwoju było rosnące niezadowolenie personelu SNCF i podróżnych z pogarszającej się sytuacji, kradzieży i rosnącej przemocy w pociągach podmiejskich i podmiejskich. Aby odpowiedzieć na strach przed przestępczością, władza polityczna stworzyła nową jednostkę policji w regionie paryskim: Brygadę Bezpieczeństwa Kolei (BSCF), która z czasem będzie ewoluować w inne jednostki. Polityka ta jest w pełni dotowana przez SNCF.
Ponadto centralne kierownictwo SNCF jest proszone o wsparcie tej nowej policji personelem w mundurze. W rezultacie SNCF przeorientowało pracę SUGE, nadając jej jako priorytetowe zadanie zabezpieczenie pociągów i stacji. Ta reorientacja zmieniła pracę oficerów, którzy musieli pracować w mundurach. To samo dotyczyło RATP w sprawie tej nowej organizacji.
Stary SUGE, w cywilnym ubraniu, nie był widoczny dla klientów. Jego użyteczność dla SNCF stała się zatem przestarzała, gdy zmieniła się stawka i ponownie zdefiniowano cele. Z logiki represji wobec przestępców, SUGE przeszedł do logiki obecności i odstraszania: konieczne jest patrolowanie w mundurach na stacji, aby agenci widzieli się nawzajem, aby ich praca była wykonywana na widoku i ze świadomością ze wszystkich. Pracownicy kolei inaczej postrzegali SUGE jako kolegów.
Przekształcenia misji SUGE są częścią logiki komercyjnej i odzwierciedlają komercyjne wyzwania w zakresie bezpieczeństwa SNCF. W przypadku zarządzania stacjami w SNCF klienci muszą być uspokojeni, gdy wykazują obawy.
W latach 2000-2001 zakończono przejście SUGE w uzbrojonych cywilach i SUGE w mundurach, ponieważ noszenie munduru stało się obowiązkowe, a cywilny zakazany (cywil, który został ponownie dopuszczony jako nieuzbrojony w 2007 r., a z bronią w 2016 r.).
Wraz z wprowadzeniem mundurów, SNCF zdecydowało w 1994 roku nadać nazwę Policja Kolejowa jako nazwę publiczną General Surveillance (bez zniesienia nazwy General Surveillance, SUGE, która pozostaje wewnętrzną nazwą służby).
W 1997 roku, wraz z otwarciem się na konkurencję ruchu kolejowego, powstała przyszłość SUGE. Rozważano kilka opcji, aby umożliwić konkurentom kolejowym korzystanie z usług SUGE: przekształcenie SUGE w spółkę zależną grupy SNCF, integracja SUGE z RFF itp. Sprawa nie została rozstrzygnięta i jest częścią reformy kolejowej zainicjowanej przez rząd w 2013 roku.
To właśnie ustawa z dnia 18 marca 2003 r. odnosząca się do bezpieczeństwa wewnętrznego „zalegalizowała” istnienie SUGE (ale także równorzędnych usług RATP), po tym jak pojawiły się pytania o zasadność wykonywania tej usługi, w szczególności vis- a-vis użytkowników, misje na granicy prerogatyw policji.
W 2006 r. w ramach SNCF podjęto decyzję o zmianie nazwy policji kolejowej na bezpieczeństwo kolei, po połączeniu Generalnego Nadzoru i Bezpieczeństwa (nazwa ta stała się niezbędna, aby uniknąć pomyłek z nową służbą. państwowa policja kolejowa (SNPF) ) policji krajowej utworzonej w 2006 r., która została uznana przez SNCF za bardziej komercyjną). Ta zmiana nazwy służby weszła w życie pod koniec 2009 roku wraz z pojawieniem się nowego munduru. Zmiana nazwy i zmiana munduru zostały tak naprawdę zakończone pod koniec 2010 roku.
W 2011 r. rząd rozpoczął politykę zabezpieczania sieci transportowych w Île-de-France po gwałtownym wzroście przestępczości. W celu realizacji tej polityki minister spraw wewnętrznych Claude Guéant prosi SNCF o zatrudnienie 300 funkcjonariuszy ochrony kolei w ciągu jednego roku, co zwiększa liczbę pracowników SUGE z 2400 do 2700 agentów w okresie od 2010 roku do końca 2011 roku.
Usługa składa się z kolejarzy pod statusu SNCF, zaprzysiężony, zatwierdzony przez dokument tożsamości (z kompetencji krajowych) oraz posiadacze pozwolenia kategorii B i D do przenoszenia broni (ex 4 TH i 6 th kategorie). W swoim obszarze kompetencji odpowiadają za zapewnienie bezpieczeństwa ludzi (pasażerów i agentów), ochronę mienia i instalacji SNCF oraz przestrzeganie Kodeksu Transportowego (dawniej Ustawa z dnia 15 lipca 1845 r. o Policji drogi żelaza) Dekret n o 2019-726 z dnia 9 lipca 2019 (ex Dekret3 maja 2016 i ex dekret z 22 marca 1942) oraz standardowe dekrety prefektury z dnia 29 czerwca 1977 r. dotyczące policji w ogólnodostępnych częściach dworców kolejowych i ich budynkach gospodarczych].
W 2014 roku we francuskiej sieci kolejowej rozmieszczono 2873 agentów. Prawie 60% przypada na Île-de-France
W ramach reformy kolejowej, Suge jest przymocowany od 1 st stycznia 2015 roku do publicznej głowy SNCF instytucja i jego umiejętności są przedłużone do wszystkich przedsiębiorstw kolejowych (nawet zagranicznych) użytkowników krajowej sieci kolejowej, aby mogły one skorzystać z tej usługi za ich zgodą (Dekret n o 2015-845 z dnia 10 lipca 2015). SUGE jest zatem integralną częścią nowej grupy kolei publicznych SNCF. Służba bezpieczeństwa wewnętrznego SNCF, składająca się zasadniczo z „ogólnego nadzoru” („SUGE”), jest podmiotem, który w ramach EPIC stojący na czele grupy kolei publicznych jest odpowiedzialny za niezbędne bezpieczeństwo na drogach kolejowych do wykonywania usług transportu kolejowego oraz w przypisanych do nich pojazdach komunikacji miejskiej.
21 sierpnia 2015Atak został udaremniony w pociągu Thalys n o 9364 łącząca Amsterdam do Paryża . Pierwsze siły bezpieczeństwa, które przebiły broń w samochodzie Thalys 12 i ewakuowały terrorystę, składały się z 3 agentów z Arras General Surveillance i 3 agentów z policji krajowej. Prezes SNCF, Guillaume Pepy , zapowiedział wówczas wzmocnienie patroli w pociągach trzema tysiącami agentów ochrony kolei. Według niego zamykanie peronów i systematyczna kontrola bagażu nie są możliwe ze względu na dwudziestokrotnie większy ruch niż w transporcie lotniczym , kontrole mogą jednak odbywać się losowo.
Następnie agenci General Surveillance SNCF byli również pierwszymi ratownikami wraz z kurierami funduszu LOOMIS, aby pomóc trzem policjantom zaatakowanym młotkiem 6 czerwca 2017 r. na dziedzińcu Notre-Dame w pobliżu zjazdu RER o tej samej nazwie.
SUGE (będący jednym z kluczowych aktorów w ochronie sieci kolejowych) dostrzegł w tym kontekście walki z terroryzmem znaczne zwiększenie swoich uprawnień (przeszukania bagażu, przeszukania, konsultowanie niektórych akt, zwroty werbalizacji cywilnej i cywilnej). uzbrojonych, tworzenie nowych przestępstw). Proponowane środki zostały przeanalizowane w ramach projektu ustawy złożonej przez posła PS Gillesa Savary'ego , będącej przedmiotem debaty sejmowej od końca listopada 2015 r., która uprościła i wzmocniła walkę z nadużyciami. Ostateczny projekt ustawy został przekazany 22 marca 2016 roku, prawo n o, 2016-339. Wciąż w tym samym kontekście walki z terroryzmem, na wniosek MSW, kadra SUGE musi wzrosnąć o 500 agentów (do 3300 agentów).
Wobec powstania tej służby i wzrostu jej prerogatyw ustawodawca przewidział stworzenie kodeksu etycznego ustawą z dnia 22 marca 2016 r. Kodeks ten został ustanowiony dekretem Rady Stanu.
W celu uproszczenia czasów reakcji SNCF General Surveillance, Kodeks Drogowy przypisuje tej usłudze pewne przywileje.
Pojazdy drogowe związane z bezpieczeństwem kolejowym są ujęte w kodeksie drogowym jako pojazdy użyteczności publicznej korzystające z udogodnień przejazdu. W związku z tym mają specjalne alarmy dźwiękowe i świetlne, których mogą używać w przypadkach, gdy jest to konieczne ze względu na pilną potrzebę ich misji i pod warunkiem, że nie zagrażają innym użytkownikom.
Przy uruchamianiu tych alarmów dźwiękowych i świetlnych, przepisy dotyczące maksymalnych dozwolonych prędkości i stosowania alarmów w nocy lub na obszarach zabudowanych nie mają już do nich zastosowania na autostradach i drogach ekspresowych, odpowiednie przepisy. Korzystanie z tych rozszerzeń podanych w kodeksie drogowym jest uregulowane.
Niektórzy ustawodawcy wyrazili chęć rozszerzenia prerogatyw drogowych w zakresie bezpieczeństwa kolei poprzez nadanie tym pojazdom użyteczności publicznej pierwszeństwa w ruchu. Między innymi umożliwienie im nierespektowania postojów na czerwonym świetle w przypadku interwencji, której charakter może uzasadniać priorytetowe dotarcie do miejsca stwarzającego znaczne zagrożenie. Temu życzeniu jak dotąd nie nastąpiła zmiana przepisów.
W ramach walki z epidemią COVID 19 zwiększono uprawnienia Ochrony Kolei. Podczas zagrożenia zdrowia, Dekret n o 2020-663 z dnia 31 maja 2020 (przepisując ogólne środki niezbędne do czynienia z epidemią Covid-19 jako część zagrożenia zdrowia) dał zadanie zapewnienia przestrzegania obowiązków nałożonych przez ten wyjątkowy ustawodawstwo (kontrola wyjątkowych zaświadczeń o podróży, noszenie masek itp.). Uprawnienia potwierdzone i rozszerzone do uwalniania zagrożenia zdrowia przez Dekret n O 2020-860 z 10 lipca 2020 r.
Bezpieczeństwo kolei uzupełnia wysiłki sił bezpieczeństwa wewnętrznego w walce z epidemią COVID19 w transporcie kolejowym.
Głównymi misjami służby jest zapobieganie naruszeniom, interweniowanie w sprawach bezpieczeństwa oraz zapewnienie bezpieczeństwa ekonomicznego i finansowego firmy (zwalczanie oszustw i przestępstw finansowych zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych wobec firmy). Jego misję możemy podsumować w czterech słowach: Doradzać , Zapobiegać , Chronić i Interweniować .
Misje te są wykonywane w mundurach lub uzbrojonych ubraniach cywilnych. Mają również możliwość pracy na drogach publicznych (Dekret n o 2019-726 z dnia 9 lipca 2019 r dawniej dekret 2007-1322 z dnia 7 września 2007).
Agenci SUGE mogą rejestrować naruszenia Policji Transportu Kolejowego poprzez zgłoszenie i uzyskać tożsamość sprawcy poprzez pobranie i identyfikację, przystąpić do aresztowania sprawców przestępstw i wykroczeń z art. 53 i 73 Kodeksu postępowania karnego . Mogą dokonywać zajęcia towaru i wystawiania go na sprzedaż bez upoważnienia, wykonywać polecenia wysiadania z pociągu, polecenia opuszczenia torów kolejowych, zakazu wstępu do pociągów, a także dokonywać oględzin, przeszukania bagażu i przeszukania. asekuracyjny.
Aby wykonywać swoje misje, w Suge istnieje kilka usług:
Kolejarze ci
współpracują z GPSR (policja RATP ), Państwową Policją Kolejową , Regionalną Policją Transportową (usługi dotowane przez SNCF: lokale, pojazdy, zasoby informatyczne, gaz łzawiący, telefony itp.) oraz Żandarmeria Narodowa .
| Rok | siła robocza |
|---|---|
| 1939 | 460 agentów |
| styczeń 1942 | 927 agentów |
| wrzesień 1942 | 1,094 agentów |
| Rok | siła robocza |
|---|---|
| 1939 | 269 agentów |
| styczeń 1942 | 585 agentów (w tym 176 w mobilnych zespołach nadzoru) |
| czerwiec 1942 | 697 agentów |
| 1989 | 800 agentów |
| 1993 | 900 agentów |
| 1995 | 1100 agentów |
| 1999 | 1600 agentów (w tym 700 w Île-de-France ) |
| 2000 | 1700 agentów |
| 2001 | 1800 agentów |
| 2003 | 2100 agentów |
| 2005 | 2200 agentów (w tym 1100 w Île-de-France ) |
| 2006 | 2200 agentów |
| 2009 | 2300 agentów |
| 2010 | 2404 agentów |
| 2011 | 2454 agentów |
| 2012 | 2697 agentów |
| 2013 | 2789 agentów (w tym 1400 w Île-de-France ) |
| 2014 | 2873 agentów (w tym 60% w regionie paryskim) |
| 2015 | 2876 agentów, 2871 agentów na koniec roku |
| 2016 | 2853 agentów, 2966 agentów na koniec roku |
| 2017 | 2934 agentów, 3035 agentów na koniec roku |
| 2019 | 2800 agentów |
Szwajcaria posiada własną sieć radiową do wykonywania swoich misji.
Sieć radiowa SNCF Iris2 (standard Tetra) zastępuje dotychczasową sieć komunikacyjną SNCF Iris (standard Tetrapol duplex na pasmach 410,00 do 414,50 MHz (6 kanałów duplex + 2 kanały simplex, przesunięcie + 10 MHz dla kanałów duplex )).
Firma Thalès wygrała kontrakt na odnowienie sieci komunikacyjnej. Eksploatacja tej sieci zakończyła się w 2020 roku i została zastąpiona nową siecią komunikacyjną RRF (Réseau Radio du Futur). W tym celu wdrożono nowe terminale radiowe: wytrzymałe i dedykowane smartfony wykorzystujące sieć 4G (SFR Business) z priorytetem zajmowania sieci w przypadku nasycenia; są one powiązane z gruszkami Bluetooth, które umożliwiają zdalny mikrofon, głośnik, wybór regionu radiowego i przycisk alarmowy.
Agenci Suge zawsze byli uzbrojeni do wykonywania swoich misji. W całej ich historii różne teksty pozwalały im uzbroić się w wiele różnych rodzajów broni, od karabinów wojennych po pistolety maszynowe i strzelby pompkowe po pistolety. Po II wojnie światowej to dekret z 30 kwietnia 1945 r. (z Dziennika Urzędowego Republiki Francuskiej (JORF) z 8 maja 1945 r., s. 2603) regulował uzbrojenie, jakie mogli posiadać. Dekret, który zostanie zastąpiony dekretem międzyresortowym z dnia 10 czerwca 1964 r. (Dz.U. z dnia 18 czerwca 1964 r. – str. 5280) (pomiędzy „Ministerstwem Spraw Wewnętrznych” a „Ministerstwem Robót Publicznych i Transportu”). Intendentach ogólne monitorowania usługi (Suge'a) i lokalnym posiadają i przeniesienia broń 1 st kategorii (§1 i §2) i 4 -tego stopnia (bieżących do kategorii B, B1, B2, B4 ° C 1 °). Dekret i zastąpiono przez Dekret n O 2000-1135 z dnia 24 listopada 2000, który znacząco zmniejsza typów broni, która może być przez funkcjonariuszy Suge'a. Ostatnio Dekret nr 2000-1135 z dnia 24 listopada 2000 została zastąpiona przez Dekret n O 2019-726 z 9 lipca 2019 r.
Aktualne uzbrojenie:
Od 2019 roku agenci Suge są również wyposażeni w składaną tarczę obronną, aby poradzić sobie z rzutami pociskami.
Broń wyposażona w agentów w przeszłości:
Szkolenie agentów trwało 24 tygodnie w dawnej Szkole Bezpieczeństwa Narodowego SNCF, na przemian z kursami i stażami w terenie, kończąc się zaliczeniem oceny predyspozycji w zakresie przedmiotów teoretycznych. Szkolenie to zostało zreformowane, a staże terenowe zniesione. Od 2013 roku Narodowa Szkoła Bezpieczeństwa (ENS) przyjęła nazwę Uniwersytet Bezpieczeństwa (UdSûr). Nowe szkolenie składa się z kursów z zakresu prawa karnego, wewnętrznych regulacji SNCF, kursów profesjonalnych technik interwencyjnych (TIS: Techniques d'Interventions SUGE), szkoleń strzeleckich itp. Dziś trwa 8 miesięcy: 4 miesiące szkolenia teoretycznego i 4 miesiące szkolenia praktycznego. Stażyści podlegają ciągłym kontrolom wiedzy, które prowadzą do egzaminu teoretycznego. Następnie są poddawani testowi sytuacji technicznej (zarządzanie symulacją interwencji/ aresztowania , zgodność z ramami prawnymi, skuwanie kajdankami, posługiwanie się tonfą i/lub kijem teleskopowym) oraz kurs strzelania na czas. Niepowodzenie w jednym z testów ma charakter eliminacyjny. Po sukcesie, nowi agenci dołączają do usługi jako agent niestacjonarny (dla osób zatrudnionych z zewnątrz) na 1 rok.
Agenci mogą również skorzystać z programu work-study: Zawodowego Certyfikatu Technicznego Agenta Bezpieczeństwa Transportu. Kształcenie odbywa się na przemian w liceum zawodowym i Wyższej Szkole Bezpieczeństwa, gdzie oficerowie kończą studia po 2 latach.
Uczelnia bezpieczeństwa uznana za organizację szkoleniową, szkolenie funkcjonariusza ochrony kolei uzyskało oficjalne uznanie z wykształcenia krajowego: Certyfikat zawodowy agenta ochrony technicznej w transporcie.
Zgodnie ze schematem piramidy, SUGE jest zhierarchizowany w następujący sposób: Przewodniczący SNCF / Dyrektor ds. Bezpieczeństwa i Ryzyk Bezpieczeństwa / Dyrektor ds. Bezpieczeństwa / Dyrektor Generalnego Nadzoru / Dyrektor Strefy Bezpieczeństwa / Kierownik Jednostki Operacyjnej / Kierownik ds. Zbliżenia / Agent.
Doradca żandarmerii, doradca policji, wyżsi rangą funkcjonariusze tych organów oraz sędzia są wyznaczani w Dyrekcji Bezpieczeństwa.
SUGE integruje byłych funkcjonariuszy lub podoficerów policji i żandarmerii, przydzielonych na stanowiska kierownicze SUGE. Z reguły osoby te uzyskują stopień managera SUGE.